Άρθρα Κώστα Βενετσάνου

Πολιτική ασκούν εκείνοι που εγκρίνουν ή απορρίπτουν, ή προτείνουν με την ψήφο και το λόγο τους, προφορικό ή γραπτό, τι πρέπει να γίνει για το καλό του κοινωνικού συνόλου, για το καλό της “πόλης” - του κράτους.

Πολιτική ασκεί κι αυτός που συζητάει στο καφενείο και τάσσεται υπέρ ή κατά κάποιων επιλογών της κυβερνητικής πρακτικής, υπέρ ή κατά κάποιων πολιτικών προσώπων. Το θέμα είναι πόσο υπεύθυνα και πόσο ανιδιοτελώς το κάνει. Το θέμα είναι να και πόσο γνωρίζει πρόσωπα και πράγματα για να έχει γνώμη και ποια είναι τα κριτήρια και η ικανότητα της κρίσης του για να είναι η γνώμη του έγκυρη!

Κι αν αυτά ισχύουν για τους πολίτες, πόσο μάλλον για τους πολιτικούς. Επαναλαμβάνω, οποιουδήποτε διαμετρήματος.

Ας πάμε στα κατώτερα κλιμάκια πολιτικών. Στους δημοτικούς συμβούλους και ιδιαίτερα στους υποψήφιους δημοτικούς συμβούλους.

Ο έγκριτος επιφυλλιδογράφος της “Καθημερινής” Χρ. Γιανναράς, στο άρθρο του της Κυριακής 19/9/10, γράφει: “Τοπικοί άρχοντες με κομματικό χρίσμα είναι χλεύη της δημοκρατίας”.

Προσυπογράφουμε και διερωτώμαστε: Αν το απλό χρίσμα ενός κόμματος και η “στήριξη” - άλλο όνομα του χρίσματος - αποτελεί “χλεύη της δημοκρατίας”, τι αποτελεί το κοινό χρίσμα των δύο ισχυροτέρων κομμάτων στο πρόσωπο ατόμου με μηδενικά γνωστά προσόντα, μόνο και μόνο επειδή διετέλεσε γαμπρός ισχυρού οικονομικού παράγοντα;

Και διερωτάσαι αλήθεια, ως αφελής πολίτης, μπορεί αγοραία συμπεριφορά να ταυτίζεται με την απλοϊκότητα ή την προσήνεια. Μπορεί να ταυτίζονται αντίθετες έννοιες;

 

Κι όταν τέτοιες μεταμορφώσεις - μασκαρέματα αποτολμώνται από καλλιεργημένους, μορφωμένους και σπουδαγμένους πολίτες δεν είναι εύλογο το ερώτημα αν κάτι τέτοιο επιχειρείται ανιδιοτελώς και ανεπηρέαστα;

Κι αν ως καλόπιστοι αφελείς, αποκλείσουμε την ιδιοτέλεια - που τουλάχιστον για ορισμένους φαντάζομαι ότι ενυπάρχει - τότε σίγουρα θα πρέπει ν’ ανατρέξουμε στην ψυχολογία, στην ψυχοπαθολογία και την ψυχανάλυση.

Το παραπάνω παράδειγμα μόνο ως μεμονωμένο και ακραίο γεγονός το αναφέρω και το εντάσσω στο γενικότερο θέμα μου που είναι η λανθάνουσα ή αποκρυπτόμενη ιδιώτευση των πολιτικών!

 

Εδώ λοιπόν αναφέρομαι στους πολιτικούς με την ευρεία και ιδιαίτερα την στενή έννοια που ενώ υποδύονται ότι αναμειγνυόμενοι στα κοινά ενδιαφέροντα για το κοινό καλό, στην πραγματικότητα - καμία φορά και υποσυνείδητα - ενδιαφέρονται για το κοινό καλό, στην πραγματικότητα - καμία φορά και υποσυνείδητα - ενδιαφέρονται για  το “ίδιον” - το προσωπικό τους όφελος, ακόμα και εις βάρος της πόλης.

 

Αυτό το φαινόμενο, όλο και συχνότερο στην εποχή μας, ανάγεται στην παθογένεια της πολιτικής δυναμένη να οδηγήσει σε ανήκεστη βλάβη του πολιτικού συστήματος.

 

Δεν νοείται υγιής - ψυχολογικά και ηθικά - πολιτικός, ας πούμε υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος που ομνύει και ευφραίνεται στην παρουσία και μόνον του αρχηγού του, που υπεραμύνεται μαχητικά των λόγων και των πράξεων του αρχηγού, επί μακρόν, την επαύριο για κάτι πεισματάκια, γιατί του χάλασε το χατήρι, γιατί δεν τήρησε το savoir vivre, να εκθέτει έναν συνδυασμό, έναν κόσμο και στη συνέχεια, να αυτομολεί, προσχωρώντας σε αντίπαλη παράταξη, ή στην ηπιότερη περίπτωση να ιδωτεύει.

 

Ας σοβαρετούμε επιτέλους, ας αναλογιστούμε τις ευθύνες μας όλοι και ας πράξουμε αναλόγως.

Ο πολιτικός περισσότερο από κάθε πολίτη, εξ’ ορισμού οφείλει να ενδιαφέρεται πρωτίστως για το καλό της πόλης. Το πραγματικό και ουσιαστικό καλό που έχει σαφή αντίκτυπο και στην υγιή λειτουργία της δημοκρατίας. Οχι μπλα - μπλα για να δικαιολογούμε τα αδικαιολόγητα και να προτάσσουμε στα μείζονα, τα ελάσσονα. Να προβάλουμε δηλαδή τα ελάχιστα και να αγνοούμε τα μέγιστα.

 

Δεν είναι δυνατόν, δεν είναι υγιές φαινόμενο ο πολιτευόμενος να κινείται και να συμπεριφέρεται χωρίς πολιτικό κριτήριο, αλλά με γνώμονα την ιδιωτική του ποικιλόνυμη ικανοποίηση.

 

Τέλος, όλα αυτά τα παραπάνω, ο πολίτης - ψηφοφόρος να μην τα λαμβάνει υπ’ όψιν του και ενίοτε να επιβραβεύει την υποκρυπτόμενη ιδιώτευση, οδηγούμενος έτσι σε ιδιότυπο πολιτική ιδιωτεία, που αποτελεί ψυχοπαθολογική νοητική κατάσταση.