Οταν ο Ιωάννης Καποδίστριας έφθανε στις αρχές Ιανουαρίου του ‘18 στην απελευθερωμένη όσο και ερειπωμένη Ελλάδα είχε φέρει μαζί με τις αποσκευές του και αρκετά κιβώτια μέσα στα οποία βρίσκονταν τα έπιπλα και σκεύη που χρησιμοποίησε κατά την πενταετή παραμονή του στη Γενεύη.

Δεν ήταν βέβαια αυτή η επίπλωσή του στη Γενεύη, όπως η επίπλωσή του στην Πετρούπολη την εποχή που διηύθυνε την εξωτερική πολιτική της Ρωσίας. Οταν όμως πληροφορήθηκε ότι ο ελληνικός λαός στερείτο των πάντων έδωσε εντολή να πουληθούν τα έπιπλά του στην Πετρούπολη. Το ποσό της πωλήσεως αυτής το έστειλε στον αδελφό του Βιάρο για να συμβάλλει στην προσπάθεια του επισιτισμού του πληθυσμού της Πελοποννήσου. “Αι πεντήκοντα χιλιάδες φράγκων όπου στέλλω”, του γράφει, “είναι λείψανα των ολίγων μου ενταύθα επίπλων και άλλων πραγμάτων και τα δίδω εξ όλης της ψυχής· ελπίζω ότι το παράδειγμά μου θέλει ευρεί μιμητάς”. Ετσι λοιπόν δεν πήρε μαζί του παρά τα λίγα έπιπλα και σκεύη που είχε στη Γενεύη. Αλλά και αυτά δεν τα χρησιμοποίησε όταν αντίκρυσε με τα ίδια του τα μάτια τη δυστυχία και την πείνα που βασίλευε στη χώρα που ερχόταν να κυβερνήσει.

Τα κιβώτια τοποθετήθηκαν στην αποθήκη και το κυβερνητικό “μέγαρο” επιπλώθηκε με απλά και φτωχικά έιπιπλα που αγοράσθηκαν στην Αίγινα και στο Ναύπλιο. Την εικόνα της επίπλωσης αυτής μάς δίνει ο Βαρθόλδυ: «το κύριον κόσμημα του δωματίου το οποίον εχρησιμοποίει ως αίθουσαν υποδοχής του, ήτο ο ήλιος. Ενα κυκλικόν ανάκλιντρον και ένα απλούν γραφείον ήταν τα μόνα έπιπλά του». Εκεί όμως που κορυρώνεται η αφιλοκέρδεια και η αυταπάρνηση του Καποδίστρια είναι το θέμα της χορηγίας προς τον κυβερνήτην. Οταν πρώτο το “πανελλήνιον” η Βουλή των Ελλήνων ώριζε το ποσό των 50.000 φοινίκων ως χρηματική χορηγία του κυβερνήτη.

Ο Καποδίστριας ηρνείτο να το δεχθή “ίνα μη επιβαρύνη δια της ηγεμονικής του αυτής επιχορηγήσεως το πενιχρότατον ελληνικόν δημόσιον ταμείον”. και πρόσθετε: “Εις τας μετρίας μου δαπάνας θα επαρκέσω από τους μετρίους προσωπικούς μου πόρους”. Αργότερα η εθνοσυνέλευσης θεωρήσασα ότι η Α.Ε. ο Κυβερνήτης αφιέρωσε εις τας ανάγκας της πατρίδας και προ της ελεύσεως τα λείψανα της ιδίας του περιουσίας συμποσούμενα υπέρ το μιλλιούνιον γροσίων τούρκικων και ομολογούσα την ανάγκην να προμηθεύση εις την Α.Ε. τα αναπόφευκτα μέσα του να συντηρήση την αξιοπρέπειαν του κυβερνητικού χαρακτήρος προς το εξωτερικόν και να εξαρκεσει “εις τας ανάγκας της οικιακής και ιδιαίτέρας υπηρεσίας” εψήφισε 180.000 φοίνικες “δι’ ενιούσια έξοδα” του κυβερνήτου.

Το ίδιο κατηγορηματική υπήρξε και αυτή τη φορά η άρνησις του Καποδίστρια. Η απάντησις που έστειλε τότε στην εθνοσυνέλευση θα έπρεπε να είχε χαραχθεί με μεγάλα γράμματα στο ελληνικό Κοινοβουλιο για να αποτελεί παράδειγμα και δίδαγμα για τους πολιτικούς. “...θέλομεν αποφύγει και ηδή το να δεχθώμεν την προσδιοριζομένην ποσότητα δια τα έξοδα του αρχηγού της επικράτειας απεχόμενος εν όσω τα ιδιαίτερά μας χρηματικά μέσα μας εξαρκούσιν από του να εγγίσωμεν μέχρι και οβολού τα δημόσια χρήματα προς ιδίαν ημών χρήσιν. Οψε ποτε δε βιασθώμεν εις τούτο εξαντληθέντων διόλου των ιδιαιτέρων ημών πόρων, τότε θέλομεν καταφύγει εις το δημόσιον ταμείον πλην μόνον δια τα έξοδα όσα απαιτεί η εκτέλεσις των καθηκόντων μας. Αλλά προς τούτο καθώς μεταχειρισθή και εις το εξής ακριβεστάτην οικονομίαν καθότι αποστρεφόμεθα το να προμηθεύωμεν ημάς αυτούς τας αναπαύσεις του βίου, αι οποίοι προϋποθέτουσιν την ευπορίαν εν ω ευρισκόμεθα εις το μέσον ερειπίων περικυκλωμένοι από πληθύν ολόκληρον ανθρώπων βεβυθισμένων εις την εσχατην αμηχανίαν”.