Εκλέχτηκε κι ο νέος Αρχιεπίσκοπος, με σύντομες και ξεκάθαρες διαδικασίες, θέλω να πιστεύω, το δε ποιόν και τις σκέψεις τους ανδρός αγνοώ. Σύντομα θα δούμε.
Ενδεχομένως να ρίξει το βάρος του στην «πνευματικότητα και στα οντολογικά...
 
Θρησκεία – Κοινωνία.

 

Τί εκκλησία θέλουμε;


Εκλέχτηκε κι ο νέος Αρχιεπίσκοπος, με σύντομες και ξεκάθαρες διαδικασίες, θέλω να πιστεύω, το δε ποιόν και τις σκέψεις τους ανδρός αγνοώ. Σύντομα θα δούμε.

Ενδεχομένως να ρίξει το βάρος του στην «πνευματικότητα και στα οντολογικά στοιχεία της εκκλησίας», στην «μετά θάνατον ζωή και στην ελπίδα της αιωνιότητας», πράγμα που πολύ θα βόλευε το πολιτικό-οικονομικό κατεστημένο, ακόμα και τους κάθε λογής “επαναστάτες”, “ριζοσπάστες”,  “εκσυγχρονιστές” και “αναμορφωτές”.


Μπορεί όμως ν’ ακολουθήσει και τη γραμμή πλεύσης του εκλιπόντος Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου, που είπε λίγο μετά την ενθρόνισή του: «Εμείς δεν είμαστε για τους πεθαμένους, αλλά για τους ζωντανούς» (Βεάκειο θέατρο Πειραιά 17.5.1998).

Ποια είναι η διαφορά; Το θέμα είναι τι εκκλησία θέλουμε.

Θέλουμε εκκλησία του μεταφυσικού, του υπερβατικού, της πίστεως και της ελπίδας, της αιωνίας μετά θάνατον ζωής, μόνον, όπου «οι έσχατοι έσονται πρώτοι»; Καγχάζω με τα “κορόϊδα” που κατέχουν εκατομμύρια ευρώ, έως και δισεκατομμύρια μερικοί, γελάω με τους “μωρούς” που είναι Πρωθυπουργοί, Πρόεδροι κρατών, Γερουσιαστές, Υπουργοί, Δεσπότες… γιατί τους σκέπτομαι, αυτούς τους πρώτους να γίνονται “έσχατοι” στην αιώνια ζωή! Τι κορόιδα, αλήθεια!

Η αλήθεια όμως έχει κι άλλη όψη: Εγώ “γελάω” για κάτι άγνωστο και αόρατο,  για κάτι μελλοντικό και αβέβαιο, κι αυτοί, οι “πρώτοι”, συμπεριλαμβανομένων Δεσποτάδων, γελούν μ’ εμάς και τις …ελπίδες μας. Και τους βολεύει πολύ να προσβλέπουμε στο αόρατο, μετά θάνατον, μέλλον(;) και να τους αφήνουμε ήσυχους και ασφαλείς στις επίγειες απολαύσεις τους.


Τους βολεύει πολύ, το πιστό ποίμνιο και οι ταγοί τους να προσεύχονται, να λιβανίζουν, να ψέλνουν, να εκκλησιάζονται, να εκστασιάζονται και να μη διεκδικούν και να μην αγωνίζονται, για τα επίγεια δίκαιά τους. Ο Θεός και οι επί γης εκπρόσωποί του, να μην “ανακατεύονται” στα “του Καίσαρος”. Εχουν χωρίσει τα “χωράφια τους”, όπως βλέπετε.

‘Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ”. Είναι αυτό που κατηγορούσαν τον Χριστόδουλο. Ότι ανακατευόταν στα του Καίσαρος.

Να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα: Σαφέστατα, σε μια συντεταγμένη σύγχρονη πολιτεία οι διάφορες εξουσίες είναι διαχωρισμένες και οι αρμοδιότητες κατανεμημένες.

