Όταν τρέχεις απ’ το πρωί ως το βράδυ πίσω απ’ το ευρώ, δεν έχεις ούτε την ηρεμία, ούτε το καθαρό μυαλό που απαιτείται για να σκεφτείς ότι οι κραυγαλέες εισοδηματικές ανισότητες, η αχαλίνωτη ακρίβεια, η κακοδιοίκηση και κακοδιαχείριση, η ανεργία-στο κράτος που ονοματίζει «επενδύσεις» το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας-η ανεξέλεγκτα ογκούμενη λαθρομετανάστευση, το ληστρικό τραπεζικό παρακράτος και τα λεγόμενα εθνικά θέματα, είναι όλα ψηφίδες του σύγχρονου ελληνικού μωσαϊκού πατώματος εκείνων που μας πατούν.

Ο Νταβέλης ζει.

Είναι  διευθύνων σύμβουλος!

Σε όλες τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, όταν ερωτώνται οι Έλληνες για το Σκοπιανό, δηλώνουν σε ποσοστό άνω του 70% ότι είναι αντίθετοι στο να συμπεριλαμβάνεται ο όρος Μακεδονία σε ονομασία των Σκοπίων. Με το ίδιο κι ακόμα υψηλότερο ποσοστό εμφανίζονται να απαιτούν τη δυνατότητα εκφράσεως της γνώμης τους με δημοψήφισμα, επί αυτού του ύψιστης σημασίας εθνικού θέματος. Όταν όμως οι ίδιοι συμπολίτες μας καλούνται από τις εταιρείες δημοσκοπήσεων να ιεραρχήσουν τα ζητήματα που τους απασχολούν, τότε τα εθνικά θέματα πιάνουν πάτο. Κι αυτό εξηγείται εύκολα.

Όταν τρέχεις απ’ το πρωί ως το βράδυ πίσω απ’ το ευρώ, δεν έχεις ούτε την ηρεμία, ούτε το καθαρό μυαλό που απαιτείται για να σκεφτείς ότι οι κραυγαλέες εισοδηματικές ανισότητες, η αχαλίνωτη ακρίβεια, η κακοδιοίκηση και κακοδιαχείριση, η ανεργία-στο κράτος που ονοματίζει «επενδύσεις» το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας-η ανεξέλεγκτα ογκούμενη λαθρομετανάστευση, το ληστρικό τραπεζικό παρακράτος και τα λεγόμενα εθνικά θέματα, είναι όλα ψηφίδες του σύγχρονου ελληνικού μωσαϊκού πατώματος εκείνων που μας πατούν.

Σε μιά χώρα όπου, στην καλύτερη περίπτωση, τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα και τα Μ.Μ.Ε. συγκυβερνούν απροκάλυπτα με τους εκλεγμένους εκπροσώπους του λαού-όταν δεν τους ποδηγετούν-,σε μιά χώρα που δεν κατάφερε ν’ αποκτήσει ποτέ-από την Εθνεγερσία έως σήμερα-εθνική στρατηγική σε όλα τα μείζονος σημασίας ζητήματα, αλλά τρέχει διαρκώς ασθμαίνουσα πίσω από τα γεγονότα, προσπαθώντας να τα μπαλώσει, είναι φυσικό οι πολίτες της να είναι μονίμως παραζαλισμένοι, παραπληροφορημένοι και παραπαίοντες. Ιδανικό δείγμα πληθυσμού για να κυβερνάται ανέτως και κατά το δοκούν από θεσμικούς και-κυρίως-εξωθεσμικούς κυβερνήτες.

