Aνασχηματισμός - o tempora! o mores!

Δευτέρα, 29 Απριλίου 2024

Δημοσιεύθηκε : 28 Ιουνίου 2013

Λοιπόν, έχουμε ανασχηματισμό της κυβέρνησης “συνεργασίας” των δύο “μονομάχων”, που καταταλαιπώρησαν τον τόπο με τις κοκκορομαχίες τους για τρεις, τουλάχιστον, δεκαετίες!

Τώρα, βέβαια, για λόγους “εθνικής ευθύνης”, συμπράττουν σε μια “κυβέρνηση εθνικής ανάγκης!” Βεβαίως, βεβαίως... πού τις έχω ξανακούσει, πού τις έχω διαβάσει αυτές τις φράσεις της σημερινής συνεύρεσης, του παρόντος συνεταιρισμού;

Αυτομάτως ανατρέχω στις ιστορικές μου μνήμες, απομακρυνόμενος από την τρέχουσα επικαιρότητα.

Πιο μακρυά, πιο πίσω στο χρόνο απαλλάσσεσαι από τα πάθη της επικαιρότητας, τις συναισθηματικές επιδράσεις τους και γίνεσαι αντικειμενικότερος παρατηρητής των ιστορικών εξελίξεων.

Ας αναδιφήσουμε λοιπόν στην Ιστορία, για ν’ αντικρίσουμε παρεμφερείς “ευθύνες” ή “εθνικές ανάγκες”. «Ητο πεπεισμένος περί της ανάγκης (σχηματισμού κυβέρνησης). Και την ανάγκη αυτή την ησθάνετο ως μοίραν...»¹

“Η μηχανή του χρόνου” με γύρισε 72 χρόνια πίσω! Τότε που ο ένδοξος στρατηγός του Αλβανικού μετώπου Γ. Τσολάκογλου κατρακυλούσε τα σκαλοπάτια του ευτελισμού και της ανυποληψίας.

Τότε που ανελάμβανε να “σώσει” τον ελληνικό λαό και το ένδοξο στρατευμένο τμήμα του από τα μηχανοκίνητα ρομπότ των ναζί, υποδυόμενος τον “πολιτικό”, παρά τις εντολές της επίσημης κυβέρνησης.

Τότε που ανελάμβανε δεσμευτικά με “μνημόνια” συνθηκολόγησης, σταδιακά ατιμωτικότερα η κυβέρνηση του, “να αποκαταστήσει την τάξη και την αποφυγή οποιασδήποτε εχθρικής ενεργείας, εναντίον των στρατευμάτων του Αξονος”, την τήρηση των όρων της συνθηκολόγησης που δεν τήρησαν οι κατακτητές. Τότε που ελάμβανε την υποχρέωση να καταργήσει το ισχύον Σύνταγμα, που ελάμβανε ρητά την υποχρέωση να “συνεργασθεί πιστά για την εφαρμογή της νέας τάξης πραγμάτων στην Ευρώπη” κ.άλ.

Και τις καλύτερες των προθέσεων πράγματι να είχε, εκ των πραγμάτων απεδείχθη ότι οι αντικειμενικές συνθήκες δεν του έδιναν τις πιθανότητες να τις υλοποιήσει. “Η ανασυγκρότηση της χώρας”, ο “επισιτισμός”, «η παροχή εργασίας εις πάντας και η ενίσχυσις της γεωργίας και βιομηχανίας, η αποκατάστασις της εθνικής και ιδιωτικής οικονομίας»² αποδείχθηκαν φρούδες.

Ούτε η 7η δέσμευση, δεν κατέστη δυνατόν να εξασφαλιστεί: «Η απόλυτος τήρησις της τάξεως και ασφαλείας». Βέβαια για το τελευταίο ευθύνονται οι κομμουνιστές και η μεγαλειώδης αντίσταση του ελληνικού Λαού του ΕΑΜ, του Ε.Λ.Α.Σ., του Τσιγάντε, του ΕΔΕΣ κ.ά. Επρεπε να κάτσουμε σαν ζώα να ταΐζουμε τα γερμανοϊταλικά στρατεύματα που στρατοπέδευαν ή και διέρχονταν απ’ την Ελλάδα, ενώ ο ελληνικός λαός λιμοκτονούσε στην κυριολεξία, που τον θέριζαν οι αρρώστιες, που τα κάρα του Δήμου μάζευαν από τους δρόμους τα τυμπανιασμένα από την πείνα πτώματα³, να τους δίνουμε και δανεικά κι αγύριστα⁴.

