Άρθρα Κώστα Βενετσάνου

 

 

Θα κάνω μιαν ουσιαστική, πιστεύω, αναφορά στις προσεχείς δημοτικές και περιφερειακές εκλογές και κυρίως στον ΣΥΡΙΖΑ - σε σχέση μ’ αυτές - ως ανερχόμενη δύναμη και εν δυνάμει προσεχή κυβέρνηση.

Αυτές οι τοπικές εκλογές δεν είναι στενά αυτοδιοικητικές, όπως είχα πει και σε πρόσφατο άρθρο μου. Και δεν μπορεί να είναι στενά αυτοδιοικητικές, όχι τόσο λόγω της επίπτωσης που αυτές θα έχουν πάνω στην υπόσταση και βιωσιμότητα της κυβέρνησης - αν δεν γίνουν ταυτόχρονα και βουλευτικές εκλογές - καθώς και στη δυναμική που θ’ αναπτύξουν πάνω στη διαμόρφωση των συσχετισμών του εκλογικού σώματος, όσο στον ίδιο το χαρακτήρα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης (Τ.Α.), ως τέτοιας, σε σχέση με τη συνταγματική επιταγή και το εννοιολογικό της περιεχόμενο.

 

 

Η Τ.Α. βρίσκεται σε ασφυκτικό νομοθετικό και οικονομικό κλοιό, ώστε ν’ αδυνατεί εν τοις πράγμασι ν’ ασκήσει οποιαδήποτε παραγωγική και αναπτυξιακή πολιτική και κυρίως την κοινωνική πολιτική, αλλά και την πολιτιστική σε τοπικό επίπεδο.

Απλά - απλά, δεν καλούμαστε να επιλέξουμε τον συνδυασμό με τα πιο προσφιλή ή και ελκυστικά πολύχρωμα και φανταχτερά, ανέφικτα συχνά, προγράμματα.

Δεν καλούμαστε να υπερψηφίσουμε το Δήμαρχο και τους Συμβούλους που εκτιμούμε, στην καλύτερη περίπτωση, που είναι “καλό παιδί” ή φίλος μας ή μας υπόσχεται “κάτι”. Δεν καλούμαστε καν να εκφράσουμε την αντίδραση ή τη δυσαρέκειά μας προς τους απερχόμενους και την προσδοκία μας και ελπίδα μας, για μια αλλαγή “πολιτικού προσωπικού ή σκηνικού” σε τοπικό επίπεδο.

Καλούμαστε να εκφράσουμε ενεργά την αντίδρασή μας στην ουσιαστική υποβάθμιση και κατάργηση της Τ.Α. ως βασικού πυλώνα της Δημοκρατίας!

Καλούμαστε να ψηφίσουμε ενάντια στους μνημονιακούς νόμους, που εξουδετερώνουν την Τ.Α., τη σιδεροδένουν και τη μεταβάλλουν σε αποκεντρωμένο όργανο της κεντρικής διοίκησης.

Αυτής μάλιστα, της κεντρικής κυβέρνησης και λειτουργιών, που δέχθηκε να νομοθετεί και να λειτουργεί σύμφωνα με τις επιταγές ”επιτρόπων” - εκπροσώπων τοκογλύφων αρπακτικών και εκβιαστών δανειστών.

 

 

 

Εδώ επεισέρχεται ο αποφασιστικός ρόλος και η ευθύνη όλων των Αντιστασιακών - αντιμνημονιακών δυνάμεων, με πρώτον τον ΣΥΡΙΖΑ ως ανερχόμενη πολιτική δύναμη και εν δυνάμει προσεχή κυβέρνηση.

Δεν πρέπει να προσδοκούν από τις εκλογές αυτές, απλώς τα επίσημα “δημοσκοπικά” - ψηφομετρικά - επωφελή αποτελέσματα και την “άλωση” κάποιων αξιωμάτων από “δικούς τους” ανθρώπους, κομματικά μέλη κλπ. Δεν αρκεί· και σε κάποιες περιπτώσεις, ίσως, βλάπτει.

Για τον ΣΥΡΙΖΑ, ιδιαίτερα, οι αυτοδιοικητικές εκλογές είναι πρόκριμα για το πώς και με ποια νοοτροπία θ’ ασκήσει κυβερνητική εξουσία.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, που μέχρι πριν λίγα χρόνια, προ μνημονίων δηλαδή, μετρούσε 4-5% του εκλογικού σώματος και εκτινάχτηκε πρόπερσι στο 27% και που επιδιώκει και προσδοκά βάσιμα να φτάσει στο 35%, δεν είναι δυνατόν να θεωρεί αυτό το επιπλέον 30% ως ποίμνιο, ως “νεροκουβαλητές”, ως ικέτες ή επικροτητές και χειροκροτητές.

