Στα προηγούμενα άρθρα μου, μετά τις τριπλές εκλογές, καταπιαστήκαμε με το ξεκάθαρο ηχηρό μήνυμα - εντολή, που έστειλε ο “κυρίαρχος” Λαός, προς την πολιτική ηγεσία, στους πολιτειακούς παράγοντες και στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Ναι, και στον Κάρολο Παπούλια.

Το μήνυμα ήταν η ξεκάθαρη δυσαρέσκεια - απόρριψη, κυρίως προς τα κυβερνητικά κόμματα, αλλά και στο σύνολο σχεδόν της Βουλής. Αυτή τη στιγμή υπάρχει όχι απλά ΔΥΣΑΡΜΟΝΙΑ - χρησιμοποιήσαμε τον όρο αυτό, για να συνταυτιστούμε με τη συνταγματική διατύπωση - αλλά, ακριβολογώντας,υπάρχει ΑΝΑΝΤΙΣΤΟΙΧΙΑ εκλογικού σώματος απ’ τη μια και νομοθετικού σώματος και εκτελεστικής εξουσίας απ’ την άλλη. Τα κυβερνητικά κόμματα απώλεσαν συνολικά, συμπεριλαμβανομένης και της ΔΗΜ.ΑΡ., 17,5 ποσοστιαίες μονάδες, ή το 36,2% της εκλογικής τους δύναμης, που είχαν λάβει τον Ιούνιο του 2012, όταν σχημάτισαν την κυβέρνηση Σαμαρά. Αυτό σημαίνει απόρριψη της κυβερνητικής πλειοψηφίας, στυλοβάτη και εκφραστή της πολιτικής της λιτότητας και της υποτέλειας. Το 31% περίπου του συνόλου των εκλογέων, που έλαβαν στις πρόσφατες εκλογές είναι η “συνεσταλμένη” μειοψηφία των Ελλήνων ψηφοφόρων που συμφωνούν ή ανέχονται την κυβερνητική πολιτική και ανανεώνουν την εμπιστοσύνη τους ή την ανοχή τους προς τους κυβερνητικούς βουλευτές. Μόνο το 31%! Είναι μειοψηφία και κυβερνά, αντίθετα   προς την εκφρασμένη λαϊκή βούληση. Ας καμώνονται μερικοί, γιατί έτσι τους συμφέρει, ότι η δια αντιπροσώπων κοινοβουλευτική Δημοκρατία ισοδυναμεί με ανέκλητη πληρεξουσιότητα. Τα διάφορα νομοτυπικά “επιχειρήματα” που επικαλούνται, είναι δικηγορίστικα τερτίπια. Η βάση, το κύριο θεμέλιο του σύγχρονου δικαιακού και νομοθετικού μας οικοδομήματος είναι η Λαϊκή Κυριαρχία. Να το χωνέψουμε· δεν μπορούμε να το μπασταρδέψουμε.

Ας έρθουμε τώρα στον απόηχο των τριπλών εκλογών και κυρίως στις περιφερειακές και στις ευρωεκλογές. «Το κλειδί για τη διεκδίκηση της πολιτικοϊδεολογικής ηγεμονίας στη χώρα είναι το ζήτημα του έθνους. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ (και όχι μόνο) δεν πάθαινε “γλωσσοδέτη” κάθε φορά που έπρεπε να χρησιμοποιήσει τη λέξη “έθνος” και τα παράγωγά της, θα είχε τουλάχιστον 40% ή 50% στις δημοσκοπήσεις και δεν θα υπήρχε Χρυσή Αυγή. Οι πιο επιτυχείς, άλλωστε, πολιτικές συνθέσεις στην ιστορία μας είναι αυτές που συνδύασαν εθνικό και κοινωνικό ζήτημα. Τέτοιες ήταν το ΕΑΜ της Κατοχής και το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα», λέει ο γνωστός δημοσιογράφος Δ. Κωνσταντακόπουλος1 εστιάζοντας την ερμηνεία του, ως προς την καθήλωση του ΣΥΡΙΖΑ, στην εθνική ευαισθησία του εκλογικού σώματος και στην “εθνοφοβία” μερίδας των παραδοσιακών ΣΥΡΙΖαίων. Αναφέρεται ακόμη, στην ανάλυσή του, και σε αρκετές άστοχες επιλογές προσώπων στις αυτοδιοικητικές εκλογές.

