Άρθρα Κώστα Βενετσάνου

• Διεθνή

Θα ‘ταν απαισιόδοξο ένας κατ’ εξοχήν αισιόδοξος άνθρωπος να πει, με μια χροιά, μάλιστα, μακάβρια ότι «δε θα λυπηθώ δα και πολύ» να εγκαταλείψω έναν κόσμο ακόμα πρωτόγονο, βάρβαρο και απάνθρωπο, παρ’ όλη την αλματώδη τεχνολογική και επιστημονική πρόοδο. Μια πρόοδος που σ’ ορισμένες περιπατώσεις αγγίζει το μεγαλείο του θαύματος!

Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για «διχασμένη προσωπικότητα» της ανθρωπότητας.

Απ’ τη μια η ευαισθησία, ο ανθρωπισμός, η αλληλεγγύη, η συνεργασία των λαών, η δικαιοσύνη, η αναλογική ισότητα, ο σεβασμός στη διαφορετικότητα και η αυθόρμητη σύγκλιση των πολιτισμών, και ως επιστέγασμα η ειρήνη των εθνών και της κοινωνίας.

Κι απ’ την άλλη η βαρβαρότητα, η απληστία, ο φόνος, η περιφρόνηση του ύψιστου επιτεύγματος της φύσης – που είναι η ζωή – η γενοκτονία, η αναισθησία, o εγωκεντρισμός, ο ρατσισμός, το μίσος, η εκδίκηση και αντεκδίκηση. Η απώλεια της μνήμης του παραδείγματος (προς μίμηση ή αποφυγή).

Αναστροφή: Το «ὃ σὺ μισεῖς ἑτέρῳ μὴ ποιήσεις», χωρίς το ΜΗ!                              

Πρόσφατα, προχθεσινά αποτρόπαια γεγονότα (αντιγράφω από τον Τύπο): «Στο αίμα βάφτηκε πάλι η Γάζα: “Σκότωσαν πάνω από 60 Παλαιστίνιους διαδηλωτές την ώρα που έθαβαν τους νεκρούς”», (newsbomb) άλλους 60. Τραυμάτισαν πάνω από 2500!

«Βρέφη οκτώ μηνών ανάμεσα στα θύματα στη Γάζα από δακρυγόνο» (CNN Greece).

Κι άλλοι πέθαναν από δακρυγόνα. Τα δακρυγόνα φαίνεται πως είναι ασφυξιογόνα, για κάποιους, τουλάχιστον.

Γιατί αυτά; Τίμημα για τις ορέξεις του Τραμπ ν’ αναγνωρίσει ως πρωτεύουσα του Ισραήλ, την Ιερουσαλήμ και να εγκαινιάσει την εν τάχει μετεγκατάσταση της Πρεσβείας των ΗΠΑ, εκεί. Για τους Αμερικανούς (ιέρακες) φταίει η Χαμάς!... Δικαιολογία προφανώς. Για να δούμε τι λέει επ’ αυτού ο Μακιαβέλλι και ο ...Ναπολέων Βοναπάρτης: Ο πρώτος, που του προσήψαν τον όρο μακιαβελισμό λέει: «τους ανθρώπους πρέπει ή να τους κερδίζεις με το μέρος σου (πράγμα που δεν το προσπάθησαν ποτέ οι Ισραηλινοί) ή να τους εκμηδενίζεις (πράγμα δύσκολο, εν προκειμένω και χρονοβόρα επιδίωξη). Όταν τους τραυματίζεις, συνεχίζει, σ’ εκδικούνται...»¹ Πράγμα που συμβαίνει εδώ και πενήντα χρόνια, από τον «πόλεμο των έξι ημερών» που ξεκίνησε το Ισραήλ – με δικές του δυνάμεις και τις ίδιες, με σήμερα, πλάτες, και ανταπέδωσε εκδικώντας ο «μαύρος Σεπτέμβρης» στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μονάχου το 1972 με ασύμμετρη πολεμική ενέργεια – τη λεγόμενη «τρομοκρατία».

Και παραπέρα ο Μακιαβέλλι, ως πραγματιστής πολιτικός του ύστερου μεσαίωνα, που συνήθως δεν συνιστά αλλά διαπιστώνει, γράφει: «Κι όταν χρειαστεί (ο Ηγεμόνας) να τα βάλει με κάποιους και να τους σκοτώσει, πρέπει να το κάνει μονάχα όταν υπάρχει η κατάλληλη δικαιολογία και μια φανερή αιτία»².

Ενώ, ο πιο σύγχρονος μ’ εμάς Ναπολέων, παρατηρεί επ’ αυτού: Την αιτία ή τη δικαιολογία «την κατασκευάζει, όταν δεν υπάρχει μια πραγματική»³. Φαίνεται πως οι σύγχρονοι πολιτικοί της 3ης χιλιετίας, μετά Χριστόν (τί ύβρις!), ακολουθούν τις συμβουλές του Μεγάλου Ναπολέοντα, ευελπιστώντας προφανώς, ν’ αποκτήσουν παρόμοια διάκριση, ενώ θα είναι τυχεροί, αν αποφύγουν τη δική του κατάληξη.

