Και στη φύση και στους ηθικούς και θρησκευτικούς κανόνες και στο θετό δίκαιο υπάρχει αξιολόγηση και ιεράρχηση αναγκών, κριμάτων, παραβάσεων, εγκλημάτων...

Το Απόρρητο των δημοσιογραφικών πηγών

Ο μόνος τρόπος ελέγχου της κυβέρνησης, σε πραγματικό χρόνο, είναι ο ανεξάρτητος τύπος. Γερουσιαστής Μάικ Πανς (Ρεπουμπλικανός) Και στη φύση και στους ηθικούς και θρησκευτικούς κανόνες και στο θετό δίκαιο υπάρχει αξιολόγηση και ιεράρχηση αναγκών, κριμάτων, παραβάσεων, εγκλημάτων. Αξιολόγηση ποιοτική και ποσοτική. Τα στοιχεία αυτά απαιτούν συγκρίσεις και ανάλογες αποφάσεις. Από το Ρωμαϊκό, ακόμη, δίκαιο αναγνωρίστηκε συλλογιστικά, όχι αξιωματικά, ότι πρώτος νόμος, αξιακά, στην κορωνίδα του δικαίου, είναι η σωτηρία του Λαού (Salus populi). Το συμφέρον του λαού, του δημοσίου συμφέροντος. Αυτό ας το κρατήσουμε για τους συλλογισμούς μας. Ως προς το λεγόμενο Δημοσιογραφικό Απόρρητο, πρέπει να πούμε ότι κι αυτό είναι απόρροια του επαγγέλματος – λειτουργήματος και όχι κάποιου νομικού κανόνα. Δεν είναι νόμος, αλλά είναι νομολογημένο, αφού έχει γίνει δεκτό από τη δικαστηριακή πρακτική. Πρέπει όμως παράλληλα να το συγκρίνουμε και με άλλα απόρρητα (μυστικά, κατά μια ερμηνεία). Το ιατρικό απόρρητο, που είναι θεσμοθετημένο και με το εθνικό δίκαιο και με τη Σύσταση R(83)2 της εξ Υπουργών επιτροπής της ΕΟΚ της 18/1/1989. Αν και πάντα ίσχυε εθιμικά από τον όρκο του Ιπποκράτη (προ – ακροτελεύτιο άρθρο 9). Αλλά έχουμε και το ιερό απόρρητο της εξομολόγησης, για το οποίο πολύς λόγος έγινε προ καιρού και πλειστάκις.Ο εξομολόγος (ο «πνευματικός») δεν πρέπει ν’ αποκαλύψει όσα του εξομολογήθηκε ο εξομολογούμενος, με σκοπό ν’ απαλλαγεί από το βάρος των τύψεων και να λάβει συμβουλές, παραινέσεις και συγχώρεση. Όπως απεφάνθη και η Ιερά Σύνοδος. Να μην εξαντλήσουμε τον κατάλογο. Υπάρχει και το οικονομικό απόρρητο κ.α.Το ερώτημα είναι για ποιο σκοπό έχουν τεθεί αυτά τα απόρρητα και για ποιόν.Ούτε το ιατρικό απόρρητο, ούτε το της εξομολόγησης, ούτε το οικονομικό, ετέθησαν και αναγνωρίσθηκαν χάριν του ιατρού, του ιερέα, του λογιστού. Ετέθησαν αντίθετα χάριν της προστασίας του ασθενούς και της σχέσης Ιατρού – Ασθενούς, που πρέπει να είναι σχέση εμπιστοσύνης. Χάριν του εξομολογημένου, χάριν της επιχειρήσεως. Ετσι λοιπόν και το δημοσιογραφικό απόρρητο δεν καθιερώθηκε χάριν του δημοσιογράφου, αλλά χάριν της προστασίας της πηγής πληροφόρησης και σε τελευταία ανάλυση της προστασίας του δικαιώματος της κοινωνίας, για πληροφόρηση πράξεων ή παραλείψεων που την αφορούν, ώστε να διαμορφώσει «κοινή γνώμη» για την εξουσία. Χάριν επομένως της πληροφόρησης και της κρίσης, αυτού χάριν του οποίου (υποτίθεται) και από τον οποίον πηγάζουν όλες οι εξουσίες (πάλι υποτίθεται). Δηλαδή του Λαού.Επομένως, το δημοσιογραφικό απόρρητο προστατεύεται μόνον όταν γίνεται χρήση των πληροφοριών για να ενημερωθούν οι πολίτες. Σε αντίθετη περίπτωση, ούτε η πηγή προστατεύεται – απλώς αποκρύπτεται, περιθάλπεται - ούτε ο δημοσιογράφος.Αλλά επειδή στην αρχή σκοπίμως αναφερθήκαμε στην αξιολόγηση και ιεράρχηση, να πούμε ότι τα παραπάνω απόρρητα, και του γιατρού και του παπά και του λογιστή, όταν προσκρούουν στο δημόσιο συμφέρον, στη σωτηρία του Λαού, παύουν να υπάρχουν.Του γιατρού, για τη δημόσια υγεία που είναι υπερτέρα αξία του δικαιώματος ενός ασθενούς, τη δημόσια τάξη, όταν πρόκειται για καθ’ έξιν εγκληματία, που όμως εξομολογείται κλπ. Το ίδιο και ο δημοσιογράφος λοιπόν, αν πρόκειται πράγματι για την προστασία υπερτέρας αξίας, απ’ αυτήν της πηγής του, έτσι ώστε, άνευ ουδεμιάς αμφιβολίας, δεν θα τρωθεί η εμπιστοσύνη του κοινού και των ενδεχόμενων ανωνύμων πηγών, προς τους δημοσιογράφους ως λειτουργούς, τότε η πηγή πρέπει ν’ αποκαλύπτεται.