Ειδήσεις

• περιβάλλον
• ΣΑΑΚ
• Κοινόχρηστοι χώροι
• Δήμος Βάρης, Βούλας, Βουλιαγμένης
• ρυμοτομικό
• Δήμος ΒΒΒ

Μία πολύ αρνητική εξέλιξη για τη Βούλα και ιδιαίτερα για την περιοχή

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ ΚΑΙ Ο ΣΑΑΚ

Eσκασε η είδηση. Γράφαμε στις 25 Ιουλίου στην Εβδόμη, (αρ.φ. 1142/25.7.20) για την απόφαση του Δήμου ΒΒΒ, που έλαβε το Δημοτικό του Συμβούλιο (13.7.20), για «διαδικασία τροποποίησης του εγκεκριμένου ρυμοτομικού σχεδίου της Δ.Ε. Βούλας», που αφορά την περιοχή «Ν. Κάλυμνος» πάνω από την οδό Καλύμνου, πρώην Κόνιαρη, ο οποίος τα κληροδότησε στο Μπενάκειο Ιδρυμα και αυτό τα πούλησε.

Βέβαια ο τίτλος του θέματος ήταν παραπλανητικός αφού έγραφε : «Λήψη απόφασης για απαλλοτρίωση έκτασης στη Δ.Ε. Βούλας για δημιουργία κοινοχρήστων χώρων και αθλητικών εγκαταστάσεων».

Η έκταση αυτή του Μπενάκειου των 71 στρεμμάτων, όπως μάθαμε πρωτίστως απο τον ηλεκτρονικό τύπο αγοραστηκε από δύο μεγάλες εταιρείες του διεθνούς στερεώματος, για ανάπτυξη συγκροτήματος 400 κατοικιών, δημιουργώντας μια κωμόπολη με κοινόχρηστους – για τους ιδιοκτήτες μόνο – χώρους, με κλειστές εισόδους και μπάρες*.

Αυτό θα είναι μία πολύ αρνητική εξέλιξη για τη Βούλα και ιδιαίτερα για την περιοχή.

Παλιό το θέμα

Το θέμα δεν είναι καινούργιο. Αντιθέτως είναι αρκετά παλιό, αφού είχε συζητηθεί στο Δ.Σ. του τότε Δήμου Βούλας, με δήμαρχο τον Γ. Μάντεση και αντιδήμαρχο τον σημερινό δήμαρχο Γρ. Κωνσταντελλο (2007). Μάλιστα ήταν - όπως και τώρα - ο εισηγητής του θέματος.

Τότε τo Δ.Σ. είχε αποφασίσει να επιδιώξει τη μετατροπή οκτώ οικοδομικών τετραγώνων, συνολικής έκτασης 77 στρεμμάτων, σε κοινόχρηστους και κοινωφελείς χώρους, για τη δημιουργία πρασίνου, αθλητικών και πολιτιστικών εγκαταστάσεων κ.λπ. Επιπροσθέτως αποφάσισε την αναστολή έκδοσης οικοδομικών αδειών και την εκτέλεση οικοδομικών εργασιών. (αρ.απόφ. 176/2007), προκειμένου να τα δεσμεύσει εν όψει της πώλησης που επιχειρούσε το Μπενάκειο Ιδρυμα.

Εκείνη η πώληση δεν ολοκληρώθηκε παρ’ ότι είχε βρει αγοραστές και βρισκόταν πολύ κοντά, αφού την Τετάρτη 3 Οκτωβρίου 2007, το Μουσείο Μπενάκη προέβη σε πλειοδοτικό διαγωνισμό πώλησης των οκτώ Ο.Τ. (247-252-255-255α-256-259-262-263). Ο διαγωνισμός διενεργήθη (2.10.07) και κηρύχθηκε πλειοδότης ο Βουλιαγμενιώτης Ευγένιος Τίγκας με το ποσό των 101 εκατομμυρίων ευρώ, για το σύνολο της εκτάσεων των 77 στρεμμάτων. Αναμενόταν μέχρι 13/10 η κατακύρωση της πλειοδοσίας, αλλά για κάποιο λόγο δεν προχώρησε. παρ’ ότι ο επιχειρηματίας είχε καταθέσει και 30 εκατομμύρια, τα οποία όπως γράφει η εφημερίδα “Καθημερινη” (23.8.20) δεν του επεστράφηκαν και προσέφυγε στα δικαστήρια, όπου δικαιώθηκε στον Άρειο Πάγο, αλλά δεν τα έχει λάβει μέχρι σήμερα. Μάλιστα με τις προσαυξήσεις φτάνουν τα 52 εκατομμύρια €. Θα είχε ενδιαφέρον πάντως να διερευνηθεί ο λόγος. Πιθανόν να υπάρχει κάποιος όρος στο κληροδότημα...

