Πολύς λόγος γίνεται τα τελευταία χρόνια για τον αμφιλεγόμενον αυτόν Νόμο!  Θα επιχειρήσουμε  σήμερα μια σύντομη και  απλή προσέγγισή του.

Το συγκεκριμένο, λοιπόν,  νομοθέτημα πήρε τη σημερινή του μορφή το 2003· είναι το υπ’ αριθμόν  3126/2003  και μαζί με τo αρθρο  86 του Συντάγματος, που ρυθμίζει τις διαδικασίες  συγκρότησης του Ειδικού Δικαστηρίου, αποτελεί έναν Νόμον – σκάνδαλο, όμοιος του οποίου, δεν υπάρχει πουθενά στην Ευρώπη και πιθανόν πουθενά σ’ όλον τον κόσμο, εκτός ίσως από κάποιες κοινωνίες ιθαγενών της Αφρικής  και του Αμαζονίου, όπου οι φύλαρχοι συγκεντρώνουν εις χείρας, όλες τις εξουσίες!

Είναι μια ακόμη εφευρηματική πρωτοτυπία, απότοκος των νοσηρών εγκεφάλων, της, ας μου επιτραπεί η έκφρασις, πολιτικής  κάστας (-cosca  ιταλιστί), που κυβερνά την Ελλάδα από δεκαετίες. Αυτός που εξασφαλίζει την  “omerta“, δηλ.την ένοχη σιωπή!

Σύμφωνα  με τα υπ’ αυτού θεσπιζόμενα, σε περίπτωση που υπουργός, υφυπουργός ή ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, τελέσει  κάποια  αξιόποινη πράξη, εκείνος που δύναται να ασκήσει ποινική δίωξη  εναντίον τους, δεν είναι ο καθ’ ύλην αρμόδιος Εισαγγελέας του κοινού ποινικού δικαίου, αυτός δηλ. που θα επιλαμβανόταν της όποιας δικής μας παρεκκλίσεως, αλλά,   μόνον η Βουλή, η οποία κι έχει ψηφίσει το Νόμο αυτόν!

Η διαδικασία κινείται εφ’ όσον το ζητήσουν εγγράφως 30 τουλάχιστον βουλευτές με συγκεκριμμένη αναφορά στα στοιχεία της πράξης, άλλως θεωρείται απαράδεκτη.

Στη συνέχεια,   εφ’ όσον ληφθεί από την απόλυτη πλειοψηφία  του όλου αριθμού των βουλευτών σχετική απόφαση, διενεργείται προκαταρκτική εξέταση και υποβάλλεται έγγραφο πόρισμα από ειδική κοινοβουλευτική επιτροπή. Θεωρείται απαράδεκτη κάθε νέα πρόταση, που στηρίζεται στα ίδια πραγματικά γεγονότα, εφ’ όσον έχει απορριφθεί από  την Ολομέλεια της Βουλής, η ήδη αρχικά υποβληθείσα πρόταση των βουλευτών!  Δικαίωμα της  Ολομέλειας επίσης είναι να μπορεί οποτεδήποτε να παύσει  ή να αναστείλει την ποινική δίωξη, την προδικασία ή την κυρία διαδικασία. Δηλαδή με άλλα λόγια η Βουλή είναι αυτή που αποφασίζει και οπωσδήποτε κάνει τα πάντα για να επέλθει η ατιμωρησία  των υπευθύνων, αφού μέχρι σήμερα δεν έχουμε δεί κάποιον πολιτικόν εγκληματούντα, να τιμωρείται. Αλληλλοσυγκαλύπτονται και αλληλλοεξυπηρετούνται!