Τίποτε δεν εμποδίζει όμως τις μεν να επηρεάζουν και ν’ ασκούν κριτική και πιέσεις στις δε. Οι φορείς εξουσίας και οποιεσδήποτε κοινωνικές δυνάμεις αλληλοσυνδέονται, αλληλοεπηρεάζονται. Η εκκλησία, χωρίς να έχει καμιά θεσμοθετημένη εξουσία στη σύνταξη της πολιτείας, είναι μια δύναμη άσκησης επιρροής την οποία οφείλουμε ν’ αναγνωρίζουμε.

Δεν γίνεται να μη λαμβάνουμε υπ’ όψη μας μια ομάδα πίεσης που μαζεύει – αν μη τι άλλο – 3 εκατομμύρια υπογραφές, όταν λαμβάνουμε υπ’ όψη μας – και πολύ σωστά – τον Σ.Ε.Β. και τη Γ.Σ.Ε.Ε.

Αυτά, όσον αφορά εκείνους που ενοχλούνται από τις παρεμβάσεις του ιερατείου στα εγκόσμια. Να επιβάλουν δεν δικαιούνται, να παρεμβαίνουν και να πιέζουν υποχρεούνται, όταν βρίσκονται στο πλευρό του δικαίου και των ασθενέστερων τάξεων. Κι αυτό δεν είναι ένας αυθαίρετος ισχυρισμός. Η υποχρέωση, το καθήκον αυτό είναι σύμφυτο με τη θρησκεία.

Το μεταφυσικό και το εγκόσμιο είναι συνυφασμένα σ’ όλες τις θρησκείες. Ποιά θέλετε να πάρουμε: τον Ιουδαϊσμό – γενεσιουργό θρησκεία και του Χριστιανισμού και του Ισλαμισμού. Τι είναι οι δέκα εντολές του Μωυσή; Αν αφαιρέσεις τις δυο – τρεις πρώτες που είναι μεταφυσικού και ηθικού περιεχομένου, οι άλλες θεμελιώνουν το ποινικό δίκαιο, κυρίως. “Ου φονεύσεις”, “ου κλέψεις” κλπ.

Ο Χριστός προχωράει ακόμη περισσότερο. Θεμελιώνει κοινωνιστικές θεωρίες («ο έχων δυο χιτώνας μεταδότω τω μη έχοντι…», αγιάζει την αγάπη, αντί του μίσους στις σχέσεις των ανθρώπων, «αγάπα τον πλησίον σου ως σεαυτόν» (όπως τον εαυτό σου), εισάγει την επιείκεια στη δικαστική κρίση και τιμωρία, ακόμη και στον “θεικό” – Μωσαϊκό νόμο, στο “ου μοιχεύσεις” λέει, «ο αναμάρτητος πρώτον τον λίθον βαλέτω», δίνοντας έτσι και το έρεισμα για την αποποινικοποίησή της. Ενώ απ’ την άλλη επεκτείνει το “ου φονεύσεις” στην αποφυγή ακόμη και της λεκτικής βίας: «…πας ο οργιζόμενος τω αδελφώ αυτού εική ένοχος έσται τη κρίση…», (κάτι που ελάχιστα τηρούν κάποιοι φανατικοί “χριστιανοί”). Ποινικοποιεί και την απλή ύβρι: όποιος αποκαλέσει τον συνάνθρωπό του (αδελφό) «βλάκα», είναι ένοχος (κατά Ματθαίον κεφ.ε’). Εχει πει κι άλλα ωραία, αλλά και επικίνδυνα για κάποιους που θέλουν να ποινικοποιήσουν και τη σκέψη, την εικαζόμενη πρόθεση, την οποία μπορούν ν’ ανιχνεύσουν με τη σύγχρονη τεχνολογία, αλλά κάνουν αυθαίρετη ερμηνεία, γιατί ο Ιησούς το έθεσε σε ηθική βάση όταν έλεγε ε.π. «…πας ο βλέπων γυναίκα προς το επιθυμήσαι αυτήν, ήδη εμοίχευσεν αυτήν εν τη καρδία αυτού». Ελάχιστη πρόχειρη σταχυολόγηση είναι τα παραπάνω, ως προς την παρέμβαση της θρησκείας στους κανόνες που ρυθμίζουν τις σχέσεις των ανθρώπων στην κοινωνία. Ρίχνει το σπόρο ακόμη για μελλοντικά κινήματα όταν διακηρύσσει ότι είναι «μακάριοι οι ειρηνοποιοί, διότι αυτοί υιοί Θεού κληθήσονται».

