Άρθρα Κώστα Βενετσάνου

Ακρως ανταγωνιστική Οικονομία της αγοράς…

“Mηδέν άγαν”   Σόλων

Μετά την ελληνική Βουλή που έσπευσε ασθμένως – προ του Ιρλανδικού δημοψηφίσματος που απέρριψε τη συνθήκη της Λισσαβόνας – με την τρανταχτή πλειοψηφία 250 βουλευτών Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ να την επικυρώσει παραδίδοντας, χωρίς αντάλλαγμα, χουν και ύδωρ στους ισχυρούς της Ευρώπης και στους ισχυρούς του κεφαλαίου,

η αγγλική Βουλή των λόρδων, μέσα σε ατμόσφαιρα ισχυρών αντεγκλίσεων «επικύρωσε» την ανίσχυρη πλέον «συνθήκη», μετά το ηχηρό και πανίσχυρο ΟΧΙ του 54% των Ιρλανδών.

Ο Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζ. Μπαρόζο, τον οποίον οι «πράσινοι» στο ευρωκοινοβούλιο, αποκάλεσαν απατεώνα, παρότρυνε λυσσωδώς τους κυβερνήτες των υπολοίπων κρατών να συνεχίσουν τη διαδικασία της «επικύρωσης», αποβλέποντας προφανώς να παρακάμψει όχι απλώς το δίκαιο ως έννοια, αλλά και το ισχύον ευρωπαϊκό δίκαιο, που απαιτεί ομοφωνία.

Ορθά λοιπόν αποκάλεσαν – οι ευρωβουλευτές έναν γραφειοκράτη, που δεν τον εξέλεξαν πρωτογενώς οι Λαοί της Ευρώπης, να κάνει κουμάντο – όπως τον αποκάλεσαν, για όσα έπραξε και προσπαθεί, ως νέος Μέτερνιχ, να πράξει, και το ίδιο θεωρείται ότι πράττουν όσοι νεκρανάστησαν και μασκάρεψαν το απορριφθέν Ευρωσύνταγμα και «μαγειρεύουν» πως θα …απινιδίσουν με διπλωματικά ηλεκτροσόκ τις συνθήκες της Λισσαβόνας, παρακάμπτοντας και τη βούληση των λαών και τη διεθνή νομιμότητα. Αυτά όμως αποδεικνύουν και ποια Ευρώπη θέλουν.

Θέλουν την Ευρώπη της ψευδοδημοκρατίας, της γραφειοκρατικής νομενκλατούρας – υπαλλήλων ή σιτιζομένων πλουσιοπάροχα από τις διάφορες Siemens – με φοβισμένους και αποπροσανατολισμένους «υπηκόους» μη σκεπτόμενους, φθηνούς παραγωγούς και ακριβούς και άκριτους κατευθυνόμενους καταναλωτές.

Μια Ευρώπη, υπάκουη η ίδια, γηραιά “μητέρα”, στην ισχυρή υπερατλαντική “θυγατέρα”.

Δεν θέλουν το ορθό και το δίκαιο. Δεν θέλουν δημοκρατία, την οποία απατηλώς επικαλούνται μαζί με τις άλλες υψηλές αξίες. Θέλουν «δημοκρατική νομιμοποίηση».

Αν πάει ο μισός λαός απληροφόρητος, αποπροσανατολισμένος και φανατισμένος να ψηφίσει κι απ’ αυτούς οι μισοί συν ένας ψηφίσει την καλομαγειρεμένη εξουσία τους, τους αρκεί η «δημοκρατική» νομιμοποίηση που έλαβαν. Κι όταν και πάλι δεν τους «βγαίνει», ε, «δημοκρατικά» ψηφίζουν έναν νόμο να αποκτά η μειοψηφία πλειοψηφία βουλευτικών εδρών, όμηρων βουλευτών-μετοχικών μεριδίων - και έτσι αποκτούν την περιπόθητη – κατά πλάσμα νόμου – πλασματική «νόμιμη δημοκρατική» πλειοψηφία! Εξασφαλίζουν έτσι – και βρίσκουν συνεργούς σ’ αυτήν την απάτη – την επιδιωκόμενη «δημοκρατική νομιμοποίηση»!

Όμως τα ξεπερνάω αυτά, γιατί είναι εύκολα κατανοητά και εναπόκειται στο λαό, στους ώριμους πολίτες, πως θ’ αντιδράσουν.

Ερχομαι στο κύριο σημερινό θέμα μου – αυριανό και μεθαυριανό για όλους μας – που είναι η Ενωμένη Ευρώπη. Καταπιάνομαι μ’ αυτό γιατί εγώ τη θέλω την Ευρώπη. Αλλά ποια Ευρώπη;

Την Ευρώπη της άκρως ανταγωνιστικής οικονομίας της αγοράς ΔΕΝ τη θέλω.

Κι αυτό το “άκρως ανταγωνιστική” δεν είναι συμπέρασμα ή υποψία. Είναι κύριος σκοπός της Ευρωπαϊκής Ενωσης που αναφερόταν στο Ευρωσύνταγμα και αναφέρεται ρητά στη Συνθήκη της Λισσαβόνας (άρθρο 2 παρ.3), εν μέσω γενικά παραδεκτών αξιών και ανεκπλήρωτων επιδιώξεων.

