Βλήμα σώζει φυγόστρατους

Συνταράχτηκε το πανελλήνιο μια βδομάδα, με το θέμα των παράνομων αναβολών, μετατάξεων, λουφαδόρων και λοιπόν «έξυπνων». Κάποιοι πανικοβλήθηκαν που θα τους έβγαιναν «τα άπλυτα στη φόρα», αλλά προς το παρόν τουλάχιστον, τους έσωσε η ρουκέτα με την οποία εβλήθη η αμερικανική πρεσβεία, την Παρασκευή τα ξημερώματα.

Με «βύσμα» στρατός δεν γίνεται

Το «μέσον» - το ένα εκ των τριών «μ», για όσους παλιούς δεν το γνωρίζουν, τώρα λέγεται «βύσμα»· κυρίως στο στρατό. Σκανδαλώδες βύσμα, λοιπόν, ή «βύσμα gate», επί το δυτικότροπον, για μερικούς μυρίους1. (δεκάδες χιλιάδες), ποδοσφαιριστές, τραγουδιστές, δημοσιογράφους… γόνους επωνύμων2, πολιτικών κλπ., αλεπου-δό-πουλων.

Κανένας δεν ψέγει εκείνους που νόμιμα στην ουσία απαλλάχτηκαν από την στρατιωτική τους υποχρέωση.

Λούφα και ...απαλλαγή

Μιλάμε για τους «έξυπνους», ― που την κοπανάνε τελείως με διάφορα προσχήματα, ιατρικές βεβαιώσεις, σπουδές στο εξωτερικό, παχιά πορτοφόλια, τρέλα… ― που κατατάσσονται μεν, αλλά σε «ευγενή σώματα» και «υπηρετούν» σε «ευγενέστερες» μονάδες (στην πλατεία Κλαυθμώνος, στο «Ελληνικό», στο Καβούρι, ή στο … Παρίσι). ― Ή στην… Καρδίτσα, που είναι όμως το σπίτι τους και βρίσκονται κάθε μέρα έξω, ενώ τα «κορόιδα» φυλάνε σκοπιά και τρελαίνονται στην αγκαρία.

Έχουν περάσει πολλές δεκαετίες που απολύθηκα ευδοκίμως από το στρατό – την τελευταία το ’74 - αλλά θυμάμαι ακόμη τα περί πειθαρχίας μαθήματα της βασικής εκπαίδευσης και τα μέσα συντήρησης της πειθαρχίας: Η απροσωποληψία, η δικαιοσύνη…

Όταν έχεις ένα στρατό, όπου η διάκριση των προσώπων, οι παρεμβάσεις των πολιτικών (κυρίως βουλευτών), τα «βύσματα», καταργούν στην ουσία την πειθαρχία, δεν έχεις στρατό! Κι όταν η σήψη αυτή, γιατί σήψη είναι, διαβρώνει όλη την κλίμακα της ιεραρχίας, από τον στρατιώτη μέχρι τον αρχηγό του σώματος, όχι μόνο δεν έχεις στρατό, οργανωμένο, αλλά έχεις φυτώριο διαφθοράς και… κατηχητικό ανισότητας, ανισοπολιτείας, δολιότητας, κατεργαριάς, πανουργίας, σαλταδορισμού.

Θα μπορούσα ν’ αναφέρω δεκάδες παραδείγματα προσωπικής εμπειρίας, εκατοντάδες από τον οικογενειακό και κοινωνικό μου περίγυρο, μέχρι να γίνω κουραστικός. Kαι σίγουρα, κάποιους αγαπητούς μου αναγνώστες στεναχωρώ, που έχουν υποκύψει στον πειρασμό της διάκρισης, της κοπάνας, της «λούφας» (εις βάρος των συναδέλφων τους). Θ’ αναφέρω μόνο ένα περιστατικό, που σίγουρα και μ’ εξέθεσε και μ’ εξέπεσε στην εκτίμηση του γιου μου (ως απροσάρμοστου στην πραγματικότητα, «ρομαντικού») και με ανύψωσε συνάμα ως συνεπή στις διδαχές μου και τις κοινωνικές μου αντιλήψεις:

Αφού λοιπόν ο γιος μου είχε υπηρετήσει κανονικά στη μεθόριο, τον μετέθεσαν «κοντύτερα» υποτίθεται στον τόπο κατοικίας του!!! Σε μια μικρή μονάδα στην Καρδίτσα, όπου ο αριθμός των στρατιωτών ήταν ανεπαρκέστατος, αφού αναγκάζονταν, άκουσον-άκουσον, να μισθώνουν φρουρούς, πολίτες Καρδιτσιώτες, για να συμπληρώνουν τις σκοπιές. Την έλλειψη ενίσχυε η ευνοϊκή μεταχείριση βυσματούχων στρατιωτών που είχαν τα σπίτια τους στην πόλη και είχαν καθημερινές σχεδόν εξόδους.

