Από τη χοντροκομμένη προπαγάνδα του αρμόδιου Υπουργού του Χίτλερ, Γιόζεφ Γκαίμπελς, μέχρι τους επιστήμονες επικοινωνιολόγους των σχολών κοινωνιολογίας των αμερικανικών Πανεπιστημίων και της «Σχολής» των συμπεριφοριστών (behaviourists), με τη συνδρομή των νέων τεχνολογιών και παραπλήσιων επιστημών και επαγγελμάτων, έχει διανυθεί μια μεγάλη διαδρομή πλέον των 70 ετών, ώστε η επικοινωνιολογία να έχει ωριμάσει αρκετά, χωρίς να …γεράσει.

Βέβαια κατά τη διαδικασία της ωρίμανσης όλων των οπωρών (παλαιών και νέων φρούτων), παρατηρούνται και φαινόμενα σήψης, αλλά και μεταλλάξεων και ψευδοπαραλαγών. Ο ανίδεος εκλαμβάνει π.χ. το νεράτζι για …πορτοκάλι, μέχρι που γεύεται την πίκρα και αντιλαμβάνεται τη διαφορά.

Το αντιπαρέρχομαι και επανέρχομαι στην ιστορική εξέλιξη της επικοινωνιολογίας για να καταλήξω σε πιο πρακτικά θέματα.

 

Σκοπός της επικοινωνιολογίας είναι ο έλεγχος και η στοχευμένη κατεύθυνση της κοινωνικής σκέψης (ατομικής και ομαδικής).

Η επιχείρηση paperclip των αμερικάνικων μυστικών υπηρεσιών με τη συνδρομή των συναφών επιστημών (κοινωνιολογία – κοινωνική και ατομική ψυχολογία) και πρακτικών εφαρμογών παραπλήσιων επαγγελμάτων (δημοσιογραφία, δημόσιες σχέσεις – P.R.), η Γκαιμπελική προπαγάνδα μετεξελίχθη σ’ αυτό που σήμερα ονομάζουμε επικοινωνιολογία.

«Το αποτέλεσμα; Κάθε φοιτητής δημοσιογραφίας έχει πλέον εκπαιδευτεί σ’ αυτήν ακριβώς την επιστήμη. Τελειοποιημένο σαν έργο Καλών Τεχνών και υποταγμένο στη λανθάνουσα δύναμη της σύγχρονης τεχνολογίας, το μυαλό μας γεμίζει από κάθε κανάλι, ζώνη και συχνότητα, 24 ώρες την ημέρα, 7 ημέρες την εβδομάδα. Δεν υπάρχει διαθέσιμος χώρος για ανεξάρτητη σκέψη. Οι σκέψεις μας, μας παρέχονται για λογαριασμό μας, τόσο αβίαστα  και τόσο βολικά, που ο μέσος Αμερικανός δεν γνωρίζει καν τι τις προκάλεσε»1.

Βέβαια δεν είναι αρκετά τα μαθήματα δημοσιογραφίας, ιδιαίτερα των ιδιωτικών σχολών και «πανεπιστημίων» για να δημιουργήσουν «επικοινωνιολόγους», ικανούς ακόμη και για να υπηρετήσουν το «διάολο» και πολύ περισσότερο ευσυνείδητους και αποφασισμένους ν’ ακολουθήσουν έναν κώδικα δεοντολογίας. Παράδειγμα ο γνωστός επικοινωνιολόγος της Ν.Δ., της Ντόρας Μπακογιάννη, του Σουφλιά, του Αλογοσκούφη, αλλά και της Siemens και του ΔΝΤ τώρα, Γ. Φλέσσα.

Ε, δεν γίνεται σε δύο «κυρίους» να δουλεύεις «και Ιησούν και Μαμωνά». Όταν όμως ρωτήθηκε στην εξεταστική Επιτροπή είπε: «Εγώ τη δουλειά μου έκανα, απλώς»!

Την έκανε τη «δουλειά του», ή πρέπει ν’ αναγνωστεί ότι «εγώ, απλώς κοίταγα πώς θα τα ‘κονομήσω;»

Ας επιστρέψουμε όμως στην επικοινωνιολογία και στους πρακτικούς στόχους μας:

Ο επικοινωνιολόγος πλέον της πολυσχιδούς κοινωνικής μόρφωσης, πρέπει να γνωρίζει και να χειρίζεται καλά και σωστά τη γλώσσα. Να είναι δημοσιοσχεσίτης και με σωστή συμπεριφορά (μπιχαβιορίστας). Αν δεν έχει κάποιες απ’ αυτές τις ικανότητες, πρέπει να πλαισιωθεί από κατάλληλους συνεργάτες.

