Άρθρα Κώστα Βενετσάνου

ΟΧΙ στην απΟΧΗ

«Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα

Πράσινα παπαγαλάκια και…«πράσσειν’ άλογα»

Το άρθρο γράφεται λίγες ώρες μετά το «περίφημο» debate της Πέμπτης που το περίμενα επίτηδες:

Η διαπίστωσή μου και πιστεύω και η διαπίστωση όλων όσων παρακολούθησαν αυτούς τους παράξενους διαλόγους μεταξύ αρχηγών των κομμάτων και των ερωτόντων δημοσιογράφων, είναι ότι, ήταν ένα προεκλογικό debate εθνικών εκλογών και όχι εκλογών για το κοινοβούλιο της Ευρώπης.

Δεν άκουσα καμμία ερώτηση και καμμία απάντηση για την Ευρωπαϊκή Ένωση και για την συνθήκη της Λισσαβόνας, που το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο προσπαθεί «με μηχανική υποστήριξη» να την διατηρήσει ζωντανή, με την πιθανολογούμενη βεβαιότητα ν’ αναβιώσει στο τέλος του χρόνου1.

Κι όμως η πρόσφατη κι εν εξελίξει οικονομική κρίση,

κυρίως  εκεί  και στο θεσμοθετημένο θεωρητικό της υπόβαθρο έπρεπε να στρέψει την προσοχή των πολιτικών, των οικονομολόγων και των πολιτών.

Το θεωρητικό θεμέλιο της συνθήκης της Λισσαβόνας είναι η αποδεδειγμένη αιτία της οικονομικής κρίσης, της ανεργίας κι όλων των επακόλουθων δεινών:

Ο νέο – φιλελευθερισμός ως θεσμοθετημένο καθεστώς της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κατά τα κελεύσματα και τις επιρροές των υπερατλαντικών πατρώνων.

Σκοπός της Ε.Ε., σύμφωνα με το καμουφλαρισμένο από τη «Συνθήκη» Ευρωσύνταγμα, είναι «η άκρως ανταγωνιστική οικονομία της αγοράς» (κοίτα «ΕΒΔΟΜΗ» α) 21/6/08 φ. 538 και β) 25/10/08 φ. 554)

Η (χωρίς υπερθετικό επίρρημα) ανταγωνιστική οικονομία της αγοράς χαρακτηρίζει τη λεγόμενη φιλελεύθερη οικονομία, δηλαδή το κεφαλαιοκρατικό σύστημα. Το πρόσημο «άκρως» (ανταγωνιστική) σηματοδοτεί τον νεοφιλελευθερισμό της Θάτσερ, Ρέιγκαν, Μπους και Σια, δηλαδή το ιμπεριαλιστικό κεφαλαιοκρατικό σύστημα. Αυτό δηλαδή ακριβώς που βιώνουμε σήμερα, με τα γνωστά πλέον συνακόλουθά του.

Δηλαδή «κοινωνική» ζούγκλα ή βαρβαρότητα, κατά την ανασυρθείσα από το σοσιαλιστικό οπλοστάσιο φράση του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ.

Κι εδώ, για να μη στρεψοδικούμε και σκοπίμως «παρανοούμε», χάριν αντιπαραθέσεως και συσπειρώσεως, αυτό εννοούσε όταν έλεγε ο Γ. Παπανδρέου, «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα». Δεν χαρακτήριζε ως βαρβάρους τους «φιλελεύθερους» και τον αρχηγό της Ν.Δ., ούτε βεβαίως, πολύ περισσότερο, τους οπαδούς του. Εννοούσε, όπως εγώ κατάλαβα, αυτό, αλλά δεν κατονόμασε και δεν αναφέρθηκε ρητά σ’ αυτό το ακραίο, «άκρως ανταγωνιστική…»

Αυτό το «άκρως» που η Ελληνική σοφία έχει απορρίψει εδώ και 2,5 χιλιάδες χρόνια θετικά και αποθετικά: «Μηδέν άγαν» (τίποτα πολύ)2 και «μέτρον άριστον».

