Στο φύλλο της «Εβδόμης» της 1ης Μαϊου 2010 η μαχητική αρθρογράφος Γεωργία Μουγιάκου* αναρωτιόταν αν υπάρχει εισαγγελέας για να ασχοληθεί με «το αδίκημα της εσχάτης προδοσίας κατά της χώρας και του λαού», όπως εύστοχα χαρακτήρισε την με πλήρη συνέργεια παραγόντων της Τραπέζης της Ελλάδος και του Υπουργείου Οικονομικών, κατευθυνόμενη επίθεση των διεθνών κερδοσκόπων κατά της ελληνικής οικονομίας. Σεβόμενη τον περιορισμένο χώρο της εφημερίδας, η Γ. Μουγιάκου δεν προχώρησε τότε σε παράθεση περισσότερων λεπτομερειών, όμως κρίνω σκόπιμο να τις παραθέσω τώρα στους αναγνώστες της «Εβδόμης», ύστερα μάλιστα από την σχετική κατάθεση ερώτησης στη Βουλή, της βουλευτού του ΠΑ.ΣΟ.Κ.,  πρώην υπουργού και κοινοτικής Επιτρόπου, Βάσως Παπανδρέου.

Για να γίνει κατανοητό το μέγεθος της προδοσίας, πρέπει πρώτα να κατανοήσουμε πώς λειτουργεί η λεγόμενη υποτιμητική κερδοσκοπία, το εν «αγοραίς» σορτάρισμα, από τον αγγλικό όρο short selling, δηλ. η σύντομη πώληση των ομολόγων. Ο απλός και νόμιμος επενδυτής πουλάει ομόλογα που πράγματι έχει στην κατοχή του. Αντιθέτως, ο αεριτζής κερδοσκόπος, πουλάει ομόλογα που δεν έχει και υποχρεούται να τα αγοράσει και να τα μεταπωλήσει στον αγοραστή με τον οποίο έχει συμφωνήσει, εντός συγκεκριμμένης προθεσμίας. Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι έχει συμφωνήσει να πουλήσει με το spread (διαφορά επιτοκίου δανεισμού) στο 2,5%, ή κατά τον τραπεζικό όρο, στις 250 μονάδες βάσης. Εάν στο μεταξύ βρει και αγοράσει ομόλογα χαμηλότερης αξίας, ας πούμε στις 350 μονάδες, κερδίζει την διαφορά των 100 μονάδων βάσης, δηλαδή το 1% επί του κεφαλαίου σε λίγες μέρες. Ο καθένας μπορεί να καταλάβει ότι όταν μιλάμε για διακίνηση ομολόγων δισ. ευρώ τότε αυτό το 1% μεταφράζεται σε ιλιγγιώδη κέρδη. Εδώ είναι πάντοτε καθοριστική η βοήθεια των κατευθυνόμενων οίκων αξιολόγησης της πιστοληπτικής δυνατότητας των κρατικών οικονομιών, αφού με τις προβοκατόρικες αξιολογήσεις τους διαμορφώνουν το κλίμα στην αγορά κρατικών ομολόγων και στις διακυμάνσεις του spread.

Απαραίτητη προϋπόθεση για το κερδοσκοπικό αυτό παιχνίδι, είναι η δυνατότητα του πωλητή-κερδοσκόπου να παραδώσει στον αγοραστή τα ομόλογα, κάποιες μέρες μετά την συμφωνία. Χωρίς αυτό το περιθώριο δεν μπορεί να υπάρξει υποτιμητική κερδοσκοπία επί των ομολόγων. Στην ελληνική περίπτωση και μέχρι τον Οκτώβριο του 2010 το περιθώριο παράδοσης των ομολόγων στον αγοραστή ήταν 3 ημέρες, (το περίφημο Τ+3). Οι κερδοσκόποι είχαν, επομένως, περιθώριο τριών μόλις ημερών για να προσκομίσουν τους τίτλους τους, διάστημα πολύ μικρό για να προκαλέσουν την άνοδο του spread, δηλαδή την πτώση της αξίας των ομολόγων. Όμως στις 5 Οκτωβρίου 2009, μία μόλις μέρα μετά τις εκλογές, η Ένωση Ελληνικών Τραπεζών –που δια των εκπροσώπων της μας παραμυθιάζει συχνά ότι «στηρίζει την ελληνική οικονομία»- υπέβαλλε αίτημα στην Τράπεζα της Ελλάδος για αύξηση της κερδοσκοπικής προθεσμίας από 3 σε 10 ημέρες. Και πράγματι η κεντρική μας τράπεζα έδωσε αυτή την δυνατότητα στις 22 Οκτωβρίου. Στην ουσία, δηλαδή, η Τράπεζα της Ελλάδος έδωσε τότε το σύνθημα για κερδοσκοπική επέλαση κατά των ελληνικών ομολόγων.

