Προς θεραπαινίδες  ανυπόληπτων

Ενα σοβαρό κράτος χαίρει της εκτιμήσεως συμμάχων και αντιπάλων. Διότι αναγνωρίζουν οι μεν την φερεγγυότητα και οι δε την αταλάντευτη αποφασιστικότητά του.

Ένα σοβαρό κράτος τιμά και σέβεται τους συμμάχους του. Διότι αναγνωρίζει την σε βάθος χρόνου συστράτευσή τους στο πλευρό του και το όποιο κόστος αυτής.

Ένα σοβαρό κράτος δύναται κάλλιστα να εντάξει στους συμμάχους και φίλους έναν πρώην αντίπαλο. Ποτέ όμως σε βάρος των παλαιών και σταθερών συμμάχων του, διότι έτσι μειώνεται το κύρος και η αξιοπιστία του.

Ένα σοβαρό κράτος σέβεται την ελεύθερη υπόσταση και αυτονομία των συμμάχων του και δεν τους επιβάλλει τις θελήσεις του με δόλιες παρεμβάσεις στο πολιτικο-οικονομικό τους γίγνεσθαι. Αντιθέτως, συνδιαλέγεται μαζί τους σε διπλωματικό επίπεδο και προσπαθούν από κοινού να ανεύρουν κοινούς τόπους συγκλίσεως και συμπορεύσεως.

Ένα σοβαρό κράτος καθιστά σεβαστές τις διακηρυγμένες ανά τον κόσμο αρχές του, εάν δεν τις εφαρμόζει με δύο μέτρα και δύο σταθμά. Εάν δηλαδή, δεν εφαρμόζει μεθόδους επιβολής των απόψεων και συμφερόντων του τις οποίες στηλιτεύει σε άλλους και ενίοτε δια των όπλων.

Ένα σοβαρό κράτος το οποίο διατυμπανίζει σε όλον τον κόσμο την προσήλωσή του στις αρχές της Δημοκρατίας και της προστασίας των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων-και μάλιστα επαίρεται γι’ αυτήν-δεν ανατρέπει δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις άλλων χωρών,συχνά συμμαχικών και δεν εγκαθιστά σε αυτές δικτατορικά καθεστώτα-υποχείριά του.

Ένας σοβαρός ηγέτης ενός τέτοιου κράτους πρέπει με έργα να καταδεικνύει σε όλον τον κόσμο ότι η εξουσία του είναι υπαρκτή κι ότι ο ίδιος δεν είναι ανδρείκελλο και φερέφωνο των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων, εντός ή και εκτός της χώρας του. Κι ακόμα ότι δεν εξαρτά την εσωτερική και εξωτερική του πολιτική από αυτά τα συμφέροντα, όντας ανά πάσα στιγμή έτοιμος να συγκρουστεί μαζί τους εάν κρίνει ότι βλάπτουν τους πολίτες της χώρας του, ή επιχειρούν να χειραγωγήσουν τον ίδιο.

Για τους ίδιους λόγους ένας σοβαρός ηγέτης, ενός σοβαρού κράτους, δεν καταφεύγει σε πόλεμο για να ικανοποιήσει την βουλιμία 5-6 υπερεθνικών εταιρειών και δεν ρίπτει για χάρη τους στην μηχανή του κιμά τους στρατιώτες του.

Και τέλος, ένα σοβαρό κράτος τιμά έμπρακτα και με διαχρονική συνέπεια, εκείνες τις αποφάσεις παλαιότερων ηγεσιών του και εκείνους τους πολιτικούς του που έτυχαν διεθνούς αναγνωρίσεως για τη συνέπειά τους σε διακηρυγμένες αρχές. Και δεν πετά στον κάλαθο των αχρήστων τις ιστορικές αλήθειες που εκείνοι ανεγνώρισαν διά της υπογραφής τους, προκειμένου να ερωτοτροπήσει με τον ευτελισμό κάθε έννοιας διεθνούς δικαίου.

Για όλους τους παραπάνω λόγους και ειδικότερα τις τέσσερις τελευταίες δεκαετίες, οι Η.Π.Α. έχουν πάψει να είναι σοβαρό κράτος. Είναι ένα μεγάλο σε έκταση και πληθυσμό κράτος. Ένα πανίσχυρο οικονομικά και στρατιωτικά κράτος. Επιπλέον ένα εξαιρετικά εκδικητικό κράτος, αλλά σοβαρό κράτος δεν είναι. Το απέδειξαν και το αποδεικνύουν με μύριους τρόπους. Η φερεγγυότητα και αξιοπιστία των Η.Π.Α. βρίσκεται σήμερα στο κατώτατο επίπεδο της ιστορίας τους. Ακόμα και οι πρόσκαιρα ευνοημένοι, ευκαιριακοί τους σύμμαχοι, οι εραστές της μιάς νύχτας για «ένα στα γρήγορα», γνωρίζουν ότι έχουν απέναντί τους έναν σύμμαχο τόσο αξιόπιστο όσο και η οχιά.

Στο αξιακό πεδίο της διεθνούς φερεγγυότητας οι Η.Π.Α. έχουν ηττηθεί κατά κράτος από την διαρκώς ανερχόμενη Ρωσία του Πούτιν. Η αναγκαιότητα μιάς πολυεπίπεδης εξωτερικής πολιτικής αποτελεί πλέον για την Ελλάδα όρο εθνικής επιβιώσεως. Η σύνοδος κορυφής του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι απέδειξε απλώς, πέρα από πανηγυρισμούς και θριαμβολογίες, ότι η χώρα μας μπορεί ΟΤΑΝ ΘΕΛΕΙ να υπερασπισθεί τα δίκαιά της έναντι οιουδήποτε. Τα υπόλοιπα είναι τροφή για αφελείς και ράπισμα σε όσους έσπευσαν να προσφέρουν στα Σκόπια και στους Αμερικανούς την σύνθετη ονομασία.

Οι παγκοσμιοποιημένοι πολιτικοί μας νεοσσοί οφείλουν, πλέον, να καταστήσουν σαφές στη μεγάλη «φίλη» και «σύμμαχο» χώρα, ότι η συμμαχία είναι νόμισμα με δύο όψεις και δεν είναι δυνατόν να συνεχίσει να λειτουργεί με τέτοια προκλητική μονομέρεια σε βάρος της Ελλάδος. Αλλά για να προχωρήσουν σε αυτό το ιστορικό βήμα πρέπει να πάψουν να «υγραίνονται» έναντι των Η.Π.Α., πότε από τις φοβικές νεφρικές εκκρίσεις τους και πότε από τις ονειρώξεις της πολυπόθητης εύνοιας της υπερδυνάμεως προς την εύκαμπτη οσφύν τους.