Έξω από ένα φυλάκειο «προστασίας του πολίτη»· ένα μέτρο από τον φρουρό!
του Κώστα Βενετσάνου
Ακόμα μια νέα γυναίκα έχασε τη ζωή της, από έναν άνανδρο. Ένα «αντράκι» θρασύδειλο της. Ανάξιο να φέρει το όνομα του άντρα· ανάξιο να φέρει το όνομα του ανθρώπου. Έναν μανιακό εγωιστή φονιά! Έναν πρωτόγονο σφαγέα, ενός ανυπεράσπιστου πλάσματος, αιφνιδιαστικά.
Κι αυτό, έξω από το αστυνομικό τμήμα. Έξω από ένα φυλάκειο «προστασίας του πολίτη»· ένα μέτρο από τον φρουρό!
Το έγκλημα αυτό, έξω από τον αποτροπιασμό που προκαλεί, έχει τα εξής χαρακτηριστικά ως προς τους δράστες: τη συχνότητα (πάνω από 90 περιστατικά, τα τελευταία 3 χρόνια), την επαναληπτικότητα (μίμηση;), την ομοιομορφία.
Ως προς την πολιτεία δε, την προχειρότητα της αντιμετώπισης του φαινομένου – αυστηροποίηση της ποινής – και της παντελούς έλλειψης έρευνας, ως προς τα αίτια έξαρσής του. Επιπλέον δε, ως προς τον χειρισμό των υποθέσεων, με την τυπικότητα ενός «περιστατικού». «Τι ορίζει το πρωτόκολλο». Η τυπικότητα της «προστασίας του πολίτη». Και όχι της ουσίας, του περιεχομένου της ασφάλειας. Όχι του περιεχομένου της έννοιας του αστυνομικού, ενός οργάνου εντεταλμένου «εν παντί τόπω και χρόνω», στην προστασία των πολιτών.
Νομίζω μάλιστα ότι αποτελεί και παράπτωμα για τον αστυνομικό που ενεργεί «εκτός υπηρεσίας».
Αύριο θα έχει ξεχαστεί η υπόθεση. Θα έχουν μείνει λίγα λουλούδια μαραμένα και ο ανείπωτος πόνος των οικείων. Η υπόθεση θα έχει καλυφθεί από ένα νέο συνταρακτικό γεγονός, συνήθως του αστυνομικού ρεπορτάζ.
Τι να κάνουμε;
Τι να κάνουμε ως πολιτεία. Τι κάνουμε ως οργανωμένη κοινωνία.
Ο καθένας έχει τις δικές του αντιλήψεις. Δεν τις διδάχθηκε από κανένα οργανωμένο κράτος. Κάποτε το ρόλο αυτό τον είχε επωμισθεί η θρησκεία· το κατηχητικό. Κουτσά – στραβά, τα κατάφερνε ως ένα βαθμό. Βέβαια είχε και τα «… η δε γυνή να φοβείται τον άνδρα», αλλά τι να κάνουμε; Η γυνή είχε υποταχθεί στη μοίρα της και η ζωή συνεχιζόταν με τον …αφέντη.
Αυτό τώρα είναι παρένθεση και παρελθόν και πολύ σωστά.
Μένουμε στο «ο καθένας έχει τις αντιλήψεις του». Δεν είναι έτσι στις σύγχρονες κοινωνίες. Δεν είναι δυνατόν να διαπαιδαγωγεί η …τηλεόραση, που προάγει τη βία, δείχνοντας εκατοντάδες φόνους την ημέρα, μέχρι και ηρωικούς» και άπειρες πράξεις βίας. Αυτό παράγει τον εθνισμό στη βία.
Και μ’ ένα «κατάλληλο για άνω των 18 ετών» καθαρίσαμε κι έχουμε ήσυχη τη συνείδησή μας. Στις αρχαίες τραγωδίες οι βίαιες πράξεις αναγγέλλονταν. Σήμερα οι πιτσιλιές από αίμα στον τοίχο του ‘'στόχου'’ προβάλλονται …θριαμβευτικά, χάριν του ρεαλισμού και της ελευθερίας της «καλλιτεχνικής» έκφρασης. «Προγραμματίστηκαν έτσι, ώστε τον άνθρωπο που σκοτώνουν να μην τον βλέπουν ως άνθρωπο, αλλά σαν στόχο». (Για τους σκοπευτές), λες και είναι video game. Και μετά διερωτώμαστε γιατί τόση βία στα σχολεία (booling), γιατί τόση βία στην κοινωνία.
