ΜΕΘΟΔΕΥΜΕΝΟΣ ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ

Τρίτη, 23 Απριλίου 2024

Γράφτηκε από τον/την ΕΒΔΟΜΗ

Δημοσιεύθηκε : 28 Μαρτίου 2014

25η Μαρτίου 2014. Καταλάβατε ότι εορτάζαμε την εθνική επέτειο της παλιγγενεσίας της Ελλάδας;
Αισθανθήκατε Εθνική ανάταση, περηφάνεια; c
Αναπνεύσατε τον ελεύθερο αέρα του Αττικού ουρανού; Πα, πα, πα! Τι ντεμοντέ πράγματα είναι αυτά που τολμώ να γράψω. Δεν είναι μόνο ντεμοντέ (εκτός συρμού) πιθανότατα να αποπνέουν κι ένα “άρωμα” ή δυσοσμία “εθνικισμού”!... Σαν δεν ντρεπόμαστε!
Ας αναλογιστούμε λίγο τί είδαμε και τί ακούσαμε. Καμμιά εικοσαριά κανάλια που “πιάνει” η τηλεόρασή μου είχαν το πρωί μέχρι το μεσημέρι τουλάχιστον, το κανονικό καθημερινό τους “πρόγραμμα”.
Τα πρωινάδικα, τις τηλεπωλήσεις και άλλα “ευφρόσυνα”, “ευηδή”, διασκεδαστικά και ανούσια. Εξαίρεση αποτελούσαν τρία κανάλια (Συγνώμην αν μου διαφεύγει κάποιο): Η Δημόσια τηλεόραση - που δεν τη βλέπω, αν και την πληρώνουμε - η οποία παρουσίαζε το τυπικό του τελετουργικού - δοξολογία, πριβέ παρΕΛΑΣη για τους επισήμους και τους 3000 αστυνομικούς που αποτελούσαν τον κλοιό της αποκλεισμένης πλατείας Συντάγματος.

Ο ΣΚΑΪ με τον “αντικειμενικό” ιστορικό Θάνο Βερέμη, συνεχιστή του Φαλμεράιγερ1 (“ουδέ σταγόνα ελληνικού αίματος υπάρχει στις φλέβες των Ελλήνων”) κι ο συγγραφέας Π. Τατσόπουλος που βάλθηκαν ανήμερα της επετείου να καταρρίψουν τους “εθνικούς μύθους” και ν’ αναδείξουν μαζί με την “αντικειμενικότητα” της ερευνητικής τους υπόστασης, ό,τι αρνητικό και αποτρόπαιο χαρακτηρίζει μικρό ή μεγάλο μέρος των “κατοίκων” (όχι Ελλήνων) του ελληνικού χώρου, τα ποταπά και βάρβαρα ένστικτά τους, που “κατέσφαξαν” 30.000 άμαχους Τούρκους της Τριπολιτσάς (χωρίς να θυμηθούν να μνημονεύσουν τους 100.000 Χιώτες που κατέσφαξαν οι Οθωμανοί Τούρκοι του Καρά-Αλή. Οι ευαισθησίες του Ντελακρουά, που απαθανάτισε την καταστροφή με το γνωστό πίνακά του, η γραφίδα του Β. Ουγκώ - με το “Ελληνόπουλο” και άλλων, ήταν απλά “καλλιτεχνικές ευαισθησίες”).
Τί βάλθηκαν να μας πουν αυτοί οι κύριοι ανήμερα της επετείου; Οτι δεν έχουμε καμμιά σχέση με το ελληνικό γένος και ότι οι επαναστάτες του ‘21 ήσαν βάρβαροι σφαγείς, πλιατσικολόγοι, διχαστές αδελφοκτόνοι και αρχηθήρες. Να νιώσουμε ντροπή, αντί για περηφάνεια...
“Οταν ένα έθνος βρίσκεται σε πτώση, όταν μια κοινωνία καταρρέει [...] έχουν ξεχάσει την καταγωγή τους. Εχουν χάσει επαφή με κείνο που τους ένωνε στην αρχή»2.
Λαοί που δεν τιμούν την ιστορία τους, είναι καταδικασμένοι είτε να την ξαναζήσουν, είτε ν’ αφανιστούν.
Ανθρωποι που δεν τιμούν την ιστορία του τόπου τους δεν σέβονται τους πιο κοντινούς προγόνους τους. Τους πατεράδες τους και τους παπούδες τους (εκτός και προσπαθούν να δικαιώσουν τους κιοτήδες και τους προδότες).
Κανένας δεν αρνείται, τουλάχιστον φανερά, την αλήθεια. Ο ιστορικός όμως μεταδίδει τα γεγονότα μέσα από μια οπτική γωνία που αντικατοπτρίζει την ιδεολογία του και την προέλευσή του. Κι όταν μελετά την ιστορία δεν αρκούν οι ιστορικές πηγές και οι μαρτυρίες, πρέπει να γνωρίζει και να μπορεί να ερμηνεύσει και τις συγκυρίες και τους συσχετισμούς και τις οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες και τις παραδόσεις και την κουλτούρα της συγκεκριμένης εποχής, τις πεποιθήσεις και την ψυχοσύνθεση των υποκειμένων της ιστορικής περιόδου που μελετά. Ακόμα και την οφελιμιστική πλευρά.

