Στην Άλωση της Κωνσταντινούπολης, πρωταγωνιστούν δύο πρόσωπα. Ο κατακτητής  στο πρόσωπο του Μωάμεθ, και ο μαχητής , στο ηρωϊκό πρόσωπο του Κωνσταντίνου ΙΑ¨΄ Παλαιολόγου .

Ο Μωάμεθ, ήταν 21 χρόνων, όταν το 1451 ο πατέρας  του Σουλτάνος Μουράτ πέθανε. O Μωάμεθ σαν πρωτότοκος ανακηρύσσεται δικαιωματικά ο  νέος σουλτάνος,  μονάρχης της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Πρώτο του  μέλημα να σταθεροποιήσει τη θέση του στο θρόνο από κάθε επίδοξο διεκδικητή. Πνίγει λοιπόν τον ανήλικο αδελφό του και σκοτώνει  μαζί και τον εκτελεστή  του,  με σκοπό να εξαλείψει κάθε  μάρτυρα ενοχής του.

Ο Μωάμεθ ιδιαίτερα μορφωμένος, μετρημένος και φιλόδοξος, έχει ορκιστεί να καταλάβει την παλιά και τώρα αδύναμη, παρηκμασμένη, αλλά λάμπουσα πρωτεύουσα  του κόσμου και καταστρώνει του σχέδιο του. Το εγχείρημα δεν είναι δύσκολο ούτε ακατόρθωτο.

Την παλαιά κραταιά βυζαντινή αυτοκρατορία, που εξαπλωνόταν από την Περσία ως τις Άλπεις και τις ερήμους της Ασίας,  τώρα να μπορεί να την  διασχίσει κανείς μόλις σε τρείς ώρες με τα πόδια.  Είναι ένα κεφάλι χωρίς πόδια, μια μητρόπολη χωρίς περιφερειακές επαρχίες.

Από αυτή την πρωτεύουσα, που κατ΄ευφημισμό μόνο θεωρείται βασίλειο, της Ρωμανίας, οι βυζαντινοί κατέχουν ένα μόνο ίσως μικρό μέρος, ενώ ο Γαλατάς και τμήμα της πόλης ανήκει στη δικαιοδοσία συμφερόντων των Γενοβέζων. Ό,τι είναι έξω από τα τείχη της αυτοκρατορίας, έχει πέσει στα χέρια των Τούρκων.

Στο τελευταίο μάλιστα μπορώ να προσθέσω ότι στρατιωτικά συνέβαλαν και οι ίδιοι οι βυζαντινοί συστρατεύοντες με τους Τούρκους (και κατ΄επιταγήν αυτών, αφού από μακρού πλήρωναν φόρο υποτελείας)  εναντίον των   χριστιανικών επαρχιακών πόλεων και δεσποτάτων, όπως συνέβη με την ανόσια ‘’χριστιανική’’ συμμετοχή τους στην εκπόρθηση της ονομαστής επίσης χριστιανικής Φιλαδέλφειας .

Το ονειρώδες βασίλειο, ήταν τώρα απλά ένα γιγαντιαίο τείχος, που περιέζωνε εκκλησιές, δημόσια και ιδιωτικά μέγαρα , σπίτια και όλο σπίτια.

Τα τείχη του. Αυτή ήταν η όλη δύναμη του Βυζαντίου. Η κληρονομιά μιας παλιάς ευτυχισμένης εποχής .

Η Πόλη τριγωνική, με τείχη σχετικά ψηλά, στις δυό πλευρές της, αντικρύ στη θάλασσα του Μαρμαρά και στον Κεράτειο.

Από την μεριά της στεριάς τα τείχη ήταν πανύψηλα, τεράστια θα έλεγα, που προστάτευαν και απέτρεπαν κάθε επίδοξο εχθρό.

Τα ηπειρωτικά τείχη, τα είχε χτίσει πρώτος ο Κωνσταντίνος ο επονομαζόμενος από τους Χριστιανούς Μέγας . Αργότερα τον 6ο αι. τα είχε ενισχύσει ο Ιουστινιανός   αλλά εκείνος που πραγματικά άφησε το στίγμα του  στα μακρυά αυτά τείχη δίνοντας την τρομερή μορφή στα 7 χιλιόμετρα μήκος τους, ήταν ο Θεοδόσιος ο Β΄(413 μ.Χ.).