Κι όμως κι εκείνη την εποχή βρέθηκαν πρόθυμοι. Αλλοι από φόβο και... ρεαλισμό, άλλοι από ...πεποίθηση και φιλοτομαρισμό, άλλοι από πνευματική και ηθική νωθρότητα. Τα “είδη” αυτά ευδοκιμούν διαχρονικά.

Λέει ο Λούβαρης στ’ απομνημονεύματά του, που αρνήθηκε να συμμετάσχει στην πρώτη κατοχική κυβέρνηση, αλλά συμμετείχε στην τρίτη, του Ι. Ράλλη: «...ο Μπέντσλερ (διπλωματικός απεσταλμένος του Γ’ Ράιχ) γνώριζε τον διαγκωνισμό κάποιων Ελλήνων(!) να συμμετάσχουν στην κυβέρνηση».⁵ Ενας, μάλιστα, στον οποίο “είχεν επιδαψιλεύσει αφθόνως η Πολιτεία τιμάς και αξιώματα κατά την διαρρεύσασαν τετραετία (του Μεταξά) προβάλλων γερμανικά παράσημα και σχέσεις φιλίας προς τη Γερμανία του Χιτλερ, μου εξέφρασε την ελπίδα ότι θα θεωρηθούν ταύτα αρκετά δια την περαιτέρω σταδιοδρομία του(!!!). Τί θα μπορούσα να απαντήσω εις άνθρωπον, ο οποίος εβεβήλωνε την τραγικότητα των στιγμών με την ατομιστικήν και ιδιοτελή παρουσία του»⁶.

Οχι, δεν ήσαν οι μόνοι: «Ηδη έχουμε αναφερθεί στην ανακούφιση που αισθάνθηκε ο εκδότης Δημήτρης Λαμπράκης, μπορώντας πλέον - κατά την απερίφραση δήλωσή του - να μιλήσει ελεύθερα»⁷(1) Οπως και σε πολλούς άλλους παράγοντες της δημόσιας ζωής που νόμιζαν ότι μετά την «κατάλυση της τυραννίας» ανοιγόταν πεδίο λαμπρό “εθνικής αναγέννησης”. [...] Το κολακευτικότερο κείμενο, που γράφτηκε τότε για τον Τσολάκογλου, ήταν εκείνο του Σπ. Μελά8 στην “Καθημερινή” (30/4/1941). Πρόκεται περί εμετικού “διθυραμβικού” κειμένου, το οποίο απαξιώ να αναπαράξω. Ο τύπος αυτός, προβεβλημένος χρονικογράφος, το πήρε πράγματι εργολαβικά. Εγραφε κάθε μέρα και μια αηδία. Αξίζει όμως, λόγω συμπτωματικών συνειρμικών ιδεολογημάτων ν’ αναφερθούμε αποσπασματικά: «Η χώρα μας αποτελεί σήμερα μέρος μιας πανευρωπαϊκής οργανώσεως που την διέπουν αρχαί σαφείς και αποκρυσταλλωμέναι, προς τας οποίας οι Ελληνες καλούμεθα να προσανατολίσωμεν τον ρυθμόν της ζωής μας».

Κι άλλη μέρα «χάρις εις την γενναιόφρονα χειρονομία του αρχηγού του Γερμανικού Εθνους» (Χίτλερ) “Καθημερινή 4/5/41. Και ίδιος πάλι με... αριστερίζουσα διατύπωση, ακροδεξιού εθνικοσοσιαλισμού!: «Η Ευρώπη, αφού κατέλυσε την περίοδο της ειρήνης και με τον πόλεμο το καθεστώς του κόσμου αυτού, επέβαλε παντού μια καινούργια οργάνωση όπου κυριαρχεί η διευθυνομένη αντιπλουτοκρατική οικονομία...». (“Κ” 6.5.41). Και επανέρχεται μετά δύο ημέρες: «Τι γυρεύουν σήμερα μερικοί, ελάχιστοι ευτυχώς πια; Νοσταλγούν μετά την νίκη του ολοκληρωτικού καθεστώτος, την φιλελεύθερη οικονομία και την φιλελεύθερη φλυαρία των πλουτοκρατικών Δημοκρατών» (“Κ” 8.5.41). Ωραίος ε; Αυτά δεν του τα επέβαλε κανένας, ήταν σκέτο γλύψιμο.

