O Δήμαρχος Λονδίνου προβληματιζόταν, τι να κάνει τα περιστέρια που του λέρωναν την πλατεία Τραφάλγκαρ και βρήκε λύση. Πώς κάνεις κάποιον μετανάστη; Τον πεθαίνεις στην πείνα και την αναδουλειά κι αυτός τα μαζεύει και πηγαίνει αλλού να βρει να ζήσει. Ζωντανή συνταγή, δοκιμασμένη από χρόνια στους ανθρώπους· γιατί όχι και στα περιστέρια;

Eξέδωσε λοιπόν “φιρμάνι”, όπου δήλωνε ρητά και κατηγορηματικά, ότι όποιος τα ταΐσει θα πληρώνει πρόστιμο τα μαλλιά της κεφαλής του. Το μέτρο έπιασε και τα περιστέρια ξενιτεύτηκαν.

Λέτε να πήγαν στο Παρίσι; Και τι θα γίνει, θα λερώνουν τώρα τον Πύργο του Άιφελ; Ή θα θυμηθούν οι Γάλλοι το Βατερλό τους – γιατί από περιστέρι ταχυδρόμο το έμαθαν πρώτα. Με το ίδιο κόλπο ο Παριζιάνος Δήμαρχος θα τα στείλει ας πούμε στη Ρώμη; Κι ο Ρωμαίος, κορόιδο είναι να ταΐζει τόσο συρφετό; Δοκίμασε τις ακίδες· ξέρετε εκείνα τα μυτερά σίδερα πάνω από κάθε μνημείο και αντί κουτσουλιές έχει τώρα να πλένει αίματα. Άρα, ευρηματικό το κόλπο του Λονδρέζου, θα του αρέσει.

Και πού θα παν τα περιστέρια; Ποιο κοντά είναι η Αφρική· ας πάνε εκεί. Kαι τι μας νοιάζει, εξ’ άλλου εκεί πεθαίνουν πολλοί, τα περιστέρια θα σκεφτούμε;

Τελικά αυτά τα πουλιά από σύμβολο «ΕΙΡΗΝΗΣ» ανά τους αιώνες και κομιστές μηνυμάτων πριν τα ερτζιανά, έγιναν ενοχλητικά. Κουτσουλάνε τα πάντα· τις εκκλησίες μας, τα αγάλματά μας, τις πλατείες μας, εμάς τους ίδιους. Γενικά μας έχουν χ…νους. Να ‘ναι ένας νέος συμβολισμός για μια νέα εποχή; Ποιος ξέρει, η ιστορία θα δείξει.