Μένω σ’ αυτό το “άκρως ανταγωνιστική”, που μετατρέπει την ανθρώπινη κοινωνία της Ευρώπης της εμπνεόμενης “από την πολιτιστική, τη θρησκευτική(!) και την ανθρωπιστική κληρονομιά της” (αρθρο 1) σε κοινωνία σαρκοφάγων αρπακτικών και όρνεων, στην οποία δεν είναι δυνατόν να ευδοκιμήσουν οι αξίες των αναφαίρετων δικαιωμάτων του ανθρώπου, της Eλευθερίας, της Δημοκρατίας, της ισότητας και του κράτους δικαίου” που επικαλείται για επικοινωνιακούς προσφανούς λόγους, για να υπάρχει «όνειρο», για να υπάρχει ελπίδα, στο προοίμιο(1α) η Συνθήκη.

Πολύ σωστά λοιπόν ο Παπανδρέου κατά την ομιλία του στη Βουλή – στη συζήτηση για την κύρωση αυτής της συμφωνίας – επεσήμανε: «Παρακαλώ τον κύριο Πρωθυπουργό να μας διαβάσει μια φράση από τη συνθήκη της Λισσαβόνας, να μας διαβάσει δυο λέξεις και να πει: “εγώ τα πρότεινα, εγώ έπεισα, έτσι υιοθετήθηκαν”».

Περίμενα τον Πρωθυπουργό να λέει «ναι, έβαλα ένα κόμμα ή έβγαλα αυτή τη λέξη» (και θα πω ποια). Δυστυχώς, ματαίως επερίμενα. Δεν είπε τίποτα! Είπε γενικόλογα μπλα-μπλα καταχειροκροτούμενος από τους όρθιους βουλευτές της Ν.Δ. Γιατί αλήθεια, για ποιό επίτευγμα χειροκροτούσαν;

Κι όμως μπορούσε να είχε αφαιρέσει μια λέξη, όχι αλλάζοντας, αλλά διορθώνοντας έστω, την πορεία της Ευρώπης.

Να τους είχε πει:

«Κύριοι συνάδελφοι, αγαπητοί εταίροι, κυρίες και κύριοι, όταν επικαλούμαστε στο προοίμιο της Συνθήκης την πολιτιστική μας κληρονομιά, από την οποία αναπτύχθηκαν οι παγκόσμιες αξίες, ασφαλώς αναφερόμαστε στην αρχαία Ελλάδα που μας κληροδότησε την έννοια και την πίστη μας στη δημοκρατία, τη διαλεκτική φιλοσοφική σκέψη και τα ανθρώπινα ιδεώδη, χωρίς να παραβλέπω τις αξίες των δικών σας κληροδοτημάτων.

Οι αρχαίοι Ελληνες λοιπόν, τους οποίους πολλοί από σας γνωρίζετε εξ’ ίσου καλά, σας υπενθυμίζω ότι καθιέρωσαν την αξία του μέτρου θετικά και αποθετικά. “Mέτρω χρω” είπε ο Πιττακός1 και ο μεγάλος φιλόσοφος και επιχειρηματίας Σόλων2 “Mηδέν άγαν” τίποτα πολύ.

Τι το θέλετε λοιπόν εκείνο το “άκρως ανταγωνιστική”; Βγάλτε το. Είναι “πολύ” και οδηγεί στο ακραίο, στον άγριο καπιταλισμό, που θα δημιουργήσει εκτός από την ανισότητα και τη δυστυχία, την κοινωνική αντίδραση και τις κοινωνικές αναταράξεις, αν όχι και σε βίαιες ανατροπές.

Γιατί το σκέτο “ανταγωνιστική οικονομία της αγοράς”, ανταποκρίνεται κι αυτό στην αστική ιδεολογία.Το κεφαλαιοκρατικό σύστημα έχει διαβαθμίσεις. Μη το πάμε στα άκρα».

Όμως δεν τα είπε, δεν προσπάθησε καν  να βγάλει ούτε αυτή τη λέξη “άκρως” Κρίμα!

Κρίμα και για την υποβάθμιση του ελληνικού λαού, που δεν έχει δικαίωμα ν’ αποφασίσει. Υποβαθμίσατε, κύριοι, τον πιο ώριμο λαό, αυτόν που σας ψηφίζει, υποβαθμίζοντας έτσι και τη δική σας αξιολογική  υπόσταση.

Είναι σαν να λέτε: «Αφού ο ελληνικός λαός, ψηφίζει εμάς να τον εκπροσωπούμε, είναι ανώριμος»!

Ευτυχώς αποφασίζουν για μας πότε οι Γάλλοι και οι Ολλανδοί, πότε οι Ιρλανδοί, που είναι πιο ώριμοι…

1. Πιττακός: Ένας από τους επτά σοφούς - Πολιτικοός, ποιητής, από τη Λέσβο.

2. Σόλων: Αθηναίος νομοθέτης, πολιτικός, ποιητής, ένας από τους επτά σοφούς, αλλά και επιχειρηματίας - εφοπλιστής, μεγαλέμπορος, αλλά ολιγαρκής.