Άρθρα Κώστα Βενετσάνου

• Ουκρανία
• συνθήκη
• νομιμότης

επιδίωξη, κυρίως του νικητή είναι η νομιμότητα και εγκυρότητα της Συνθήκης

γράφει ο Κώστας Βενετσάνος

Σέβομαι τις απόψεις, ιδιαίτερα των ειδικών αναλυτών, και το μόνο που θέλω να σχολιάσω είναι η άποψη που εκφράστηκε πάνω στην πιθανή συνάντηση Πούτιν – Ζελένσκι, πως η ενδεχόμενη αποδοχή του Πούτιν να συνομιλήσει με τον Πρόεδρο της Ουκρανίας, Ζελένσκι - τον οποίον η Μόσχα κατηγορούσε για «φασίστα» κ.ά. αποτελεί υποχώρηση και ήττα του Προέδρου Πούτιν, λόγω «των οικονομικών πληγμάτων που έχει δεχθεί η Ρωσία από τις κυρώσεις που τις επέβαλλε η Δύση».

Η άποψη αυτή, ως συμπέρασμα, αποτελεί τουλάχιστον Λάθος.

Εν όψει της επικείμενης συνθηκολόγησης ή συνθήκης μεταξύ των εμπλεκομένων, είναι γνωστό στους γνωρίζοντες βασικούς κανόνες του Δημοσίου Διεθνούς Δικαίου (Δ.Δ.Δ.), ότι επιδίωξη, κυρίως του νικητή ή της καθ’ οιονδήποτε τρόπο, διάδοχης κατάστασης είναι η νομιμότητα και εγκυρότητα της Συνθήκης που θα υπογραφεί.

Το καθεστώς λοιπόν Ζελένσκι, που προέκυψε μετά την ανώμαλη περίοδο 2004 – «πορτοκαλί επανάσταση» κ.λπ. και ιδίως μετά τη βίαιη ανατροπή, το 2014, του νομίμως επανεκλεγέντος Προέδρου (2010) Γιανουκόβιτς, και τη δημιουργηθείσα τότε de facto (εκ των πραγμάτων) νέα κατάσταση – μετά τις εκλογές του 2019, όπου ο Ζελένσκι εξελέγη στις επαναληπτικές εκλογές με 73% είναι νόμιμο (de jure).

Μην ξεχνάτε ότι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής κατά την μεταπολίτευση, (1974), για τους ίδιους λόγους, νομίμου διαδοχής, δέχθηκε να ορκισθεί ως Πρωθυπουργός της κυβέρνησης εθνικής ενότητας, από τον Πρόεδρο της «Δημοκρατίας» του χουντικού καθεστώτος (ενός καθεστώτος πραξικοπηματικού (de facto) κι ενός Προέδρου de jure, κατ’ οικονομίαν και κατά το Δημόσιο Διεθνές Δίκαιο).

Χαρακτηριστικότερο δε παράδειγμα τυπικής νομιμότητας είναι η περίπτωση του Γερμανού καγκελαρίου Βίσμαρκ, με τη λήξη του Γαλλο-Γερμανικού πολέμου το1871: Ο Πρωθυπουργός του Γάλλου αυτοκράτορα Ναπολέοντα Γ΄, υπέγραψε συνθηκολόγηση, αλλά ο Πρωθυπουργός τότε της Πρωσίας και μετέπειτα Καγκελάριος της Γερμανίας «αξίωσε τη διενέργεια γενικών εκλογών στη Γαλλία (μετά την εξέγερση της εθνοφρουράς και των εργατών στο Παρίσι και τη δημιουργία της «παρισινής Κομμούνας»), ώστε να προέλθει νόμιμη κυβέρνηση – de jure...», η οποία ως νόμιμη κυβέρνηση και επομένως ηυξημένου κύρους, θα εφήρμοζε τις δεσμεύσεις που θα δεχόταν με την υπογραφή της Συνθήκης (κοίτα και Γ. Τενεκίδου Δ.Δ.Δ., σελ. 226).