Ο “κόμπος” (κόμβος) μπορεί να είναι πολλών ειδών: Συγκοινωνιακός κόμβος, ενεργειακός, ρωσικού φυσικού αερίου, η ακόμη είναι... «ο κόμπος έφτασε στο χτένι».
Αλλά, μην ξεχνάμε, και τον “γόρδιο δεσμό”, κόμπος ήτανε κι αυτός...
Κατά την παράδοση μάλιστα, όποιος έλυνε τον περίπλοκο αυτόν κόμβο, θα κυριαρχούσε στην Ασία! (Η Ευρώπη τότε “τελείωνε” στην Ελλάδα).
Η γνωστή εκδοχή είναι πως ο Μέγας Αλέξανδρος το έκοψε με το σπαθί του, αναφωνώντας πως, “ότι δεν λύεται, κόπτεται”!
Ο Αριστόβουλος όμως, που, όπως λέγεται, ήταν αυτόπτης μάρτυς, λέει ότι τον “έλυσε” δια της πλαγίας οδού, αφαιρώντας τον πίρο (έστορα) από το τιμόνι τού άρματος, από το οποίο εσυγκρατείτο ο δεσμός1. Παραβολικά δια του τεχνάσματος και της διπλωματίας.
Η ιστορία μαρτυρεί ότι ο Αλέξανδρος χρησιμοποίησε για την κυριαρχία του και τις δύο μεθόδους: Διπλωματία και ισχύ των όπλων και των οπλιτών.
 
Ας έρθουμε τώρα στα τωρινά, κρατώντας πάντως στο μυαλό μας τις ιστορικές διδαχές.
Όπως σας είναι ειδησεογραφικά γνωστό, “το ενεργειακό πρόβλημα της Ευρώπης εν όψει του χειμώνα μπορεί ν' αντιμετωπιστεί, εάν η Ρωσία ανακατευθύνει το φυσικό της αέριο από τη Βαλτική προς τη μαύρη θάλασσα, μετατρέποντας την Τουρκία σε ενεργειακό κόμβο της Ηπείρου”, όπως δήλωσε ο Ρώσος Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν, σε ενεργειακό φόρουμ στη Μόσχα2. Αυτά, μετά το σαμποτάζ στους αγωγούς του Nord Stream, στη Βαλτική.
Και “αμ έπος, αμ' έργον”, μετά την πρόσφατη συνάντηση, την τέταρτη σε τρεις μήνες, Πούτιν – Ερντογάν, στο Καζακστάν, ο Ρώσος πρόεδρος είπε πως «η Τουρκία είναι η πιο αξιόπιστη οδός για την παράδοση αερίου στην Ευρωπαϊκή Ένωση»3. Ο Τούρκος Πρόεδρος δήλωσε, μετά ταύτα, περιχαρής στους δημοσιογράφους, πως το καταλληλότερο σημείο για τον κόμβο είναι η Θράκη (η ανατολική, βεβαίως). Πιθανότατα η Αδριανούπολη. Αλήθεια διερωτώμεθα, γιατί καταργήθηκε ο αγωγός Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη, που είχε συμφωνήσει ο Κώστας Καραμανλής;
Υπάρχουν πολλά ερωτηματικά γι' αυτήν την υπόθεση.
Κλείνουμε την τελευταία παρένθεση και συμπεραίνω, μετά τα τελευταία δεδομένα και άλλα που έχουν προηγηθεί, αντικειμενικά, παρακάμπτοντας την όποια “συναισθηματική λογική”, πως ο Recep Tayyp Erdogan μπορεί να είναι άτακτο και ανυπάκουο “κακό παιδί”, αλλά είναι ηγέτης.
 
Έχει αναδείξει την Τουρκία σε περιφερειακή δύναμη, αλλά και το κυριότερο, υπολογίσιμη απ' όλους, ως ακηδεμόνευτο κράτος. Δεν “ανήκει” πουθενά και ας είναι μέσα σε πολλά ταμπλό και τον χαϊδεύουν όλοι. Δεν του κάνει χατίρια ο Αμερικανός, του λέει “υπάρχουνε κι αλλού πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια” και παίρνει τους S 400 από τους Ρώσους. Ρίχνει ρωσικό πολεμικό αεριωθούμενο, το 2015, και σε δυο χρόνια τακιμιάζει με τον Πούτιν. “Τσιμπάει” εδάφη της Συρίας, με την ανοχή τουλάχιστον και των Ρώσων και των Αμερικανών· συνάπτει παράνομα μνημόνια συνεργασίας με τη Λιβύη και ο ΟΗΕ τα δέχεται· ονομάζει το Αιγαίο τουρκικό, TurKaegean με πρόφαση ότι είναι εμπορικό σήμα του τουριστικού της Οργανισμού και η Ευρωπαϊκή Ενωση το δέχεται, ενώ ο αρμόδιος υπουργός Άδωνις Γεωργιάδης πιάνεται στον ύπνο και σε τρεις μήνες ξεχνιέται. Το ΝΑΤΟ, συγχαίρει την Τουρκία για τα 100 χρόνια που «πέταξαν στη θάλασσα τους Έλληνες “εισβολείς”», στη Μικρά Ασία, κι εμείς;
Εμείς κάνουμε την πάπια. Είμαστε τα “καλά παιδιά”. Πιστοί και δεδομένοι σύμμαχοι και εταίροι, διότι «ανήκομεν ως την δύσιν». Οι Τούρκοι όμως ανήκουν στην Τουρκία! Αυτό τους τιμά. Η Τουρκία, όπως συμπεριφέρεται απέναντί μας, είναι μια εχθρική χώρα. Α, βέβαια, και σύμμαχος συνάμα, γιατί έτσι το θέλει και συμφέρει τον “μεγάλο αδελφό”. Εχει βάσεις και στις δύο αυτές γεωστρατηγικές χώρες, στραμμένες, κυρίως, προς την άλλη αντίπαλη ισχυρή χώρα που από αιώνων φοβούνται και επιβουλεύονται οι αγγλοσάξονες και οι φράγκοι. Η ηγέτιδα δύναμη της δύσης, συστηματικά, μεθοδικά, επιστημονικά αποβλέπει στην παγκόσμια κυριαρχία.
Η πλεονεξία του μεγάλου κεφαλαίου. Όμως καμιά αυτοκρατορία δεν επέζησε αιώνια. Όλες κατέρρευσαν είτε εκφυλίστηκαν. Το μόνο που έμεινε ήταν η καταστροφή, ο πόνος, ο φόνος, η δυστυχία και το όνειδος για την ανθρωπότητα που θέλει να είναι πολιτισμένη. Στην παρούσα τεχνολογική εξέλιξη δεν υπάρχουν περιθώρια για επανάληψη.
 