Την επόμενη ημέρα του τραγικού συμβάντος είχαμε συμπλοκή μαθητών με μαχαίρια στην Κέρκυρα. Πήγε να τους «χωρίσει» ένα κορίτσι· έφαγε κι αυτή τα χαστούκια της. Πάλι καλά!
Δεν είχαν διδαχθεί τίποτα από το τραγικό συμβάν του μαχαιρώματος της νεαρής γυναίκας. Ίσως δεν το είχαν ακούσει καν στις ειδήσεις.
Δεν γίνεται να έχει ο καθένας τις δικές του αντιλήψεις, ως προς την αντιμετώπιση κάποιων καταστάσεων και ιδίως ως προς την αντιμετώπιση της διαφορετικότητας των αδυνάτων ή κατά περίπτωση και λόγω των συνθηκών αδυνάτων, και ειδικότερα των γυναικών.
Κοσμοθεωρίες διαφορετικές, ασφαλώς και βεβαίως δύναται να έχουν. Κοινωνικές ιδεολογίες ανοικτές στη διαλεκτική αντιπαράθεση, βεβαίως και έχουν.
Διαφορετικές αντιλήψεις ως προς την ειρηνική αντιμετώπιση των διαφορών που ανακύπτουν στις προσωπικές ή κοινωνικές σχέσεις δεν δύνανται να έχουν. Είναι θέμα κανόνων που διέπουν την κοινωνία· κι αυτό διδάσκεται.
Διδάσκεται στα σχολεία, διδάσκεται στην οικογένεια, διδάσκεται στην ψυχαγωγία, διδάσκεται στην κοινωνία, διδάσκεται στα …τραγούδια.
Ο μέγας διδάσκαλος καθηγητής της εγκληματολογίας Κ. Γαρδίκας έγραφε, πως και τα τραγούδια ακόμη διαπλάθουν τους ανθρώπινους χαρακτήρες κι επηρεάζουν την εγκληματική τάση. Και τότε, μετά τη γερμανική κατοχή, τα τραγούδια που στοχοποιούνταν ήσαν του στιλ, «θα σαλτάρω, θα σαλτάρω / τη ρεζέρβα να σου πάρω»., «…Εσύ στο χώμα / κι εγώ στη φυλακή» κ.ά. «Χθες» το «πάμε βόλτα με κλεμμένο αμάξι» και «σήμερα», με τα συγκροτήματα ΤΡΑΠ: «δεν μπορούμε να ’μαστε μαζί / μια σχέση τόσο τοξική σε όλα αυτό οδηγεί / ή στο χώμα ή στη φυλακή». Προσβάλω όχι μόνο την αισθητική αλλά και το σεβασμό σας και τον αυτοσεβασμό μου, αν αναφέρω άλλους στοίχους.
Ένα περιστατικό ακόμη και κλείνω με τα παραδείγματα. Γονιός, τότε με τις καταλήψεις, προέτρεπε το γιό του, μαθητή της τρίτης Λυκείου, που ήταν κατά των καταλήψεων να βιαιοπραγήσει κατά των καταληψιών συμμαθητών του: «…ν’ ανοίξει και καμμιά μύτη…». Κι ο μαθητής δίδαξε τον πατέρα του: «Άσε με, ρε μπαμπά, με το Γιάννη είμαστε μαζί απ’ το νηπιαγωγείο!»
Εδωσα συγχαρητήρια στον πατέρα για το παιδί που είχε· δεν μπόρεσαν χάριν ευγενείας, να συλλυπηθώ το γιό για τον πατέρα του. Αυτός είχε ενσωματωθεί απολύτως στην ανταγωνιστική κοινωνία που ζούμε. Στη ζούγκλα.
Σήμερα «διδάσκεται» η βία· η ωμή βία. Είναι η «εύκολη» λύση επίλυσης των διαφορών. Η εύκολη λύση επιβολής των απόψεών μας, των επιθυμιών μας, της εξασφάλισης των συμφερόντων μας, της επιβολής της εξουσίας μας, της ικανοποίησης του εγωισμού μας, της εκδίκησης και των αλυσιδωτών αντεκδικήσεων.
Η βία είναι αδυναμία πειθούς. «Πειστέον, ου βιαστέον την (ανθρώπινη) φύσιν», έλεγε ο Επίκουρος. Μα πώς να πείσεις όταν έχεις άδικο, η εν αδίκω κατέχεις; Με τη βία!
Δεν σκοτώνεις «από αγάπη» τον άνθρωπο που αγαπάς. Από εγωιστική υπερβολική αγάπη του εαυτού σου, σκοτώνεις.