Είναι τιμητικός και θαυμαστός ο ρόλος, η επιμονή και οι αγωνιστικές προσπάθειες των σκαπανέων, των πρωτεργατών αυτού του αριστερού κόμματος.

Ομως ο όγκος των νεοεισερχόμενων που αποδέχεται τις διακηρυγμένες ιδεολογικές αρχές και το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, εισέρχονται και πλαισιώνουν τις τάξεις του ως ίσοι!

Αυτό πρέπει να το καταλάβουν καλά και να το ενστερνιστούν αυτοί που συγκροτούν τον πυρήνα. Ο λαός, τα στελέχη και οι μπροστάρηδες στους λαϊκούς αγώνες της αντίστασης δεν αποτελούν όχημα ανάδειξης του πυρήνα.

Ο πυρήνας και οι οπαδοί του 4-5% ΔΕΝ είναι τίποτα και δεν μπορεί να κάνει τίποτα, χωρίς το 30% που προσέρχεται στις τάξεις του αποδεχόμενο σε αδρές γραμμές, τις θέσεις, τις διακηρύξεις, τις εξαγγελίες και την “εικόνα” της ηγεσίας, της ηγετικής ομάδας και τον τρόπο λειτουργίας αυτής της αριστερής συμπαράταξης.

Τα επισημαίνω όλα αυτά παίρνοντας αφορμή από τα τελευταία γεγονότα που προέκυψαν με τον Βουδούρη και τον Καρυπίδη, αλλά και από τις κατά τόπους διαδικασίες εκλογής - επιλογής υποψηφίων Συμβούλων και υποψηφίων Δημάρχων με “ανοιχτές και δημοκρατικές διαδικασίες”. Μην υποτιμάμε την νοημοσύνη κανενός· ούτε των αντιπάλων - που καραδοκούν να εκμεταλλευθούν αδυναμίες - και το έκαναν ήδη - ούτε, πολύ περισσότερο, των “νεοσύλλεκτων” ηγετών, φίλων και οπαδών.

Υπάρχουν ορισμένοι κατεχόμενοι από το “πασοκικό σύνδρομο” της εξουσιοθηρίας και θεσηθηρίας, που αδημονούν να γίνουν “Χαλίφης στη θέση του Χαλίφη” με μοναδικό, πολλές φορές, προσόν την “αρχαιότητα” στο κόμμα και κάποιες αγωνιστικές περγαμηνές, ενίοτε για το θεαθήναι και γι’ αυτό αναποτελεσματικές.

Κι επειδή ίσως παρεξηγηθώ από ορισμένους, ότι υπεραμύνομαι των δύο υποψηφίων Περιφερειαρχών (Βουδούρη και Καρυπίδη), να ξεκαθαρίσω αυτό που υπογράμμισα παραπάνω. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι “αχταρμάς”: “Οσοι αρχολίπαροι και σπουδαρχίδες1 προσέλθετε”. Ούτε όμως και αναδιφυτικό εργαστήριο “φακέλων” (φακελοδίφες). “Τί είπες τότε, τί έκανες σε ‘κείνο”. Ομως, για το Βουδούρη συγκεκριμένα, από τις δηλώσεις του, δείχνει ξεκάθαρα ότι υπεραμύνεται και τώρα του “μεσοπρόθεσμου” και του πρώτου μνημονίου με το οποίο συνυπέγραψε την παραίτηση της χώρας από κάθε προστασία, λόγω εθνικής κυριαρχίας κ.λπ.

 

 

Λάθη γίνονται, οι επανορθώσεις είναι καλοδεχούμενες. Δεν το έκανε, όμως. Αντίθεται επιμένει.

Ευτυχώς ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αρχηγικός. Αυτό εξασφαλίζει εγγυήσεις.

 

 

――――――

1. Αρχολίπαρος: Αυτός που παρακαλάει - εκλιπαρεί για κάποια “αρχή” ή θέση. Σπουδαρχίδης: Εκείνος που επιδιώκει με κάθε μέσο και τρόπο, με σπουδή, την “αρχή”, την εξουσία.