Άρθρα Κώστα Βενετσάνου

• εκλογές
• δημοκρατία
• σταυροί
• ψηφοφόροι
• αποχή

Η "οπερέτα" που εξελίσσεται σε τραγωδία

 Επιτακτική επιθυμία μου είναι να μην ασχοληθώ άλλο πια με τις εκλογές· μ’ αυτού του είδους τις εκλογές.

Όχι για τα κριτήρια επιλογής των ψηφοφόρων. Γι’ αυτά θα άντεχα να γράφω, να διαβάζω και ν’ ακούω αντίλογους, μέχρις ότου ολοκληρώσω τον βιολογικό μου κύκλο και επανέλθω στην αιωνιότητα της μετάλλαξης της ύλης.

Αλλά εννοώ και αναφέρομαι σ’ αυτήν την παρωδία άσκησης αυτού του σημαντικού καθήκοντος δημοκρατικής λειτουργίας!

Είναι όμως αυτό; Ας συλλογιστούμε στοιχειωδώς, είναι αυτό; Αποφασίζουμε με ορθοκρισία, γνώση και ανιδιοτέλεια για το κοινό συμφέρον της κοινωνίας, των υπεύθυνων και ώριμων πολιτών;

Ελάτε, απαντήστε μου νοερά με ειλικρίνεια· απαντήστε στον εαυτό σας.

Οι «εκσυγχρονισμένοι» και συμβιβασμένοι νεοέλληνες οι «ρεαλιστές» και φιλοτομαριστές θα μ’ απαντήσουν: «Πού ζεις, άνθρωπέ μου· εσύ ακόμη εκεί είσαι;»

Ναι, ευτυχώς! (ή μήπως, δυστυχώς;)

Αποφασίζουμε και ψηφίζουμε, μήπως, κατά πλειοψηφία έστω, ισόνομα και με σεβασμό στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια;

«Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια». Αχ, «η ανθρώπινη αξιοπρέπεια», μια αξία πολυδιατυπωμένη, διαφημισμένη, υμνολογημένη… Η «Οικουμενική Διακήρυξη για τα ανθρώπινα δικαιώματα» στο πρώτο άρθρο εξαγγέλλει «Όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται ελεύθεροι και ίσοι στην αξιοπρέπεια και τα δικαιώματα»!

Το Σύνταγμα της Γερμανίας, στο άρθρο 1 πάλι αρχίζει με την πρόταση: «Η αξιοπρέπεια των ανθρώπων είναι απαραβίαστη»· και σωρεία διακηρύξεων διεθνώς διατυπώνουν αυτή τη θεμελιώδη αξία.

Ωραία λόγια που συχνά και τεχνηέντως καταλήγουν και απομένουν να είναι μόνο «ωραία λόγια».

Στην πράξη; Δεν χρειάζεται νομίζω τεκμηρίωση. Όλοι οι νουν και ορθή κρίση έχοντες, έχουν και γνώση της αληθείας. Μήπως είναι αναγκαίο να «επισκεφθούμε» την εννοιολογική σημασία της λέξης;

«Σεβασμός και εκτίμηση της αξίας του ανθρώπου – γενετήσια, εθνική πολιτική, επαγγελματική(…)», όπως λένε τα λεξικά.

Αλλά ας περιοριστούμε στις πρόσφατες τοπικές εκλογές,

για τις Περιφέρειες και τους Δήμους

Να δούμε πόσος σεβασμός και εκτίμηση του ανθρώπου αποδίδεται.

Αφήνω τις παγαποντιές, που γίνονται κατά την αξιολόγηση των ψηφοδελτίων (έγκυρα – άκυρα) και στην καταμέτρηση των σταυροδοσιών (προσθήκη σταυρών κ.λπ.) και αλλοίωση βεβαίως του αποτελέσματος (τρυπήματος με βελόνα, αντιπάλων ψηφοδελτίων, ώστε να θεωρηθούν «σημαδεμένα» κ.λπ.) και τη μεταφορά τους για κάποιες ημέρες στα Δημαρχεία, μέχρι να σταλούν στο Πρωτοδικείο! Ποιός τα φυλάσσει και τι έλεγχος υφίσταται;

Αφήνω τον επηρεασμό των ψηφοφόρων με προπαγάνδα – όχι με πολιτικά επιχειρήματα. Αφήνω τις ψεύτικες υποσχέσεις, και αληθείς για διορισμούς κ.λπ. και άλλες «τακτοποιήσεις», ή δουλειές· τις πιέσεις, τους εκβιασμούς!