Αλλά δεν είναι μόνο ο χριστιανισμός αυτός που υποχρεώνει τους πιστούς, τους ιερείς και τους αρχιερείς να παρεμβαίνουν, από θρησκευτική υποχρέωση ορμώμενοι, υπέρ των ασθενεστέρων τάξεων, υπέρ της δικαιοσύνης και της αδελφικής αγάπης.

(Αδελφική αγάπη και αδικία και καταπίεση και ανισότητα κραυγαλέα, δεν συμβιβάζονται. Αλλιώτικα μπορούμε να μιλάμε για ξεκάθαρο φαρισαϊσμό προσομοιάζοντα, πάλι κατά Χριστό, με τάφους σοβατισμένους).

Αν διαβάσουμε λίγο το Κοράνι των Μουσουλμάνων θα δούμε ότι επεκτείνεται σε πολλές λεπτομέρειες ως προς τις σχέσεις που διέπουν τους ανθρώπους ως κοινωνικές μονάδες. Ο Μωάμεθ έχει θεσπίσει έναν πλήρη για την εποχή του κώδικα ποινικού, αστικού, οικογενειακού και εργατικού ακόμη δικαίου. (όχι πάντα αποδεκτά, στη σύγχρονη εξελιγμένη κοινωνία). Θ’ αναφέρουμε ένα μόνο παράδειγμα: Η γυναίκα, λέει, οφείλει να θηλάζει δύο χρόνια το παιδί της. Και προχωράει ο Μωάμεθ καθιερώνοντας εργατικά δικαιώματα και αστικές υποχρεώσεις. «Κι αν δεν μπορεί για διάφορους λόγους να το θηλάσει αυτή, μπορεί να προσλάβει τροφό (παραμάνα). Αλλά αυτή και ο σύζυγός της οφείλουν να της πληρώσουν ό,τι συμφώνησαν».

Αυτά για να μάθουν ορισμένοι πολιτικοί και δημοσιογράφοι να μη διαμαρτύρονται για τις «κοσμικές» παρεμβάσεις της εκκλησίας και οι «θρησκευόμενοι» και το ιερατείο να μην είναι μονοδιάστατοι. Μόνο τα μεταφυσικά και τα τελετουργικά δηλαδή, που πιθανόν βολεύει αυτούς και άλλους.

Η θρησκεία έχει και το άλλο σκέλος – το σπουδαιότερο για μας, που αποτελεί και την προϋπόθεση για τις μετά θάνατον ελπίδες, όσων τις έχουν. Και το σκέλος αυτό είναι οι κανόνες δικαιοσύνης, ισότητας – λιγότερης έστω ανισότητας – και αδελφότητας, έστω πάλι διανοητικής, λογική, μακάρι και συναισθηματικής, των μελών της κοινωνίας και μάλιστα των πιστών.

Τέτοια εκκλησία είναι και χρήσιμη και συμβατή με το ουσιαστικό της περιεχόμενο.

Τέτοια εκκλησία θέλουμε.

 


Προτεινόμενο Video

Διαφήμιση

Επισκέπτες σε σύνδεση

Αυτήν τη στιγμή επισκέπτονται τον ιστότοπό μας 209 guests και κανένα μέλος