Δε θ’ άξιζε ν’ ασχοληθούμε με τις θέσεις του ανθρώπου… που τα χαμηλά βαρομετρικά τον έφεραν στα έδρανα της Βουλής, γιατί ο καθένας είναι ελεύθερος να λέει, ό,τι θέλει κι ο καθένας από μας να του προσδίδει την ανάλογη βαρύτητα. Όμως, αξίζει ν’ ασχοληθούμε γιατί ο εκπρόσωπος του έθνους στο κοινοβούλιο εξέφρασε μια τάση, μια νοοτροπία...
Τα σκουπίδια κάτω από το χαλί…
«… γιατί δεν συμφέρει ούτε η καταρράκωση της εκκλησίας, ούτε της πολιτικής» γι’ αυτό «πρέπει να χαμηλώσουμε τους τόνους». Όπως είπε ο Νίκος Καντερές (Μετεωρολόγος, Βουλευτής και Νομαρχιακός Σύμβουλος) στο τελευταίο Νομαρχιακό Συμβούλιο που ασχολήθηκε με το μέγα σκάνδαλο της Μονής Βατοπεδίου.
Δε θ’ άξιζε ν’ ασχοληθούμε με τις θέσεις του ανθρώπου… που τα χαμηλά βαρομετρικά τον έφεραν στα έδρανα της Βουλής, γιατί ο καθένας είναι ελεύθερος να λέει, ό,τι θέλει κι ο καθένας από μας να του προσδίδει την ανάλογη βαρύτητα. Όμως, αξίζει ν’ ασχοληθούμε γιατί ο εκπρόσωπος του έθνους στο κοινοβούλιο εξέφρασε μια τάση, μια νοοτροπία:
“Χάρη των υψηλών ιδεωδών, εθνικών σκοπιμοτήτων, σωρείας και συσχετισμού προβλημάτων, κύρους θεσμών και προσώπων” κι άλλα τέτοια σπουδαία, να πετάξουμε άρον - άρον τα σκουπίδια κάτω από το χαλί, να μη φανούν οι πομπές μας, και «μ’ αυτά» (τα σκουπίδια, τα αποστήματα και τους οχετούς) θ’ ασχοληθεί η Δικαιοσύνη!...
Ή μήπως δεν σεβόμαστε τη δικαιοσύνη; Οποία Ιεροσυλία! Τοιούτου μεγέθους και μορφής, ώστε να οδηγεί τους παντοειδείς Φαρισαίους στη διάρρηξη των ιματιών τους. Θ’ άξιζε στ’ αλήθεια να γραφτεί ένα βιβλίο με τις μεγάλες στιγμές της Δικαιοσύνης. Εκείνες που σε κάνουν να αισθάνεσαι ασφαλής και περήφανος για το θεσμό, αλλά και τις άλλες που σε κάνουν να αισθάνεσαι αποτροπιασμό, καταισχύνη, τρόμο, ανασφάλεια και χλεύη, δυστυχώς.
Πολύ φοβάμαι ότι οι πολιτικοί, όταν θέλουν ν’ αποφύγουν τις ευθύνες τους, πετάνε το μπαλάκι στη δικαιοσύνη – και για να μη θίγουμε τον ιερό, όντως, θεσμό, στους δικαστές. Οι «δικαστές» έχουν το μειονέκτημα να είναι κι αυτοί άνθρωποι με αδυναμίες, όπως οι δήμαρχοι, οι γιατροί, οι εφοριακοί, οι πολεοδόμοι, οι δημοσιογράφοι κλπ, αλλά και άνθρωποι ξεχωριστοί, κι απ’ την άλλη χρονοτριβούν στις αποφάσεις τους, γιατί αυτό είναι το σύστημα και αυτό απαιτεί η διαδικασία της κρίσης. Έχουν κι ένα τρίτο «κακό»: Κρίνουν και αποφασίζουν σύμφωνα με τους νόμους και όχι πολιτικά. Δεν κρίνουν με τον υπέρτατο νόμο, όπου «το συμφέρον, - η σωτηρία – του λαού προέχει νομικά» (salus populi suprema lex esto). Ας αφήσουμε λοιπόν τη δικαιοσύνη και ας δούμε πώς θα περισώσουμε «την εκκλησία και την πολιτική, από την καταρράκωση».
Τέτοια θρησκεία σαν του Εφραίμ και τέτοιους πολιτικούς σαν κι αυτούς που ξεπουλάνε τη δημόσια περιουσία, δηλαδή την περιουσία του Λαού κρυπτόμενοι πίσω από «γνωμοδοτήσεις» και «αποφάσεις» των υπαλλήλων τους, που αυτοί κατευθύνουν, τέτοιους πολιτικούς και δικαστικούς που επικαλούνται βυζαντινά χρυσόβουλα κι άλλες τέτοιες αηδίες και φιρμάνια των ολετήρων κατακτητών, για να καλύψουν τα ιδιοκτησιακά “δικαιώματα” των εφιαλτών, παθητικών “αμνών”, και συνεργατών των καταπιεστών και σφαγέων του ελληνισμού, δεν είναι για να τους κρύβεις «κάτω απ’ το χαλί», αλλά να τους πετάς στη χαβούζα.
Έτσι διασώζεις και το κύρος της πολιτικής και τους έντιμους, και ευσυνείδητους πολιτικούς.
Την δε θρησκεία, τόσο έχουμε απομακρυνθεί από το περιεχόμενό της και την ουσία της, ώστε αφού αυτή εκκοσμικεύθηκε πλήρως, να τις προσδίδουμε ιδιότητες Ανωνύμων ή οφ σορ εταιρειών ακίνητης περιουσίας (real estate) με οικονομολόγους μοναχούς και business plan περιβαλλόμενους με σταυρούς, καντήλια και θυμιατήρια.
Ουαί υμίν φαρισαίοι υποκριτές, Ανανίες και Σαπφείρες, εκάνατε τον οίκον του πατρός Του, οίκον εμπορίου!
Αν κατέβαινε ο Χριστός στη μονή Βατοπεδίου (κι άλλες μονές), δεν θα σας κάλυπτε «κάτω από το χαλί» για να καλύψει τις πομπές σας και τις ληστείες σας, αλλά θα σας πέταγε με τις κλωτσιές έξω από ‘δω.
