Θα ασχοληθώ με μιά είδηση που με συγκλόνισε και με ανάγκασε να μεταθέσω για το επόμενο φύλλο το άρθρο που είχα ετοιμάσει. Διάβασα σε ημερήσια εφημερίδα το τραγικό γεγονός της αυτοκτονίας ενός 27χρονου αστυνομικού των ΜΑΤ, με το υπηρεσιακό του όπλο, εν ώρα υπηρεσίας στα κεντρικά γραφεία του ΠΑ.ΣΟ.Κ. στην Ιπποκράτους. Και διαβάζοντας, κατάλαβα ότι το παλληκάρι «δεν το είχε» να σπάει κεφάλια. Είχε ζητήσει, λέει το δημοσίευμα, επανειλημμένα την μετάθεσή του σε άλλη υπηρεσία της Αστυνομίας, αλλά οι ανώτεροί του τον έγραφαν κανονικά. Κατέφυγε μάλιστα και στον ψυχολόγο της υπηρεσίας πριν τα Χριστούγεννα κι εκείνος του έδωσε αναρρωτική άδεια, ενώ η αρμόδια επιτροπή τον έκρινε ακατάλληλο να οπλοφορεί. Κι όμως, λίγες βδομάδες μετά κρίθηκε από την ίδια επιτροπή κατάλληλος να φέρει όπλο και τοποθετήθηκε πάλι στη διμοιρία των Μ.Α.Τ. Οι συνάδελφοί του είπαν σε δημοσιογράφους ότι ήταν ευαίσθητος και εσωστρεφής.

Ευαίσθητος...Ιδού η λέξη-κλειδί, που συχνά σπάει προσπαθώντας ν’ ανοίξει την σκουριασμένη κλειδαριά της συνείδησής μας.

Στην Ελλάδα του 2011 όταν χαρακτηρίζεται κάποιος «ευαίσθητος», οι περισσότεροι προφέρουν τη λέξη αυτή σαν βρισιά. Και δεν αναφέρομαι στους συναδέλφους του αυτόχειρα, που το πιθανότερο είναι ότι τον αγαπούσαν και τον στήριζαν. Αναφέρομαι στο ανησυχητικά μεγάλο κομμάτι της διεστραμμένης κοινωνίας μας, που θεωρεί πως για να είναι κάποιος ευαίσθητος, σημαίνει ότι πάσχει από ένα είδος ψυχικού aids. «Είναι ευαίσθητος, άρα δεν κάνει για αστυνομικός», πιστεύουν κάποιοι λανθασμένα. Διόρθωση, λοιπόν: Είναι ευαίσθητος, άρα δεν κάνει για τα ΜΑΤ, όπως τουλάχιστον τα θέλουν οι κυβερνώντες μας. Διότι ο ευαίσθητος άνθρωπος έχει πλούσιο ψυχικό κόσμο, είναι ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Ένας τέτοιος άνθρωπος, λοιπόν, είναι πολύτιμος για την οποιαδήποτε υπηρεσία, πόσο μάλλον για το λειτούργημα του αστυνομικού, όπου πολύ συχνά τα όρια του σωστού και του λάθους είναι δυσδιάκριτα και η επιλογή της χρήσης βίας -κατά περίπτωση κλιμακούμενης- ως έσχατου αλλά ενίοτε επιβεβλημμένου μέτρου, απαιτεί κρίση ανθρώπου και όχι μουλαριού.

Γράφτηκε πως ήταν και εσωστρεφής το παλληκάρι. Έσω στρέφομαι, σημαίνει κλείνομαι μέσα μου, όταν το άμεσο περιβάλλον μου βρωμάει και δεν μπορώ ν’ ανασάνω. Κατά συνέπεια κλείνομαι στον εαυτό μου όταν ο περίγυρός μου μέσα στον οποίο υποχρεώνομαι να ζήσω, δεν μου επιτρέπει να είμαι ο εαυτός μου, αλλά με πνίγει, με προσβάλλει, με αλλοτριώνει, με φτηναίνει. Δεν έχουμε όλοι τις ίδιες αντιστάσεις και δυνατότητες διαφυγής και αντίδρασης, ούτε τους ίδιους ορίζοντες. Ο αυτόχειρας δεν είναι εξ’ ορισμού και κατ’ ανάγκη δειλός. Σε ορισμένες περιπτώσεις είναι πιο γενναίος από τους πολλούς, που φυτοζωούν κι αφήνονται μοιρολατρικά να καθορίζουν άλλοι τη μίζερη ζωή τους, που δεν τη θέλουν, αλλά την ανέχονται ραγιαδίστικα, γιατί δεν έχουν το ψυχικό σθένος να εξεγερθούν. Κι έτσι, ναι μεν δεν αυτοκτονούν, όμως πεθαίνουν αργά-αργά, κάθε μέρα, ενώ νομίζουν ότι ζουν. Εκείνος τουλάχιστον έφυγε λεβέντικα: «Δεν θέλετε ν’ ακούσετε; Δεν θέλετε να καταλάβετε; Δικαίωμά σας. Εγώ όμως δεν κρεμάω τα όνειρά μου σ’ ένα γκλομπ, δεν τα φυλακίζω σ’ ένα κράνος. Δικαίωμά μου. Άντε γειά».