Ένας από τους κορυφαίους εξωθεσμικούς κυβερνήτες μας είναι και η εν πολλοίς ασύδοτη τραπεζική συντεχνία. Μία από τις εν Ελλάδι ομογάλακτες αδελφότητες της μαύρης παντιέρας, τις συνυπεύθυνες για τα εκατομμύρια «ωχ Παναγιά μου», που υψώνονται καθημερινά πάνω από την Ελλάδα. Υπό το κράτος οικονομικού στραγγαλισμού βρίσκονται αυτή τη στιγμή εκατοντάδες χιλιάδες ελληνικές οικογένειες, καθώς αδυνατούν να πληρώσουν τις ληξιπρόθεσμες οφειλές τους προς τις τράπεζες. Σύμφωνα με στοιχεία της Εθνικής Ομοσπονδίας Ενώσεων Προστασίας Πολιτών Καταναλωτών-Δανειοληπτών, ήδη στο πρώτο δίμηνο του 2008, οι αιτήσεις κατασχέσεων και πλειστηριασμών γιά οφειλές έως 12.000 ευρώ, φτάνουν τις 5.500. Αναμένεται δε, μέχρι το τέλος του 2008 να ξεπεράσουν τις 150.000(!), ενώ για το 2007 προσέγγισαν τις 100.000. Η Ομοσπονδία εκτιμά ότι η κατάσταση θα επιδεινωθεί έως το 2012, με τις προβλεπόμενες αιτήσεις πλειστηριασμών και κατασχέσεων να ξεπερνούν τις 250.000(!!!). Περίπου 120.000 νοικοκυριά αδυνατούν ν’ ανταπεξέλθουν στις πάσης φύσεως οφειλές τους και 400.000 καθυστερούν από μία έως τρεις δόσεις. Πολλοί δανειολήπτες εκποιούν οι ίδιοι αντί πινακίου φακής τα σπίτια τους, προκειμένου να εξοφλήσουν το δάνειο που αδυνατούσαν να ξεπληρώσουν. Την τριετία 2005-2007 κατεγράφησαν περί τις 160.000 τέτοιες εξαναγκαστικές πωλήσεις ακινήτων.

Ζούμε με δανεικά

Σύμφωνα με στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδος, τα χρέη των ελληνικών νοικοκυριών προς τις τράπεζες έφτασαν στο τέλος Νοεμβρίου του 2007 στα  102,384 δισ. Ευρώ (44,6% επί του Α.Ε.Π.), σημειώνοντας αύξηση 22,9% σε σχέση με το αντίστοιχο χρονικό σημείο του 2006. Ενώ οι συνολικές οφειλές επιχειρήσεων και νοικοκυριών προς τις τράπεζες καταμετρήθηκαν στο 11μηνο του 2007 σε 208 δισ.ευρώ, αυξημένες κατά 21,4% σε σχέση με το ίδιο διάστημα του 2006. Σύμφωνα με στοιχεία της Ε.Ε. οι Έλληνες για το 2006 κατέχουν την πρώτη θέση στην Ευρωζώνη σε χρέη από καταναλωτικά δάνεια και κάρτες, με το εν λόγω ποσό να ανέρχεται στο 13,11% του Α.Ε.Π., αποδεικνύοντας ότι οι περισσότεροι συμπατριώτες μας ζουν με δανεικά. Γεγονός που επιβεβαιώνεται και από τη χρηματοδότηση-πάλι για το 2006-των ελληνικών νοικοκυριών κατά 19,61% από δάνεια και πιστωτικές κάρτες. Το 2006 η Ελλάδα παρουσίασε αύξηση στα καταναλωτικά δάνεια κατά 22,78%, έχοντας σημειώσει το 2005 αύξηση 22,26%. Για τα ίδια έτη ο μέσος όρος της ευρωζώνης ήταν 6,60% το 2005 και 4,87% το 2006.

