Αμείλικτα ερωτήματα ζητούν απάντηση
γράφει ο Κώστας Βενετσάνος
✓ Καιγόμαστε απ’ άκρη σ’ άκρη. Από την Αλεξανδρούπολη, που ’ναι και στρατηγικής αξίας συνοριακή περιοχή, μέχρι τη Ρόδο, ιδιαίτερης αξίας και κάλλους τουριστική περιοχή, αλλά και στη «γειτονιά μας»· τον Ασπρόπυργο και την Πάρνηθα!
✓ Υφιστάμεθα εισβολή 150 καταδρομέων βαρβάρων αναίτιων εγκληματιών Κροατών και (ανθ)Ελλήνων «χούλιγκανς»! Γιατί αλήθεια η αγγλική ορολογία; Για το εύηχο και ξενόφερτο του πράγματος, ή για να μην τους κακοχαρακτηρίσουμε μ’ αυτό που πράγματι είναι; Είναι βίαιη και βάρβαρη και απολίτιστη και αντιαθλητική συμπεριφορά αντικοινωνικών και προβληματικών ατόμων που υποθάλπτονται, ενίοτε και φανερά, από «αθλητικές» οργανώσεις και ποδοσφαιρικές Ανώνυμες Εταιρίες (ΠΑΕ), που χαίρουν ιδιαίτερης ευμενούς διακριτικής μεταχείρισης από το κράτος (το «γιατί», αποπροσανατολιστικό, ως μέσο χειραγώγησης, είναι γνωστό).
✓ Η Αστυνομία απούσα εκεί που απαιτείται η παρουσία της, αλλά θίγονται κάποια συμφέροντα ή απαιτείται από κάποιες σκοπιμότητες, αλλά υπερβολικά παρούσα και βάναυση, όταν διεκδικούνται κοινωνικά δικαιώματα, ή πρόκειται να κατατεθεί ένα λουλούδι στον τόπο εγκληματικών ενεργειών οργάνων της.
✓ Πυρπολούνται και αυτό-εκρήγνυνται αποθήκες πυρομαχικών!...
Ζήτω που καήκαμε κι αγοράζουμε καινούργια!
✓ και «Σύμμαχοι χώρες» μάς επιτίθενται ή μας πλήττουν ποικιλοτρόπως κι εμείς… ενδίδουμε προς χάριν της «ενότητος» της…
«ιεράς» Συμμαχίας» και των επιθετικών επιδιώξεων της «φίλης» υπερατλαντικής πλανητικής αυτοκρατορίας.
Αν αυτό το κράτος έχουμε – γιατί αυτό έχουμε – «αυτό», δεν είναι κράτος.
Είναι περίπου «κράτος – Μπέη»*
Τα ερωτήματα:
– Κάθε χρόνο καιγόμαστε και καίγεται η καρδιά μας. Αλλά και περιουσίες και άνθρωποι και ο ζωτικός μας χώρος. Δεν μιλάμε για την κυβέρνηση· μιλάμε για δεκαετίες και για κυβερνήσεις. ΟΛΕΣ.
Υπόλογες δεν είναι οι μεμονωμένες κυβερνήσεις· είναι ο ...Μπέης. Συγγνώμην, το διαχρονικό κράτος, θέλω να πω.
Τι έχουμε κάνει για να προλάβουμε τις συνήθεις φυσικές καταστροφές;
Τι μελέτες υπάρχουν; Αυτά θέλουμε να πληροφορούμαστε, ως υπεύθυνοι πολίτες και όχι κουραστικά ολοήμερα ρεπορτάζ, επιθετικά και ενίοτε προπαγανδιστικά. Πάμε παρακάτω:
– Εάν οι 150 «λεβέντες» που εισέβαλαν και διέσχισαν όλη σχεδόν την επικράτεια ανενόχλητοι, «παρακολουθούμενοι διακριτικά», δεν ήσαν «κουρεμένοι» και μαυροκουκουλοφορεμένοι, αλλά ήσαν 150 ντυμένοι κυριλέ, των ειδικών δυνάμεων «φίλης» χώρας, με ελληνικές πινακίδες αυτοκινήτων, με ειδικό εξοπλισμό – όχι με στιλιάρια και μαχαίρια. Τι μπορούσαν να κάνουν και πώς θ’ αποτρέπονταν;
Ως πού φθάνει η «διακριτικότητα» και η ανευθυνότητα; Και επ’ αυτού ανησυχώ. Ανησυχώ βαθύτατα ως υπεύθυνος και ενεργός πολίτης.