Για να φτάσουμε στις 10 Δεκεμβρίου 2009, όταν κάποιοι αρουραίοι του ελεγκτικού τραπεζικού μας ιδρύματος ροκάνισαν ακόμα περισσότερο τις αντοχές της οικονομίας μας, αποφασίζοντας να μην επιβάλλονται οι νόμιμες κυρώσεις σε όποιον κερδοσκόπο δεν παρέδιδε τα ομόλογα στον αγοραστή εντός των 10 ημερών. Με άλλα λόγια «Έλληνες» κρατικοί λειτουργοί επέτρεψαν, όχι μόνο να συνεχιστεί το κερδοσκοπικό όργιο σε βάρος της Ελλάδας, αλλά να γίνεται και ατιμώρητα. Αν δεν ανέβαιναν τα spreads των ελληνικών ομολόγων, οι κερδοσκόποι δεν είχαν να χάσουν απολύτως τίποτε αφού δεν ήταν υποχρεωμένοι να παρουσιάσουν στον αγοραστή –εν προκειμένω στο ελληνικό Δημόσιο- τους υποτιθέμενους τίτλους τους. Μονά-ζυγά δικό τους το παιχνίδι και θα δυσκολευτώ να πιστέψω ότι φάνηκαν αχάριστοι στους «Ελληνες» αβανταδόρους ευεργέτες τους –αιρετούς και διοικητικούς- που απολαμβάνουν μέχρι στιγμής της δικαστικής ασυλίας.

Οι δύο αυτές σκανδαλώδεις αποφάσεις δεν ελήφθησαν με πράξη του Διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος –όπως απαιτούσε η νόμιμη διαδικασία- αλλά με εντελώς παράνομες, απλές εντολές της Διεύθυνσης Οργάνωσης της ΤτΕ. Η καραμπινάτη αυτή παρανομία επιχειρήθηκε να νομιμοποιηθεί με την υπ’ αρ. 158/10-2-2010 Πράξη του Διοικητή της ΤτΕ, την οποία όμως δεν υπέγραψε ο ίδιος ο κ. Προβόπουλος και εκλήθη –από ποιόν άραγε;- να την υπογράψει ο υποδιοικητής Ι. Παπαδάκης. Του οποίου η υπογραφή δεν υπάρχει σε επίσημη Πράξη, επομένως τόσο η προθεσμία των 10 ημερών, όσο και η ουσιαστική κατάργηση κάθε προθεσμίας, επέτρεψαν μεν το κερδοσκοπικό πάρτυ σε βάρος των ελληνικών ομολόγων, αλλά παρέμειναν εντελώς παράνομες.

Το μεγάλο φαγοπότι των αεριτζήδων συνεχίστηκε μέχρι τις 8 Απριλίου 2010, οπότε περιορίστηκε η κερδοσκοπική προθεσμία στην μία ημέρα. Ομως ήταν πολύ αργά. Τα ελληνικά ομόλογα είχαν καταρρεύσει κι ένα μήνα αργότερα ο Γ. Παπανδρέου θα πάταγε το κουμπί του Δ.οΝ.ηΤ.ή μας για εγγυημένη, ασφαλή και μακρόχρονη απόλαυση. Και μετά από όλα αυτά κι άλλα που σιγά-σιγά θα έρχονται στο φως, υπάρχουν ακόμα κάποιοι καθωσπρέπει «κύριοι» που αγανακτούν με το σύνθημα στους τοίχους και στα πανό: «Αλήτες προδότες πολιτικοί».

Αγαπητή Γεωργία Μουγιάκου, εισαγγελείς υπάρχουν στην -φερόμενη ως ανεξάρτητη- Ελληνική Δικαιοσύνη. Λείπει, κατά τα φαινόμενα, ένας νέος Χρήστος Σαρτζετάκης.

* Αναζητήστε το εν λόγω άρθρο της Γ. Μουγιάκου στην ιστοσελίδα της «Εβδόμης». Τυπώστε το και φυλάξτε το. Μας πέθανε που μας πέθανε το short selling των αεριτζήδων, δεν χρειάζεται να νοσούμε και από short memory, δηλαδή κοντή μνήμη.