Kάθε μήνα, περίπου 3.000 Έλληνες μπαίνουν στη μαύρη λίστα του «Τειρεσία», καθώς αδυνατούν να ανταποκριθούν στη μηνιαία εξυπηρέτηση των κάθε είδους δανείων, που χορηγούνται με επιτόκια κατά πολύ υψηλότερα από οποιαδήποτε άλλη χώρα της Ε.Ε. Η κατάσταση που επιδεινώνεται και από τη διεθνή οικονομική κρίση (ξέφρενη άνοδος τιμών πετρελαίου και άνοδος του πληθωρισμού) κρατά τα επιτόκια σε υψηλά επίπεδα, ακόμα δε υψηλότερα στον στρεβλό, ελληνικό οικονομικό μικρόκοσμο που συνηθίζει να μεγιστοποιεί (προς όφελος κατσαπλιάδων και αεριτζήδων) τις αρνητικές διεθνείς εξελίξεις, παραμένοντας ωστόσο μακαρίως ατάραχος κι αμέτοχος στις όποιες θετικές, που θα προέτρεπαν και στην ελαχιστότατη μείωση της κερδοφορίας.

Η καθ’ ημάς, λοιπόν, άνοδος του πληθωρισμού στο 4,4%-που τροφοδοτείται από την ανεξέλεγκτη αισχροκέρδεια-σε συνδυασμό με τη συνεχή μείωση του πραγματικού εισοδήματος μισθωτών και συνταξιούχων (εισοδηματικές αυξήσεις κάτω του 3%), αλλά και η νέα άνοδος των επιτοκίων είναι αναμενόμενο να επιτείνουν την αδυναμία πληρωμών, γεγονός που κάνει τα οικονομικά επιτελεία των τραπεζών και το κυβερνητικό επιτελείο να χάνουν τον ύπνο τους.

Ο δανεισμός έφτασε στα όριά του, αν δεν τα ξεπέρασε. Τον Δεκέμβριο του 2007 ο ρυθμός αυξήσεώς του υποχώρησε στα χαμηλότερα επίπεδα της πενταετίας. Οι τράπεζες για να αντισταθμίσουν τις απώλειές τους, τόσο από τη μείωση της ζητήσεως όσο και από τα «κανόνια», ξανάρχισαν να χρεώνουν τους δανειολήπτες με τα διαβόητα «έξοδα δελτίου» και επιβάλουν  αυστηρότερους όρους στις χορηγήσεις δανείων. Κανέναν καρεκλοκένταυρο, ωστόσο, δεν φαίνεται ν’ απασχολεί το δραματικό πρόβλημα των πολιτών που βρίσκονται και θα βρεθούν αντιμέτωποι με τις μαζικές κατασχέσεις περιουσιακών στοιχείων, τα οποία περιέρχονται στην κατοχή της γνωστής «μαφίας των πλειστηριασμών», έναντι ευτελούς αντιτίμου. Σε μιά χώρα όπου ο θεσμός της οικογένειας πλήττεται, εδώ και χρόνια, συνειδητά και ποικιλότροπα από ημεδαπούς και αλλοδαπούς υπονομευτές, η απουσία κρατικού, κοινωνικού παρεμβατισμού στο τραπεζικό φαγοπότι, έχει σαν συνέπεια τη διάλυση χιλιάδων ελληνικών οικογενειών που πετάχθηκαν στον δρόμο.

Απαιτήθηκε συστηματική εξαθλίωση δεκαετιών, ώστε να φτάσουμε στο σημείο ν’ ακούμε όλο και πιο πολλούς συμπατριώτες μας να δηλώνουν για τα εθνικά μας θέματα: «δεν πάει να γ...… κι η Μακεδονία κι η Θράκη, εμένα αύριο μου βγάζει η τράπεζα το σπίτι στο σφυρί»!

Όταν, πρώτα οι Σελτζούκοι και κατόπιν οι Οθωμανοί Τούρκοι εισέβαλλαν στην Μικρά Ασία, είναι αλήθεια ότι οι Βυζαντινοί υπήκοοι δεν αντιστάθηκαν ιδιαίτερα, δεν πρόστρεξαν σε παλλαϊκή άμυνα, αφήνοντας μόνους τους ν’ αντιμετωπίσουν τους εισβολείς, εκείνους τους ασύδοτους Βυζαντινούς φεουδάρχες και αξιωματούχους που έπιναν το αίμα του κοσμάκη με το μπουρί της σόμπας. (Όσοι δεν την είχαν «κοπανήσει» για την Εσπερία).