Άρθρα Κώστα Βενετσάνου

• εθνικές εκλογές
• κάλπη
• παραίτηση
• κυβέρνηση

Από την παραίτηση και τις δηλώσεις Αλέξη ΤΣΙΠΡΑ

 του Κώστα Βενετσάνου

 «Το 20% των ψηφοφόρων αποφάσισε επί της κάλπης»! Γ. Αράπογλου, δημοσκοπιστής

«Επί κάλπης· δηλαδή επιπολαίως!»       Κ.Β.

Τέρμα τα διλήμματα· τέρμα η ευωχία των υποσχέσεων. Τέρμα τα τάματα, τα γλέντια και τα… τραύματα.

Το τι μας περιμένει γρήγορα μπροστά και πόσο δυνατά, θα το δούμε σύντομα.

Για τις εκλογές δεν θ’ ασχοληθούμε πια, ούτε για την κομπορρημοσύνη των κερδισμένων, παρ’ όλη την προβαλλόμενη «μετριοφροσύνη» του αρχηγού…

Και ξάφνου, εκεί που έγραφα αυτές τις γραφές, τις γαλήνιες και αρυτίδιαστες,

Παραιτήθηκε ο Αλέξης Τσίπρας από αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ

Το ανακοίνωσε ο ίδιος από το, κατ’ έθος, πλέον επίσημο βήμα. Το Ζάππειο και δεν θα είναι εκ νέους υποψήφιος, αλλά θα είναι, όπως δήλωσε, παρών.

Ο Μητσοτάκης ενθουσιάστηκε κι εκεί, από τις Βρυξέλλες που ευρίσκεται δήλωσε πως η παραίτηση «ήταν αναμενόμενη, μετά από τρεις συντριπτικές ήττες που υπέστη ο ΣΥΡΙΖΑ και ο ίδιος προσωπικά».

«Μηδέναν προ του τέλους μακάριζε ή χλεύαζε», γιατί «έχει πίσω η αχλάδα την ουρά της».

«Είναι ορισμένες στιγμές που καλείσαι να πάρεις κρίσιμες αποφάσεις…» τόνισε στην αρχή των δηλώσεών του, ο Αλέξης Τσίπρας, για να καταλήξει επ’ αυτού: «…Έχω πια την εμπειρία, αυτές στις αποφάσεις να μην τις λαμβάνω εν θερμώ· ν’ αποφασίζω με ψυχραιμία».           

Σημαντικότατη δήλωση ομολογίας, για την οποία οφείλω να τον επαινέσω. Ο Αλέξης Τσίπρας είναι 48 ετών. Ανέλαβε την ηγεσία ενός μικρού κόμματος, του Συνασπισμού της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, όταν ήταν 34 ετών! (πολύ μικρός και άπειρος).

Μ’ όλα ταύτα τα κατάφερε γιατί βοήθησαν και οι συγκυρίες, και το ανέδειξε σε πρώτο κόμμα της ‘Αριστεράς’, του ΣΥΝ – με τις Συνιστώσες – σε αξιόπιστο κόμμα εξουσίας, γιατί βοήθησε για τούτο, εκτός και άλλην έμμεσων σημαντικών παραγόντων και η απειρία του εκλογικού σώματος που ήθελε να μιαν ανανέωση! «Νέους ανθρώπους!»

Ναι· νέους ανθρώπους… Με κούρασαν πια οι ‘’κάλοι’’ στον εγκέφαλο·… Εν μέρει έχει δίκιο ο λαός, αλλά… Στα «αλλά» κρύβεται ο διάβολος.

Όντως υπάρχουν «κάλοι», αλλά το αίτιο δεν είναι η ηλικία. Η σκλήρυνση ή η μαλάκυνση στον εγκέφαλο δεν είναι συνέπεια του χρόνου. Με το χρόνο απλά εντείνονται· γίνονται φανερά.

Στον πολιτικό, πέρα από το φυσικό ταλέντο, την γοητεία και την αίγλη που σκορπίζει με το χαμόγελό του, απαιτούνται και άλλα εφόδια που αποκτώνται με τη γενική παιδεία – αυτή που παίρνουμε – όχι αυτή που μας δίνουν – ειδική παιδεία και μόρφωση σε βάθος, συνεχή, που αποκτάται με μελέτη πολυσυλλεκτική και μη μονοδιάστατη - δογματική και μοναδικής κατεύθυνσης, αλλά ελευθέρου ορίζοντα.

Και βέβαια με αντικείμενο την πολιτική και κοινωνική επιστήμη. Αλλά οι μελέτες αυτές όσο πλατιές ή και σε βάθος να είναι, ως γνώσεις επαρκείς, δεν επαρκούν για την εφαρμογή στην πράξη εάν δεν υπάρχει επαρκής και διαρκής εμπλουτιζόμενη πείρα.

Απλά, ο Τσίπρας, τώρα θα μπορούσε να διεκδικήσει τη διακυβέρνηση της χώρας. Τώρα που φεύγει.

Κι όχι μόνος του, βεβαίως, ούτε περικυκλωμένος από αυλοκόλακες, πιράνχας της εξουσίας ή …κάλους.

Περιστοιχιζόμενος από ειδικούς συμβούλους έμπειρους και ανιδιοτελείς. Που να τους ακούει, αλλά ν’ αποφασίζει αυτός!

