Ειδήσεις

• παγκόσμια ημέρα ποίησης
• ελευθερία
• μελωδία

21 Μαρτίου, Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης

Μέσα στις πολλές - πολλές διεθνείς και παγκόσμιες ημέρες, έχουμε και μία ημέρα αφιερωμένη στην ποίηση!

Στην ποίηση που μας χαλαρώνει, μας αφήνει ελεύθερους για μια διαφορετιική έκφραση λόγου, της έκφρασης με μουσική, με ρυθμό, με παλμό, με πόνο...

Κάπως έτσι, όλοι μας, κάποια στιγμή γινόμαστε ποιητές. Κάποια στιγμή, που μας δίνει την ώθηση να εκφραστούμε, να φωνάξουμε την ηδονή μας, τον έρωτά μας:

«Άνθη μάζευα για σένα / στο βουνό που τριγυρνούσα.

Χίλια αγκάθια το καθένα / κι όπως τα ‘σφιγγα πονούσα», Μαρία Πολυδούρη.

«Θα πεθάνω από έρωτα, απ' τα χάδια σου τ' ατέλειωτα, δος μου να πιω σαν κρασί τα φιλιά, την ανάσα σου, όλη (Γλυκερία)

ή τη θλίψη μας, την απώλεια.

«Χόρεψα χθες το δειλινό μπροστά στον ήλιο το σβηστό, κι έδειχνα έτσι πως πενθώ που έχασα τον αδερφό», (Κώστας Χατζής).

Η ποίηση είχε από δημιουργίας κόσμου, εξέχουσα θέση στο ανθρώπινο γίγνεσθαι. Βέβαια είμαι σίγουρη, ότι αν τα ζώα είχαν άρθρωση θα έγραφαν τα καλύτερα ποιήματα!

Πρώτος ποιητής, ο μεγάλος Όμηρος: «Ἄνδρα µοι ἔννεπε, Mοῦσα, πολύτροπον, ὃς µάλα πολλὰ πλάγχθη, ἐπεὶ Tροίης ἱερὸν πτολίεθρον ἔπερσε».

Οι αρχαίοι μας πρόγονοι είχαν μούσα της ποίησης, την Ερατώ, ανάμεσα στις άλλες οκτώ μούσες, με πολλά ταλέντα, η καθεμιά.

Την Ερατώ που απεικόνζε τα ερωτικά ποιήματα, το γάμο, την ποίηση, την μουσική και τη διαλεκτική.

Το όνομα Ερατώ προέρχεται από το ρήμα έρεσθαι και από τη λέξη έρως και εραστής. Τη ζωγράφιζαν καθιστή, να φορά στεφάνι από τριαντάφυλλα, με τη λύρα και το τόξο του έρωτα στα χέρια και την επιγραφή "Έρατώ Ψάλτριαν".

Ο Απολλώνιος ο Ρόδιος ξεκινά το τρίτο κεφάλαιο του τέταρτου μέρους στα Αργοναυτικά με τους στίχους:

...«Και τώρα Μούσα Ερατώ, έλα κοντά μας και πες μας πώς ο Ιάσονας ...έφερε το χρυσόμαλλο Δέρας... από τον ερωτά του στη Μήδεια ... γιατί έχεις τις χάρες της Κύπριδας Αφροδίτης... και φέρνεις τη μαγεία στα ανύπαντρα κορίτσια...».

Πολλές φορές σκέπτομαι τον αείμνηστο φίλο Παύλο Τζιβανίδη, δήμαρχο επί τιμή Δήμου Αλίμου, που έγραφε θαυμάσιους στίχους αλλά αναφωνούσε: «Ω, τι ωραίο να αισθάνεσαι ποιητής ότι είσαι, κι ας μην είσαι».