Δεν προχώρησε όμως, και ο Δήμος σε απαλοτρίωση. Και πώς να προχωρήσει που έπρεπε να πληρώσει τότε, για να τα απαλλοτριώσει 4 προϋπολογισμούς του Δήμου! Βέβαια τότε είχε πολύ περισσότερα αδόμητα οικόπεδα!

Η πρόσφατη απόφαση του Δ.Σ.

Επανήλθε λοιπόν , η Δημοτική Αρχή, με το ίδιο περίπου σκεπτικό, όπως ακούστηκε στο Δ.Σ. (14.7.20) από την εισήγηση του δημάρχου, όπου σημειώνεται μεταξύ άλλων. «Στην περιοχή αυτή οι κοινόχρηστοι χώροι πρασίνου έχουν συνολικά έκταση 25.173,00τ.μ. Δηλαδή κατά προσέγγιση 3% της συνολικής έκτασης. Οι χαρακτηρισμένοι χώροι σχολείων καταλαμβάνουν έκταση Ε=3.100,00τ.μ. Χαρακτηρισμένοι χώροι αθλητικών εγκαταστάσεων και άλλων κοινωφελών χρήσεων (πρόνοια, διοίκηση κλπ.) δεν υφίστανται. Το υπόλοιπο τμήμα της συνολικής έκτασης εξαιρουμένων των χώρων πρασίνου και εκπαίδευσης καταλαμβάνουν οικοδομήσιμα οικόπεδα και οδικό δίκτυο».

Δεν περιλαμβάνει όμως η σημερινή απόφαση του Δήμου, ούτε μείωση του συντελεστή δόμησης, ούτε αναστολή έκδοσης οικοδομικών αδειών για να τα μπλοκάρει, γι’ αυτό και στο ρεπορτάζ 25^ης.7.20 (αρ.φ. 1142) εκφράζαμε ερωτηματικά ως προς τις προθέσεις του Δήμου, για τα οποία επιβεβαιωνόμαστε.

Και για να ακριβολογήσουμε, σήμερα δικαιωνόμαστε να αμφισβητούμε τις προθέσεις του Δημάρχου, που κάθε άλλο παρά την δέσμευση των στρεμμάτων επεδίωκε και να γιατί.

Αντιγράφουμε τις δηλώσεις του στην “Καθημερινη”: «...όπως διαβεβαιώνει ο δήμαρχος της περιοχής Γρ. Κωνσταντέλλος η σχετική απόφαση του Δ.Σ. δεν αποσκοπεί στην ακύρωση της επένδυσης, αλλά στην εξασφάλιση κάποιων έμπρακτων ανταλλαγμάτων για την τοπική κοινωνία. “Δεν είμαστε ενάντια στις επενδύσεις, αλλά επιθυμούμε να προκύψουν και κάποια οφέλη για την τοπική κοινωνία, με όρους βιώσιμης ανάπτυξης”».

Σημειώνει δε η “Καθημερινή” ότι: «στο πρόσφατο παρελθόν και πριν προχωρήσει η πώληση της έκτασης, ο δήμος είχε προτείνει στο Μουσείο Μπενάκη να δεσμευθεί τμήμα 13 στρεμμάτων από τα συνολικά 70,35 στρ., για την ανάπτυξη κοινοχρήστων χώρων πρασίνου. Παράλληλα (συνεχίζει η “Καθημερινή”, «είχε προταθεί να τεθεί όρος στον μελλοντικό ιδιοκτήτη να μην αξιοποιήσει το σύνολο του Συντελεστή Δόμησης (Σ.Δ.), ο οποίος είναι 0,6 παρά να προγραμματίσει την επένδυσή του με Σ.Δ. 0,4,αλλά το Μουσείο Μπενάκη απέρριψε την πρόταση».

Διαπιστώνεται πλέον από τα παραπάνω ότι το Δ.Σ. πραγματοποιήθηκε “για τα μάτια του κόσμου”, αφού ήταν γνώστης της πώλησης ο δήμαρχος! Σε καμμία περίπτωση δεν επιθυμούσε την απαλλοτρίωση γι’ αυτό και με άλλο τίτλο αναφέρεται ως θέμα στην ημερήσια διάταξη του Δ.Σ. και άλλη απόφαση έλαβε το Συμβούλιο! Ακόμη πιο ενισχυτικό της άποψης αυτής είναι το γεγονός ότι ώρα πριν την έναρξη της συνεδρίασης συσκέφθηκε με τους επικεφαλής των παρατάξεων, όπου τους ενημέρωσε για το θέμα και τις τις προτάσεις του!

Και το ακόμη πιο απογοητευτικό είναι ότι ο δήμαρχος συμφωνεί στην κατασκευή μιας κλειστής πόλης μέσα στην πόλη με 400 σπίτια και κοινόχρηστους χώρους μόνο για τους ιδιοκτήτες τους,

Στο συγκεκριμένο θα επανέλθουμε γιατί είναι βαθύτατα κοινωνικό.