Οι άνθρωποι “ξεχνούν” και απωθούν στο υποσυνείδητο τα δυσάρεστα γεγονότα, ενώ θυμούνται και αναπλάθουν τα ευχάριστα και τ’ αναπωλούν. Αυτό υπαγορεύεται από βιολογική άμυνα. Το δυσάρεστο είναι φθοροποιό· το ευχάριστο αναζωογονεί. το ίδιο και οι λαοί ως συλλογική συνείδηση.
Ο οφελιμιστικός σκοπός της γνώσης και μετάδοσης της ιστορίας είναι κυρίως να φωτίσει και να προδιαγράψει το μέλλον. Η μελέτη του παρελθόντος είναι η γραμμική πρόβλεψη του μέλλοντος. Στην αναπαραγωγή τονίζεις τα θετικά και απισχναίνεις, δεν αποσιωπάς τ’ αρνητικά. Για να μιμηθείς τα πρώτα, ως καλό παράδειγμα και ν’ αποφύγεις τα δεύτερα, ως επιβλαβή στίγματα. Ετσι, ούτε η αλήθεια προδίδεται, ούτε το στίγμα υπερπροβάλεται προς επανάληψη. “Η ιστορία είναι θεματοφύλακας μεγάλων πράξεων, μάρτυρας του παρελθόντος, παράδειγμα και δάσκαλος για το παρόν και μεγάλος σύμβουλος για το μέλλον” (Θερβάντες).

Αυτά με τη δική μου οπτική της οφελιμιστικής αλήθειας. Της οφέλειας και προαγωγής της εθνικής οντότητας. Τελείως αντίθετα επιδιώκει η πλευρά της κεφαλαιοκρατικής παγκοσμιοποίησης, που δεν πρέπει σε καμμιά περίπτωση να συγχέεται με τη διεθνιστική συνεργασία, αλληλεγγύη και ειρήνη των λαών.
Η παγκοσμιοποίηση δεν θέλει πολίτες των εθνών. Θέλει πελάτες - καταναλωτές και φθηνούς - ανταγωνιστικούς παραγωγούς.
Οι πολίτες των εθνών έχουν ιστορία. Οι πελάτες της παγκοσμιοποίησης δεν πρέπει να έχουν ιστορία και γι’ αυτό πρέπει να την ξεχάσουν και να τη σιχαθούν ακόμη, ώστε να την ξεχάσουν ευκολότερα.
Η τακτική αυτή ακολουθείται μεθοδευμένα και συστηματικά από το σύστημα και τα φερέφωνά τους. Με κανάλια, με δημοσιογράφους, συγγραφείς, ψευτοδιανοούμενους και καθηγητές προβεβλημένους, πολιτικούς - εκόντες - άκοντες - “προοδευτικούς”, “υπερεθνικιστές”. Με θετικούς και αποθετικούς τρόπους· ύπουλα.

