Παρακολουθήσαμε την περασμένο Σάββατο ημερίδα στο Ασκληπιείο της Βούλας, με θέμα τον ημιπληγικό ασθενή, στο αμφιθέατρο του Νοσοκομείου.

Κατάμεστη η αίθουσα από φοιτητές της ειδικότητας, εκπροσώπους της Διοίκησης και απλοούς πολίτες.

Εκείνο που μας κίνησε ιδιαίτερα το ενδιαφέρον ήταν η αγάπη που οι εμπλεκόμενοι στην εργοθεραπεία, μιλούσαν για το αντικείμενό τους. Με έναν «φανατισμό» αφοσίωσης θα λέγαμε, που δεν το συναντάμε συχνά. Ο υπεύθυνος του τμήματος Γιώργος Σαββόπουλος, οι εργοθεραπεύτριες  Κατερίνα Παρισιάδου, η Κυριακή Παπαδοπούλου, η Αλεξία Λάππα, η Σοφία Δανιήλ, ίσως και άλλοι.

Αυτό μου κίνησε και το ενδιαφέρον την επομένη να επισκεφθώ το χώρο, όπου διαπίστωσα ότι δικαίως καμαρώνουν για το δημιούργημα του εργαστηρίου, το οποίο όπως μου είπαν και όπως στη συνέχεια, διερεύνησα, δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τα εργαστήρια όλης της Ευρώπης!

Είναι πλέον κανόνας ότι όταν υπάρχει αγάπη και μεράκι γι’ αυτό που κάνεις, δεν μπορεί παρά να βγει κάτι πολύ καλό.

 

Απαραίτητη η ομαδική  συνεργασία

 

Ο Σ. Κουράκος συνταξιούχος πλέον, αλλά έμπειρος φυσικοθεραπευτής καταθέτει την δική του πείρα στους «νεοσύλλεκτους» φυσικοθεραπευτές: Εχει μεγάλη σημασία να ακούσουμε τον φυσίατρο, τον φυσιοθεραπευτή, όλη την ομάδα εργασίας και να βγάλουμε κοινό συμπέρασμα για να έχουμε κοινή γραμμή. Είναι πολύ σημαντικό αυτό το πράγμα για την πορεία του ασθενούς.

Παίζει πολύ σημαντικό ρόλο η ψυχολογία. Γιατί δεν μπορείς να κάνεις θεραπεία, όταν έχεις απέναντί σου έναν άνθρωπο που κλαίει, έναν άνθρωπο δυστυχισμένο και σε έχει επιλέξει γιατί αισθάνεται καλύτερα, ήταν τα λόγια της ψυχολόγου.

 

Τιμήθηκαν για την προσφορά τους

Στα πλαίσια της ημερίδας, τίμησαν ανθρώπους που βοήθησαν για να στηθεί όλο αυτό το εργαστήρι, όπως:

Τον Ηρακλή Καραγεώργο γιατί βοήθησε στη δημιουργία αυτού του «ταπεινού μικρού σπιτιού» όπως ο ίδιος το ονόμασε που όμως κάνει μια πολύ σοβαρή επαγγελματική δουλειά. Τον Ηρ. Καραεώργο γιατί τους άκουσε και εμπνεύστηκε από τους στόχους τους, που τους βοήθησε να τους υλοποιήσουν.

Χαιρετίζοντας ο απερχόμενος Διοικητής είπε μεταξύ άλλων:

«Να σας συγχαρώ για την άρτια οργάνωση της ημερίδας, από εσάς δεν περίμενα κάτι λιγότερο ειλικρινά. Το δεύτερο είναι ότι ως ένα σημείο είναι το αυτονόητο. Εσείς μοιραστήκατε τα όνειρά σας και τους στόχους σας με τον προϊστάμενό σας, ήρθατε στη Διοίκηση.  Συζητήσαμε, συμφωνήσαμε στους στόχους, πού είμαστε και πού θέλουμε να πάμε και πώς θα πάμε.

Από εκεί και πέρα όλες οι υπηρεσίες του Νοσοκομείου εργάστηκαν πάρα πολύ καλά, (ανέφερε μια σειρά υπηρεσίες και πρόσωπα που συνεργάστηκαν). Εδώ τελειώνει το αυτονόητο και μπαίνει ο εθελοντισμός. Ο Σύλλογος Φίλων του Ασκληπιείου και ο κ. Προυντζόπουλος που με τις δωρεές τους μας βοήθησαν να φτάσουμε σ’ αυτό το πάρα πολύ καλό αποτέλεσμα.

Ο ιερέας του Νοσοκομείου έβαλε κυριολεκτικά και μεταφορικά την τελευταία πινελιά, φέρνοντας την ομάδα του και ζωγραφίζοντας το γκράφιτι που κοσμεί τον τοίχο έξω από την εργοθεραπεία».

