Ειδήσεις

• Αστυνομία
• Διεθνή
• Πανεπιστήμιο
• κορονοϊός
• Covid-19

Τί θα πει, «σε κανέναν δεν αρέσει η αστυνομία στα πανεπιστήμια, αλλά δεν μπορεί να γίνει αλλιώς;»

Τί θα πει, «η κυβέρνηση εφαρμόζει το κυβερνητικό της πρόγραμμα;»            

Σε έκτακτες καταστάσεις, δεν εκμεταλλεύεσαι τις περιστάσεις, για να περάσεις εύκολα, χωρίς αντιστάσεις, το πρόγραμμά σου. Ούτως εχόντων των πραγμάτων (rebus sic stantibus), το αναβάλλεις, και ασχολείσαι με τα τρέχοντα και επικεντρώνεις τις δραστηριότητές σου στις έκτακτες περιστάσεις, επιδιώκοντας τη μεγαλύτερη δυνατόν συναίνεση. Αυτό είναι συνταγή!

Και πρώτα – πρώτα θα ήθελα να ξέρω, πως έχουν διαπαιδαγωγήσει τα παιδιά τους, όλοι αυτοί που τοποθετούνται έτσι· αλαζονικά και αυταρχικά;

Με πειθώ, με ήρεμο και πειστικό διάλογο, ή με αυστηρότητα, κουνώντας το δάχτυλο, με απειλές και τιμωρίες, με τον μπαμπούλα και κανένα μπερντάχι. Δηλαδή με αυστηρότητα και αυταρχισμό;

Γιατί αν συμβαίνει το δεύτερο, στα παιδιά μας που αγαπάμε, τί θέλεις να συμβαίνει μ’ αυτούς που έχουμε μια πιθανότατη προκατάληψη και ιδεολογική απέχθεια;

Κι ακόμα θέλω να ρωτήσω και τους μεν και τους δε: Από τη μεταπολίτευση και δώθε έχουν περάσει σχεδόν 50 χρόνια. Τί πέτυχε η αστυνομία με τη βάρβαρη συχνά συμπεριφορά της;

Τί πέτυχαν οι «επαναστάτες» του πετροπόλεμου, των ύβρεων και των μολότοφ;

Και οι δύο πλευρές, επέτυχαν ...ΤΙΠΟΤΑ!

Η αστυνομία ΔΕΝ τιθάσευσε τους «μπαχαλάκηδες», τους αναρχικούς, τους ταραξίες, αν θέλετε, και οι «επαναστάτες» δεν έκαναν την επανάσταση· την ανατροπή. Αντίθετα, έδωσαν λαβή στο «κατεστημένο» ν’ αυστηροποιήσει το σύστημα, να τραυματιστούν κάποιες εκατοντάδες ή χιλιάδες και να σκοτωθούν κάποιες δεκάδες, που πιθανόν θα εντάσσονταν αργότερα στο σύστημα!

Όμως όλες αυτές οι ατελέσφορες, επιζήμιες και απεχθείς πράξεις ή δεν έφεραν κανένα αποτέλεσμα ή, ακόμη χειρότερα έφεραν το αντίθετο του επιδιωκόμενου. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε το φυσικό νόμο: Η δράση δημιουργεί αντίδραση¹.

Κι ακόμη το σοφόν του πανεπιστήμονα Αριστοτέλη, πως οι (επανα)στάσεις δεν γίνονται για μικροδιαφορές, αλλά ξεσπούν από μικροπράγματα, ενώ αποβλέπουν σε μεγάλους στόχους².

Κι αν είσαι αυτός που κυβερνά, πρέπει να σέβεσαι αυτούς που εξουσιάζεις, για να προκαλείς το σεβασμό προς το πρόσωπό σου κι αυτό που εκπροσωπείς και να μην προκαλείς την απέχθεια και την αναπότρεπτη αντίδραση³.

Ιδιαίτερα στις παρούσες περιστάσεις,

α) μιας θανατηφόρας πανδημίας (ασχέτως προελεύσεως και αντιμετωπίσεως)

β) παρεπόμενης μεγάλης οικονομικής ύφεσης και

γ) ενός εξωτερικού κινδύνου ενός επίμονου, μεθοδικού και απειλητικού εξ ανατολών γείτονος. Ιδιαίτερα σ’ αυτές τις ακραίες καταστάσεις, εκείνο που επιβάλλεται να επιδιώκεις είναι η κοινωνική συνοχή!