Είναι αποκαλυπτικά όσα γράφει, μεταξύ άλλων “μαργαριταριών”, για την ιστορία και τα έθνη - ένας θεωρητικός της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, διαπρεπής - Ευρωπαίος διπλωμάτης, Γεν. Διευθυντής της Κομισιόν, σε θέματα εξωτερικής πολιτικής και πολιτικο-στρατιωτικών υποθέσεων της Ε.Ε., Ρόμπερτ Κούπερ: «Οι ευρωπαϊκές χώρες βασίζονται στο έθνος και στην ιστορία. Για τους Αμερικανούς η ιστορία είναι μια ανοησία»!!

Και παρακάτω:
«... το κρατικό συμφέρον καθορίζει λιγότερο την εξωτερική πολιτική: στο προσκήνιο έρχονται τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τα συμφέροντα συγκεκριμένων ομάδων ή περιοχών. Η αποδόμηση του νεωτεριστικού κράτους δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμη, αλλά προχωρά ταχύτατα - η Ευρωπαϊκή Ενωση, το κίνημα που έχει αναπτυχθεί σε πολλές χώρες για μεγαλύτερη περιφερειακή αυτονομία και η - καθολική πορεία προς τις ιδιωτικοποιήσεις αποτελούν μέρος μιας διαδικασίας η οποία έχει στόχο να δημιουργήσει πιο πλουραλιστικά κράτη, στα οποία η εξουσία διαχέεται ευρύτερα. Αυτή η εξέλιξη των κρατικών δομών ακολουθείται από μια κοινωνία που είναι λιγότερο εθνικιστική, μια κοινωνία στην οποία αφθονούν οι πολλαπλές ταυτότητες και οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν θέσει ως κεντρικό στόχο της ζωής τους την προσωπική εξέλιξη και την προσωπική κατανάλωση - ο καταναλωτισμός είναι ένας στόχος για τον οποίο ο θάνατος δεν έχει νόημα!!!».
Είδατε τίποτα “τυχαίο”; στις παρελάσεις στα “κανάλια” στον Τύπο, στα σχολεία, και στην παντελή σχεδόν έλλειψη σημαιοστολισμού στα σπίτια των idiots καταναλωτών και άγρια φορολογούμενων “κατοίκων”; Ποιος να ‘χει όρεξη, εξ’ άλλου! Είναι κι αυτός ένας στόχος της φτωχοποίησης, της εξαθλίωσης και της έλλειψης αυτοσεβασμού. Ν’ απαρνηθεί την πατρίδα του που “τρώει” τα παιδιά της!...
Α, το τρίτο κανάλι που αποτέλεσε εξαίρεση, ήταν το ART του Καρατζαφέρη, που είχε εορταστικό πρόγραμμα. Ενα στοιχείο αποτροπής κι αυτό, για μια μερίδα πολιτών...
Τα 200 χρόνια της επετείου της επανάστασης του 1821, βλέπω να τα γιορτάζουμε με ...τούρτα γενεθλίων: Ηταν μια προτροπή κι αυτή προ ετών, Γερμανού Διευθυντή Ελληνικού σχολείου, στη Γερμανία, προς φίλο μου δάσκαλο, εκεί εις την αλλοδαπήν. Ο tempora, o mores!

1. Φαλμεράγιερ: Γερμανός περιηγητής, ιστορικός του περασμένου αιώνα.

2. Care Sandburg: Αμερικανός ποιητής

3. Robert Cooper: “Η διάσπαση των Εθνών”, κέδρος 2005, σελ. 84-85