Ειδήσεις

Ναι, αλλά… Τι ύψους και σε ποιά Ακίνητα;

Σε σύντομο Δελτίο Τύπου, ο Βουλευτής Αττικής Βασίληςη Οικονόμου, εκπρόσωπος της Δημοκρατικής Αριστεράς εκθέτει τις απόψεις του, που προφανώς είναι και θέσεις της ΔΗΜΑΡ σχετικά με τη φορολόγηση ακίνητης περιουσίας, αλλά και γενικά για το νέο φορολογικό σύστημα που επεξεργάζεται ο Στουρνάρας και το επιτελείο του, υπό την καθοδήγηση και τον έλεγχο της Τρόικα, βεβαίως: ο Βασ. Οικονόμου, μέσω συνεντεύξεως του στον Ρ/Σ Alpha 9,89, λέει μεταξύ άλλων: «Είμαστε υπέρ ενός Ενιαίου Φόρου για τα ακίνητα και την κατάργηση των έκτακτων «χαρατσιών» μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ. Θέλουμε απλό, σταθερό και δίκαιο φορολογικό σύστημα σε όλα τα επίπεδα και στα ακίνητα προκειμένου να γνωρίζει ο κάθε πολίτης τι θα πληρώσει το κράτος. Ο στόχος της Δημοκρατικής Αριστεράς είναι το νέο φορολογικό σύστημα και ο Ενειαίος Φόρος στα ακίνητα να διέπονται από κοινωνική δικαιοσύνη και να μπορούν να ανταποκριθούν όλοι οι πολίτες στις υποχρεώσεις που θα προκύπτουν από την δραστηριότητά τους και την περιουσία τους».

«...Ανάλογα με τις δυνάμεις τους»

Δεν μπορούμε παρά να συμφωνήσουμε ΟΛΟΙ στο γενικό «...απλό, σταθερό και δίκαιο φορολογικό σύστημα...», αλλά να διερωτηθούμε ως προς την αοριστία του.

Και για να επικεντρωθούμε στην ακίνητη περιουσία και την ευαγγελιζόμενη κατάργηση των έκτακτων «χαρατσιών» και την αντικατάστασή τους από έναν «Ενιαίο φόρο στα ακίνητα»:

Το θέμα μου, το πρόβλημά μας δεν είναι αν θα πληρώνουμε 2+3+5, (επί μέρους φόροι) ή αν θα πληρώνουμε μια κι έξω 10, ως «ενιαίο φόρο». Το πρόβλημά μας είναι αν πρέπει κι αν μπορούμε. Πάμε πρώτα στο «πρέπει». Επειδή ο Βασίλης Οικονόμου όπως και ο Φώτης Κουβλέλης είναι και νομικοί, θέλουμε πρώτα να τους ρωτήσουμε: Πώς εκλαμβάνουν οι ίδιοι, η ΔΗΜ.ΑΡ., και η νομική επιστήμη γενικότερα εκείνη τη ρητή αποστροφή του Συντάγματος, «Οι Έλληνες...συνεισφέρουν...στα δημόσια βάρη, ανάλογα μνε τις δυνάμεις τους». (Σ. αρθρ.4 §5).

Κατά την ταπεινή μας άποψη «δύναμις» υπάρχει όταν αυτή έχει τη δυνατότητα να παράγει έργο, άλλως είναι ανενεργός ή αδρανής.

Κι ακόμα, πρέπει να διαχωρίσουμε την ακίνητη περιουσία, ως περιουσιακό στοιχείο – παραγωγική μονάδα – (εν δυνάμει, δηλαδή, νομάδα παραγωγής εισοδήματος), από την «αδρανή» ακίνητη περιουσία, λόγω χρήσεως.

Η κύρια κατοικία εντάσσεται στην «αδρανή», γιατί χαρακτηρίζεται και είναι διαρκές, αναγκαίο, καταναλωτικό αγαθό και κατά το Σύνταγμα (άρθρα 17 και ιδιαίτερα το 21 §4). Υπ’ αυτήν την έννοια, η κύρια κατοικία απαγορεύεται να φορολογείται και κατά το Σύνταγμα και κατά την Οικονομική Επιστήμη και κατά την λογική.

Αναγκαίο λυπηρό σχόλιο: Το μεν Σύνταγμα έχει κατακρεουργηθεί με ευθύνη όλου του πολιτικού κόσμου – κι αυτό είναι λίαν επικίνδυνο – (ιδιαίτερα το άρθρο 21 έχει στην κυριολεξία ξεσκιστεί), η δε Οικονομική Επιστήμη εφαρμόζεται μόνον κατά τις επιταγές της νεοπλασίας του νεο-φιλελευθερισμού του Φρίντμαν, και η λογική αγνοείται.

Αυτά ως πρώτη παρατήρηση και ελπίζουμε ν’ αποτελέσουν έναυσμα για βαθύτερες σκέψεις, ιδιαίτερα για έναν διανοούμενο πολιτικό, σαν τον Φώτη Κουβέλη.

Εν κατακλείδι, για να μιλάμε για «δίκαιο» Φόρος – σύστημα και «κοινωνική δικαιοσύνη» δεν νοείται φορολόγηση επί της κύριας κατοικίας, τουλάχιστον 100τ.μ., προσαυξανόμενο κατά 30τ.μ. για κάθε επί πλέον ένοικο – μέλος της οικογένειας – και γενικά φορολογικό σύστημα επαχθές που δεν θα μπορούν οι φορολογούμνενοι ν’ ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους κι επί πλέον και κατά μείζονα λόγο, θ’ αδυνατούν να λειτουργήσουν ως οικονομικές και καταναλωτικές δυνάμεις. Πεθάναμε!...