η ευθύνη των πολιτών, των πολιτικών και των κομμάτων

ατου Κώστα Βενετσάνου

Με το προηγούμενο άρθρο μου, με τίτλο, «Το Δίλημμα», Τσίπρας ή Μητσοτάκης είχα επιτέλους μια ευάριθμη αρνητική αντίδραση από αναγνώστες όλου σχεδόν του πολιτικού φάσματος:

Από τους συντηρητικούς οπαδούς της «Νέας Δημοκρατίας» ήταν αναμενόμενο, διότι η οπαδική προσκόλλησή τους δεν τους επιτρέπει να δουν πόσο κακό κάνει στη Ν.Δ. και κυρίως στη Δημοκρατία ο υιός Μητσοτάκης.

Από τους υποστηρικτές των μικρότερων κομμάτων, κυρίως του ΚΚΕ, ως ένα βαθμό, επίσης το ίδιο, διότι πλην της ιδεολογικής τους καθαρότητας – που δεν είναι πάντα τόσο ξεκάθαρη – επιδίωξή τους είναι η πολιτική επιβίωσή τους και η αύξηση της αριθμητικής δύναμης και επιρροής τους.

Αλλά και από Συριζαίους; Αφού στο άρθρο μου, μπροστά στο απαξιωτικό δίλημμα «Τσίπρας ή Μητσοτάκης», κατέληγα ευθαρσώς και ξεκάθαρα, στην επιλογή Τσίπρας!

Ναι· είχα και από πλευράς ΣΥΡΙΖΑ ηπιότερες, είναι αλήθεια αντιδράσεις γιατί δεν τον επέλεγα ενθουσιωδώς και θριαμβευτικά, αλλά αναγκαστικά, ως μέσον, για ν’ απαλλαγούμε από τον Μητσοτάκη.

Κι επιπλέον, δεν το έκανα ανεπιφύλακτα, αλλά με δικαιολογημένη επιφύλαξη.

Και τούτο διότι «δυστυχώς δεν έχουμε να κάνουμε με επιλογές μεταξύ αρίστων».

Φαίνεται πως δεν έλαβαν υπ’ όψη τους τις 738 λέξεις του άρθρου μου, όπου αναλύω αποσπασματικά και περιληπτικά τους λόγους για τους οποίους είναι αδήριτη ανάγκη «ν’ απαλλαγούμε τόσο εμείς όσο και η Ν.Δ. από τον Μητσοτάκη, τώρα».

Ούτε τους λόγους και κυρίως τον αξιόπιστο και ρεαλιστικό τρόπο που μπορεί να επιτευχθεί αυτό από ένα άλλο κόμμα ή περισσότερα από τα άλλα κόμματα, αποκόμματα, μπαϊράκια…

Δεν διάβασαν ή διάβασαν «πεταχτά», απερίσκεπτα όλη την τεκμηρίωση και έμειναν στην τελευταία συμπερασματική φράση:

«… το δίλημμα παραμένει· Τσίπρας ή Μητσοτάκης. Μπροστά στον κίνδυνο επανεκλογής του γόνου Μητσοτάκη, με όποιες επιφυλάξεις, επιλέγω Τσίπρα!»

Τον Τσίπρα δεν τον βλέπω ως «σκοπό», αλλά ως «μέσον». Μακάρι ν’ αναδειχθεί αυτή τη φορά σε σκοπό, μακάρι να ωρίμασε, μακάρι να ’μαθε ν’ απαλλάσσεται από πιέσεις, από «αυταπάτες» και απαιτήσεις, από επιρροές και μικροκομματικές σκοπιμότητες.

Η τέχνη στην πολιτική, η μαστοριά, όχι μόνο για τους πολιτικούς, αλλά και για τους πολίτες είναι να επιλέγεις προτεραιότητες. Να ιεραρχείς τις ανάγκες και τις επιλογές σου, μετά από ενδελεχή αξιολόγηση.

Όταν το παιδάκι του δημοτικού Σχολείου δηλώνει ότι θέλει να γίνει …γιατρός, δεν το γράφεις την επομένη στην ιατρική σχολή του Πανεπιστημίου.

Το ίδιο και στην πολιτική: Όταν επιδιώκεις τον Σοσιαλισμό ή έστω έναν ελεγχόμενο από το κράτος καπιταλισμό, για μια κοινωνία «με ανθρώπινο πρόσωπο», δεν κάνεις ''αύριο'' «επανάσταση» Ακολουθείς μια μακροχρόνια, προσεκτική, πορεία ενδιάμεσων σταδίων, μέχρι να φτάσεις στο σκοπό σου.

Ακόμη και η Σοβιετική Ενωση διακήρυσσε με αυτογνωσία ότι δεν ήταν κομμουνιστική χώρα, αλλά το σοσιαλιστικό καθεστώς της ακολουθούσε μια «πορεία προς τον κομμουνισμό», που όμως κατέληξε στον …καπιταλισμό.