Στρατιώτης μεταθέτει Διοικητή!

Ο γιος μου και κάποια άλλα «κορόιδα» είχαν ψοφήσει στην σκοπιά (10ωρα). Ήλθε λοιπόν και μου είπε: «Έχεις τόσους γνωστούς, βουλευτές, υπουργούς, δεν λες σε κανέναν να με φέρει στην Αθήνα».

-«Αν τους πω» του απάντησα, «πώς θα μπορώ μετά να τους κρίνω και να τους επικρίνω για τις πράξεις τους και τις παραλείψεις τους. Θα μου λένε: «κι εσύ ζήτησες». Ύστερα, κάποιος άλλος φαντάρος θα πάει στη θέση σου. Γιατί να είσαι εσύ η αιτία. Άσε ρε παιδάκι μου, οκτώ μήνες έμειναν ακόμη, θα περάσουν. Θα έχεις εκπληρώσει την υποχρέωσή σου απέναντι στην πατρίδα - σε μας και την ιστορία της - και θ’ απολυθείς με καθαρή τη συνείδησή σου».

Ο γιος μου το απεδέχθη αδιαμαρτύρητα, αλλά μου παρατήρησε:

― «Ρε πατέρα, που ζεις; Δεν είναι ο στρατός που μου έλεγες… Φιλιππινέζες είμαστε. Το χασίσι πάει σύννεφο κι εγώ δεν καπνίζω ούτε τσιγάρο, το ξέρεις. Όποιος έχει «βύσμα» καλοπερνάει. Συνάδελφός μου στρατιώτης… μετέθεσε το διοικητή μας στην Αθήνα!…» (το ίδιο βύσμα είχε χρησιμοποιησει ο στρατιώτης για να μετατεθεί σπίτι του.)

Δίκαια λοιπόν συνεχίζω να διερωτώμαι, στρατός είναι αυτός ή διαφθορείο; Μήπως εκεί εκτρέφονται οι φοροφυγάδες, οι μιζαδόροι, οι διαπλεκόμενοι, οι κρατικοδίαιτοι, τα τρωκτικά… οι «έξυπνοι», με μια λέξη.

Κι ακόμα, όταν άκουσα προχτές στην τηλεόραση βουλευτή, γόνο βουλευτού τού «κληρονομικώ δικαιώματι», ελληνικού κοινοβουλίου να λέει ότι είναι «υπερήφανος» που υπηρέτησε την πατρίδα στο… Παρίσι, κατόπιν …εξετάσεων (συμπλήρωσε ένα ερωτηματολόγιο: Je ne sais pas or I don’t know what it was writing), άρχισα πλέον να διερωτώμαι μήπως είχε δίκιο ο γιος μου και δεν έχω συνειδητοποιήσει «πού ζω»!

Η ανησυχία μου για την άγνοια των γεωγραφικών μου συντεταγμένων άρχισε να επιτείνεται όταν εμβρόντητος άκουσα τον επίτιμο Αρχηγό του ΓΕΝ να λέει - με αφοπλιστική ειλικρίνεια και αιφνιδιαστικό θράσος - πως «ναι» εξυπηρετούσε τους βουλευτές κυρίως, που του ζήταγαν μεταθέσεις και λοιπές εξυπηρετήσεις για τους διακεκριμένους «πελάτες» τους. Αλλά και τους συμπατριώτες του, τους απλούς και αγαθούς νησιώτες. Σκέφθηκα συνάμα· να δεις που θα εισέλθει κι ο ναύαρχος στο ελληνικό κοινοβούλιο. Γιατί έχει μπλέξει το αναγκαίο για το στρατιώτη «θαρσείν χρη» με το χρησιμότατο για τους … περιωπείς, «θρασείν…»

Ακούγοντας, βλέποντας, και διαβάζοντας μια εβδομάδα όλα αυτά τα τρομερά έπεσα σε βαθιά συλλογή και θλίψη.

Άρχισα να θυμάμαι διάφορα, που όλα κατέληγαν σ’ αυτό που μου εκμυστηρεύτηκε φίλος μου εφοριακός, ότι ο γιος του τον είπε “μαλάκα” επειδή δεν τα πιάνει.

Τελικά, να που κάποιοι θα μας πούνε και μαλάκες!

Το …παρήγορο είναι ότι όσο πάμε και λιγοστεύουμε. Βάζουμε μυαλό! Ξυπνάμε! Έχω μόνο μια μικρή απορία: Όταν όλοι «ξυπνήσουμε», πού θα βρίσκουν «κορόιδα» να επιπλέουν;

Σημείωση: Δηλώνω, για να είμαι ειλικρινής, ότι δεν είμαι τέλειος μ… και συγγνώμη για το άκοσμο του σημερινού μου άρθρου. Έτσι μου βγήκε.