Και ένα άλλο παράδοξο! Οπως γράφουμε παραπάνω το τίμημα της έκτασης στην πώληση που επιχειρήθηκε το 2007 ήταν 101 εκατομμύρια €. Σήμερα είναι 50 εκατομμύρια €!. Δηλαδή 50% κάτω! Το κονδύλι δε αυτό, το Μπενάκειο Ιδρυμα το οφείλει στον επιχειρηματία. Άρα τι πουλάει; Και αφου θέλει να πουλήσει γιατί δεν το δίνει στον επιχειρηματία για να εξοφλήσει και να μείνει το ακίνητο σε ελληνικά χέρια και δη σε Βουλιαγμενιώτη;

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ ΚΑΙ Ο ΣΑΑΚ

H έκταση αυτή, όπως και τα όμορα που οικοδομήθηκαν, αλλά και το βουνο (δάσος) της Βούλας, ήταν δημόσιες εκτάσεις που ανήκαν στο Υπουργείο Γεωργίας, τότε (δεκαετία 1920). Το βουνό ήταν πευκόφυτο, πυκνό δάσος και τα πιο πεδινά με χαμηλή βλάστηση.

Ολα αυτά παραχωρήθηκαν ΓΙΑ ΧΡΗΣΗ πλην της οικιστικής περιοχής και κάποιας καλλιεργήσιμης έκτασης, σε 40 οικογένειες απο τη Μικρά Ασία, μετά τον ξεριζωμό τους, οι οποίοι σύστησαν τον ΣΑΑΚ “(Συνεταιρισμό Αποκαταστάσεως Ακτημόνων Καλλιεργητών), Αγ. Νικολάου Βάρης” με το από 28.7.1927 καταστατικό, το οποίο έχει εγκριθεί από τη Διεύθυνση Εποικισμού του Υπουργείου Γεωργίας. Τα μεν πεδινά παραχωρήθηκαν για καλλιέργεια και κτηνοβοσκή τα δε ορεινά για ρητινοσυλλογή. Μόνο το σημερινο κέντρο της Βούλας (εμπορική ζώνη), η συνοικία “Πολιτεία” τους δόθηκε, όπως προείπαμε τον οικισμό.

Εκτοτε και όταν άρχισε να μεγαλώνει η Βούλα άνοιξε η όρεξη του ΣΑΑΚ να τα κάνει δικά του. Ιδιοκτησία του. Ετσι πλησίασε πολιτικούς και πληρώνοντας κι ένα αστρονομικό ποσό, για την εποχή, σε 5 μεγαλοδικηγόρους, “μερίμνησαν” ώστε να ψηφιστεί νόμος στη Βουλή να μπορει ο ΣΑΑΚ να πουλάει. Και ...μερίμνησαν (το 1952) όπου και ψηφίστηκε νόμος για να μπορούν να πουλάνε με συνέταιρο το Υπουργείο Γεωργίας κατά 50%. Για να ξεπεράσουν και την πλέον ισχνή, εκείνη την εποχή, αντίδραση, βρήκαν τη φόρμουλα να επιτρέπεται η πώληση σε οικοδομικούς συνεταιρισμούς Δωδεκανησίων, μιας και μόλις προ τεσσάρων ετών είχαν ενωθεί τα Δωδεκάνησα με την Ελλάδα. Έτσι προέκυψαν τα «Καλύμνικα» ή η Νέα Κάλυμνος, εξού και η οδός Καλύμνου. Κόστος αγοράς; 4-5 βασικοί μισθοί, αρχικά, το στρέμμα. Μέσα σε 10-12 χρόνια δεκαπλασιάστηκε η αξία τους. Η αξία που μοιραζόταν με το Υπουργείο, ας μη την συζητήσουμε γιατί ...πονάει, αφού επιτρέπει κάθε εικασία.

Έτσι οι μέτοχοι του ΣΑΑΚ πούλησαν σε συνεταιρισμούς δωδεκανησίων (Συνεταιρισμός «Νέα Κάλυμνος») τη μεγάλη έκταση που περιλαμβάνει και τα 77 στρέμματα.

Το 1954 (2 χρόνια αργότερα) “χάριν της ισότητας των πολιτών”!! ψηφίστηκε νέος νόμος που επέτρεπε να πουλάει σε κάθε οικοδομικό συνεταιρισμό. Ετσι πουλήθηκαν όλες οι εκτάσεις μαζί με τ ο δάσος σε διαφορους Συνεταιρισμούς όπως των δικηγόρων και έχουμε περιοχή “Δικηγορικών” ή το Συνεταιρισμό “Θυμάτων πολέμου 1940-41 και κομμουνιστοσυμμοριτοπολέμου” (σημερινό Πανόραμα).

