Η ηγεμονική διάθεση των ΗΠΑ γίνεται ολοένα και πιο εμφανής
Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς αιδώ
Μεγάλα και υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη
Κωνσταντίνος Καβάφης
«Τι είδους Ευρώπη (πρέπει να) προτιμά και προωθεί η Αμερική» λέει ο επί σειρά δεκαετιών και πολλών προέδρων Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ, Μπρεζίνσκι1.
Και διευκρινίζει διπλωματικά και ολίγον πλαγίως ειλικρινά: «Η επίσημη Ουάσιγκτον διακηρύσσει σταθερά την επιθυμία της να δει την Ευρώπη να αναδεικνύεται σε ενιαία οντότητα, αρκετά ισχυρή ώστε να μοιραστεί με την Αμερική τόσο τις υπευθυνότητες όσο και τα βάρη της παγκόσμιας ηγεσίας».
Όμως στην πρακτική, στην πραγματικότητα, διερωτάται: «Επιθυμεί πράγματι η Ουάσιγκτον μιαν Ευρώπη που είναι γνήσια ισότιμος εταίρος στις παγκόσμιες υποθέσεις ή προτιμά μιαν άνιση συμμαχία;». Και απαντά στο ερώτημα ο ίδιος: «Το ζήτημα του Ισραήλ μιας έρχεται αμέσως στο μυαλό» (Και της Ουκρανίας, λέμε εμείς) «…Επίσης οι ΗΠΑ δεν αντιμετώπισαν τις διαφορές μεταξύ ΗΠΑ και Ε.Ε., σχετικά με το Ιράν και το Ιράκ, ως ζήτημα μεταξύ ίσων, αλλά ως θέμα ανυπακοής»2. [και υποτακτικού, λέμε εμείς, όπως και στο θέμα της συμμαχικής σύνδεσης ΗΠΑ – Αγγλίας με την Αυστραλία (A.UK.US) εναντίον της Κίνας] «Αμηχανία στην ΕΕ», έλεγε η ΕΡΤ NEWS, πριν δύο χρόνια3.
Τα προαναφερθέντα προχείρως είναι ψήγματα του πλήθους των καταφανών ενδείξεων του ηγεμονικού χαρακτήρα της παγκόσμιας αυτοκρατορίας που επιδεικνύει το οικονομικό – στρατιωτικό κατεστημένο των ΗΠΑ. Η αίσθηση είναι γενικότερη της μνήμης και της γνώσης των πολιτών της Ευρώπης κι όλου του κόσμου.
Η αίσθηση της πραγματικότητας είναι γενική. Το θέμα είναι, πόσο είναι παραδεκτή.
Η στοχευμένη μεθοδικά, πριν απ’ το τέλος του Β' Παγκοσμίου πολέμου, ηγεμονική διάθεση των ΗΠΑ για την πρώτη, ιστορικά, παγκόσμια Αυτοκρατορία, γίνεται εμφανής απ’ την εξιστόρηση των γεγονότων αυτής της περιόδου από τον «πατέρα της νίκης», πρωθυπουργό της Αγγλίας Ουίνστον Τσώρτσιλ. Δεν αφορά όμως το παρόν άρθρο, παρά μόνο όσον αφορά την Ευρώπη και ιδιαίτερα την Ευρωπαϊκή Ενωση (ΕΕ).
Δεν γίνεsαι Ηγεμόνας – είτε «δημοκρατικά», είτε δικτατορικά, είτε «ελέω Θεού» εάν δεν εξασφαλίσεις Υπουργούς αφοσιωμένους - υπηρέτες, στρατηγούς ικανούς και υπάκοους, λαούς «υπήκοους» και συμμάχους πιστούς και υποδεέστερους σε μιαν «άνιση συμμαχία» που λέει κι ο Μπρεζίνσκι, αλλά και πολύ πριν απ’ αυτόν, ο Ναπολέων, ο Μακιαβέλλι κ.ά. αλλά και πολύ παλαιότερα εδώ και 2,5 χιλιάδες χρόνια πριν, με την εξιστόρηση του Πελοποννησιακού πολέμου και της ‘’Αθηναϊκής Συμμαχίας’’, απ’ τον Θουκυδίδη.
Η επιστημονικά οργανωμένη μακρoχρόνια πορεία προς την ολοκλήρωση της παγκόσμιας αμερικανικής Αυτοκρατορίας είναι βεβαιωμένη ιστορικά και παραδεδεγμένη απροκάλυπτα από πολιτικούς υποκρυπτόμενους «πίσω από το δακτυλάκι» τους και διπλωμάτες- αξιωματούχους, ευσυνείδητους «υπουργούς» της μεγάλης «ιδέας» απροκάλυπτα και αιτιολογημένα κυνικά.
