Οι Εταίρες μας Χώρες της Ε.Ε. (Ε.U.)

Παρασκευή, 26 Απριλίου 2024

Γράφτηκε από τον/την Κώστας Βενετσάνος

Δημοσιεύθηκε : 05 Μαϊος 2017

Η ιστορία των χωρών της Ε.Ε. σχεδόν στο σύνολό τους είναι ιστορία αίματος, αρπακτικότητας, ραδιουργιών, αλαζονείας, δόλου!

Να ξεκαθαρίσω πριν απ’ όλα, ότι όταν αναφέρομαι στις «Εταίρες μας χώρες», δεν εννοώ τους λαούς, αλλά κατά κύριο λόγο τις ηγεσίες τους! Πολιτικές και οικονομικές κυρίως και δευτερευόντως στα ιδιαίτερα ανθρωπολογικά χαρακτηριστικά των λαών.

Για να ξεκινήσω απ’ τα τελευταία – τα ιδιαίτερα ανθρωπολογικά χαρακτηριστικά των πληθυσμών – αυτά δεν διαμορφώνονται από τη “ράτσα”, αλλά, και κυρίως, διαχρονικά από τις κλιματολογικές, ιστορικές, οικονομικές και πολιτικές συνθήκες. Στο παρόν, θ’ ασχοληθούμε κυρίως με την ιστορική συνιστώσα και τις πολιτικο-οικονομικές συνθήκες επί των οποίων εδράζονται, τόσο οι ηγεσίες τους όσο και τμήματα των πληθυσμών, απ’ όπου και αντλούν τη νοοτροπία τους και τις πρακτικές τους.

Η ιστορία των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης σχεδόν στο σύνολό τους είναι ιστορία αίματος, κατακτητικών πολέμων, αρπακτικότητας, ραδιουργιών, πλεονεξίας, αλαζονείας, δόλου! «Αυτός που δεν ξέρει να εξαπατά, δεν ξέρει και να κυβερνά» (Qui nescit fallere, nercit regnare), έγραφε στα λατινικά ο Ναπολέων Βοναπάρτης, σχολιάζοντας ταυτόσημη παρατήρηση του Μακιαβέλλι, αναφερόμενη στον Καίσαρα Βοργία¹.

Επιστέγασμα όλης αυτής της ιστορίας, συγκρούσεων αρπαγής και αίματος ήταν και είναι η αποικιοκρατία. Για να μην είμαστε άδικοι να διευκρινίσουμε ότι δεν ήταν αποικιοκράτες μόνον οι δυτικοευρωπαίοι, αλλά αυτοί ήταν κυρίως.

Θα μπορούσαμε ν’ αρχίσουμε από την ρωμαιοκρατία και την Pax Romana (ή Ρωμαϊκή ειρήνη), που ήταν ένα είδος ΕυρΑσιαστικής – Βορειοαφρικανικής – Μεσογειακής Ενωσης, πολιτκής – «οικονομικής» - και κανόνων «δικαίου». Το παρακάμπτουμε όμως.

Το πράγμα άρχισε να γίνεται πιο ξεκάθαρο, ως προγονικό του σyγχρόνου, με τον Κάρολο τον επονομαζόμενο «Μέγα».

Ο Κάρολος ο “Μέγας” λοιπόν, ή Καρλομάγνος (Φράγκος, Γερμανός) ένωσε υπό την κυριαρχία του την «Ευρώπη» και ίδρυσε την «Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία», που στο απόγειό της περιελάμβανε το μεγαλύτερο μέρος της σημερινής Ε.Ε.