Τάφροι και παραλληλόγραμμοι Πύργοι, σε μια τριπλή διάταξη οχυρωματικής ζώνης, ανακαινίζονταν από κάθε βυζαντινό αυτοκράτορα  και έδιναν την πρώτη και ισχυρότερη άμυνα της Πόλης.

Μπροστά στην Πόλη, η θαλάσσια πρόσβασ΄ξ της από τον Κεράτειο ήταν εξασφαλισμένη με μια χονδρή αλυσίδα στο στόμιό του, που απέτρεπε τον εχθρικό εισβολέα και ιδιαίτερα τα 150 καράβια του Μωάμεθ, που καραδοκούσαν.

Ο Μωάμεθ στο σχέδιό του, θέλει πρώτα να ενισχυθεί ο ίδιος στρατιωτικά, δεύτερο,, να αποκόψει την Πόλη από κάθε δυνατή βοήθεια, από ανατολή και χριστιανική Δύση,  τρίτο, να διαβρώσει και να διασπάσει τη θρησκευτική συνένωση του πολιορκημένου πληθυσμού, με υποσχέσεις και υπενθύμιση της προηγούμενης συμπεριφοράς των ρωμαιοκαθολικών. Σκοπός του  να αποτρέψει  κάθε συνενωτική επικουρία της Παπικής Ευρώπης.

Αμέσως κήρυξε γενική υποχρεωτική συσστράτευση σε όλους τους υποταγμένου λαούς του Είχε από παλιά μελετήσει τα τείχη και ήξερε την αντοχή τους γι΄αυτό και ασμένως δέχτηκε την προσφορά του Ούγγρου μηχανικού Ούρμπα, για την κατασκευή και αγορά του μεγάλου κανονιού, Τα καλούπια που χυνόταν το λιωμένο μέταλλο, χτίστηκαν στην Ανδριανούπολη και στις δοκιμές ειδοποιήθηκαν σε όλη την επαρχία, οι εγκυμονούσες να κρυφτούν στα σπίτια τους για να μην αποβάλουν. Για τη μεταφορά του έτοιμου πια τεράστιου κανονιού, εκτός του ότι ισοπεδώθηκε ο μακρινός διάδρομος μεταφοράς, στο επίμαχο εγχείρημα 150 λαδάδες  λίπαιναν τις ρόδες του κανονιού ενώ άλλοι τεχνίτες τις επισκεύαζαν.

Ο Παλαιολόγος  ιδιαίτερα μορφωμένος, δραστήριος, δημιουργικός και εμφορούμενος από τα ιδανικά της ελληνικής φυλής, σπάνιο γνώρισμα για τους βυζαντινούς αυτοκράτορες, από πολλού είχε νιώσει ότι η χριστιανοσύνη της Ευρώπης, ήταν καιρός να θυμηθεί το χρέος της και τις οφειλές της.  Όταν είδε, ότι οι προσπάθειες απέτυχαν, από την εμμονή στα πρωτεία της Παποσύνης  αλλά και γιατί υπήρχε συνάμα και η εσωτερική διαβρωτική, θρησκευτική προπαγάνδα από τον Σχολάριο (που δεν καταγράφεται εξ όσων γνωρίζω να συμμετείχε και στην άμυνα της πόλης, μαζί με όλους τους άλλους κληρικούς και μοναχούς που ηρωικά πολέμησαν), τότε ο Κωνσταντίνος μάζεψε τον κόσμο στην μεγάλη εκκλησιά και μέσα στην προσευχή του τους είπε «Είστε Ελληνες και σαν ¨Έλληνες θα πολεμήσετε». Το παράδειγμα το έδωσε ο ίδιος με τον ηρωικό θανατό του

Η ανατολική Ρωμανία ή όπως μας αρέσει  Βυζάντιο, μπορεί να μην γεννήθηκε ελληνικό αλλά έσβυσε, “έπεσε” σαν ελληνικό και με το καθιερωμένο  παράδειγμα των ηρώων των Θερμοπυλών «Τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι».. Κοντά του και στην απέναντι ηπειρωτική μεριά 140 Κρητικοί τοξότες, απτό δείγμα της ελληνικότητας του αγώνα. Ο Κωνσταντίνος έχει σκοτωθεί, η Πόλη έχει πέσει, οι βάρβαροι είναι μέσα και εκείνοι οι ξεροκέφαλοι Κρητικοί εξακολουθούν να μάχονται. Δεν παραδίδονται.