Το χάος, η τρομοκρατία Και η τεχνολογία στον «μεταμοντέρνο» κόσμο της εποχής μας
Δεν είναι δυνατόν στην έκταση ενός άρθρου να παρουσιαστούν και ν’ αναλυθούν όλα τα στοιχεία που συνθέτουν και υφαίνουν επί πολλές δεκαετίες τον καμβά της παγκόσμιας Αμερικανικής Αυτοκρατορίας γι’ αυτό και περιορίζομαι σε ελάχιστα χαρακτηριστικά αποσπάσματα, αποφθεγματικού χαρακτήρα έγκυρων αξιωματούχων διπλωματών προβεβλημένων και εκβλαστημένων από τα σπλάχνα της αναπτυσσόμενης Αυτοκρατορίας και των αναγκαίων οργανικών παραφυάδων της, επιστρατεύοντας και την όποια αξιοπιστία την οποίαν χαίρω.
Στον αιώνα τον οποίο διανύουμε «υπάρχει ο κίνδυνος να κυριαρχήσουν τόσο η αναρχία όσο και η τεχνολογία» λέει ο Ρ. Κούπερ4 και τις χαρακτηρίζει ως μεγάλους καταστροφείς της ιστορίας και πιθανούς δημιουργούς ενός χάους στις σύγχρονες κοινωνίες. Βέβαια παραβλέπει και δεν αναδιφεί στα βαθύτερα αίτια της λεγόμενης τρομοκρατίας και αναρχίας και της συνακόλουθης κακής χρήσης της τεχνολογίας, σημεία της οποίας θα επιθυμούσαν να διαθέτουν μόνο οι ΗΠΑ· πράγμα, αργά ή γρήγορα, ανέφικτο (π.χ. ατομική τεχνολογία, βιοχημική, ηλεκτρονική, τεχνητής νοημοσύνης κ.λπ.).
Τι προτείνουν λοιπόν; Τον έλεγχο και τη βίαιη καταστολή. Αυτός ο ρόλος, το βαρύ αυτό χρέους «έλαχε» στο κράτος με τη μεγαλύτερη ισχύ. Ισχύ στρατιωτική, οικονομική, τεχνολογική, πολιτική: τις ΗΠΑ.
Ποιός είναι ο τρόπος και ποιά μέθοδος ακολουθείται; Η διάλυση των Εθνών και η απορρόφησή τους. Ο τρόπος που προκρίνεται δεν είναι εν προκειμένω, η βία, η κατάκτηση, διότι κοστίζει πολύ και σε κεφάλαια και σε ψυχολογικές επιπτώσεις και συνακόλουθες αντιδράσεις, σε ακραίες δε περιπτώσεις, μη υπαρχουσών άλλων επιλογών, «τρομοκρατικές». Προκρίνεται λοιπόν ο προσεταιρισμός και η απορρόφηση.
Πώς επιτυγχάνεται; Με τη δημιουργία επωφελών ετεροβαρών Ενώσεων: Οικονομικών, στρατιωτικών πολιτικών: Ο.Η.Ε., ΝΑΤΟ, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ), Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (Ο.Ο.Σ.Α) κ.λπ. και βέβαια Ενώσεις κρατών, με χαρακτηριστικότερη περίπτωση την Ευρωπαϊκή Ενωση (Ε.Ε.) να βρίσκεται στο ημιτελικό στάδιο εξέλιξής της που είναι η ολοκλήρωση. Δηλαδή η Η.Π.Ε. (Ηνωμένες Πολιτείες Ευρώπης) ή όπως αλλιώς ονομαστεί, αφού εξελίχθηκε βαθμιαία, σ’ ένα χρονικό βάθος 60 ετών, ώστε να μην υπάρχουν εθνικές – λαϊκές αντιδράσεις. Ξεκίνησε με την ''Ένωση Άνθρακα και χάλυβα'', προχώρησε με την Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ), για να εξελιχθεί στη σημερινή της μορφή ως Ε.Ε. με ανώτερο στάδιο, στην παρούσα φάση της, την Ο.Ν.Ε. (Οικονομική Νομισματική Ενωση), που στην πραγματικότητα είναι μόνο Νομισματική.
Όταν ένα κράτος δεν έχει δικό του νόμισμα και δεν καθορίζει αυτεξούσια την οικονομική του πολιτική, δεν είναι κράτος. Είναι υποτελής Περιφέρεια· χώρα!
Αυτό δεν έγινε με τη βία· με πόλεμο. Έγινε ειρηνικά. Ελκυστικά· με επιδοτήσεις και οικονομικά προγράμματα: Το δόλωμα! Και η ''φάκα;'' Αυτή δεν τη βλέπουν τα ποντίκια, παρά μόνο όταν πιαστούν σ’ αυτήν. Μια μικρή γεύση καταφανή – γιατί υπάρχουν και τα αφανή – πήραμε λίγα χρόνια πριν με τα μνημόνια και τις '‘τρόικες''.