Έχουμε χάσει το νόημα των λέξεων ως κοινωνία και ως άτομα. «Όποιος είναι ευαίσθητος, δεν είναι σωστός άντρας», πιστεύουν οι περισσότεροι. Έλα μου όμως που ο αληθινός άντρας είναι ευαίσθητος, όπως και η αληθινή γυναίκα. Έχουμε χάσει οι περισσότεροι την αίσθηση της διαφοράς ανάμεσα στο θηλυκό και στη Γυναίκα, ανάμεσα στο αρσενικό και στον Άντρα. Τυχαίνεις σε μιά παρέα κι ακούς να ρωτάνε ο ένας τον άλλο: «Πως πήγε χθες το βράδυ; Εντάξει, την «πήδηξες»; Κι άντε τώρα να του εξηγήσεις ότι τα ζώα «πηδάνε», ενώ οι άντρες λατρεύουν τη γυναίκα που κλείνει η αγκαλιά τους.

Έχουμε χάσει γενικώς τον μπούσουλα.

Κι έτσι φτάσαμε να φτηναίνει, να σκληραίνει και να πεθαίνει η ψυχή μας σιγά-σιγά. Φτάσαμε με την παχυδερμία μας ν’ απογοητεύουμε ή και να σκοτώνουμε τα καλύτερα παιδιά μας. Αυτά που θα μπορούσαν αύριο να κάνουν την διαφορά για την Ελλάδα και να μας τραβήξουν απ’ τον θανάσιμο βούρκο μας, …επειδή είναι ΕΥΑΙΣΘΗΤΑ.

Άφησε ένα ιδιόγραφο σημείωμα:

«Δεν φταίει κανείς. Εγώ φταίω. Σας αγαπάω όλους».

Όχι ρε παλληκάρι. Δεν έφταιγες εσύ. Εμείς φταίμε. ΟΛΟΙ.

 

 

ΚΟΙΝΗ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ Π.Ο.ΑΣ.Υ & Π.Ο.ΑΞΙ.Α

(Πανελλήνια Ομοσπονδία Αστυνομικών Υπαλλήλων

& Πανελλήνια Ομοσπονδία Αξιωματικών Αστυνομίας)

 

Πλήθος τα ερωτήματα για τον αδικοχαμένο συνάδελφο

 

Η είδηση για τον τραγικό θάνατο ενός νεαρού συναδέλφου με το υπηρεσιακό του όπλο, ενώ ήταν υπηρεσία σε μέτρα φύλαξης των γραφείων πολιτικού κόμματος, έρχεται να προστεθεί στα τόσα άλλα τραγικά συμβάντα βίαιων θανάτων ή θανάτων από παθολογικά αίτια εν ενεργεία συναδέλφων μας, προκαλώντας εύλογη ανησυχία και πλήθος ερωτημάτων αναφορικά με την εφαρμογή των προβλεπομένων μέτρων υγιεινής και ασφάλειας, τη λειτουργία των υγειονομικών επιτροπών και την υιοθέτηση του θεσμού του ιατρού εργασίας στην Ελληνική Αστυνομία.

 

Εκφράζουμε τα συλλυπητήριά μας στην οικογένεια του αδικοχαμένου αστυνομικού και διαβεβαιώνουμε τους συναδέλφους μας ότι το συνδικαλιστικό μας κίνημα αγωνίζεται για την ανάδειξη όλων εκείνων των παραγόντων που επιδρούν αρνητικά στον υπηρεσιακό βίο, γεννούν την ανασφάλεια και αφήνουν ακάλυπτο τον συνάδελφο στους παντοειδείς κινδύνους που τον απειλούν σε καθημερινή βάση.

Η έντονη πίεση την οποία δεχόμαστε σε συνδυασμό με την απουσία οποιασδήποτε διεξόδου, δημιουργούν ένα επικίνδυνο μείγμα με απρόβλεπτες αντιδράσεις

Είναι ανεπίτρεπτο να τίθεται σε δεύτερη μοίρα η ζωή του αστυνομικού εξαιτίας της μη εφαρμογής των προβλεπομένων από την νομοθεσία για τη χρήση των όπλων και από το π.δ. 45/2008 περί μέτρων υγιεινής και ασφάλειας στην Ελληνική Αστυνομία και να απαντά το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους ότι δεν υπάρχουν τα σχετικά κονδύλια.

Καλούμε για άλλη μιά φορά την πολιτεία και κυρίως το οικονομικό επιτελείο της Κυβέρνησης να σταματήσει την ολέθρια πολιτική των περικοπών του προϋπολογισμού της Ελληνικής Αστυνομίας και να εγκρίνει τα απαιτούμενα κονδύλια για τη θωράκιση των ενστόλων.

 

Άραγε, τι άλλο πρέπει να υποστούμε για να αντιληφθούν οι αρμόδιοι ότι ο αστυνομικός δεν είναι πολίτης β΄ κατηγορίας και ότι με συγκυριακές και νεφελώδεις προτάσεις για την ασφάλεια δεν οικοδομείται το στερέωμα της σύγχρονης αστυνομίας;