Αλλά τη… «βαρβαρότητα» του νεοφιλελευθερισμού – της «γάγγραινας» του κεφαλαιοκρατικού συστήματος3 – μέσα στην προεκλογική αντιπαράθεση, διαδέχθηκαν τα πράσινα παπαγαλάκια της Ν.Δ. με τα εκνευριστικά και απωθητικά τους στριγκλίσματα, χωρίς να λένε τίποτα για την Ε.Ε., τις συνθήκες της, τα «παραρτήματά» της, τη γραφειοκρατία της, τη δομή της, τους ακραίους στόχους της και τα οράματά της, που μόνο τα οράματα των πρωτοπόρων της και των λαών της δεν αντικατοπτρίζουν.

Χωρίς να μας εξηγούν, μεταξύ πολλών άλλων, γιατί ευρωβουλευτής της Ν.Δ. (Γ. Δημητρακόπουλος)4 ματαίωσε στην Ε.Ε. με πείσμονα παρέμβασή του, τροπολογία του Γ. Καρατζαφέρη, συμβαδίζουσα με τη θέση του ιδρυτή της Ν.Δ. Κων/νου Καραμανλή, για την ΠΓΔΜ.

Πράσσειν’ άλογα

Τέλος, μετά από πολλά – πολλά και διάφορα, που δεν σχετίζονται με την έξωθεν εισαγόμενη οικονομική κρίση και το χρέος που άφησε το ΠΑΣΟΚ (…),  αλλά με τα σκάνδαλα και τη συγκάλυψή τους, με την κακή διαχείριση των τεραστίων κεφαλαίων των «Κοινοβουλευτικών πλαισίων στήριξης», και την (μη) προώθηση των κοινωνικών και εθνικών θεμάτων, απορούμε γιατί, μαζί με τους άλλους λαούς και ο Ελληνικός έχει στρέψει την πλάτη στην Ε.Ε.

«Αδιαφορεί» κι ετοιμάζει τα μαγιό του – λένε οι προβλέψεις – για να εκμεταλλευτεί το τριήμερο της αναλήψεως, ώστε με «πλαστικές» αναλήψεις ν’ αποδράσει προς δροσερές παραλίες, αντί να στηθεί μπροστά στη κάλπη κάνοντας χρήση του δικαιώματός του να επιλέξει, να επιβραβεύσει ή να τιμωρήσει, το κόμμα της ιδεολογικής του συγγένειας, εκπληρώνοντας συνάμα το χρέος του απέναντι στον εαυτό του, στα παιδιά του, στην κοινωνία και στην πατρίδα του. Μην απορούμε!

Τα στατιστικά στοιχεία των ευρωεκλογών, καταδείχνουν την απαξίωση της πολιτικής και των πολιτικών που την παράγουν. Αλλά… σκασίλα τους! Όπως πολύ σωστά είπε η Παπαρήγα, «σιγά μη κοκκινίσουν τα μάγουλα του Μπαρόζο». Τον εαυτό τους να ψηφίσουν οι ίδιοι, έχουν τηρηθεί οι «δημοκρατικές» διαδικασίες…

Γι’ αυτό, η διαμαρτυρία έχει άλλον τρόπο έκφρασης.

Όχι βέβαια την αποχή – που τους αφήνει παγερά αδιάφορους – ούτε ψήφο «στον πρώτο τυχόντα», όπως πάει η «απατημένη» σύντροφος, για εκδίκηση. Ψήφο στα ιδεολογικά εγγύτερα μικρά αλλά αξιόπιστα κόμματα.

Μη «πράσσειν’ άλογα» - μη πράττοντας παράλογα - για να δανειστώ τον ευρηματικό τίτλο του συνάδελφου Γρηγόρη Ρώντα5, λογοπαίζοντας με τους οικολόγους και πράσιν’ άλογα!