Αφήνω τις παντοειδείς «υποχωρήσεις» ηθικής φύσεως, εργασιακής εξάρτησης κ.λπ.

«Νόμιμες» αλλοιώσεις του φρονήματος της ΙΣΗΣ ΑΞΙΑΣ των πολιτών και των επιλογών τους

Αφήνω όλα τα προηγούμενα που τα επινοούν και τα διαπράττουν ασυνείδητοι παγαπόντες. Περιορίζομαι στις «νόμιμες» στρεβλώσεις κάθε δημοκρατικής έννοιας ισοπολιτείας και ίσης βαρύτητας της εκλογικής επιλογής των πολιτών που πραγματοποιούνται δια νόμων που ψηφίζουν βουλευτές – μετοχές του αρχηγού του κόμματος κατά το δοκούν και συμφέρον της «παράταξης», χάριν πολλών «ευγενών» σκοπών – κυβερνησιμότητας, «εθνικούς», περιφρουρήσεις δήθεν της δημοκρατίας κ.λπ. Αιτιολογίες εφευρίσκουμε όσες θέλουμε (Δεν το είπε ο Μακιαβέλλι· το παρατήρησε ο Ναπολέων: «Κι αν δεν υπάρχουν ευκαιρίες, τις εφευβρίσκω»).

Όμως όταν η δημοκρατία διαστρεβλώνεται, παύει να είναι Δημοκρατία· είναι παρωδία της δημοκρατίας· είναι προσβολή της Δημοκρατίας και της αξιοπρέπειας των πολιτών· της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Αυτής της διακηρυγμένης και διατυμπανισμένης.

Να θυμίσω τα πιο κραυγαλέα παραδείγματα:

Αυτό το 3% που πρέπει «να πιάσει» ένα κόμμα ή ένας περιφερειακός ή δημοτικός Συνδυασμός.

Τα εκτός Βουλής κόμματα συναθροίζουν συχνά ένα 10% και πολλές φορές 15 και 20%.

Ένα τέτοιο ποσοστό στην Ελλάδα ξεπερνά το ένα εκατομμύριο ψηφοφόρους πολίτες, που δεν είναι πλέον ίσοι με τους άλλους κι ας αντιπροσωπεύουν συνήθως 45 με 60 βουλευτές.

Εκτός αυτού o περιορισμός αυτός του 3% (Ο Ερντογάν το έκανε κάποια στιγμή 10% για να μείνουν έξω οι Κούρδοι! Μπορεί να το εφαρμόσουμε κι εμείς για κάποιον σπουδαίο λόγο). Να θυμίσω πως κι ο Σαμαράς με την «Πολιτική Άνοιξη» είχε μείνει έξω γιατί είχε πάρει κάπου 2,85%. Και ξαναγύρισε «στο μαντρί» για να μην τον «φάει ο λύκος», κι έγινε μαντράρχης, συγγνώμην Πρόεδρος της Ν.Δ. και Πρωθυπουργός!

Και «έφαγε ο λύκος» και τον Βύρωνα Πολύδωρα και τον Παναγιώτη Λαφαζάνη και άλλους άξιους με κοινοβουλευτική ιστορία και αγώνες, για να ’ρθουν κάποιοι εισαγόμενοι! Και πιο πρόσφατα, τον Μάη, τη Ζωή Κωνσταντοπούλου κ.ά.

Δεν μας έφταναν όμως μόνο αυτά. Ο Ηγεμόνας μας προχώρησε και σ’ άλλα τεχνάσματα αφού κατάργησε την αναλογική – δίκαιη και δημοκρατική εκλογή (όχι τελείως, γιατί ο Τσίπρας είχε διατηρήσει το εμπόδιο του 3% που έπρεπε να υπερπηδήσουν 180.000 άνθρωποι – με «αξιοπρέπεια» - για να εκπροσωπηθούν στη Βουλή).

