Στο προηγούμενο φύλλο, στο κύριο άρθρο με τίτλο «εισβολείς», είχαν αναφερθεί στο σοβαρότατο θέμα των λαθρομεταναστών που έχουν κατακλύσει και καταλάβει την χώρα. Σκοπός μου ήταν ν’ αναλύσω, στο παρόν, τον όρο εισβολείς και να αναφερθώ στα επιχειρήματα όσων ισχυρίζονται, μεταξύ άλλων, ότι παραβιάζουμε… «τ’ ανθρώπινα δικαιώματα» αποτρέποντας με το φράκτη ή με κάποιο τρόπο την λαθραία είσοδο μεταναστών.

Ακούστε ή ορθότερα διαβάστε «σοβαρό» επιχείρημα εκπροσώπου κάποιας βαρύγδουπης ΜΚΟ (Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης) που χρηματοδοτείται, βεβαίως: Πώς θα ζητήσει ο «πρόσφυγας» άσυλο, όταν βρεθεί μπροστά σ’ ένα τοίχο;

Δεν απαντήθηκε από κανέναν υποστηριχτή του «τείχους», γι’ αυτό θ’ απαντήσω εγώ:

- Ακόμα κι αν ήταν σιδερόφρακτα τα χερσαία και ναρκοθετημένα τα υδάτινα σύνορά μας (καθαρώς υποθετικά), πάλι θα είχαμε διόδους εισόδου στη χώρα. Εκτός από τ’ αεροδρόμια και τα λιμάνια υπάρχουν και οδικές προσπελάσεις με τις όμορες χώρες, όπου βρίσκονται τελωνεία και ελεγκτικές αρχές. Θα μπορούσε θαυμάσια λοιπόν ο «πρόσφυγας» αν ήταν τέτοιος ακόμη και χωρίς νομιμοποιητικά έγγραφα, ν’ αποτανθεί στην ελεγκτική αρχή των συνόρων και να ζητήσει άσυλο. Από την «κυρία είσοδο» δηλαδή, κι όχι από το «παράθυρο».

Σταματάω εδώ γιατί αναβάλω την περαιτέρω ανάλυση του θέματος επειδή προέκυψαν οι «παραγραφές».

Με είχε προβληματίσει εν τω μεταξύ, τηλεφωνική παρατήρηση ευγενέστατου και καλόπιστου αναγνώστη – κριτή, πάνω σε σχόλιό μου υπέρ του Δημάρχου Στυλίδας Απόστολου Γκλέτσου, σχετικά με τα διόδια και τις «αυθαίρετες» παρεμβάσεις του.

Μου είπε λοιπόν ο καλός αναγνώστης μου από τη Βάρη ότι «ζούμε σ’ ένα κράτος ευνομούμενο και δεν επιτρέπεται σε κανέναν να παρανομεί, ακόμη κι αν έχει δίκιο. Δεν μπορεί να αυτοδικεί. Υπάρχουν τα συντεταγμένα όργανα της πολιτείας – δικαστήρια, αστυνομία, δημόσια διοίκηση – να βρει το δίκιο του». Μααάλιστα!!!

«Υπάρχουν νόμοι, συμπλήρωσε, που πρέπει να ‘ναι σεβαστοί και να τηρούνται. Τι σημαίνει “ανυπακοή”, που λέει και ο Θεοδωράκης;».

Η αναφορά μου στην «Αντιγόνη» του Σοφοκλέους δεν τον είχε ικανοποιήσει. Τη χαρακτήρισε μάλιστα άστοχη και πρόχειρη, γιατί το καθεστώς του Κρέοντα ήταν απολυταρχικό, δικτατορικό, ενώ εμείς τώρα έχουμε Δημοκρατία!

Συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όλους να την ξαναδιαβάσετε. Κι αν βαριέστε να τη διαβάσετε όλη, (γιατί βαριούνται οι περισσότεροι, γι’ αυτό προτιμούν να παίρνουν έτοιμο το υπνοτικούλι τους από τους τηλεοπτικούς διαύλους), διαβάστε τουλάχιστον 10-15 σελίδες, από ‘κει που αρχίζει ο διάλογος του Αίμονα με τον πατέρα του – βασιλέα, μέχρι εκεί που ο Κρέοντας μεταμελείται, μετά την παρέμβαση του μάντη Τειρεσία και του χορού.

“Χορός” εν προκειμένω είναι ο λαός. Οι ψύχραιμοι και λογικοί γέροντες· όχι τόποτα λαμόγια που λιβανίζουν την εξουσία κατά τα κέφια της, γιατί μεθάει με το άρωμα του λιβανοτού και την αναισθητική αιθάλη που τον περιβάλει, υπό τον γλυκίτατο ήχο των μικρών μουσικών κωδώνων!

Ακούει, λοιπόν, στις τραγωδίες, η εξουσία το λαό, ακόμα κι αν είναι αυταρχική και τυρανική, γιατί ο Λαός – οι πολίτες, είναι η πόλη. Δεν είναι τα κτίρια, τα τοίχοι ή …τα ΜΑΤ!

Κι όποιοι νομίζουν ότι αυτά συνέβαιναν στο «θέατρο», 2500 χρόνια πριν, ας δούνε τι συνέβη προχτές στην Τυνησία, πριν λίγα χρόνια στη Βραζιλία, πριν 20 χρόνια στην Ανατ. Ευρώπη και τα Βαλκάνια, πριν 30 χρόνια στο Ιράν και πάει λέγοντας: Αν ο λαός δεν σε θέλει, τα κάστρα δεν σε σώζουν, όπως έλεγε ο μεγάλος πολιτικο-φιλόσοφος Νικολό Μακιαβέλλι1.