Συναφής και η πρόσφατη προκλητικότητα των Τούρκων, μέσω των «αδελφών» τοποτηρητών Τουρκοκυπρίων που αγνόησαν την ελεγχόμενη από την ειρηνευτική δύναμη του ΟΗΕ περιοχή, στην Κύπρο, καθώς και τους ίδιους τους κυανόκρανους, στους οποίους επιτέθηκαν.
Μη μου μιλήσετε για καταδίκες και «απομονώσεις της Τουρκίας» και ημέτερες «διπλωματικές επιτυχίες». Αρκετά· έχω χορτάσει 50 χρόνια τώρα, από ψηφίσματα και «καταδίκες» εκτόνωσης. Το αποτέλεσμα είναι η σταθεροποίηση κατάληψης και κατοχής της μισής σχεδόν Κύπρου.
Το αποτέλεσμα είναι να υφίσταται κι από πάνω μια γκρίζα ζώνη στην ελληνική θάλασσα των Ιμίων, κι ένα casus belli (αιτία πολέμου) απειλή της τουρκικής εθνοσυνέλευσης, εάν ασκήσουμε νόμιμα δικαιώματά μας επεκτείνοντας τα χωρικά μας ύδατα στα 12 μίλια.
Ένας μόνιμος μπελάς εδώ και πάνω από 50 χρόνια. Εξοπλισμοί και αντικατάσταση αυτών λόγω τεχνολογικής παλαίωσης, μίζες, γκρίνιες κ.λπ.
Όταν τα όπλα δεν χρησιμοποιούνται ούτε κατ’ ελάχιστον (π.χ. Ίμια), χάνουν και την αποτρεπτική τους αξία. Οι καθημερινές «αναχαιτήσεις» πάνω από το Αιγαίο μοιάζουν περισσότερο με ασκήσεις του ΝΑΤΟ, για να διατηρηθεί το αξιόμαχο των προκεχωρημένων πρόθυμων …αναλώσιμων και κοστίζουν.
Να σταματήσουν οι σύμμαχοι κι εταίροι να κλείνουν το μάτι στην Τουρκία. Ξεκάθαρα πράγματα. Ή οι ΗΠΑ και οι άλλοι συμπαρατάσσονται μαζί μας, με ασπίδα και δόρυ το ΔΙΚΑΙΟΝ – το διεθνές θετό δίκαιο και το φυσικό Δίκαιο, που διαπνέει και αποπνέει το αίσθημα του δικαίου, ή …ή να μας αφήσουν ήσυχους να χορέψουμε… τσάμικο!
Το ερώτημα προς την κυβέρνηση, αλλά και όλον τον πολιτικό κόσμο είναι απλό:
Τους αρκεί να έχουμε αυτό το κράτος;
Κράτος περιορισμένης κυριαρχίας;
Κράτος – Μπέη;
Μήπως αυτό επιβάλλει η real politik, ο ρεαλισμός τους;
Τους αρκεί ο ρόλος του Μπέη;
Όταν γνωρίζω έναν τιτλούχο ΔΕΝ «χαίρομαι για τη γνωριμία», για τον τίτλο. Αξιολογώ και ανάλογα με το έργο που έχει επιτελέσει ή επιδιώξει να επιτελέσει ο τιτλούχος ανταποκρινόμενος στις αρμοδιότητες και στις δυνατότητες του τίτλου, κρίνω.
Τι να τον κάνω τον τίτλο, το αξίωμα του Πρωθυπουργού, του Περιφερειάρχη, του Δημάρχου εάν δεν έχω επιτελέσει εκείνα που μου δίνει η δυνατότητα του αξιώματος που κατέκτησα ή δεν έχω αποτρέψει επιτυχώς ό,τι όφειλα ν’ αποτρέψω. Οι δικαιολογίες και οι συγγνώμες δεν έχουν καμμιάν αξία. Αυτά ταιριάζουν στα μαθητούδια κι όχι στους υπεύθυνους πολιτικούς. Εκτός κι αν αξιολογούν ότι το προσωπικό τους συμφέρον και επιβίωση υπερέχουν και προτάσσονται του κοινωνικού και του εθνικού συμφέροντος!
Και, δυστυχώς, αυτή την αίσθηση έχω. Δεν θέλω «προσγειωμένους» ρεαλιστές: θέλω λογικούς «τρελούς» που τοποθετούν το κοινωνικό και το εθνικό συμφέρον απλησίαστα υψηλότερα παντός άλλου συμφέροντος και μάλιστα ιδιοτελούς.
Το γνωρίζω: Ναι, είμαι αιθεροβάμων, υψιπετής. Προτιμητέο του χαμερπούς