Στην αρχή ο Καρλομάγνος κληρονόμησε από τον πατέρα του Πιπίνο, το βασίλειο των Φράγκων που μοιράστηκε μαζί με τον αδελφό του το 768, όταν ήταν 27 χρόνων. Τρία χρόνια μετά, ο αδελφός τού Καρόλου, Καρλομάνος πέθανε κατά περίεργο τρόπο και το βασίλειο όλο περιήλθε στον Καρλομάγνο. Μετά, αυτός άρχισε τους κατακτητικούς – επεκτατικούς πολέμους, εκχριστιανίζοντας τους άπιστους, ενώ μεγάλη αντίσταση αντιμετώπισε από τους Σάξονες παγανιστές (γερμανική φυλή). Ο Καρλομάγνος τό ‘χε βάλει σκοπό «να σώσει τις ψυχές τους» δίνοντας ανηλεείς μάχες. Για παραδειγματισμό διέταξε τη σφαγή 4.500 Σαξόνων και όταν τους καθυπόταξε έβγαλε «φιρμάνι», Βασιλικό Διάταγμα ή «οδηγία», όπως λέγεται τώρα, πως όποιος δεν εκχριστιανιζόταν, θα θανατωνόταν! Γι’ αυτό και ο Πάπας τον έστεψε αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας το 800 μ.Χ.

Αυτή η «Αγία» αυτοκρατορία πέρασε από πολλές φάσεις και εκτάσεις, στάσεις και εξεγέρσεις, για να διαλυθεί τελικά το 1806, με ότι είχε απομείνει, στους Ναπολεόντειους πολέμους, επί αυτοκράτορος της Αυστρίας Φραγκίσκου Β.

Νέος Αυτοκράτωρ πλέον, ο Ναπολέων ο Α’, εστεμμένος μόνος του, παρουσία όμως του Πάπα Πίου του Ζ.

Και νέα, βιαίως «Ενωμένη Ευρώπη» και βιαίως διαλυθείσα συντόμως, πρωτοστατούσας της Αγγλίας με τη μνημειώδη μάχη του Βατερλώ.

Απόρροια αυτής της περιόδου είναι η βεντέτα μεταξύ Γαλλίας – Γερμανίας. Νέος πόλεμος το 1870 – 71, μεταξύ τους, καταλήγει με νίκη της Γερμανίας, για ν’ αντεκδικηθούν οι Γάλλοι μετά καμιά πενηνταριά χρόνια, με τον Α’ παγκόσμιο Πόλεμο, και τη ρεβάνς των Γερμανών, με τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, που στοίχισε τη ζωή 40 εκατομμυρίων ανθρώπων.

Η απόπειρα και του Ναπολέοντα – για μια Eνωμένη, υπ’ αυτόν, Ευρώπη – και του Χιτλερ ομοίως, καταπνίγηκαν μέσα σε ποτάμια αίματος. Τα γεγονότα, εγγύτερα στην εποχή μας, είναι λίγο-πολύ γνωστά και δεν χρειάζονται ευρύτερη παρουσίαση.

Το Κεφάλαιο όμως και η ακόρεστη πλεονεξία των εκφραστών του δεν το έβαλαν κάτω. Είδαν ότι οι «αυτοκρατορίες» δεν είναι πλέον ούτε εύκολο ούτε συμφέρον να δημιουργηθούν με την ένοπλη ωμή βία. Άλλαξαν λοιπόν τακτική. Αμέσως μετά τη λήξη του πολέμου (1945) συνήλθαν στο Μον Πελερέν της Ελβετίας, το 1947, καμιά πενηνταριά καθηγητές οικονομικών κυρίως, τραπεζίτες, επενδυτές με πρωτοβουλία του Βιενέζου καθηγητή Φρίντριχ φον Χάγιεκ, με σκοπό ν’ αντιμετωπίσουν τον αυξανόμενο “κίνδυνο” της κολεκτίβας των Μαρξιστικών θεωριών και πρακτικής και των θεωριών του κρατικού παρεμβατισμού του Λόρδου Τζον Μ. Κέινς εφαρμοζόμενου στις αστικές οικονομίες – Οι «αυτοκρατορίες των πριγκίπων» στις κεφαλαιοκρατικές οικονομίες κινδύνευαν. Έτσι ίδρυσαν την (επιστημονική) εταιρεία Mont Pelerin Sosiety MPS), με σκοπό τη διάδοση (έκχυση) και επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού, επιχρισμένου με ωραίες ιδέες ελευθερίας, ανθρωπίνων δικαιωμάτων κ.λπ. «θεάρεστα».