Μη μας παριστάνουν λοιπόν τα συγκροτήματα τις αθώες περιστερές, πως δήθεν «Η Καθημερινή ακολούθησε τη μοίρα του τόπου, (και) μετετράπη ουσιαστικά σε δελτίο καταχώρίσεως ξένων δημοσιεύσεων, (αφού) ο ιδρυτής της έλαβε την ευχέρεια να αποσυρθεί»12, αφού είχε προηγηθεί “ανοικτή επιστολή προς την Αυτού Εξοχώτητα κ. Α. Χίτλερ” με δουλικό περιεχόμενο του Γ. Βλάχου (ιδιοκτήτη της Καθημερινής τότε).

Αλλά εκτός του πνεύματος ορισμένων ολίγων, δημοσιογράφων ενστόλων, πολιτικών, πολιτών που γοητεύτηκαν από την “νέαν τάξιν πραγμάτων” και την “διευθυνομένη αντιπλουτοκρατική οικονομία” των Ναζί, που κλωνοποιημένη σήμερα σε τραβεστί νεοφιλελεύθερη, αναθεματίζει, δείγματα κακής γραφής έδωσαν κι εκπρόσωποι του πνευματικού κόσμου, με χαρακτηριστικό έκθεμα το συγχαρητήριο έγγραφο προς την κατοχική κυβέρνηση της Συγκλήτου του Πανεπιστημίου Αθηνών «υποβάλλει τα θερμά αυτής συγχαρητήρια [...] και τάσσεται παρά το πλευρώ αυτής (της κυβέρνησης) [...] Εν πεποιθήσει δε ότι σύμπαν το Ελληνικό κράτος θα συνδράμη εκθύμως την υφ’ Υμάς Εθνικήν Κυβέρνησιν εις το εξόχως Μέγα Πατριωτικόν αυτής έργον, εύχεται» κ.τ.τ.

Σ’ όλες τις εποχές λοιπόν βρίσκονται χαμαιλέοντες, ευτελείς, καιροσκόποι, ενδοτικοί, οσφυοκάμπτες, ατομιστές, φοβικοί μετατρέποντες την ακράτειαν εκκενώσεως εις... ρεαλισμόν και τον τεμενισμό τους εις χαφιεδισμόν.

Βρίσκονται και βραδύνοες και... φυγόνοες - που δεν θέλουν ή βαριούνται να σκεφθούν.

Βρίσκονται και ήρωες ιδεαλιστές, οραματιστές και αγωνιστές οραμαθύρες... ευτυχώς! ευτυχώς!

Σημείωση: Οποια κατάσταση της περιόδου εκείνης σας φέρνει συνειρμικά στις παρούσες καταστάσεις ΔΕΝ είναι συμπτωματική. Η δουλικότητα, η ανικανότητα, ο καιροσκοπισμός και η ιδιοτέλεια είναι ιδιότητες διαχρονικές.

Ενδιαφέρον θα είχε να ανατρέξουμε στην μετέπειτα πορεία αυτών των ολιγότερο καιροσκόπων. Πού βρέθηκαν και ποιες θέσεις ευθύνης κατέλαβαν στις μετέπειτα εξελίξεις της χώρας;

1. Δημοσθ. Κούκουνα: “Ιστορία της Κατοχής”, 7ο τεύχος, σελ. 14 (Ο καθηγητής Ν. Λούβαρης για τον Τσολάκογλου και τον σχηαμτισμό της κατοχικής κυβέρνσηης).

2. Διάγγελμα της 29ης Απριλίου 1941. Αυτόθι ως άνω σελ. 25.

3. Γι’ αυτά δεν μου χρειάζονται γραπτά στοιχεία. Τα έχω ζήσει και τα έχω δει μόνος μου, παιδάκι.

4. 162 δις € προ τόκων. 312 δις με 1% επιτόκιο 1,140 τρις ευρώ, με 3% επιτόκιο.

5 & 6 “Ιστορία της Κατοχής” ως άνω τεύχος 7ο, σελ. 17.

7 & 8 Αυτόθι ως άνω σελ. 27

9. Ως ανω σελ. 28

10 & 11 Ως άνω σελ. 29

12. Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ - πρώτες σελίδες 1919-2000, σελ. 51 κ.ε.