«Σε ένα μεταβαλλόμενο κόσμο, η χειρότερη πολιτική επιλογή είναι να μην κάνεις τίποτα», και δυστυχώς, για να μην πάω πολύ πίσω, τα τελευταία δεκατέσσερα χρόνια στα εθνικά θέματα, κάνουμε τίποτα!...

Εχει δίκηο ο Καρατζαφέρης

- Δημοψήφισμα για το Σκοπιανό -

«Σε ένα μεταβαλλόμενο κόσμο, η χειρότερη πολιτική επιλογή είναι να μην κάνεις τίποτα», και δυστυχώς, για να μην πάω πολύ πίσω, τα τελευταία δεκατέσσερα χρόνια στα εθνικά θέματα, κάνουμε τίποτα!

«Χάριν της ειρήνης», χάριν του γενικότερου συμφέροντος της Ευρώπης, χάριν των «οδηγιών» της «μεγάλης συμμάχου», χάριν της οικονομικής ανάπτυξης, χάριν της διεθνούς τάξεως – την οποία άλλοι γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους – τις τελευταίες δύο δεκαετίες, που συντελούνται συνταρακτικές αλλαγές στη γειτονιά μας, διαρκώς οπισθοχωρούμε, αναβάλλουμε, ενδίδουμε ή αναγκαζόμαστε να δεχθούμε τετελεσμένα γεγονότα.

De factum καταστάσεις από δεκαετίες προμελετημένες και επιστημονικά οργανωμένες. Επιθέσεις κατά της κυριαρχίας μας, της ιστορίας μας, της ταυτότητάς μας και… ημείς άδομεν…!

Να μην απαριθμήσουμε τα προβλήματα της εξωτερικής μας πολιτικής, γιατί είναι γνωστά. Ένα πρόβλημα είχαμε το 1974 – εισβολή και κατοχή της μισής Κύπρου – κοιτάξτε τι ξεφύτρωσαν, ανασύροντας πρόχειρα από τη μνήμη μας:

-Υφαλοκρηπίδα,  

-Αιγαίο,  

-Εναέριος χώρος   

-Casus belli (αιτία - απειλή πολέμου), (“θεσμικά” κατοχυρωμένη στην περίπτωση της νομίμου επεκτάσεως των ναυτικών μας ορίων στα 12 μίλια, βάση διεθνούς δικαίου).                                            

-Ιμια      

-Τσαμουριά 

-Fyrom (Μακεδονικό δηλαδή), 

-Κάθοδος των μυρίων, ώστε η σύνθεση του πληθυσμού να χάσει την ομοιογένειά της και η κοινωνία μας να γίνει “πολυπολιτισμική”, και, οσονούπω, ξεπετάγεται μειονοτικό πρόβλημα Θράκης και… βλέπουμε.

Ο λόγος είναι γνωστός: Όταν δεν μπορείς να επιλύσεις ένα πρόβλημα, που εσύ δημιούργησες, κατά την αγγλοσαξονική πρακτική «διεύρυνέ το». Δημιούργησε κι άλλα. Θα «επιλυθούν» κάποτε κάποια και θα ‘ναι όλοι ευχαριστημένοι(;) χωρίς να λυθεί το αρχικό και βασικό πρόβλημα.

Τώρα λοιπόν ήλθε «καπάκι» και η περισπούδαστη πρόταση του διεθνούς ειδικού μεσολαβητή Μάθιου Νίμιτς για να μας προτείνει ό,τι «καλό» μαγείρευαν τόσο καιρό οι ΗΠΑ: φασόλια γιαχνί, φασόλια νερόβραστα, φασόλια ψητά, φασόλια γιαουρτλού, φασόλια μαυρομάτικα… πάντως … Macedonia. [Άνω», «νέα», «βόρια», «λαϊκή»,… «ανεξάρτητη» - λες και η δικιά μας, το 51%, είναι εξαρτημένη, δηλαδή υπόδουλη, ώστε μελλοντικώς να την… απελευθερώσουν(!)]

Φαίνεται ότι στις διεθνείς σχέσεις η λογική, το δέον, έχουν πάει περίπατο. Οι μόνοι άξονες που διέπουν τις σχέσεις των χωρών της διεθνούς «κοινότητας» είναι η ισχύς και το συμφέρον.

Αποδυναμώνεται όμως η ισχύς και ανισχυροποιείται όταν έρχεται σε σύγκρουση με την πραγματικότητα, με την αλήθεια, με προηγούμενες δηλώσεις των ίδιων ισχυρών.

Αναφέρομαι στη δήλωση του Υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ, επί κυβερνήσεως Ρούσβελτ,  Ed. Stetinius, την ημέρα που ο Τίτο μετονόμαζε τη νοτια Σερβία ή VARDARSKA σε «Μακεδονία». Ο δικός σας Stetinius, λοιπόν, κύριε Μπους με έγγραφό του (868014) της 26/12/1944, δήλωνε: «Η κυβέρνηση αυτή (των ΗΠΑ), θεωρεί ότι οποιαδήποτε αναφορά σε “Μακεδονικό Έθνος”, “Μακεδονική Πατρώα Γη” ή “Μακεδονική Εθνική Συνείδηση” είναι αδικαιολόγητη και δημαγωγική, δεν αντιπροσωπεύει εθνική ή πολιτική πραγματικότητα, ενώ διαβλέπει, στην παρούσα αναβίωσή της, πιθανό μανδύα για επιθετικές ενέργειες εναντίον της Ελλάδος. Η επίσημη πολιτική αυτής της Κυβέρνησης  (των ΗΠΑ) είναι να λάβει τα αναγκαία μέτρα εναντίον εκείνων που θα βοηθήσουν την Γιουγκοσλαβία και τη Βουλγαρία στη δημιουργία “Μακεδονικού Ζητήματος” σε βάρος της Ελλάδος».