«Στην πολιτική δεν έχει σημασία πως αρχίζει κάτι, αλλά πως τελειώνει», που λέει κι ο Κίσινγκερ1 και πριν απ’ αυτόν κι άλλοι όπως ο Μακιαβέλλι2: «Οι άνθρωποι δεν αντιλαμβάνονται συχνά σε μια ενέργεια που αρχίζει ευχάριστα το δηλητήριο της αποτυχίας, που αυτή κρύβει μέσα της».

Προτεραιότητα επιλογής

να φύγει ο Μητσοτάκης

Λέγαμε παραπάνω πως η «μαστοριά στην πολιτική – για πολιτικούς και πολίτες - είναι η επιλογή προτεραιοτήτων».

 

Και πρώτη προτεραιότητα σ’ αυτές τις εκλογές με την απλή αναλογική είναι να φύγει ο Μητσοτάκης! Γιατί;

Για όσα υπενθύμιζα στο προηγούμενο άρθρο μου. Για την αντιδημοκρατική και αυταρχική διακυβέρνησή του αυτά τα ξορκισμένα τέσσερα χρόνια. Για τις αυθαίρετες νομοθετήσεις του, fast – track, με τα «κουκιά» της «πλειοψηφίας» του, όπως συνηθίζεται, πειθαρχημένα, ώστε να ικανοποιούνται οι επιδιώξεις, οι περιχαρακώσεις και επιθυμίες του ''ηγεμόνα'' «δημοκρατικά».

Τόσο «δημοκρατικά», ώστε να βγάζουμε σκάρτους και τους διεθνείς οργανισμούς, όπως τον ΟΟΣΑ, όταν δεν μας συμφέρει, αφού διαπίστωσε πως ο πραγματικός μισθός του Έλληνα εργαζόμενου μειώθηκε κατά 7,4% το έτος 2022.

Κι ακόμα, για να γυρίσουμε ξανά στην «δημοκρατική» διακυβέρνηση Μητσοτάκη, εκτός της ντροπιαστικής για την πατρίδα που γέννησε τη δημοκρατία, θέσης της ελευθερίας του Τύπου, που βρίσκεται στην 107η θέση(!), ήρθε καπάκι στις 8 Μαΐου τ.ε., στο Ευρωκοινοβούλιο, η αρμόδια Επιτροπή PEGA να επισημάνει πως σε μια σειρά από χώρες της Ε.Ε. η δημοκρατία συρρικνώνεται η «διολισθαίνει» αν προτιμάτε. Το «Κράτος Δικαίου» περιορίζεται…

 

Ιδιαίτερα για την Ελλάδα της διακυβέρνησης Μητσοτάκη διαπιστώνει ότι «υφίσταται ένα περίπλοκο και αδιαφανές δίκτυο σχέσεων πολιτικών και επιχειρηματικών συμφερόντων εύνοιας και νεποτισμού, καθώς και πολιτικής επιρροής»3. Τα είδατε ή τ’ ακούσατε αυτά από την ελεγχόμενη από τον Πρωθυπουργό ραδιοτηλεόραση κι απ’ τα συστημικά κανάλια;

 

Δεν αρκούν όλα αυτά και άλλα πολλά για να θέσω ως πρώτη προτεραιότητα την απαλλαγή της δημόσιας διοίκησης, της διακυβέρνησης της χώρας από τον υιό Μητσοτάκη κι όλη τη «δυναστεία» με τους αυλικούς της;

Η μεγάλη ευθύνη

Των πολιτών – ψηφοφόρων και

Των «προοδευτικών κομμάτων»

Είναι μεγάλη η ευθύνη όλων των πολιτών που δικαιούνται ψήφου, να επιλέξουν και ν’ αποφασίσουν τι και ποιους θα ψηφίσουν.

 

Είναι ακόμη μεγαλύτερη η ευθύνη των κομμάτων και ιδιαίτερα του ΠΑΣΟΚ, του ΚΚΕ, του ΜεΡΑ25 του Γιάνη Βαρουφάκη για το τι θα πράξουν την επομένη των εκλογών. Τα κόμματα

αυτά είναι υπόλογα απέναντι στο λαό και την ιστορία μας. Είναι υπόλογα απέναντι στην Ελλάδα και το έθνος. Απέναντι στους Έλληνες διαχρονικά και διατοπικά.

―――――――――

1. Δρ Χένρι Κίσινγκερ (πρ. Υπουργός Εξωτερικών ΗΠΑ): Αρθρο του στην Washington Poste 2014, πηγή: The indicator.gr

2. N. Μακιαβέλλι: «Ο ΗΓΕΜΟΝΑΣ», εκδ. Σκαραβαίος, κεφ. 13ο, σελ. 239.

3. Ημερήσιος Τύπος, 10/5/23

Προτεινόμενο Video

Διαφήμιση

Επισκέπτες σε σύνδεση

Αυτήν τη στιγμή επισκέπτονται τον ιστότοπό μας 150 guests και κανένα μέλος