Άρθρα Κώστα Βενετσάνου

• δημοτικές εκλογές
• ιδεολογία
• παρατάξεις
• αξιοκρατία

Η ψήφος πρέπει να είναι ιδεολογική και αξιοκρατική

του Κώστα Βενετσάνου

Δεν σας κρύβω ότι το θέμα δεν μ’ εμπνέει, πια.

Δεν είναι σαν τότε που πιστεύαμε, οι αιθεροβάμονες, πως ο λαός με τις ιδεολογικές επιλογές του – που υποτίθετο εξέφραζαν τα κόμματα και οι υποψήφιοί τους – καθόριζε με την ψήφο του την πορεία της χώρας.

Πώς όμως διαμορφωνόταν και διαμορφώνεται η γνώμη του λαού και οι συνακόλουθες επιλογές του;

– Είναι ιδεολογικής υφής η επιλογή του κόμματος;

– Είναι αξιολογικής μορφής η επιλογή των προσώπων, των υποψηφίων που υποτίθεται θα εφαρμόσουν καλύτερα, λόγω ικανότητας, το πρόγραμμα του κόμματος; Και επιπλέον, εξυπακούεται πως διακρίνονται για το ήθος τους και την ανιδιοτέλειά τους.

Συνοπτικά, η επιλογή υποτίθεται πως γίνεται με βάση τα ακόλουθα κριτήρια:

• Ιδεολογία, αρχές του κόμματος, πρόγραμμα,
• ήθος, ανιδιοτέλεια, αξιοσύνη – γνώσεις, ικανότητα.

Ήταν ένας παιδικός μου φίλος που μου ενέπνευσε το παρακάτω, αρνητικό, σύνθημα υποψηφιότητάς μου, πριν χρόνια:

«Έλα, μωρέ Κώστα, εντάξει, το αξίζεις, αλλά είναι δυνατόν εγώ να μην σε ψηφίσω, ό,τι κι αν ήσουν!»...

Μ’ εντυπωσίασε. Με ικανοποίησε συναισθηματικά – με προβλημάτισε λογικά. Κι έτσι, στην καμπάνια υπόμνησης της υποψηφιότητάς μου, τόνιζα:

«Δεν θέλω να με ψηφίσει η… ανεψιά μου, επειδή είμαι θείος της» (αν δεν το αξίζω).

Αδιανόητο για πολλούς υποψηφίους που θεωρούν υποχρεωτική την υπερψήφισή τους λόγω συγγενείας, φιλίας, επαγγελματικής σχέσης, εργασιακής εξάρτησης ή «ηθικής» υποχρέωσης (ο γιατρός σου, ο βουλευτής ή ο Δήμαρχος που σε διόρισε ή κατά κάποιο τρόπο σ’ εξυπηρέτησε). Ας βρεθεί κάποιος που «τον διόρισα», ή τον πήρα στη δουλειά μου, ή κατά κάποιον τρόπο τον διευκόλυνα, να πει ότι του ζήτησα την ψήφο του.

Η ψήφος πρέπει να είναι ιδεολογική και αξιοκρατική. Σε κάθε περίπτωση. Είναι;

Αλλά για να το συγκεκριμενοποιήσουμε στις επερχόμενες αυτοδιοικητικές εκλογές της 8ης Οκτωβρίου, ας θέσουμε κάποια ερωτήματα, απλά:

– Με τις αυτοδιοικητικές εκλογές είναι πιθανόν να επιδιώκεται η αλλαγή κοινωνικού καθεστώτος;

Θα ήταν αστείο να ισχυριστεί κάποιος κάτι τέτοιο. Βέβαια, η ιδεολογία ενός Δημάρχου ή περιφερειάρχη επιδρά καθοριστικά στη λήψη και εφαρμογή κάποιων αποφάσεων, στα πλαίσια του ισχύοντος κοινωνικού καθεστώτος.

Αλλά επειδή συχνά παρατηρείται το φαινόμενο, ο άνθρωπος να διαφοροποιείται από την ιδεολογική του «ταμπέλα», καλό είναι να κοιτάμε και τον άνθρωπο, όχι την ταμπέλα.

Έχω συναντήσει ΝεοΔημοκράτες Νομαρχιακούς, Δημάρχους κ.λπ. να συμπεριφέρονται πιο δημοκρατικά από …αριστερούς η υποτιθέμενους.

Εχω δει κομμουνιστές με την αδιαφορία τους η την ολιγωρία τους να συμπλέουν ουσιαστικά με την αντίθετη ιδεολογία και πρακτική.

Εχω συναντήσει όμως και κομμουνιστές ή γενικά κοινωνιστές να εφαρμόζουν πολιτικές και πρακτικές κοινωνιστικές. Ενέργειες και έργα που ωφελούν το κοινωνικό σύνολο κι όχι συγκεκριμένα, ενίοτε παρασιτικά, ιδιωτικά συμφέροντα.

Να εξασφαλίζουν ή να υπεραμύνονται μαχητικά και αποτελεσματικά ευρύχωρων κοινόχρηστων χώρων και ελεύθερων παραλιών κι όχι δέσμευσή τους με πανάκριβες «ξαπλώστρες» και …κρεββάτια με κουνουπιέρες!

«Επιχειρήσεις» που …επενδύουν φτηνό κεφάλαιο, σε ξαπλώστρες και ομπρέλες, σε ενοικιασμένο ημινόνιμο ή παράνομο δημόσιο / δημοτικό χώρο, επί εδάφους εκτός εμπορικής συναλλαγής. Εκείνο που από το ρωμαϊκό ακόμη δίκαιο θεωρείται res nullus, res omnium (πράγμα κανενός - πράγμα όλων, communis).

Γι’ αυτό, ας αδιαφορήσουμε για τα κόμματα και τις επιλογές τους, που απλά εργαλειοποιούν τις αυτοδιοικητικές εκλογές, κι ας επικεντρωθούμε στα πρόσωπα, λαμβάνοντας βέβαια υπόψιν μας ότι οι ιδεολογίες επηρεάζουν και αποκαλύπτουν τους ανθρώπους, καθώς και η κοινωνική τους δραστηριότητα.

Είπα, «δεν μ’ εμπνέουν…» αλλά πρέπει να πάμε να ψηφίσουμε, για να μην αποφασίσουν άλλοι για μας.

Οι «στρατευμένοι», συνήθως, οι εξαναγκασμένοι ή οι «αχρείοι», κατά Θουκυδίδη· οι άχρηστοι που ψηφίζουν ασυλλόγιστα.

Και τούτο, κατά πως λέει ο φίλος μας ο Σιαμέτης, για να ’μαστε όλοι τη Δευτέρα γελαστοί και όχι γελασμένοι.