Και η αντίδραση των λαών, σ’ όλο αυτό το μακελειό που συμβαίνει στη γειτονιά μας, η αντίδραση των λαών... δηλαδή, ημών των ιδίων, των... αθώων ποια ήταν, ποια είναι; Δεν την αντελήφθην· δεν την πήρα χαμπάρι!

Δεν δέχομαι και δεν ανέχομαι την απάνθρωπη πρακτική του Ισραήλ που ισοδυναμεί με γενοκτονία των Παλαιστινίων, που οδηγεί σε ολοκαύτωμα.

Ένα ολοκαύτωμα που έχουν υποστεί οι ίδιοι στα μέσα του περασμένου αιώνα, όχι βέβαια από τους Παλαιστίνιους ή τους γειτονικούς τους λαούς: Σύρους, Αιγύπτιους, Ιρανούς...

Μια γενοκτονία που θυμίζει τη σημερινή επετειακή γενοκτονία των Ποντίων από τον Κεμάλ Ατατούρκ, με την ίδια μέθοδο της συνεχούς συρρίκνωσης, απώθησης, εκδίωξης, σφαγής.

Δεν είμαι αντισημίτης, δεν είμαι εκ προοιμίου «ΑΝΤΙ». Αντίθετα, στα παιδικά μου χρόνια είχα γνωρίσει Εβραίους. Η μια οικογένεια όδευσε προς Άουσβιτς, η άλλη γλίτωσε. Ήταν φίλος του πατέρα μου, ήταν Ελληνοεβραίος· μας αποχαιρέτησε το 1948 «να πάει στην πατρίδα του», είπε. Το αποχαιρετίσαμε με αισθήματα ειλικρινούς φιλίας.

Θυμάμαι, έλεγα τότε και το ‘λεγα μέχρι το 1967: «είναι άνθρωποι κι αυτοί που δικαιούνται στον ήλιο μοίρα. Ο ιστορικός τους χώρος είναι εκεί γύρω· πρέπει να τα βρούνε». Αυτό ναι. Όχι όμως «να ρθουνε τ’ άγρια, να διώξουν τα ήρεμα».

Εκτός και πιστεύουν ότι είναι ο περιούσιος λαός και κατά την “Παλαιά Διαθήκη” τους ευλόγησε ο θεός λέγοντάς τους· «Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε και πληρώσατε την γην και κατακυριεύσατε αυτής...» (Γεν. 1,28).

Αυτά δεν είναι σοβαρά πράγματα, γιατί υπάρχουν κι άλλοι λαοί, που οι «θεοί τους» τους είπαν κάποια παρόμοια, κι επιπλέον περιέχουν πολλές αντιφατικότητες, ανακρίβειες και εν πάσει περιπτώσει, δεν θ’ αλλάξουν οι βασικές αρχές και αξίες των ανθρώπων για να προσαρμοστούν σε κάποια κείμενα των διαφόρων θρησκειών.

Ο κάθε άνθρωπος είναι ελεύθερος να πιστεύει ότι θέλει, αρκεί αυτά τα «πιστεύω» του να μη θίγουν τα φυσικά δικαιώματα των συνανθρώπων του.

Έτσι χάνεις, συνήθως, το δίκιο σου, όταν καταπατάς το δίκιο των άλλων. Κι από συμπαθής γίνεσαι αντιπαθής.

Τώρα, αυθόρμητα έρχεται στο μυαλό μου, μια εικόνα μεταφυσική του Χίτλερ να γελάει σαρκαστικά, λέγοντας: «ο αγών μου, τώρα, δικαιώνεται. Και με δικαιώνουν τα θύματα»!

Έτσι φτάσαμε στο οξύμωρο ο Ερντογάν να κατηγορεί τον Πρωθυπουργό του Ισραήλ Βενιαμίν Νετανιάχου και να του συνιστά “να διαβάσει τις 10 εντολές” (εύστοχο), και ο Νετανιάχου να υπενθυμίζει στον Ερντογάν πως “κάποιος που στέλνει χιλιάδες στρατιώτες για την εισβολή και κατοχή εδαφών της Κύπρου και εσβάλει στη Συρία, δεν θα κάνει κήρυγμα σ’ εμάς» (Αδικο έχει;). Καλό είναι πάντως, να βγάζουν τ’ άπλυτά τους στη φόρα, αλλά καλύτερο θα ‘ταν αν σκέφτονταν ορθολογικά και πολιτισμένα για τα πραγματικά συμφέροντα των λαών τους, κι όχι κοντόφθαλμα συμφεροντολογικά και βάρβαρα.

Τα πραγματικά συμφέροντα των λαών είναι η ΕΙΡΗΝΗ, η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, η Συνεργασία!

Τα άλλα είναι απλά συμφέροντα των αρπακτικών.

1. Ν. Μακιαβέλλι: “Ο ΗΓΕΜΟΝΑΣ” Έκδοση “Σκαραβαίος” 2017, κεφ. 30, σελ. 83.
2.        »           αυτόθι, ως άνω, κεφ. 170, σελ. 267.
3.        »         αυτόθι, ως άνω, κεφ. 170, σελ. 266, σχόλ. 8.