Πασχάλλιον Μήνυμα

του Μητροπολίτη Γλυφάδας κ. Παύλου

Αγαπητοί μου αδελφοί, Χριστός Ανέστη!

Στον θριαμβευτικόν αυτόν χαιρετισμόν του ορθοδόξου λαού, όλοι απαντούν αυθόρμητα: «Αληθώς ανέστη»!

Στο νου όμως, και την καρδιά εκείνου, που διαθέτει στοιχειώδη σπέρματα καθαρής συνειδήσεως, εγείρονται αμέσως τα αμείλικτα ερωτήματα:

– Σε ποιον καταυλισμό των πεινασμένων νηπίων του Σουδάν άφησαν φέτος να αναστηθή ο Χριστός;

– Σε ποιο χωριό των ακρωτηριασμένων παιδιών, λόγω του πολέμου, για την εκμετάλλευση από τον δυτικό κόσμο των διαμαντιών της Σιέρα Λεόνε, νικήθηκε ο ΄Αδης;

– Σε ποια πόλη του αιματοβαμμένου Ιράκ δεν πωλείται κάθε μέρα ο Χριστός, έναντι τριάκοντα και... ευρωδολλαρίων;

– Σε ποια κακοτράχηλα βουνά του Αφγανιστάν, “ελαφρόκρανοι” και κυανόκρανοι ξεχνούν να βάλλουν την μάχαιρα στη θήκη;

– Σε ποια γωνιά της Παλαιστίνης δεν σταυρώνουν κάθε μέρα τον Χριστό;

– Σε ποια παγκόσμια πλουτοκρατικά κέντρα, δεν πωλούν κάθε μέρα τον Χριστό, επειδή δεν είναι οικονομικός και κερδοφόρος, και επειδή στο βιογραφικό Του αναφέρεται η σπατάλη του μύρου της πόρνης;

Ο Χριστός προτίμησε την μετάνοια της πόρνης, εκείνοι προτιμούν την αμετανόητη πόρνη, αρκεί να υπάρχει κέρδος.

Ολα αυτά τα ερωτήματα αναφύονται κάθε ημέρα και η τραγική πραγματικότητά τους οικοδομεί τον ιστό της κοινωνίας μας.

Και τότε αναδεικνύονται οι δικές μας ευθύνες και επιλογές. Ή επιλέγουμε τον δρόμο της αποδοχής, της σκληρής μη αναστάσιμης πραγματικότητας, και συμβιβαζόμαστε μαζί της, κραυγάζουμε “Χριστός Ανέστη”, ως κύμβαλα αλαλάζοντα. Ή ακολουθούμε τον δρόμο του Χριστού, και ο παιάν του “Χριστός ανέστη” δεν είναι ένα τραγούδι, αλλά ένα βίωμα που αρχίζει να μπολιάζεται, μέσα σε έναν κόσμο που επέλεξε την προβολή, τον εγωισμό, τη συναλλαγή, τη διαμαρτυρία και την κενοδοξία, ως δρόμο εικονικής και θανατηφόρου ζωής.

Ο Χριστός επέλεξε όμως τον “άλλο” δρόμο, «Εκ γαρ θανάτου προς ζωήν».

Η ταπείνωση, η μη προβολή, η καθημερινή θυσία στις μικρές ή μεγάλες προκλήσεις της καθημερινότητας, ενώ φαίνονται ως ανίσχυρες για να δώσουν λύσεις, είναι οι λύσεις, που κατέχουν οι πιστοί, ως “άγκυραν ελπίδος”.

«Καθαρθώμεν τας αισθήσεις», τονίζει ο μελωδός του εόρτιου κανόνα. Η ματιά η δική μας για τα δρώμενα του κόσμου κατέχεται από άλλα κριτήρια, με άξονα την κάθαρση των αισθήσεων.

Ο αναστημένος κόσμος του Χριστού δεν εξαντλείται στις απαιτήσεις για δικαιοσύνη, αλλά γίνεται ο ίδιος δικαιοσύνη, αφού ζει μέσα στον “ήλιον της δικαιοσύνης”.

Ο αναστημένος κόσμος του Χριστού δεν επιζητεί την δόξα των δομών του κόσμου, δεν γίνετια γρανάζι της μηχανής τους, αλλά στρέφεται στον  Αναστημένο Χριστό λέγοντας, “αυτός με συνδόξασον Σωτήρ”.

Ο αναστημένος κόσμος του Χριστού δεν συντάσσεται με δυνάμεις του κόσμου, ούτε τις αξιοποιεί για να γίνει δυνατός, αφού είναι συντεταγμένος με Εκείνον που “καθείλεν του Αδου την δύναμιν”, και “συνέτριψεν μοχλούς αιωνίους”.

...

Ο κάθε πιστός είναι φορέας της αναστάσεως, σε όλα τα πέρατα της γης. Και ταυτόχρονα υπεύθυνος αν σήμερα το “Χριστός ανέστη” θα ακουστεί, ως ζωντανή πραγματικότητα, από τη γειτονιά σας μέχρι τους τόπους, που φαντάζουν, ως μακρυνοί και απαραμύθητοι.

Αγαπητοί μου εν Χριστώ αδελφοί,

Εύχομαι εκ βαθέων προς όλους σας καρδιακή συμμετοχή στην αιώνια ευφροσύνη του Αναστάντος Κυρίου μας.