Τί νέο φέρνει;
του Κώστα Βενετσάνου
Πάμπολα τραγούδια του ελληνικού και ξένου ρεπερτορίου είναι αφιερωμένα στον γυρισμό!
Από την Οδύσσεια του Ομήρου μέχρι τα «λαϊκά» και άλλα, του σήμερα.
«Κι αν δυστυχήσεις, την πόρτα μ’ έλα να χτυπήσεις» του Αττίκ, μέχρι το «Γύρνα επιτέλους» του Κατ. Λιόλιου και του Στράτου Διονυσίου, «Γύρισε κοντά μου, γύρισε κι όταν κουραστείς, φύγε ξανά και ξαναγύρισε!»
Μα και τ' αντίθετο: «Μη γυρίζεις πια» του Αντ. Ρέμου: «Μη γυρίζεις πια / γιατί είναι μια λαβωματιά / που δεν μπορείς, όσο κι αν θες, να τη γιατρέψεις...»
Ποιο ταιριάζει καλύτερα, στον Αλέξη Τσίπρα το αφήνω στην κρίση σας, να μας το επισημαίνετε.
Και για να σοβαρευτούμε, αν και τα τραγούδια «μιλάνε», ο Αλέξης Τσίπρας, που εμφύσησε σε μεγάλη μερίδα λαού την ελπίδα, με την νεανική του, τότε, ορμή κι αποφασιστικότητα παραδειγματική, σε ευρωπαϊκό μάλιστα επίπεδο, που το φτερούγισμά της έφτανε πέρα απ’ τα όρια της Ιβηρικής, τα γκρέμισε ΟΛΑ, γιατί πρόδωσε το λαό! Πρόδωσε τη δύναμή του.
Λύγισε στις πιέσεις και στις μεθοδεύσεις των εταίρων και των ημετέρων: Του τότε Προέδρου της Δημοκρατίας Παυλόπουλου, της Νέας Δημοκρατίας, του ΠΑΣΟΚ και λοιπών, που τους πήρε το «ΠΟΤΑΜΙ» και στέρεψε, αφού έκανε τη βρώμικη «δουλειά»…
Οι Πρέσπες απ’ τη μια και το πραξικόπημα της ανατροπής και αναστροφής του Δημοψηφίσματος απ’ την άλλη. Το ΟΧΙ που έγινε ΝΑΙ.
Ευθύνεται όλο σχεδόν το φάσμα του πολιτικού κόσμου, εκτός όσων δραστικά διαχώρισαν τη θέση τους: Π. Λαφαζάνης κι όσοι τον ακολούθησαν, Ζ. Κωνσταντοπούλου, Γιάνης Βαρουφάκης κ.ά. και το ΚΚΕ βεβαίως. Κι αυτοί όμως κατηγορούνται γιατί «δεν χάλασαν τον κόσμο», αντιστεκόμενοι στο πραξικόπημα και στην κατ’ εξακολούθηση παραβίαση του Συνάγματος, σύμφωνα με το ακροτελεύτιο άρθρο του, 120.
Αλλά ο Τσίπρας έχει ένα «καλό», εξ’ αντικειμένου. Γυρίζει ωριμότερος. Είναι, τώρα, μεσήλικας, 51 ετών· δεν είναι ο νέος, τριαντάρης, τότε, και άπειρος. Τώρα, είναι ώριμος και έμπειρος!
Φτάνει, όμως, αυτό, ή μήπως, κατά πως λέει η παροιμία, «ο λύκος κι αν εγέρασε κι άσπρισε το μαλλί του, μήτε η γνώμη άλλαξε, μήτε η κεφαλή του»;
Μην ξεχνάμε ότι αυτός, εμπειρότερος πια, το 2019, διέλυσε το κόμμα που αυτός ανέδειξε. (Παραίτησή του από την Προεδρία του κόμματός του, Κασελάκης, Φάμελος και Σια… Νέα Αριστερά)… Διάσπαση και κατ’ ακολουθίαν συρρίκνωση.
Συνεπώς, όσα κόμματα κυβέρνησαν κι έφεραν την Ελλάδα και το λαό της σ’ αυτήν την κατάντια να είναι δανείων υποτελής (τώρα χρωστάμε τα διπλάσια απ' όσα όταν μπήκαμε στα μνημόνια), πρέπει να αυτοδιαλυθούν αν έχουν ίχνος τσίπας, (δεν το προσδοκώ), ή να τα διαλύσει ο Λαός, με την ψήφο του.