Οι σκοποί επιτυγχάνονται με πολλούς τρόπους, όπως προώθηση ημετέρων “υπo τών” (υποτακτικών) μέχρι και πρωθυπουργικών θώκων, καθιέρωση «νόμπελ» οικονομίας (κάλπικου ως νόμπελ), υποτροφίες, καθηγεσίες, «φον Μίζες», ...Ακροτελεύτιος σκοπός: «Η δημιουργία μιας παγκόσμιας τάξης (...) που να επιτρέπει την εγκαθίδρυση αρμονικών διεθνών οικονομικών σχέσεων».

Εδώ “κολλάει” η Ε.Ε. (πρώην ΕΟΚ), αρχής γενομένης, από την Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα (1950).

«Δεν θα υπάρξει ειρήνη για την Ευρώπη, αν τα κράτη συνεχίσουν να βασίζονται στην εθνική κυριαρχία. Οι χώρες της Ευρώπης είναι πολύ μικρές για να εγγυηθούν στους πολίτες τους την αναγκαία ευημερία και την κοινωνική πρόοδο», έλεγε ο “αρχιτέκτονας” του ευρωπαϊκού οικοδομήματος Ρομπέρ Σουμάν, για να καταλήξει στο “δια ταύτα”: «Τα κράτη της Ευρώπης θα πρέπει να επιλέξουν την συνεργασία και την Ομοσπονδιακή μορφή».

Όχι πλέον με τη βία των ρωμαϊκών λεγεώνων, ούτε με τη σπάθα ή τον πέλεκυ του Καρλομάγνου, το πυροβολικό του Βοναπάρτη, τα τανκς και τα στούκας του Χίτλερ. Σήμερα, οι κατκατήσεις επιτυγχάνονται με... το φλερτ· με το καρότο, την εξαγορά και την εξαπάτηση. Σπανίως με τη βία, συχνότατα με τον εκβιασμό και την παραπλάνηση!

Δεν υπάρχει πλέον Αυτοκράτωρ· υπάρχει η Κομισιόν! Το κομίσιον, κατά την αγγλική εκφορά, είναι αντιγραφή - προσαρμοσμένη στα σύγχρονα δεδομένα - της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

Ο Αυτοκράτορας, τυπικά τουλάχιστον, εκλεγόταν από την “Επιτροπή των Πριγκίπων”, μετά από διαβουλεύσεις και διαπραγματεύσεις, συμβιβασμούς και “δώσε - πάρε” (do ut dat), όπως τώρα στην Ε.Ε.

Τον καιρό που έλεγε αυτά τα ωραία, για “ευημερία και πρόοδο”, που ανέφερα παραπάνω, ο πρωτεργάτης της Ε.Ε. Ρ. Σουμάν, Υπουργός Εξωτερικών της Γαλλίας, εμαίνετο η απελευθερωτική επανάσταση των Βιετ Μινχ - των Βιετναμέζων Εθνικιστών της Ινδοκίνας (Γαλλικής αποικίας) με επικεφαλής τον Χο Τσι Μινχ.

Οι Γάλλοι παρά τις διακηρύξεις του ΟΗΕ, για αυτοδιάθεση των λαών κ.λπ. ήθελαν να διατηρήσουν την αποικιοκρατική τους αυτοκρατορία, εκμεταλλευόμενοι τους λαούς των αποικιών και βέβαια τις πλουτοπαραγωγικές τους πηγές: Στην προσπάθειά τους αυτή τους βοηθούσαν οι Άγγλοι που τους “έκαιγε” ν’ ανακόψουν το αντι-αποικιοκρατικό κίνημα και μετέπειτα και οι Αμερικανοί, ως διάδοχος κατάσταση. Η μάχη του Ντιεν Μπιεν Φου και η πανωλεθρία των Γάλλων από τις επαναστατημένες δυνάμεις, έδωσαν την απάντηση στους αποικιοκράτες “εταίρους” μας.

Σε γενικές γραμμές, για να θυμηθούμε λιγάκι και να σκεφθούμε αναλόγως, οι “εταίροι” μας αποικιοκράτες κατείχαν όλο σχεδόν τον κόσμο.