Στο τελευταίο αυτό σημείο επικεντρώνει την ανάλυσή του ο Σταύρος Λυγερός2: «...η επιλογή της Κουμουνδούρου να ορίσει κατά κανόνα κομματικά στελέχη ως υποψηφίους [...] θα της προσκόμιζε ποσοστά μεσαίου κόμματος». Και πάρακάτω: «Στην Κουμουνδούρου πίστεψαν ότι η ψήφος του Ιουνίου του 2012 ήταν ψήφος εκλογικής προσχώρησης στον ΣΥΡΙΖΑ. Γι’ αυτό και υποτίμησαν την τάση αυτονόμησης των ψηφοφόρων»[...] εξ’ ου και ήταν λάθος ο ορισμός (μονο)κομματικών υποψηφίων [...] «Η σοδειά του ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν πολύ πιο πλούσια εάν είχε στηρίξει προσωπικότητες υψηλού κύρους, ικανές αφενός να εκφράσουν το γενικό αντιμνημονιακό αίσθημα, αφετέρου να ικανοποιούν τα αυτοδιοικητικά κριτήρια» [...] «Ο λόγος που η Κουμουνδούρου δεν επέλεξε προσωπικότητες ευρύτερης αποδοχής οφείλεται στην τάση του παραδοσιακού κομματικού μηχανισμού να διατηρεί τον έλεγχο. Οσοι έχουν συσσωρεύσει κομματικά ένσημα αντιμετωπίζουν τα κοινωνικά στελέχη που εκφράζουν τους κεντροαριστερούς εκλογικούς πρόσφυγες περίπου σαν επίδοξους εισβολείς

Ανέτρεξα στους παραπάνω δύο έγκυρους και προβεβλημένους δημοσιογράφους - πολιτικούς αναλυτές γιατί οι απόψεις τους ενισχύουν και επιβεβαιώνουν εκφρασμένες και δημοσιευμένες και δικές μου σκέψεις, γιατί δεν διεκδικώ τη μοναδικότητα της “πατρότητας”. Αντίθετα· οι ιδέες, οι σκέψεις, οι αναλύσεις, όταν έχουν πολλαπλή πατρότητα, ενισχύονται! ΟΙ ιδέες δεν επιφυτεύονται σε κάποιους “εκλεκτούς”. Οι ιδέες, οι αναλύσεις, οι κρίσεις φύονται όπου υπάρχει γόνιμο “έδαφος”. Και “γόνιμο έδαφος” υπάρχει όπου υπάρχει ελεύθερος στοχασμός· κριτικό πνεύμα ανεπηρέαστο από δόγματα, “κωλλύματα”, ιδεοληψίες, εμμονές, ευπείθειες ή υπολογισμούς.

Προέχει ο Λαός και η Πατρίδα

Κλείνοντας και κατ’ αντιδιαστολή προς τις παραπάνω κριτικές αναλύσεις πρέπει να συμπεράνουμε συνοπτικά: Ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει:

― Να θυμηθεί ότι η αριστερά ήταν πάντα πατριωτική και κοινωνιστική, βεβαίως. Προέτασε και πρέπει να προτάξει το έθνος. Ο Διεθνισμός, όχι η παγκοσμιοποίηση, είναι απώτερος σκοπός.

Ως εκ τούτου ν’ απαλλαγεί απ’ το σύνδρομο της εθνοφοβίας, δικαιολογημένης από την ταύτιση του εθνικισμού μ’ αυτούς που τον καπηλεύτηκαν κατά κόρον κατά το παρελθόν κι εντεύθεν. (Είναι αλήθεια ότι ο Τσίπρας το προτάσσει τώρα τελευταία, δειλά - δειλά, αλλά δεν επαρκεί· πρέπει να γενικευθεί και να τονιστεί και σε κείνα τα στελέχη που παθαίνουν “αλλεργία” με το έθνος και συνταυτίζονται, άθελά τους, με τους θεωρητικούς της παγκοσμιοποίησης και της διάσπασης των εθνών)3.

― Αποκατάσταση και επαναδιακήρυξη της εθνικής κυριαρχίας.

 

Ξεκάθαρο Οικονομικό Πρόγραμμα

 

Να ξεκαθαρίσει ο ΣΥΡΙΖΑ τους οικονομικούς του άξονες.

― “Διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους”, ως επαχθούς, βεβαίως, αλλά και μετά από “λογιστικό” και συγκριτικό έλεγχο των επιτοκίων (τα έχω εξηγήσει) και αποπληρωμή του εναπομείναντος, με ρήτρα ανάπτυξης όπως τονίζει επιμόνως ο ΣΥΡΙΖΑ.

― Κοινοβουλευτικός έλεγχος της εμπιστευτικής έκθεσης της Κομισιόν για τα “τοξικά” των ευρωπαϊκών τραπεζών, ύψους 18,6 τρις, που συζήτησε το Εκοφίν στις 10/2/2009, για ν’ αποκαλύφθεί η πραγματική αιτία της κρίσης!