Μετά το μπόνους, ο Μητσοτάκης, που τον έκανε «πλειοψηφία» στη Βουλή, με 41% των ψόφων, προχώρησε ακόμη σε ένα βήμα «εκσυγχρονισμού» αυτής της «δημοκρατίας»! Έβγαλε Περιφερειάρχες και Δημάρχους με 43%! Δηλαδή το 43 είναι μεγαλύτερο του υπολοίπου 57% των ψηφοφόρων πολιτών ώστε να έχουν την απόλυτη και άνετη πλειοψηφία στα συμβούλιά τους και να συνεργάζεται – επιβάλλεται σε «δικούς του» ανθρώπους κατά το πλείστον.. Να χαιρόμαστε τη «Δημοκρατία» μας, νέου τύπου!

Αλλά δεν είναι μόνον αυτά: Κατ’ ουσίαν με τις νομοθεσίες του περιόρισε μέχρις εξαφανίσεως πρακτικά, άλλο ένα δημοκρατικό δικαίωμα: το δικαίωμα του εκλέγεσθαι!

Αφού σε έναν δήμο 50.000 κατοίκων, για παράδειγμα, δημιούργησε Δημοτικά Συμβούλια 35μελή και για να ανακηρυχθεί ο υποψήφιος συνδυασμός απαιτούνται, κατ’ ελάχιστον, 62 υποψήφιοι μέχρι 157(!) απ’ όπου προέκυψαν τα «σεντόνια των ψηφοδελτίων» καταλαβαίνετε το πλεονέκτημα του ενός υποψηφίου Δημάρχου έναντι του άλλου. Μόνο το στενό οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον τους να τους ψήφιζε, με 50 ψήφους ο καθένας, μπορούσε να του εξασφαλίσει 7-8 χιλιάδες ψήφους! Ενώ ο έλασσον, λαμβανομένου υπ’ όψιν και των άλλων συντελεστών επιλογής, του εξασφάλιζε γύρω στις 2000 ψήφους.

Με μέσο όρο 100 υποψηφίων Συμβούλων και πέντε συνδυασμών συναθροίζουμε 500 υποψήφιους Συμβούλους. Πού να τους βρείς; Εκτός εάν…

Το συμπέρασμα είναι η αποτροπή συμμετοχής και άσκησης του δικαιώματος του εκλέγειν και εκλέγεσθαι. Η διαδικασία, οι κομματικές παρεμβάσεις, οι αθέμιτες πιέσεις συνεπέφεραν όχι μόνο την αποτροπή συμμετοχής αλλά και την απέχθεια άσκησης του εκλογικού Δικαιώματος, απ’ όπου συνάγεται και η αποχή της πλειοψηφίας του εκλογικού σώματος από τη διαδικασία των εκλογών – παρωδία.

Στην αποχή, ως απέχθεια, πρέπει να προσθέσουμε και τα «λευκά» αλλά και την πλειονότητα των άκυρων.

Έτσι λοιπόν εμφανίζονται δήμαρχοι με κάτι ποσοστά που ξεπερνούν το 70 και 80%, το οποίο είναι καθαρά πλασματικό, πράγμα που δεν τους εμπορίζει να κομπάζουν για την μεγάλη τους επιτυχία.

Παράδειγμα σε Δήμους που η αποχή ξεπέρασε το 50%, αν το αφαιρέσεις και παρουσιάσεις το καθαρό ποσοστό που έλαβε ο πρώτος συνδυασμός δεν ξεπερνά το 35%! Και σ' εκείνους που εκλέχτηκαν με το 43% ή και 46% να μην ξεπερνούν το 25%. Δηλαδή το ένα τέταρτο των πολιτών.

Για το θέμα θα επανέλθουμε με προτάσεις που δεν είναι αρεστές και δεν τις θέλουν οι «άρχοντές» μας, αλλά πρέπει να ξέρουν πως «κάτι που αρχίζει ευχάριστα, μπορεί να επιφυλάσσει δυσάρεστο τέλος» (Ο ΗΓΕΜΟΝΑΣ).