Πέρα από τις ασάφειες και τα κενά που παρουσιάζει  το νομικό αυτό εξάμβλωμα, ορίζει, συν τοις άλλοις, προκλητικώς μικρή παραγραφή.  Ετσι τα κακουργήματα και τα πλημμελήματα των υπουργών κλπ., παραγράφονται μετά πενταετία από την τέλεσή τους. Επίσης, παραγράφονται οριστικά, αν δεν έχει ασκηθεί ποινική δίωξη και κλείσει,  η δεύτερη, μετά την εκτέλεση της αξιόποινης πράξης τακτική  σύνοδος της Βουλής. Δηλαδή ακόμη και ανθρωποκτονία να διαπράξει υπουργός, αν κλείσει και η β΄ σύνοδος της Βουλής, χωρίς στο μεταξύ να έχει ασκηθεί δίωξη εναντίον του, μένει ατιμώρητος. Σε αντίθεση με τους κοινούς Ελληνες πολίτες, που σε μια τέτοια περίπτωση, θα πρέπει να περιμένουν 20 χρόνια για να εξασφαλίσουν ανάλογη παραγραφή!....

Οπως καταλαβαίνουμε όλοι μας κι έχουμε, άλλωστε και εν τοις πράγμασι διαπιστώσει, πάλι εφήρμοσαν εν προκειμένω, αυτό που τους εξυπηρετεί καλύτερα, την διάκριση και τον  διαχωρισμόν των Ελλήνων σε δύο τάξεις: την τάξη των «ευγενών» εθνοπατέρων μας στην οποία υπάγονται αυτοί και την τάξη των «πληβείων»  φορολογουμένων, στην οποία υπαγόμεθα όλοι ο υπόλοιποι  κοινοί θνητοί.

Για μια ακόμη φορά, περιφρόνησαν το Σύνταγμα και συγκεκριμμένα το  άρθρο 4 αυτού, που  κατοχυρώνει την ισότητα μεταξύ των πολιτών. Έφτιαξαν έναν Νόμο γομολάστιχα -για να μπορούν να σβήνουν άνετα και όποτε θέλουν τα ανομήματά τους, τα σκάνδαλά τους, τις μειοδοσίες τους  προς τη χώρα και την εθνική μας κυριαρχία... Απόλυτοι φεουδάρχες, άρχοντες!

Ο Νόμος περί ευθύνης  υπουργών είναι κατ’ ουσίαν ο Νόμος της  a priori   ανυπαιτιότητας  και ατιμωρησίας τους , αφού οι διάφορες  τριβές ως προς το πότε και από ποιόν  θα υποβληθεί ο φάκελος στη Βουλή, τα διαφορετικά κάθε φορά πορίσματα των κοινοβουλευτικών επιτροπών, οι δαιδαλώδεις διαδικασίες και οι διπλές ψηφοφορίες καθιστούν αδύνατη εκ των πραγμάτων, την άσκηση ποινικής δίωξης.

Είναι ο νόμος-πλυντήριο των αμαρτιών  των κρατούντων, που τους θέτει στο απυρόβλητο και φυσικά ενθαρρύνει την ενέργεια απ’ αυτούς κι άλλων εγκληματικών κατά της πατρίδας και του κοινωνικού συνόλου, πράξεων. Είναι αυτός που δίχως κανένα πρόσχημα καταργεί την διάκριση μεταξύ νομοθετικής, εκτελεστικής και δικαστικής εξουσίας, κατά παράβασιν του άρθρου 26 του Συντάγματος. Εδώ  η Βουλή κάνει και τον νομοθέτη και τον δικαστή! Παγκόσμια πρωτοτυπία κι αυτό! Ούτε και οι Βασιλείς είχαν τολμήσει, ακόμη και να το διανοηθούν!...

Μπορούμε  να κάνουμε κάτι γι’ αυτό, εμείς που είμαστε, συνέχεια θεατές στο ίδιο έργο; Ναι!  Να μη ξαναψηφίσουμε κανέναν από δαύτους! Οτι είχαν να δώσουν ή να πάρουν απ’ αυτόν τον ταλαίπωρο τόπο, το έχουν  ήδη κάνει, όλα αυτά τα τριάντα χρόνια που είναι στην εξουσία. Αν δεν μπορούμε να τους βάλουμε φυλακή, τουλάχιστον ας τους  στείλουμε  σπίτια τους !.....