― Ανυποχώρητη διεκδίκηση του κατοχικού δανείου και των άλλων γερμανικών οφειλών (αποζημιώσεις κλπ.).

Αναπτυξιακή οικονομική πολιτική, με σταθερό φορολογικό σύστημα και μειωμένη έλλογη φορολογία.

― Ελκυστική επενδυτική πολιτική και “κλίμα”, για πραγματικές αναπτυξαικές - παραγωγικές επενδύσεις ημεδαπών και αλλοδαπών κεφαλαίων.

Κρατικές επενδύσεις σε στρατηγικούς τομείς και όπου το ιδιωτικό επενδυτικό κεφάλαιο δείχνει απροθυμία.

Κατάργηση του φόρου ακινήτων, ιδιαίτερα της πρώτης κατοικίας) πλην ΤΑΠ, στα σημερινά επίπεδα) και αιτιολογημένη εκλογίκευση επί της υπολοίπου μεγάλης περιουσίας.

Με τη μείωση των φόρων, την αύξηση της παραγωγής και της παραγωγικότητας, την αντικειμενικοποίηση των φορολογικών ελέγχων, τη μείωση και εξάλειψη της φοροδιαφυγής και της διαφθοράς, θα αυξηθούν τα δημόσια έσοδα και παράλληλα, με εκλογικευμένη και νοικοκυρεμένη δημοσιονομική πολιτική, θα βελτιωθεί γενικότερα η δημόσια και ιδιωτική οικονομία και το επίπεδο διαβίωσης των ανθρώπων.

― Ο ΣΥΡΙΖΑ να πάψει να υπερτονίζει την αριστερή “ταμπέλα”. Το 40% ή το 50% του κόσμου δεν θα γίνει απ’ τη μια μέρα στην άλλη “αριστερός” επειδή δυσαρεστήθηκε και προδόθηκε από το Κέντρο και τη Δεξιά. Η “αριστερή” ιδεολογία, επί του παρόντος είναι εφικτό όραμα, αλλά όχι άμεση επιδίωξη. Αμεση μαχητική, “εμπόλεμη” και αναγκαία επιδίωξη είναι η σωτηρία του λαού και της πατρίδας.

Η σωτηρία της Ελλάδας, ως κρατικής, κοινωνικής και εθνικής οντότητας.

Η μεγάλη πλειοψηφία του λαού θα προσεγγίσει και θα υιοθετήσει την “αριστερή” - κοινωνιστική αντίληψη και ιδεολογία, όταν κυβερνήσει σωστά - δίκαια, αψεγάδιαστα και αποδοτικά - μια αριστερή κυβέρνηση.

Ν” ανοιχτεί ο ΣΥΡΙΖΑ

Για να τα πετύχει αυτά ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να πείσει την πλειοψηφία του λαού, ώστε να γίνει Κυβέρνηση. Για να τον πείσει, πρέπει να γκρεμίσει την περιτείχιση των παλαιών στελεχών του 4% και ν’ ανοιχτεί στους “πρόσφυγες” ψηφοφόρους του, που προέρχονται όχι μόνον απ’ την ευρύτερη αριστερά και την κεντροαριστερά, αλλά ακόμα και από την πληγείσα κεντροδεξιά και δεξιά ακόμη, που διερωτάται γιατί είναι “δεξιά”, ή αγανακτεί γιατί δεν την κατέστρεψε ο “κομμουνισμός”, αλλά ο νεοφιλελευθερισμός. Δηλαδή η κυβερνώσα κεντροδεξιά.

Οταν θέλεις να κερδίσεις την κοινωνία, δεν τη βάζεις απέναντί σου. Απέναντί σου βάζεις μόνον τους κοινούς εχθρούς και τα στηρίγματά τους.

 

Σημείωση: Είχε γραφτεί αυτό το άρθρο, όταν ο Τσίπρας στην ομιλία του προς την Κοινοβουλευτική Ομάδα, στις 12/6, κάλυψε αρκετά από τα σημεία που επισημαίνω, θετικά.
1. Δ. Κωνσταντακόπουλος, περιοδ. ΕΠΙΚΑΙΡΑ, 22/5/14, sel. 12
2. Σταύρος Λυγερός, αυτόθι σελ. 15
3. R. Cooper: “Η Διάσπαση των Εθνών”, εκδ. Κέδρος.

Προτεινόμενο Video

Διαφήμιση

Επισκέπτες σε σύνδεση

Αυτήν τη στιγμή επισκέπτονται τον ιστότοπό μας 292 guests και κανένα μέλος