Άρθρα Κώστα Βενετσάνου

Δι’ ευχών...

...και χείρα κίνει!

Eτοιμαζόμουν για τις καθιερωμένες πρωτοχρονιάτικες ευχές και για έναν απολογισμό της χρονιάς που έφυγε, με τις συνακόλουθες προσδοκίες για τη νέα χρονιά 2009. Τα καταιγιστικά γεγονότα όμως, των τελευταίων μηνών και ιδιαίτερα των τελευταίων ημερών, διεθνή και εσωτερικά, δεν με εξοπλίζουν με το ανάλογο ψυχικό σθένος.

Εξ’ άλλου, δι’ ευχών και επικλήσεων δεν επιλύονται τα προβλήματα, δεν επιταχύνονται τα βήματα προόδου και εξέλιξης, ούτε της ανθρωπότητας σύμπασας, ούτε των κοινωνικών ομάδων, ούτε καμιάς εκ των συνιστουσών μονάδων.

Η επίκληση του θεού που ο καθένας πιστεύει, μόνο για απελπισμένους ταιριάζει. Οι αρχαίοι, πιο σοφοί από εμάς, που έλεγαν «Συν Αθηνά και χείρα κίνει», ήξεραν. Αν δεν βάλει ο καθένας το χεράκι του «να τραβήξει κουπί, η βάρκα δεν πάει μπροστά», πάει όπου την πάει το κύμα.

Τι να ευχηθούμε λοιπόν. Να ευχηθούμε ειρήνη; Ο παραλογισμός και τα συμφέροντα δεν την προοιωνίζουν.

Εχω την αίσθηση ότι η ιστορία της ανθρωπότητας δεν έχει ξεπεράσει το κεφάλαιο της βαρβαρότητας.

Ζούμε στη βαρβαρότητα παρ’ όλη την τεχνολογική εξέλιξη. Και η κουλτούρα; Οι άνθρωποι του πνεύματος και της τέχνης είναι κι αυτοί “βάρβαροι”; Όταν η τέχνη εμπορευματοποιείται και οι άνθρωποι του πνεύματος δεν αντιδρούν στη βαρβαρότητα, τότε, ενεργά ή παθητικά την υπηρετούν.

Ζούμε σ’ έναν κόσμο διαχρονικό, πολυμερή και σύμμεικτο.

Κάποιοι είναι πρωτόγονοι, κάποιοι μεσαιωνικοί – με τις αντιλήψεις, την ψυχοσύνθεση και την ανάλογη συμπεριφορά – κάποιοι είναι λίγο-πολύ «σύγχρονοι» και ελάχιστοι, απ’ το κοντινό ή απώτερο μέλλον.

Πώς κατορθώνουν και συμβιώνουν όλες αυτές οι διαφορετικές ετερότητες, μέσα από ανοχές και συγκρούσεις!...

Να ευχηθούμε, έστω, «κοινωνική και οικογενειακή ειρήνη»! Δι’ ευχών και πάλι δεν είναι ευκταία, αν δεν υπάρχει  αμοιβαίος σεβασμός στα δικαιώματα και την προσωπικότητα των ατόμων. Αν δεν επωμίζεται έκαστος τις υποχρεώσεις του. Και δεν τις επωμίζεται κανένας αγόγγυστα αν δεν είναι δίκαιες*.

*(Θεώρησα σαν ειρωνεία τουλάχιστον, την πρόσφατη καμπάνια του Υπουργείου Οικονομικών, για φορολογική συνείδηση, όταν το κράτος είναι σκανδαλωδώς σπάταλο και άδικο!

Όταν ο πρόεδρος μιας ΔΕΚΟ παίρνει 25.000 ευρώ μηνιαίως, για να την μετατρέψει από κερδοφόρα σε ζημιογόνα.

Όταν χαρίζει και χαρίζεται σε ρασοφόρους και μη, επιχειρηματίες κομπιναδόρους. Όταν πρωτοκλασάτοι Υπουργοί ιδρύουν off shore εταιρίες, «για να κερδίσουν φόρους», κατά την ξεδιάντροπη ομολογία τους).

Να ευχηθούμε Υγεία!

Δι’ ευχών ούτε αυτή διατηρείται ή αποκαθίσταται. (με διοξίνες και “μελαμίνες”, με ρύπανση του περιβάλλοντος και του υδροφόρου ορίζοντα, δολοφονείται).

Και με αμεσότερη προσωπική μας ευθύνη διαβρώνεται και υποσκάπτεται (υπέρμετρη και κακή διατροφή, κάπνισμα, ποτά, ξενύχτια, άγχος και αποχή από στοιχειώδη άσκηση).

…και Ευτυχία! Χωρίς υγεία, επάρκεια στοιχειωδών αγαθών, ασφάλεια και ειρήνη, μάλλον σαν παραίσθηση είναι δυνατόν να εκληφθεί.

Εκτός ίσως κι αν αναφερόμαστε σ’ ελάχιστες προσωπικές ευχάριστες στιγμές, οπότε ευχόμαστε να είναι πολλές και καθολικές, για να μας αναζωογονούν και να μας υπενθυμίζουν τι χάνουμε και τι πρέπει να επιδιώκουμε ως σύνολο. Γιατί ατομική «ευτυχία», όταν τριγύρω μας μάς ζώνει ο πόνος και η δυστυχία, μάλλον σαν ερινύα μοιάζει.

Τέλος, για τους πολιτικούς μας, αντί ευχής τους αφιερώνω την παρακάτω αποστροφή του Ισοκράτη (παρ.79):

«…τέτοια πολιτική συνείδηση είχαν (οι αρχαίοι Ελληνες πολίτες-πολιτικοί), ώστε αγωνίζονταν μεταξύ τους, όχι ποιος θα επικρατήσει (εξοντώνοντας τους άλλους, για να εξουσιάζουν κατόπιν τους υπόλοιπους πολίτες), αλλά  για το ποιος θα προσφέρει πρώτος τις υπηρεσίες του στην πόλη».