Δύο πολιτικές, κατ’ ουσίαν, παρατάξεις υπάρχουν: Μία παράταξη αντεθνική και αντικοινωνική, αυτών που έχουν ως «όραμα» ή ενστερνίζονται τη λεγόμενη «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση», δηλ. την Ομοσπονδιακή Ένωση Ευρωπαϊκών κρατών, υπό την ηγεσία της Γερμανίας, και μετατροπή των σημερινών κρατών σε ομόσπονδα κρατίδια – Περιφέρειες, με κρατούσα ιδεολογία και κοινωνικό καθεστώς, θεσμοθετημένο με τη συνθήκη της Λισαβόνας, τον νέο-φιλελευθερισμό, με την ασυδοσία του μεγάλου κεφαλαίου, και στην ανάγκη με προσφυγή στους επεκτατικούς πολέμους.
Η άλλη παράταξη, η εθνικο-κοινωνική, διεθνιστική, είναι εκείνη, που επιθυμεί κι επιδιώκει τη διατήρηση της ανεξαρτησίας των κρατών-εθνών, με κοινωνική δικαιοσύνη, ειρήνη και συνεργασία μεταξύ των κρατών.
Δεν είναι ουτοπία· είναι μια πραγματικότητα, που διήρκεσε πάνω από 50 χρόνια, μέχρι τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης.
Επ' αυτού, σε ποια παράταξη θα τοποθετηθεί ο Τσίπρας;
Όλα τα άλλα είναι μικρές αποχρώσεις του ιδίου χρώματος.
Λίγο διαφέρει η Ν.Δ. απ’ το ΠΑΣΟΚ, κι αυτό με τη σειρά του, με την η λεγόμενη αριστερά, ΣΥΡΙΖΑ κ.λπ.
Κι απόδειξη τρανταχτή είναι η συχνή μεταπήδηση Υπουργών απ’ το ένα κόμμα στο άλλο.
Τώρα, από πλευράς τακτικής, όσοι τάσσονται απέναντι στη λεγόμενη «Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση», δεν σημαίνει δογματική αποχώρηση της Ελλάδος από την Ευρωπαϊκή Ενωση (Ε.Ε.), όπως έκανε η Αγγλία. Αυτή το ’κανε και μπόρεσε. Εμείς έχουμε πολλές δεσμεύσεις που δεν δεχόμαστε και τις σεβόμαστε! Πάντα διαπραγματευόμενοι σε όσα χωλαίνουν νομικά και πραγματικά.
Παραμονή όμως στην Ε.Ε. δεν σημαίνει και παραμονή στην Οικονομική και Νομισματική Ενωση (ΟΝΕ), η οποία στη πραγματικότητα είναι μόνο Νομισματική. Από την ΟΝΕ αποχωρούμε άμεσα και κρατάμε την εθνική μας ανεξαρτησία!
Αλήθεια, που είναι οι «εθνικόφρονες» της δεκαετίας του ’50 και του 1960, τότε που ζητούσαν πιστοποιητικά εθνικοφροσύνης και «διερύγνυαν τα ιμάτιά τους» κατά των διεθνιστών;
Κι επ' αυτού, ποια θα είναι η τοποθέτηση του Τσίπρα;
Τέλος, τι καινούργιο φέρνει ο Τσίπρας;
Ή μήπως μόνο, για να φύγει ο Μητσοτάκης;
Άφησα, τελειώνοντας, το αυτονόητο: Μια λογοδοσία των πεπραγμένων του και κύρια για την πραξικοπηματική αναστροφή του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου 2015 και την κοροϊδία και περιφρόνηση του 62% του ελληνικού λαού.
Για την απροκατάλυπτη αξιοπιστία των λεγομένων μου, παραθέτω αναπαραγωγή πρωτοσέλιδων της “ΕΒΔΟΜΗΣ», της επίμαχης εποχής, 2015. Τον υποστήριξα, πριν τις εκλογές τον Γενάρη 2015· τον απέρριψα με δικαιολογημένη οργή όταν πρόδωσε τον λαό με την δύσφημη ανακυβίστηση (κωλοτούμπα).
Έκανα ό,τι πρέπει να κάνει κάθε υπεύθυνος πολίτης. Οι πολιτικοί και τα κόμματα δεν είναι η ποδοσφαιρική μας ομάδα· δεν είμαστε οπαδοί.