Η κυβέρνηση οφείλει να επικεντρωθεί κυρίως σ’ αυτούς τους τρεις βασικούς στόχους:

― Την αντιμετώπιση της πανδημίας, κατά τον πλέον ενδεδειγμένο και εύστοχο τρόπο, απαλλαγμένη δεσμεύσεων – ακόμη και κοινοτικών – ιδεολογικών προσανατολισμών, και πάσης φύσεως συμφερόντων. Στον «πόλεμο» επιστρατεύονται και υπόκεινται σε θυσίες άπαντες.

― Την πιο δίκαιη, καθολική και αναλογική ως προς τις ενισχύσεις των πληττόμενων οικονομικά, με επιβάρυνση του προϋπολογισμού, αλλά και των οφελουμένων οικονομικά, για την πλέον εύστοχη αντιμετώπιση της οικονομικής ύφεσης. Και τούτο πάλι, απαλλαγμένο ιδεολογικών προσανατολισμών και δεσμεύσεων.

― Και τέλος την αντιμετώπιση του μεγαλύτερου κινδύνου: Της απειλής κατά της εθνικής κυριαρχίας, ακεραιότητας και υπόστασης ακόμη, από τον τουρκικό επεκτατισμό.

Από τις επεκτατικές αρπακτικές διαθέσεις ενός γείτονα που δεν πρέπει να μας εφησυχάζουν οι περιοδικές αποκλιμακώσεις της επιθετικότητάς του.

Οι Τούρκοι, μπροστά στην πρόσφατη προεδρική αλλαγή στις ΗΠΑ, των επαπειλούμενων κυρώσεων της Ε.Ε. τον Μάρτιο και του διεθνούς εν γένει κλίματος, εφαρμόζουν αυτή τη στιγμή την τακτική του «ψαρέματος της τσιπούρας». Τώρα που έχουν σφίξει τα ζόρια για την Τουρκία, αφήνει λάσκα την πετονιά. Μην ξεγελιόμαστε, πάει να μας φέρει κοντά, κι όταν θα χαλαρώσουμε, εκείνη έχει έτοιμη την «απόχη»!

Και τί κάνει η κυβέρνηση αυτή την ώρα; Αντί να κοιτάξει να εξασφαλίσει την κοινωνική συνοχή και την εθνική ενότητα, δράττεται της ευκαιρίας, με τα μέτρα και τις καραντίνες, για να περάσει τα δικά της «το πρόγραμμά της»(!) και τσιτώνει τους φοιτητές, μαζί με πολλούς άλλους.

Να τον πάρει πίσω το νόμο, για τα πανεπιστήμια και τη φρούρησή τους από την αστυνομία. Ξέχωρα που είναι ασύμβατος με την έννοια, το περιεχόμενο και την πανεπιστημιακή κουλτούρα, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ για τέτοιες κόντρες!

«Ο άρχοντας πρέπει να θυμάται (...) ότι δεν θα άρχει για πάντα»⁴.

1. Τρίτος νόμος του Νεύτωνα «Αν ένα σώμα Α ασκεί δύναμη πάνω σ’ ένα σώμα Β, τότε το σώμα Β΄ασκεί ίση και αντίθετη δύναμη πάνω στο σώμα Α».

2. Αριστοτέλης: “Πολιτικά”, τόμ. Β΄, βιβλ. Ε΄, 4 (Γίγνονται μὲν οὖν αἱ στάσεις οὐ περὶ μικρῶν ἀλλ᾽ ἐκ μικρῶν, στασιάζουσι δὲ περὶ μεγάλων).

3. Αισχύλος: “ΕΥΜΕΝΙΔΕΣ” από την τριλογία “Ορέστεια”, στιχ. 478, και ιδιαίτερα από 790 έως 995 χρήσιμοι πολύ για πολιτικούς, δικαστές, διπλωμάτες κ.ά.

4. Αγάθων (450 - 400 π.Χ.) «Τον άρχοντα τριών δει μέμνησθαι: Ότι ανθρώπων άρχει. Ότι κατά νόμους άρχει και ότι ουκ αεί άρχει».

Κώστας Βενετσάνος