Όλοι, λίγο – πολύ, έχουμε ευαισθησία στο περιβάλλον και την οικολογία, ανάλογα με τη γνώση και τη συνειδητοποίηση ενός εκάστου. Κάποιοι δράττουν την ευκαιρία και το εκμεταλλεύονται.

Αν παρακολουθούσαμε, θα βλέπαμε πολλές παρεμβάσεις, ιδιαίτερα μικρών κομμάτων που έχουν φέρει αποτελέσματα. Όχι «δήθεν»! Όχι σε οικολόγους λοιπόν, που σε καταγγέλλουν γιατί… σκότωσες το κουνούπι που σε τσίμπησε και ποιούν την νήσσαν όσον αφορά τις βόμβες ναπάλμα που έριξαν οι Τούρκοι στην Κύπρο!

Όταν ενδιαφέρεται κάποιος πραγματικά για τα οικοσυστήματα και το περιβάλλον, εντάσσεται σ’ έναν πολιτικό φορέα, ή ως ενεργός πολίτης και πιέζει τα κόμματα να συμπεριλάβουν στο πρόγραμμά τους, περιβαλλοντικές προτάσεις, πρακτικές, εφαρμογές υλοποιήσιμες, μέσα στην γενικότερη πολιτική του. Αν δε σε καλύπτει, πας αλλού. Δεν κάνεις κόμμα, γιατί αργά ή γρήγορα θα καταντήσεις απόκομμα. Όπως οι οικολόγοι το 1989, που εξέλεξαν βουλευτή και θα μπορούσαν ως μοναδικοί μπαλαντέρ, να δρομολογήσουν υπεύθυνα τις πολιτικές εξελίξεις της χώρας. Επέλεξαν τη γελιοποίηση και την εξαφάνισή τους.

Αντίθετα, το 1958 αντιδρώντας ο λαός στις σκευωρίες των εκλογομαγείρων ανέδειξε δεύτερο κόμμα την ΕΔΑ με 25%.

«Τα ‘παιξαν» και το παλάτι και η CIA. Δεν ψήφισε ο λαός το κόμμα των… ψαράδων, ούτε απείχε.

Έμαθαν λοιπόν οι εκλογομάγειροι από τα «λάθη» τους. Τότε είχαν ξεχάσει την υπόσκαψη του αντιπάλου. Τώρα την ξέρουν. Και η υπόσκαψη γίνεται με πολλούς επικοινωνιακούς τρόπους. Με «φούσκες», με συκοφαντίες, με παγίδες, με διαβολές. Αυτή είναι η απόχη για αποχή ή για άλογες αποκλίσεις.

Δεν στρέφομαι κατά των μικρών σχηματισμών με συμβολικούς αλλά αξιόπιστους στόχους, όπως του ιδεολογικού μου αντίποδα, του κόμματος του Στέφανου Μάνου ή του Πανελλ. Μακεδονικού Μετώπου του Στέλιου Παπαθεμελή και του Κ. Ζουράρι.

Εν κατακλείδι, και θα επανέλθουμε το προσεχές Σάββατο με στοιχεία, εκφράζω την άποψη – γιατί είμαι κι εγώ ένας από σας, τους ευαίσθητους και αγανακτισμένους πολίτες – ότι τη διαμαρτυρία μας πρέπει να την εκφράσουμε με την υπερψήφιση των μικρών και αξιόπιστων κομμάτων, με ή χωρίς ιδεολογική συγγένεια – ακόμα καλύτερα – μπας και πάρουν το μήνυμα και καταλάβουν ότι δεν μπορούνε να παίζουνε με το λαό και τη νοημοσύνη των πολιτών.

––––––––––––––

1. Απόφ. Ευρωπ. Συμβουλίου της 12ης Δεκεμβρίου 2008.

2. Yιοθετημένη και από τους λατίνους “ne quid nimis”.

3. Κατά το χαρακτηρισμό του Υφ. Οικονομίας Θ. Μπούρα.

4. Εγγραφο της “Παμμακεδονικής Ενωσης”, 26/1/2006