Σικελικός εσπερινός

«Κάθομαι πάνω στη ζωή σαν κακός καβαλάρης πάνω σε άλογο. Ευτυχώς που το άλογο είναι καλόβολο και δεν με ρίχνει κάτω».

 Ludwig Wittgenstein (1889-1951)

Έτος 1282 μ.Χ.  Η Σικελία είναι υπό Γαλλική Κατοχή. Στην Πάνορμο,  που είναι μια πόλη στα  Β.Δ. της Σικελίας, τα πνεύματα είναι ερεθισμένα και πάλλονται στο όραμα της επικείμενης Ελευθερίας.  Οι Γάλλοι είναι απαράδεκτοι  και οι Σικελοί συνέρχονται επαναστατικά, παρακινούμενοι από τον Πέτρο Γ΄, της Αραγωνίας,  που εκμεταλλεύεται την δικαιολογημένη αγανάκτηση των κατοίκων, για να κατακτήσει τον θρόνο, διώχνοντας τους Γάλλους.

Την Τρίτη του Πάσχα, οι συμβιβασμένοι μέχρι εκείνη τη στιγμή  Σικελοί πολίτες,  συμμετέχουν γιορτάζοντας, σε  μεικτό κοινό με τους κατακτητές  πανηγύρι, στα περίχωρα του Πανόρμου. Όταν, στο πλήθος ανάμεσα,  μια Σικελή γυναίκα, ξεφωνίζει.  Αιτία, ένας Γάλλος στρατιώτης που της έκανε ανήθικες χειρονομίες – σαν να ήτανε  η  πράξη πρωτόγνωρη. Αμέσως και μέσα απο το συνωστισμένο πλήθος, ακούγεται  η προτροπή: «Θάνατος στους  Γάλλους». 

 Ο  μέχρι τότε,  καθεύδων πανηγυριζόμενος όχλος, αιφνιδιαζόμενος αφυπνίζεται   και  ξεσπά σε βιαιοπραγίες κατά των  κατακτητών. Αποτέλεσμα η θανατερή σφαγή, 8.000 Γάλλων  και ο κόσμος της μουσικής να κερδίσει αργότερα, το 1835, την ομώνυμη όπερα απο τον Βέρντι.

Ζούμε σε μια εποχή εσωτερικών ανακατατάξεων, που οι αξίες ισοπεδώνονται αναλώμασι στο ποικιλώνυμο συμφέρον και η συναλλαγή  έχει γίνει ευκαιριακά κινούμενη, στους χώρους της ευτελούς ιδιοτέλειας. Η διαχρονική παρουσία σκανδάλων και η ανεκτική αντιμετώπιση τους, που αγγίζει τα όρια μιάς ανόσιας παραδοχής, είναι η συνήθης εικόνα. Η παρουσία ενός πλούτου ανεξέλεγκτης πηγής, δεν εντυπωσιάζει, αλλά  μπαίνει  στα πρότυπα του βίου μας. Η σπατάλη  η αλόγιστη  και η συμμετοχή στον συναγωνισμό της κατανάλωσης, χαράσσει την ονειρική πορεία του μέλλοντός μας. Και όχι μόνο αυτό, αλλά και η όποια αίσθηση όχλησης,  από την καθημερινή πια παρανομία, αμβλύνεται. Σε ένα βαθμό που θα έλεγε  κανείς, ότι η συμπόρευση επισταμένως επιζητείται, αποσκοπούσα στην  παρείσφρυση,  στο μη έντιμο κύκλωμα.  Αυτό τούτο, που οδηγεί στο αμαρτωλό κέρδος.

Και από την άλλη πλευρά, η αδιάκοπη άσκοπη φλυαρία, στην αναφορά των γεγονότων, χωρίς το επιδιωκόμενο εποικοδομητικό αποτέλεσμα αλλά την επίδειξη  μόνο μιας αλαζονικής παρουσίας, που στιγματίζει τη ζωή μας.