Η Αγγλία το 1922 διοικούσε το 1/4 του πληθυσμού της γης. Ήταν η μεγαλύτερη παγκόσμια δύναμη. Χαρακτηριστικά λεγόταν ότι “στην Βρετανική Αυτοκρατορία ο ήλιος δεν δύει ποτέ”. Από τον Καναδά, μέχρι την Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία, την Ινδία, τη μισή σχεδόν Αφρική (από Αίγυπτο μέχρι Ροδεσία, Σουδάν, Κένυα, Νιγηρία κ.λπ.) και τη Μέση Ανατολή, Ιράκ, Παλαιστίνη και βέβαια την Κύπρο!

Η Γαλλία κατείχε το μεγαλύτερο μέρος της Βορειοδυτικής και κεντρικής Αφρικής. Ενδεικτικά να αναφέρουμε Αλγερία, Τυνησία, Μαρόκο, Γουινέα, Κονγκό, Μάλι, Μαυριτανία, Νίγηρας, Σενεγάλη, Τσαντ, Μαδαγασκάρη...

Αποικίες είχε πολλές και η Γερμανία, που τις έχασε όμως μετά την ήττα της, το Α’ παγκόσμιο Πόλεμο, για να τις αρπάξουν οι Άγγλοι και οι Γάλλοι, κυρίως.

Δεν θα τους αναφέρουμε όλους γιατί θα χρειαζόταν η έκταση μιας πραγματείας. Αλλά να θυμόμαστε ότι αποικίες είχαν και οι Βέλγοι (Κονγκό) και οι Ολανδοί και οι Ιταλοί (Λιβύη), (Δωδεκάνησα) και βέβαια οι Ισπανοί Κονκισταδόροι (κατακτητές) και οι Πορτογάλοι.

Όποιος μελετήσει λίγο την ιστορία, της αποικιοκρατίας, την άγρια εκμετάλλευση, την αρπαγή, τη συμπεριφορά των αποίκων πάνω στους ιθαγενείς θα νοιώσει την αρμύρα του ιδρώτα και την υπόγλυκη γεύση του αίματος και θα φρίξει. Θα νοιώσει πάνω του τα χτυπήματα της σκαπάνης στα ορυχεία αδαμάντων και χρυσού, και του βούρδουλα το μαστίγωμα στην πλάτη του· και θα δουν ολοζώντανα πως πλούτισαν και “προόδευσαν” οι λαμπρές εταίρες μας της “Ευρώπης”. Αυτής της Ε.Ένωσης.

Δεν άφησαν χώρα για χώρα, μεγαλονήσους, νησιά και βραχονησίδες ανεκμετάλλευτες (“αναξιοποίητες”), αναίμακτες. “Μαστίγιο και βόλι” ήταν η μέθοδος “εκπολιτισμού” των “αγρίων”. Ακόμη και σήμερα εισπράττει λίτρα η Γαλλία, από πρώην αποικίες της, που δέχθηκε ν’ αυτονομηθούν, για την “πρόοδο” που τους “πρόσφεραν”, “εκπολιτίζοντάς” τους!!!

Αυτά που υφίστανται οι Ευρωπαίοι από την “τρομοκρατία”, είναι το πιτσίλισμα μόνον, απ’ το αίμα που αυτοί οι “πολιτισμένοι” έκαναν να αναβλύσει στην Αφρική, στην Ασία, στην Αμερική... στην Ευρώπη.

Αυτή η μικρή ιστορία της αποικιακής αρπαγής και σκληρότητας έχει διαποτίσει τη νοοτροπία τους και ψυχοσύνθεσή τους. Το ‘χούι” δεν αλλάζει εύκολα. Αυτοί είναι οι “εταίροι” μας!

Αυτές είναι οι εταίρες μας χώρες, που δεν θέλουμε να ξεκολλήσουμε από κάτω τους, ενώ έχουν ξεφτιλίσει κάθε έννοια πολιτισμού, δικαίου, λογικής, ανθρωπισμού, θρησκείας και ιδεολογίας. (Δεν τα βλέπει όμως αυτά όποιος πάσχει από το σύνδρομο της Στοκχόλμης κι έχει ερωτευθεί το βιαστή του).