Και ο αείμνηστος Πρόεδρος της Δημοκρατίας  Κωνσταντίνος Καραμανλής, κύριε Κώστα Καραμανλή και κυρία Μπακογιάννη – Μητσοτάκη, έγραφε στην επιστολή που έστειλε στις 3 Ιανουαρίου 1992, στην ΕΟΚ, τότε, των 15: «Η αναγνώριση της αυτοαποκαλούμενης “Δημοκρατίας της Μακεδονίας” έχει θεμελιώδη σημασία για την Ελλάδα και το γνωρίζω καλύτερα από κάθε άλλον αφού είμαι ο ίδιος Μακεδών. Η Δημοκρατία αυτή δεν έχει δικαίωμα ούτε εθνολογικά, ούτε ιστορικά να λέγεται Μακεδονία» και πρόσθεσε παρακάτω: «Είναι αδιανόητο με την λήξη του Ψυχρού Πολέμου να δίδεται ιστορική νομιμοποίηση σε Τίτο και Μόσχα που ονόμασαν την Νότιο Γιουγκοσλαβία “Μακεδονία” προς έξοδο στο Αιγαίο, αποσπώντας την Μακεδονία από την Ελλάδα».

Συνέπεια της επιστολής αυτής ήταν το Συμβούλιο Κορυφής της Λισσαβώνας (1992) να αποφασίζει ομόφωνα ότι θα αναγνωρίσει τα Σκόπια υπό τον ρητό όρο ότι δεν θα περιλαμβάνει τη λέξη «Μακεδονία».

Ας έρθει τώρα ο Μητσοτάκης, που ήταν Πρωθυπουργός τότε, να ερμηνεύσει το «νόημα» αυτών των δηλώσεων και αυτών των αποφάσεων.

Να γιατί έχει δίκηο ο Καρατζαφέρης όταν αρνείται να δεχθεί τον όρο “Μακεδονία”, έστω ως δεύτερο συνθετικό και θέτει ως δικλείδα εξασφάλισης, αλλά και “άλλοθι” της κυβέρνησης για αντίσταση στις εταιρικές και συμμαχικές πιέσεις, το δημοψήφισμα.

Το θεμελιώνει δε πολύ σωστά, “εμπνευσμένος” από τη δέσμευση τη όποιας τουρκικής κυβέρνησης, που επιβάλει το ψήφισμα της τουρκικής εθνοσυνέλευσης, ως αιτία πολέμου (casus belli) την επέκταση των χωρικών υδάτων.

Ενας νόμος, λοιπόν, συνταγματικής ισχύος, ότι οποιαδήποτε ένταξη νέας χώρας στην Ε.Ε. ή όπου η Ελλάδα έχει δικαίωμα αρνησικυρίας (veto), όπως στο ΝΑΤΟ - η όποια αλλαγή συνθήκης, που έχει επίπτωση στα κυριαρχικά μας δικαιώματα ή στα ανθρώπινα δικαιώματα και το κοινωνικό της status, λέω εγώ - η επικύρωση δεν γίνεται από τη Βουλή, αλλά από το Λαό, με δημοψήφισμα.

Δεν καταλαβαίνω γιατί οι Γάλλοι, οι Ολλανδοί και άλλοι αποφασίζουν άμεσα, με δημοψήφισμα, κι εμείς πρέπει να επαφιέμεθα στους βουλευτές, που, ως επί το πλείστον εξαρτώνται από τον αρχηγό τους.

Αλλά για να διαφωνίσουν κάπου με τον αρχηγό του ΛΑ.Ο.Σ. γιατί προέχει η αρχή του αυτοπροσδιορισμού των Λαών - ο καλοπροαίρετος και ευεξήγητος όμως - θα μπορούσαν τα Σκόπια να περιλάβουν τον όρο “Μακεδονία”, ως συνθετικό γεωγραφικού προσδιορισμού, και σε καμία περίπτωση εθνολογικού ή ιστορικού. Ως λογικός αυτόκλητος “μεσολαβητής” θα πρότεινα την ονομασία Vardaska Makedonia (Μακεδονία του Βαρδάρη) ή οτιδήποτε παρόμοιο που θα υποδηλώνει την γεωγραφική έννοια του τμήματος αυτού της Μακεδονίας.

Και τούτο γιατί άλλο πράγμα είναι μια περιοχή υπό τη γεωγραφική έννοια του όρου, άλλο υπό την κυριαρχική, άλλο την εθνολογική, την ιστορική κλπ.


Άρθρα & Στήλες

Τέχνες & Αθλητισμός

Videos