Και «σύμβουλος» δεν είναι ούτε ο «κολλητός» μας, ούτε ο εξάδελφός μας, ούτε ο άσχετος γιος του κομματάρχη μας, που πήρε ένα δίπλωμα…

Κι αυτά που γράφω παραπάνω δεν αφορούν μόνο τον Τσίπρα, μα όλους τους αρχηγούς ή επίδοξους πολιτικούς, εάν δεν είναι απλώς ιδιοτελείς οφελιμιστές.

Εάν δεν αποβλέπουν, όχι μόνον αλλά καθόλου, στα ‘’λάφυρα’’ της εξουσίας.

Τι οφείλει να πράξει ο Αλέξης Τσιπρας, τώρα ή κάποιοι άλλοι

Ο Τσίπρας στις δηλώσεις του είπε σημαντικά πράγματα που αναδεικνύουν μια πρόσκτηση σοφίας. «…οι αποφάσεις μου (…) ξεπερνούν εκ των πραγμάτων τον δικό μου ατομικό ορίζοντα», είπε στην αρχή των δηλώσεών του, και συνέχισε: «…ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πια κλείσει έναν μεγάλο ιστορικό κύκλο, που πρέπει ν’ αποτιμήσουμε με περηφάνεια, και ν’ ανοίξουμε συλλογικά έναν επόμενο κύκλο. Δύσκολο, πρωτόγνωρο, αλλά ακόμη πιο ελπιδοφόρο και δημιουργικό».

Αυτά τα λόγια μού δίνουν το έναυσμα για τις παρατηρήσεις – προτάσεις που ακολουθούν.

Δεν γνωρίζω αν όντως ο Τσίπρας αισθάνεται περήφανος για την κυβερνητική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ, από το Γενάρη του 2015 και ιδιαίτερα από τον Ιούλιο του ’15, με την ανεπίτρεπτη ανακυβίστηση του αντιμνημονιακού δημοψηφίσματος του 62% που έδειχνε ξεκάθαρα και με αποφασιστικότητα της τρανταχτής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, τη διακαή και σφοδρή επιθυμία του, τον πόθο του για εθνική ανεξαρτησία και κοινωνική δικαιοσύνη.

Τότε δεν αποτίμησαν οι ευρωδεείς* πολιτικοί μας το νόημα του δημοψηφίσματος. Όπως, ούτε και τώρα στις πρόσφατες «ακυρωτικές» εκλογές, των προηγούμενων του Μαΐου, το νόημα της πρωτόγνωρης αποχής του 48% και της υπερψήφισης άγνωστων μέχρι πρότινος κομμάτων «συντηρητικών», «οικογενειακών», «εθνικιστικών» ή φασιστικών κατά την αρέσκεια πολλών, αλλά σίγουρα πάντως όχι της …δυναστείας Μητσοτάκη, Παπανδρέου, Καραμανλή και άλλων ήσσονος προβολής και βαρύτητας, αλλά πάντως ‘’δυναστείας’’ κληρονομικής τρόπον τινά «δημοκρατικής» ηγεμονίας.

Αντί να κολλάμε «ταμπέλες» κατά το δοκούν, καλό – τι «καλό;» - αναγκαίο να ερευνηθούν επιστημονικά – αντικειμενικά τα αίτια της ολοέναν αυξανόμενης αποχής, και της υπερψήφισης μη ευρέως γνωστών κομμάτων και κινήσεων, ή ακραίων ιδεολογικών αντιλήψεων καθώς και τους λόγους για τους οποίους δεν καθίστανται γνωστά και γιατί μια μερίδα πολιτών οδηγείται σε ακραίες αντιλήψεις.

Κι εκείνο που πρωτίστως πρέπει να αναλυθεί και το τονίζω, να αποενοχοποιηθεί, είναι το Έθνος και ο εθνισμός. Υπόσχομαι ν’ ακολουθήσει σειρά άρθρων και συζητήσεων επί του θέματος, για να δούμε πως εγώ – κάθε παρόμοιος ή παρεμφερής «εγώ» - μπορεί να δηλώνει και να είναι «εθνικός» ή εθνιστής (το «εθνικιστής» έχει διπλή ερμηνεία και αρνητική φόρτιση) και ταυτόχρονα να δηλώνει και να είναι «Δι-εθνιστής» και βέβαια κοινωνιστής.

Οι «αριστεροί» αποδεδειγμένα πατριώτες, αν δεν είναι νεοπαγείς «εθνοφοβικοί», μπέρδεψαν τον διεθνισμό με την παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου, και χάρισαν το «εθνικό» σ’ αυτούς που το συγχέουν με τον σοβινισμό ή και τον ΝΑΖΙσμό, ή απλά καπηλεύονται το έθνος. Το ένα χειρότερο από το άλλο. Όποιος αγαπάει το έθνος μας – τη μεγάλη οικογένειά μας – ΔΕΝ το διχάζει· το ενώνει!

Οι ιδεολογικοί μου αντίπαλοι δεν είναι εχθροί μου. Οφειλω να προσπαθήσω να τους πείσω ότι έχουν λάθος! Ή να με πείσουν για το αντίθετο.

_________________

* Ευρωδεής = ο φοβούμενος, ο κατεχόμενος υπό φόβου, προ των επικυρίαρχων και των ''θεσμών'' της Ε.Ε.