Ξύπνα φουκαρά!

Στο ασανσέρ μπήκε μαζί σου ο γείτονάς σου, με το κομμένο πόδι και το δεκανίκι.

Ήταν εκεί κι ο γιός σου ο μικρός και μετά στο σπίτι σε ρώτησε: «Μπαμπά, γιατί είναι κομμένο το πόδι του κυρίου»; Κι εσύ του απάντησες: «Το έχασε στον πόλεμο, το 1974 στην Κύπρο, θα σου πω μιάν άλλη φορά».

Όμως δεν έρχεται ποτέ εκείνη η «άλλη φορά». Κι όποτε συναντάς τον γείτονά σου, περνάει ξώφαλτσα μιά ριπή στενοχώριας από την μπουκωμένη με καθημερινότητα καρδιά σου. Ίσα για να προλάβεις να ψελλίσεις: «Βρε τον φουκαρά»!

Αλλά δεν είναι φουκαράς ο ανάπηρος γείτονάς σου. Εκείνος είναι χτυπημένος στο πεδίο της Τιμής και παρατημένος στο πεδίο της πνευματικής και ηθικής μας καταπτώσεως. Φουκαράς είσαι εσύ, όσο κι αν σου κακοφαίνεται.

Γιατί δεν φρόντισες ποτέ, με τρόπο να δείξεις στα παιδιά σου τον γείτονά σου με το κομμένο πόδι και το δεκανίκι. Να τους μιλήσεις για κείνον και τους άλλους σαν εκείνον. Για το τι έκαναν για σένα, τότε στην Κύπρο του ‘74 κι εσύ δεν το ‘νοιωσες. Για το τι θυσίασαν για σένα, τον φουκαρά, που τους αποκαλείς «φουκαράδες», ενώ θα ‘πρεπε να μουσκεύεις τον ώμο τους με τα δάκρυα της ευγνωμοσύνης σου.

Όμως εσύ αφήνεις τα παιδιά σου γυμνά από αξίες και ιδανικά. Τ’ αφήνεις έρμαια της τηλεόρασης, να προσκυνούν τα είδωλά της τα γυαλιστερά, τα ψεύτικα και κούφια, του Τίποτε τ’ αλαλάζοντα κύμβαλα, τα ηθικά και πνευματικά σκύβαλα.

Ενώ δίπλα σου και μέσα σου και μέσα στα παιδιά σου, η Ελλάδα καθημερινά σβύνεται, φτωχαίνει, χλευάζεται, ταπεινώνεται, λιγοστεύει.

Δίπλα σου, η Ελλάδα που κάποιοι, με την βοήθειά σου, φρόντισαν να μην τη γνωρίσεις ούτ’ εσύ, ούτε τα παιδιά σου, σέρνει το κομμένο πόδι της με βουβό, αξιοπρεπή πόνο.

Ποιός είναι ο φουκαράς;