Αλλά είπαμε, εδώ “έχουμε δημοκρατία”, νόμιμα εκλεγμένη Κυβέρνηση, εκλογικά κατασκευασμένη κοινοβουλευτική στρατευμένη πλειοψηφία, εκ της μειοψηφίας του εκλογικού σώματος, το οποίον επί πλέον εξαπατήθηκε με εγγνωσμένα ψευδείς υποσχέσεις.

Επομένως κατά τη Συνταγματική «νομιμότητα», ό,τι νόμους ψηφίζει αυτή η Κυβέρνηση – όπως και οι προγενέστερες κι ότι διεθνείς συμβάσεις υπογράφει, είτε οικονομικές, είτε θίγουσες τα εθνικά συμφέροντα και την εθνική κυριαρχία, είτε την αξιοπρέπεια και τα λοιπά ανθρώπινα δικαιώματα του λαού αυτής της χώρας, πρέπει να τα δεχθούμε, ως τυπικά, νόμιμα!

Κι ως γνωστόν, κατά Βουλγαράκη, ό,τι είναι νόμιμο, είναι και ηθικό!!!

Είναι όμως έτσι; ΔΕΝ είναι!

Νόμος και απόφαση της Βουλής που δεν είναι συμβατή με το «περί δικαίου αίσθημα» του κοινωνικού συνόλου, είναι de factum θνησιγενή.

Αποφάσεις δικαστικών και διοικητικών οργάνων που δεν είναι ομοίως συμβατά με το «κοινό περί δικαίου αίσθημα», είναι επίσης θνησιγενή και όχι μόνον.

Το σπουδαιότερο είναι ότι συσωρεύουν οργή και μίσος και αναξιοπιστία του πολιτικού συστήματος και του πολιτικού σώματος.

Οι αποφάσεις, ιδιαίτερα, δικαστικών οργάνων – είτε της τακτικής δικαιοσύνης, είτε ειδικών σωμάτων, όπως οι επιτροπές της Βουλής, που είναι αντίθετες με «το κοινό περί δικαίου αισθήματος» και με τις προσδοκίες του κοινωνικού σώματος, προοιωνίζουν και εκκολάπτουν δεινά και εκτροπές για τα οποία ηθικοί αυτουργοί, κατ’ ουσίαν, θα είναι αυτά τούτα τα δικαστικά σώματα που αποφασίζουν κατά πρόφαση, “σύμφωνα με τους νόμους”, κόντρα όμως προς την λαϊκή απαίτηση, για απόδοση ευθυνών και κυριαρχία του δικαίου.

Δεν είναι του παρόντος η ανάλυση και η παρουσίαση του ορισμού του δικαίου και των νόμων – θετών κανόνων δικαίου, σύμφωνα με συγκεκριμένη διαδικασία.

Οι «σχολές» είναι πολλές. Θ’ αναφερθώ στη σύγχρονη Ευρωπαϊκή αντίληψη που οδηγεί αβίαστα στην άποψη ότι «όταν ένας συγκεκριμένος νόμος δεν συμφωνεί με τη δικαιοσύνη και τον ορθό λόγο δεν είναι γνήσιος νόμος, ή δεν είναι καν νόμος»2.

Και τη διακήρυξη του Αγ. Θωμά του Ακυϊνάτη (στην οποία αποδέχεται ακόμη και σήμερα η Καθολική εκκλ ησία και όχι μόνο) ότι «νόμος ερχόμενος σ’ αντίθεση με τον ορθό λόγο, δεν είναι σε τελική ανάλυση, νόμος»3.

Το ερώτημα που προκύπτει είναι ένα: Η λειτουργία και τα πορίσματα των δύο μεγαλυτέρων και υπευθύνων κομμάτων για τη σημερινή οικονομική και διεθνή κατάσταση της χώρας, για το Βατοπέδι και τη siemens καλύπτουν το «περί δικαίου αίσθημα» της ελληνικής κοινωνίας; Εσάς προσωπικά, σας καλύπτει;

Κι ένα δεύτερο – υστερόγραφο – ερώτημα. Γιατί, με τις «παραγραφές» που μεθόδευσαν, συντακτικά, νομοθετικά και δικαστικά, στερούν το δικαίωμα απ’ τους αξιότιμους πρώην Υπουργούς, Υφυπουργούς, Πρωθυπουργούς κλπ., ν’ αποδείξουν ενώπιον των δικαστηρίων την αθωότητά τους! Γιατί, με την «παραγραφή» να τους κρατούν, στο διηνεκές υπόδικους στη συνείδηση του ελληνικού λαού;

Είναι άδικο, είναι unfair, που θα ‘λεγε κι ο Μητσοτάκης…

 

―――――――

1. Ο “Ηγεμόνας” Ν. Machiavelli, εκόσεις Σκαραβαίος 1969.

2. Unesco “Λεξικό Κοινωνικών Επιστημών”, τομ.2 σελ. 608.

3. Αυτόθι ως άνω.

 

Προτεινόμενο Video

Διαφήμιση

Επισκέπτες σε σύνδεση

Αυτήν τη στιγμή επισκέπτονται τον ιστότοπό μας 166 guests και κανένα μέλος