Η μεγάλη τέχνη στη διπλωματία είναι η πολυπλοκότητα. Η «διεύρυνση του πλαισίου.. Αυτό το θεώρημα προέρχεται από ένα σχόλιο του Ζαν Μονέ, βασικού παίκτη για τη δημιουργία της Ε.Ε.: «Όταν έχει ένα πρόβλημα που δεν μπορείς να λύσεις, διεύρυνε το πλαίσιο» είχε πει. Δηλαδή, πρόσθεσέ του κι άλλα προβλήματα. Είναι βέβαιο ότι με διαπραγματεύσεις και κάποιες δευτερεύουσας σημασίας υποχωρήσεις, στο τέλος θα έχεις κερδίσει περισσότερα από τον αρχικό σου στόχο.
Πώς οργανώνεται όμως η απορρόφηση των κρατών – χωρών και πώς γίνεται αποδεκτή από τα μεσαίας ισχύος κράτη;
Εδώ είναι όντως ένα κομβικό σημείο, που δεν μπορεί εδώ ν’ αναλυθεί στις λεπτομέρειές του, αν και σ’ αυτές συχνά κρύβονται τα μεγαλύτερα μυστικά μοντέλα (γνωστά εν πολλοίς, αλλά μη αποδεικτικά).
Σε γενικές γραμμές, επειδή τα κράτη δεν είναι ισοδύναμα, σχηματίζονται όπως και στις κοινωνίες, διαρθρωτικές πυραμίδες: Στην παρούσα γεωπολιτική διάρθρωση, υφίστανται τρεις κατά κύριο λόγο ανισοϋψείς πυραμίδες: Μία με κορυφαία δύναμη τις ΗΠΑ, μια της Κίνας και μια της Ρωσίας.
Η πρώτη πυραμίδα που μας αναφορά στο παρόν με κορυφή τις ΗΠΑ, ως πρώτο υπόστρωμα έχει τη Γερμανία – Γαλλία – Ηνωμένο Βασίλειο (U.K.) ως οι πλέον δραστήριοι γεωστρατηγικοί παίκτες και ακολουθούν δυο – τρία ακόμη, σε αδρές γραμμές, υποστρώματα.
Στο δεύτερο υπόστρωμα τοποθετούνται τα πλέον κρίσιμα από γεωπολιτική άποψη κράτη, έτσι που να μπορούν να ελέγχονται, «ώστε να διαφυλάσσονται και να προωθούνται τα ζωτικά συμφέροντα των ΗΠΑ»6, καθώς ερμηνεύει ο Μπρεζίνσκι, ο οποίος μάλιστα διευκρινίζει πως «η Ουάσινγκτον δείχνει σαφώς την προτίμησή της στη Γερμανική – και όχι στη Γαλλική – ηγεσία της Ευρώπης»7.
Ως κρίσιμα από γεωπολιτική και γεωστρατηγική άποψη κρίνονται, η Ουκρανία, η Φιλανδία και η Σουηδία, και ασφαλώς η Τουρκία…
Αντιλαμβανόμαστε τώρα, για να κλείσουμε, ποιος είναι ο ρόλος της Ε.Ε. και ποιος προβληματισμός πρέπει να βασανίσει τους ανήσυχους κι ενσυνείδητους Ελληνες πολίτες. Δεν συμπεριλαμβάνω στους προηγούμενους, τους με οποιονδήποτε τρόπο ωφελούμενους – κυβερνήτες (δεν τους χαρακτηρίζω «ηγέτες»), και λοιπούς μισθοδοτούμενους και επιδοτούμενους, τους ευρισκόμενους υπό την επιρροή των Αμερικανικών πανεπιστημίων και τους παραπλανούμενους καλοπροαίρετους ιδεαλιστές.
Εξ άλλου ο Ρομπ. Κούπερ υπογραμμίζει πως «οι περισσότεροι άνθρωποι δέχονται πιο εύκολα να γίνουν υποτελείς με κίνητρο κάποιαν ιδέα, παρά με τη βία»8.
Και ο δικός μας στοχαστής και ποιητής Κ. Παλαμάς, ποιεί: «Δεν έχεις Όλυμπε, θεούς / μηδέ λεβέντες η Όσσα / …ραγιάδες έχεις, μάνα γη, / σκυφτούς για το χαράτσι… / των Ευρωπαίων περίγελα / και των αρχαίων παλιάτσοι».
–––––––––––––––––––
1. Ζ. Μπρεζίνσκι: (Zbig BREZINSKI), Η Μεγάλη ΣΚΑΚΙΕΡΑ», εκδ. Λιβάνη, Αθ., 1998, σελ. 92.
2. Ως άνω σελ. 93.
3. ΕΡΤ news.gr 16/09/2021, 21:42.
4. Robert Cooper: Διαπρεπής διπλωμάτης, Γεν. Δ/ντής της Κομισιόν της Ε.Ε. σε θέματα εξωτερικής πολιτικής και πολιτικο - στρατιωτικών υποθέσεων μέχρι πρότινος). «Η Διάσπαση των Εθνών», εκδ. Κέδρος, σελ. 13 κ.έ.
5. Ως άνω, σελ. 202.
6. Ως σημείωση 1, σελ. 77
7. Ως άνω, σελ. 94
8. Ως σημείωση 4, σελ. 50