 

Τη διευθύντρια της Τεχνικής Υπηρεσίας για το σχεδιασμό του κτιρίου ξεπερνώντας πάρα πολλά εμπόδια, που χωρίς αυτήν δεν θα είχε υλοποιηθεί τίποτα, ήταν τα λόγια του Γ. Σαββόπουλου. Παρέλαβε την πλακέτα, όπως είπε, εξ’ ονόματος όλης της τεχνικής υπηρεσίας του Νοσοκομείου και τόνισε ότι τίποτα δεν θα μπορούσε να είχε γίνει αν δεν υπήρχε η συνεργασία που πράγματι υπήρξε.

 

Τον  Σωτήρη Κουράκο γιατί η εργοθεραπεία οφείλει πολλά σε έναν φυσικοθεραπευτή, τόνισε ιδιαίτερα συγκινημένος ο Γ. Σαββόπουλος.

"Είμαι πολύ χαρούμενος γιατί αυτό ήταν ένα όνειρο δικό μου, το οποίο μέσα από τον κ. Σαββόπουλο και όλων των εμπλεκομένων κατάφερε να υλοποιηθεί.

…επειδή είχαμε ένα τμήμα εργοθεραπείας κατ’ όνομα, είχα πάντα έναν καημό. Είχαμε ένα πολύ καλό κέντρο φυσικοθεραπείας, έχουμε ένα πολύ καλό κέντρο αποκατάστασης, τώρα έχουμε, έλειπε όμως η εργοθεραπεία, το έμψυχο υλικό και η υποδομή. Αυτό το μεράκι το είχε ο κ. Σαββόπουλος, ενώσαμε τις δυνάμεις και βρήκαμε πολύ μεγάλη ανταπόκριση.  Ο κ. Διοικητής το είπε αυτονόητο, αλλά δυστυχώς γι’ αυτά τα αυτονόητα έχουν γίνει πολλά.

Ετσι σήμερα έχουμε ένα εργοθεραπευτήριο, το καλύτερο σε όλη την Ελλάδα", είπε μεταξύ άλλων ο Σ. Κουράκος.

 

Τίμησαν ακόμη μέλη της «οικογένειας» της εργοθεραπείας, αλλά και την πρόεδρο του Συλλόγου Φίλων του Ασκληπιείου και τον ιδιοκτήτη της εταιρείας “Αλκή” Γ. Προυντζόπουλο για την προσφορά τους.

…το ταπεινό σπιτάκι

 

Το κτίριο σε τραβάει από μακριά, αφού ο τοίχος του είναι φιλοτεχνημένος με πολύχρωμα σχέδια. Μπαίνοντας μέσα βλέπεις μια λιτότητα που σου εμπνέει άνεση.

Ο χώρος αυτός υποδέχεται ανθρώπους που έχουν δυσκολία στην κίνηση, είτε από ατύχημα, είτε από ασθένεια. Ανθρώπους που έχουν ανάγκη από πολύ αγάπη και πολύ πολύ υπομονή, να τους κάνεις να αισθανθούν ότι δεν χάθηκαν όλα, ότι μπορούν να γίνουν και πάλι χρήσιμοι στον εαυτό τους και όχι βάρος στους γύρω τους.

Όλα λειτουργούν αυτόματα. Οι πόρτες, τα παράθυρα, ανοιγοκλείνουν με ηλεκτρονικό μηχανισμό. Όλα είναι σχεδιασμένα με τη γνώση του εργοθεραπευτή, και την πρακτική του ασθενούς. Η μπανιέρα, το κρεβάτι, η κουζίνα, το γραφείο, το τηλέφωνο το κομπιούτερ. Όλα, μα όλα μπορούν να λειτουργήσουν με ένα πάτημα κουμπιού, από μία αναπηρική καρέκλα!

Ακόμη και μόνο το κεφάλι να κινείται, μας είπε ο υπεύθυνος Γιώργος Σαββόπουλος, μπορεί να είναι αυτόνομος ένας άνθρωπος! Και όλα αυτά μπορεί να τα διδαχθεί σ’ αυτό το χώρο.

Οι δύο εργοθεραπευτές που με ενημέρωσαν ο Γιώργος Σαββόπουλος και η Κατερίνα Παρισιάδου έχουν ιδιαίτερη αγάπη για τη δουλειά που κάνουν και αυτό φαίνεται κάθε λεπτό.

Το εργοθεραπευτήριο δέχεται πέραν των ασθενών του Ασκληπιείου και εξωτερικούς ασθενείς είτε με το ταμείο τους είτε ιδιωτικά.

Κι άλλα... στο διαδίκτυο www.ask-ergotherapy.gr

 

Για το εργοθεραπευτήριο θα επανέλθουμε γιατί έχουμε πολλά ακόμα να πούμε.