Τέτοια προεκλογική παροχομανία και απειλητική τρομοκρατία είχα να δω από το 1981

του Κώστα Βενετσάνου

Λοιπόν, αύριο ψηφίζουμε!

Άλλοι για πρώτη φορά, άλλοι για πολλοστή

Και τί ψηφίζουμε; Και κυρίως πώς ψηφίζουμε. Με ποια κριτήρια!...

Δεν θα κάνω συστάσεις· διαπιστώσεις θα κάνω. Και δυστυχώς, όχι ευχάριστες.

Όχι για τις επιλογές – αυτές είναι δικαίωμα και κυρίως ευθύνη καθεμιάς και καθενός πολίτη, «μετέχοντος κρίσης…» - με ποια δικαιοδοτικά κριτήρια και ωριμότητα στάθμισης;

Τα κριτήρια είναι τα επιφαινόμενα και όχι τα υποκρυπτόμενα ή καταλλήλως φτιασιδωμένα και επιστημονικά τροποποιημένα από τα ελεγχόμενα ηλεκτρονικά και κυρίως τηλεοπτικά μέσα επηρεασμού της κοινής γνώμης.

Κάποιοι – ες που ένιωσαν οδυνηρά στο πετσί τους τις συνέπειες της αυταρχικής διακυβέρνησης των μεγάλων συμφερόντων και των οργανωμένων ισχυρών κατευθύνσεων θα ψηφίσουν οργισμένοι, απαλλαγή.

Κάποιοι που ελάχιστα το υπέστησαν ή τα ξέχασαν παραμυθιαζόμενοι από τα επιδόματα, τα «προγράμματα», τα «καλάθια», τις αφειδώς παρεχόμενες «επιδοτήσεις» για… ηλιακούς θερμοσίφωνες, και οικιστικά δάνεια – για όσες «ονειρεύονται» το ευρύχωρο μπαλκόνι τους με «τις γλαστρούλες τους και τα λουλουδάκια», μέχρι να τους τα φάν’ τα fun, γιατί δεν θα ’χουνε δουλειά ή το «μεροκάματο δεν θα επαρκεί ούτε για τα κοινόχρηστα και το «ηλεκτρικό» των… παρόχων – και τα εκατοπενηντάρια στους νεαρούληδες, για έναν καφέ, για τον πρώτο μήνα της νέας κυβέρνησης του μοναδικού «πρίγκιπα» Μητσοτάκη, «να πάνε τα φαρμάκια κάτω», αυτοί τι θα κάνουν;

Τέτοια προεκλογική παροχομανία και απειλητική τρομοκρατία είχα να δω από το 1981 που επέπρωτο να χάσει η Ν.Δ. από τον επελαύνοντα σοσιαλιστή Αντρέα που θα ’παιρνε την κατσίκα απ’ τον αγρότη να την… κρατικοποιήσει!        

Τουλάχιστον τότε, ήταν πρωθυπουργός ο ευπατρίδης ευγενής Γ. Ράλλης που παρατηρούσε τους κλακαδόρους συγκεντρωμένους οπαδούς του πως «…δεν θέλω ουουου». Τον εκτίμησα γι’ αυτό. Άλλο επίπεδο!

Τώρα, το ύψιστο «αγαθό», η «αυτοδυναμία και η κυβερνησιμότητα!» Γιατί; Για να πάει ο «πρίγκιπας μπροστά!» Γιατί είναι «μοναδικός»!

Αλίμονο στη χώρα που δεν έχει ν’ αναδείξει παρά μόνον έναν ηγέτη, έστω αυτού του επιπέδου.

Κι αν το ζητούμενο ''για να πάει η χώρα μπροστά'' είναι η αυτοδύναμη κυβερνησιμότητα, η αυταρχικότητα και η αλαζονεία, το «ιδανικό» πρότυπο είναι η δικτατορία!

«Αποφασίζομεν και διατάσσομεν».

Δεν υπάρχουν πολλές επιλογές για το φαινόμενο «Μητσοτάκη»: Ή απαλλαγή απ’ αυτό το αυταρχικό καθεστώς ή υποταγή σ’ αυτό!

Την ευθύνη γι’ αυτή την διαζευκτική επιλογή την έχει εξ ολοκλήρου αύριο, μπροστά στην κάλπη, ο κυρίαρχος για μία ημέρα, λαός.

 

Δεν επιτρέπονται επιπολαιότητες· οργισμένες απαξιωτικές αντιδράσεις, επιλογές λαοπλάνων ή γραφικών κομμάτων. Δεν επιτρέπεται, για τους υπεύθυνους πολίτες η απαξιωτική αδιαφορία, η αποχή και το οργισμένο «άκυρο» ή το λευκό. ΔΕΝ μετράνε.

 

Για όσους ψηφίζουν με ιδεολογική καθαρότητα – κι αυτό αφορά κυρίως το ΚΚΕ – η θέση τους είναι σεβαστή, αλλά όχι αποτελεσματική. Κι όπως είναι γνωστό, «το αποτέλεσμα μετράει».

Ας πιέσουν τουλάχιστον το κόμμα ν’ αλλάξει τακτική. Ο Λένιν είχε πει πως «και με τον διάβολο θα συνεργαστώ προκειμένου να πετύχω το σκοπό μου». Και το ’κανε πράξη.

Βολεύει πολύ το κατεστημένο της άρχουσας και υποτελούς στους ξένους επικυρίαρχους, αστικής τάξης, ένα ήσυχο ΚΚΕ, με τις πειθαρχημένες διαδηλώσεις του και τις δηλώσεις της ηγεσίας του, για το «δημοκρατικό» προσωπείο της άρχουσας τάξης.

Φαίνεται πως συνηθίσαμε τις μάσκες και δεν μας κάνουν πλέον εντύπωση τα προσωπεία.

Αν επιδιώκουμε, όπως επιβάλλεται, για το συμφέρον μας και το μέλλον της πατρίδας μας και του λαού μας, η απαλλαγή από το πισωγύρισμα στα αυταρχικά καθεστώτα, στις παρακολουθήσεις για ιδιοτελείς σκοπούς και επιδιώξεις, στο ξεπούλημα της πατρίδας μας στο μεγάλο, ξένο κυρίως, κεφάλαιο και όλα αυτά τα οποία βιώνουμε με την πτωχοποίησή μας, την αποβιομηχανοποίησή μας, κ.λπ. γνωστά σε όλους τους «νουν και οφθαλμούς και ώττα έχοντες», η επιλογή αναγκαστικά και με επιφύλαξη, αλλά και με την καλοπροαίρετη ελπίδα, πως τα παθήματα γίνονται μαθήματα, πως οι άνθρωποι και οι πολιτικοί ωριμάζουν, πως «το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού», (το ακούς Αλέξη;), η επιλογή είναι ρεαλιστική και μόνον μία: το κόμμα εκείνο που έχει τη δυνατότητα και διαθέτει εκ των πραγμάτων την αποτελεσματικότητα να επιφέρει την επιδιωκόμενη απαλλαγή.

Αλλως η υποταγή στα ξένα κυρίως μεγαλοσυμφέροντα, στην οικογενειοκρατία, στις «δυναστείες», στη «μοίρα» μας, είναι δεδομένη.

Και δε θα «φταίει η ‘’μοίρα μας’’, ούτε το ριζικό μας, μα το κεφάλι το ξερό μας»!

 

Προτεινόμενο Video

Διαφήμιση

Επισκέπτες σε σύνδεση

Αυτήν τη στιγμή επισκέπτονται τον ιστότοπό μας 117 guests και κανένα μέλος