Πλέον όσων ανέφερα παραπάνω, πρέπει να γνωρίζει, στα πλαίσια της τοπικής επικοινωνίας, τις τοπικές ιδιαιτερότητες. Πρόσωπα, πράγματα και προϊστορία.

Να γνωρίζει ακόμα και το savoir vivre, απ’ όπου μαθαίνεις ότι δεν καλείς σε μια εορταστική δεξίωση  - σ’ ένα πάρτυ – δυο θανάσιμους εχθρούς, γιατί μπορεί ν’ αρπαχτούν στα χέρια και να σου χαλάσουν το πάρτυ. Στην πολιτική, αν είναι αναγκαίοι αμφότεροι, τους πείθεις να συνεργαστούν σωστά για το καλό της ομάδας ξεχνώντας τα προσωπικά τους. Και βέβαια πείθεις τα μέλη της ομάδας ότι οφείλουν να εργάζονται για την ομάδα, αν ενδιαφέρονται για τον εαυτό τους!

Κι ακόμα πως προβάλλοντας σωστά τον εαυτό τους, προβάλλουν και την ομάδα. Η επιτυχία της οποίας είναι προϋπόθεση για τη δική τους επιτυχία.

Μετά μπαίνεις στις πρακτικές των επιλογών διαύλων και μέσων επικοινωνίας. Και όλα σε συνάρτηση με το κόστος και τις οικονομικές δυνατότητες και αναγκαιότητες.

Να το πούμε απλά: Δεν πετάς χρήματα σε κάθε ευκαιριακή φυλλάδα, όσο φτιασιδωμένη κι αν είναι. Η εφημερίδα, το «μέσο» πρέπει να είναι έγκυρο, αποδεκτό, να έχει διεισδυτικότητα. Τις άλλες τις χρησιμοποιείς από ελάχιστα, έως μηδενικά, υπολογίζοντας το όφελος και το πιθανόν αρνητικό διαφέρον.

Υποδεικνύεις στα μέλη της ομάδας τρόπους δράσης επισημαίνοντας τις κοινές κατευθύνσεις και βέβαια την αμφίδρομη ενημέρωση που πρέπει να έχει το κέντρο επιχειρήσεων.

Πρέπει να μάθεις ν’ ακούς υποδείξεις κι ας είναι και «βλακείες». Δημοκρατία έχουμε σε μια ομάδα!

Ακούγοντας εξ άλλου, τον κάνεις να αισθάνεται ότι συμμετέχει στη χάραξη της πολιτικής.

Και μη ξεχνάς ότι μπορεί να «είσαι εσύ ο Στρατηγός», αλλά ο «Στρατηγός» δεν είναι εκείνος που δίνει διαταγές, αλλά εκείνος που εμπνέει, και συνεγείρει τους «Στρατιώτες», για να πέσουν μ’ ενθουσιασμό στη μάχη.

Μπορεί να είσαι ο «Στρατηγός» που θα μοιραστείς τη νίκη με τους άλλους, αλλά θα επωμιστείς την ήττα όλη εσύ, αξιοθρήνητε «Στρατηγέ»…

Είναι πολλά που πρέπει κι ασφαλώς γνωρίζει ο «Στρατηγός» επικοινωνιολόγος, που θα μ’ έκαναν κουραστικό, αν ανέφερα μόνο τα μισά.

Θα ήμουν ευτυχής αν δεν «ξύνιζαν τα μούτρα τους», διαβάζοντάς με, οι διάφοροι επικοινωνιολόγοι. Αυτό θα σήμαινε ότι έχουν τουλάχιστον κάποια συνάφεια με το επάγγελμα.

Κλείνω με την υπενθύμιση ότι ο επικοινωνιολόγος έχει καθήκον να συνθέτει κι όχι βέβαίως, να διαλύει.

––––––––––––––

1.“The Nazification of America” (Μάρτιος 2003).

 

Προτεινόμενο Video

Διαφήμιση

Επισκέπτες σε σύνδεση

Αυτήν τη στιγμή επισκέπτονται τον ιστότοπό μας 164 guests και κανένα μέλος