Ετσι οι “Ακτήμονες” έγιναν μεγαλοκτηματίες!

Το 1964 (3 Ιουνίου) ο Συνεταιρισμός «Νέα Κάλυμνος» κατέθεσε αίτηση ένταξης της περιοχής στο σχέδιο πόλης.

Το Δεκέμβριο του 1965, η περιοχή εντάχθηκε στο σχέδιο πόλης και πωλήθηκε ολοκληρη σε τέσσερις ιδιώτες. Από αυτούς την αγόρασε μετέπειτα, το 1977, ο Γ. Κόνιαρης.

Το 1988 απεβίωσε ο Γ. Κόνιαρης και την περιοχή την κληροδότησε στο «Iδρυμα Μπενάκη» και όχι στο Δήμο Βούλας, ώστε να ωφεληθούν και οι πελάτες του, που είχαν αγοράσει απ’ αυτόν τα οικόπεδά τους. Περιττό να πούμε ότι δεν άφησαν ούτε σπιθαμή κοινόχρηστων χώρων (πλατείες, πράσινα, αθλητικές εγκαταστάσεις, σχολεία κ.λπ) όπως θα έπρεπε. Κι αυτές οι αθλητικές εγκαταστάσεις που διαθέτει σήμερα η Βούλα προέρχονται από την παλιά Βούλα, χαρακτηρισμένα μάλιστα πράσινα, που ήταν ενιαία μέχρι τη θάλασσα. (Ετσι η παλια Βούλα ονομάστηκε τότε “Κάτω Βούλα”, ενώ η νέα που εποικίστηκε από τους Μικρασιάτες, ονομάστηκε “Ανω Βούλα”.

Όσοι «έφαγαν» απ’ αυτό το χώμα καθ’ οιονδήποτε τρόπο, δεν άφησαν ούτε ψίχουλα σ’ αυτόν τον τόπο. Και εν πολλοίς είναι αυτοί που διοίκησαν και διοικούν μέχρι σήμερα το Δήμο. Αλλά όπως πάντα, στο παιχνίδι δεν μπαίνει όλη η “μπάνγκα”, δεν έφαγαν όλα τα μέλη του ΣΑΑΚ. Κάποιοι πέθαναν στην ψάθα. Θα πρέπει να πούμε - για να ’μαστε δίκαιοι - ότι οι πρώτοι πρόσφυγες πρόσθεσαν στους μεριδιούχους το 1ο Δημοτικό Σχολείο και το γιατρό του οικισμού.

Τεράστια ευθύνη βεβαίως έχουν κι όλοι αυτοι οι δημοσιοι μεγαλοϋπάλληλοι (ελεγκτές, δασάρχες, και...) που πλούτισαν σε βάρος του πολίτη.

Σήμερα το “πευκοβρυθές προάστιο Βούλας” κατά την εγκυκλοπαίδεια “Πυρσός” με τους μηδέν βαθμούς υγρασίας εγινε μία πόλη πνιγμένη στο τσιμέντο και στην υγρασία.

Ας δούμε τι είχε πει ο δημοτικός σύμβουλος της μείζονος αντιπολίτευσης, Δημήτρης Κιούκης για τον ΣΑΑΚ: «...Εγώ τον Συνεταιρισμό Ακτημόνων Καλλιεργητών, τον θέτω στην ίδια πλευρά με τη ΜΕΕΚΒ (εταιρία που διεκδικεί το παραλιακό μέτωπο), Είναι αντίπαλοι του Δήμου γιατί διεκδικούν κοινόχρηστους χώρους. Δεν είναι τυχαίο που η πόλη δεν έχει κοινόχρηστους χώρους, ούτε σχολεία ούτε πλατείες.

Στα Πηγαδάκια που μπήκε το σχέδιο πόλης πρόσφατα σχετικά από τον ΣΑΑΚ δεν προβλέφθηκε καμμία πλατεία.

[...] Και επειδή σας εκτιμάω κε δήμαρχε, θα σας συμβούλευα κι εσάς και τους δημοτικούς συμβούλους που έχουν έννομο συμφέρον στο ΣΑΑΚ να είστε ιδιαίτερα προσεκτικός, γιατί αν αυτό το κράτος αποφασίσει να γίνει κράτος, πιθανόν να βρεθούν αντιμέτωποι και με ποινικές ευθύνες.

[...] Aν ήμασταν σοβαρή χώρα αυτός ο συνεταιρισμός θα έπρεπε να είχε διαλυθεί διότι έχει εκπέσει του σκοπού του, όπως έχουν διαλυθεί και όλοι οι προσφυγικοί συνεταιρισμοίσ’ όλη τη χώρα», Δημοτικό Συμβούλιο 2/11/15 (αρχείο Εβδόμη, αρ.φ.907/7.11.15)