Η πραγματική αλήθεια είναι, ότι ο ΄Ελληνας, ήταν πάντα ασταθής  και επιπόλαιος, μα και νοσηρά ρομαντικός.  Σ’ αυτό ενέχεται, πανθομολογουμένως σε ένα βαθμό  και η κληρονομική ανασφάλεια,  που είναι απότοκη ταλαιπωριών του παρελθόντος και που διαιωνίζονται στο παρόν, που προσβλέπει  σε ένα σκοτεινό μέλλον.  Εξ ού και η αναζήτηση και επιζήτηση ενός προστάτη  που - αλίμονο -  οδηγεί σε κανόνες εξάρτησης.

Αυτή η αποφθεγματική θέση της παραπάνω  παραγράφου, δεν αναφέρεται μόνο στον εξουσιαζόμενο και καταπιεζόμενο πολίτη αλλά και στην εκάστοτε εκλεγμένη εξουσία, της οποίας  τα  δείγματα των πρόχειρων αποφασιστικών πράξεων το επιβεβαιώνουν.

Όλα αυτά όμως έχουν και ένα όριο ανοχής. Όπως δε λέει θυμόσοφα ο λαός: «Οσο γεμάτο  και αν είναι το ποτήρι,  δεν ξεχειλίζει, αν δεν πέσει η τελευταία σταγόνα».

Στον Σικελικό Εσπερινό που προανέφερα, η Γαλλική Κατοχή βρισκόταν στο όριο της ανοχής ή της μη διασάλευσης της εγκαθιδρυμένης απάθειας, του μη συμμετέχοντος πολίτη -  της λευκής ψήφου,  θα έλεγα.

Μια απλή χειρονομία, που οπωσδήποτε  θα ήταν και συνήθης, ή ίσως και  μη εσκεμμένη σε ένα  συνωστισμό, άλλαξε το σκηνικό.

Όπως και σύνηθες θα ήταν το  να συγχρωτισθεί με τα εύρωστα στρατεύματα της κατοχής  το ευάλωτο ντόπιο γυναικείο φύλο,  πράγμα που δυστυχώς  και εμείς  οι “Ελληναράδες” σαν λαός το έχομε βιώσει,  με όλες τις κατοχικές φυλές του Ισραήλ. Στην προκειμένη περίπτωση όμως, η ‘’ξεφωνηθείσα’’ χειρονομία,  αποτέλεσε το εναρκτήριο σάλπισμα της επανάστασης.

 Η ισορροπία μεταξύ του υπάρχοντος “συμβιβασμού” και της  παραδοχής του “απαράδεκτου”,  διερράγη.

Πολύ  φοβάμαι πως αυτό θα συμβεί και σ’ εμάς. Καθημερινά το σχοινί τραβιέται και επικίνδυνα διατείνεται από πολλούς επιδόξους. Από την εξουσία, την εκάστοτε κυβερνητική,  που θέλει να σου φορτώσει τις κρατικές σπατάλες, απο την εξουσία την θρησκευτική, που επιζητεί πιεστικά την δική της δογματική επιβολή, από τις κοινωνικές περιθωριακές η μη ομάδες,  που θέλουν και προσπαθούν να σε στρατεύσουν στα δικά τους πρότυπα.    

Το ποτήρι ξεχείλισε και το ηφαίστειο αρχίζει να απελευθερώνει τη λάβα του. Και «οι καιροί ου μενετοί».

Γι’ αυτό και εγώ προσωπικά  πιστεύω ότι  κανείς δεν μπορεί να το αναστείλει. Άλλωστε οι εντεταγμένοι προς τούτο διασώστες, ήγουν οι  ταγοί του Έθνους, καθεύδουν στη νιρβάνα  αμορφωσιάς  και   ανευθυνότητας.

Μα και αυτό δεν με εκπλήσσει, γιατί απλώς είναι εκπρόσωποι και αντιπρόσωποι ενός τέτοιου λαού. Ενός λαού που συμπλέει στα δικά τους μήκη και πλάτη.        

–––––––––––––

Βοηθήματα

1) Κ.Παπαρηγόπουλου, “Ιστορία του Ελληνικού Έθνους”, τομ. 5 σελ. 139. εκδ.  Α.Κωνσταντινίδη  1887.

2) Βιττγκενστάιν: “Στοχασμοί”. σ. 105. Εκδ.Στιγμή. 2007