Δεν είχα σκοπό να τοποθετηθώ στην εκλογή νέου Προέδρου της Νέας Δημοκρατίας, τη στιγμή μάλιστα που δεν είμαι νεοδημοκράτης. Αποφάσισα να το κάνω, ως Ελληνας πολίτης για δύο λόγους:

Πρώτον μ’ όλη αυτή τη συζήτηση που έγινε για το άνοιγμα στη «βάση» και στην κοινωνία, πιστεύω ότι ο αρχηγός ενός κόμματος, οποιουδήποτε και ιδιαίτερα ενός κόμματος που ενδέχεται να διαχειριστεί τις τύχες της χώρας, ενδιαφέρει κάθε πολίτη που εν δυνάμει μπορεί κάποια δεδομένη στιγμή να το υποστηρίξει. Είναι η κινητικότητα των ψηφοφόρων εξ’ άλλου, που δίνει την εκλογική δύναμη σ’ ένα κόμμα. Πώς θα γινόταν το 13%, 24% και 48%. Πώς θα γινόταν το 54%, 41% και 33%!

Ο δεύτερος και κυρίαρχος λόγος είναι η άδικη και ανοίκεια επίθεση που δέχθηκε ο Αντώνης Σαμαράς από τους κεκράκτες1 της Ντόρας Μπακογιάννη – Μητσοτάκη, αλλά και από την ίδια εμμέσως, όταν ιδιαιτέρως τονίζει την σταθερότητά της στο κόμμα και οδηγεί κατ’ αντιδιαστολή, συνειρμικά, στην αποχώρηση κάποια στιγμή του Σαμαρά.

Ε, λοιπόν, «στου κρεμασμένου το σπίτι, δεν μιλάνε για σκοινί».

Ο Αντώνης Σαμαράς «γεννήθηκε» στη Ν.Δ., δεν προσχώρησε. Το 1993, με κυβέρνηση Ν.Δ. και πρωθυπουργό τον Κ. Μητσοτάκη,  ο Σαμαράς διαφώνησε με τον Μητσοτάκη στο εθνικό θέμα των Σκοπίων και παραιτήθηκε από βουλευτής. Στη συνέχεια, λίγους μήνες μετά, ο Μητσοτάκης έφερε θέμα ιδιωτικοποίησης του ΟΤΕ, ενώ στις προγραμματικές του δηλώσεις – επί των οποίων πήρε ψήφο εμπιστοσύνης στη Βουλή, όπως κάθε Κυβέρνηση – είχε δεσμευθεί ρητά ότι ΔΕΝ θα ιδιωτικοποιούσε τις δημόσιες επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας, όπως ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ (τις ονόμασε ξεκάθαρα).

Ο Μητσοτάκης λοιπόν αθέτησε τις προγραμματικές του δεσμεύσεις και ένας – δυο βουλευτές της Ν.Δ. – όχι ο Σαμαράς, που είχε παραιτηθεί και αποχωρήσει – καταψήφισαν. Κανονικά, αν σέβονταν τον ελληνικό λαό και τις δεσμεύσεις τους, έπρεπε όλοι να έπαιρναν πίσω την ψήφο εμπιστοσύνης προς την κυβέρνηση που έφερνε νόμο ενάντια στις δεσμεύσεις της.

Αυτά για το 1993. Γιατί υπάρχει και το 1965 και ο «μέγας αποστάτης», που πρόδωσε το 53% του ελληνικού λαού, που συμμάχησε με τον πραξικοπηματία βασιλιά και άνοιξε το δρόμο στη Χούντα του 1967, δεν δικαιούται να μιλάει για “αποστασίες”.

Εξ’ άλλου ο άστεγος πολιτικά, μετά τη μεταπολίτευση Κων/νος Μητσοτάκης, γιατί κανένας δεν τον ήθελε, δημιούργησε το δικό του κόμμα των «νεοφιλελευθέρων», στις εκλογές του 1977 και με 1,03% έβγαλε δύο βουλευτές, τον εαυτό του και τον Παύλο Βαρδινογιάννη, αφού προεκλογικά βεβαίως είχε κατηγορήσει τον Κων/νο Καραμανλή.


Αδραξε την ευκαιρία το 1980, που ο Κων/νος Καραμανλής ήθελε να μεταπηδήσει στην προεδρία  της Δημοκρατίας, έκανε μια συναλλαγή στα όρια του θεμιτού πολιτικά και προσχώρησε στη Νέα Δημοκρατία. Είχε φιλοδοξίες ο άνθρωπος, είχε και παιδιά να εξασφαλίσει πολιτικά.

Ο Μητσοτάκης, δηλαδή είναι «μέτοικος» στη Ν.Δ. Ακόμα και πέρυσι κατηγόρησε τον Κων/νο Καραμανλή για το χειρισμό του σκοπιανού «που δεν τον άκουσε»!


Και μη μου πείτε τώρα, «αυτά αφορούν τον Κ. Μητοστάκη κι όχι την κόρη του!»… Βεβαίως είναι πράξεις του πατρός, αλλά είναι γνωστό ότι «αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα», αλλά και τα οφελούν τα μάλλα. Ποια θα ήταν η Ντόρα που θα διεκδικούσε την προεδρία ενός μεγάλου κόμματος, αν δεν ήταν κόρη του Μητσοτάκη;

Εξ’ αντιδιαστολής, αν είναι κάτι που μου εμπνέει εμπιστοσύνη στο πρόσωπο του Σαμαρά, είναι ότι είναι εγγονός της μεγάλης συγγραφέως Πηνελόπης Δέλτα, που αυτοκτόνησε όταν μπήκαν τα γερμανικά στρατεύματα στην Αθήνα. Ενστάλαξε με τα βιβλία της,  σε γενιές Ελλήνων τον πατριωτισμό.

Δεν είναι δυνατόν να μην επηρέασε βαθιά και τον εγγονό της Αντώνη Σαμαρά.

Προτεινόμενο Video

Διαφήμιση

Επισκέπτες σε σύνδεση

Αυτήν τη στιγμή επισκέπτονται τον ιστότοπό μας 162 guests και κανένα μέλος