Θα επικρατήσει ή η σύνεση ή η εξολόθρευση.
Ας γυρίσουμε όμως στην Τουρκία του σήμερα. Η Τουρκία του Ερντογάν είναι χώρα λελογισμένα ανεξάρτητη. Ακροβατεί για την ώρα. Είναι μια χώρα μπαλαντέρ, για να μιλήσουμε με χαρτοπαιχτικούς όρους, ή “το παίζει λίμπερο”, για όσους προτιμούν το ποδόσφαιρο. Αν δεν κάνει το λάθος, που θα γίνει το βατερλό του, ο Ερντογάν θ' αναδειχθεί σε ικανό ηγέτη, σε μια εποχή που οι πραγματικοί ηγέτες μετριούνται στα δάκτυλα. Η Ε.Ε. Δεν έχει σήμερα ηγέτες και δυστυχώς, πολύ περισσότερο, η Ελλάς.
 
Η Τουρκία με τον κόμβο του ρωσικού αερίου στην Α. Θράκη, έβγαλε τον πίρο από την άμαξα του Γόρδιου διεκδικώντας την κυριαρχία, όχι μόνον της Δ. Ασίας, αλλά και την ενεργειακή εξάρτηση της Ευρώπης. Κι ας λένε οι Ευρωπαίοι, Μακρόν κ.λπ. ότι ο κόμβος του ρωσικού αερίου στην Τουρκία “δεν έχει κανέναν νόημα”, γιατί οι Ευρωπαίοι θέλουν να μειώσουν την εξάρτησή τους από τους υδρογονάνθρακες της Ρωσίας.
Θα το αγοράσουν. Τί θα κάνουν όταν είναι φθηνότερο άλλων πηγών και θα ξεσηκώνεται ο λαός τους και οι επιχειρηματίες. Δεν θα πληρώνουν εσαεί οι λαοί τα συμφέροντα και τις εμμονές εξαρτημένων ηγεμονίσκων.
Κι όταν εξαίρω την πολιτική Ερντογάν, δεν σημαίνει ότι υπεραμύνομαι της ασυνέπειας. Κάθε άλλο· είμαι υπέρ της συνεπούς και τίμιας συμμαχίας και των οικονομικών συνεταιρισμών. Ναι, αλλά πώς; Σε βάση ισοτιμίας και αμοιβαιότητας, όχι μόνο στα χαρτιά, αλλά επί της ουσίας και στην πραγματικότητα.
Όχι με αυθαιρεσίες και υπόγειους εκβιασμούς και εξαγορές. Όχι, να μη γνωρίζω τι προετοιμάζει και τι αποφασίζει ο μεγάλος της συμμαχίας και εγώ να είμαι υποχρεωμένος να ακολουθώ πιστά τις αποφάσεις του, κι όταν τον χρειάζομαι – αν δεν πάει για διακοπές – να παίζει το ρόλο διαιτητή, που “κάτι πρέπει να δώσει και στον επιτιθέμενο”, χάριν της ειρήνης και της συνοχής της συμμαχίας!
Και μετά; Μετά να βγαίνει ο... Σημίτης και να λέει κι “ευχαριστώ”, για το ρεζιλίκι των Ιμίων.
 
Η πολιτική απαιτεί εκτός του ήθους – που ίσως επιβάλλεται να παραβλέπεται σε κάποιες περιπτώσεις, όχι όμως όσον αφορά το λαό – απαιτεί πολυσχιδή γνώση και κυρίως της ιστορίας, της διπλωματίας και των συνθηκών, απαιτεί αναπτυγμένη αναλυτική και κριτική ικανότητα, σύνεση, αποφασιστικότητα και τόλμη.
Τελειώνοντας να σημειώσω επιγραμματικά πως απ' τον πόλεμο στην Ουκρανία, μεγάλοι κερδισμένοι είναι η Τουρκία και οι ΗΠΑ. Μεγάλοι χαμένοι, ο Ουκρανικός λαός και για τα θύματα και για τις καταστροφές και για τη διχόνοια. Η Ρωσία, επίσης, ακόμη κι όταν πετύχει το στόχο της, για τα θύματά της, τη φθορά της, την οικονομία της και τις πολιτικές επιπτώσεις. Μεγάλοι χαμένοι και οι λαοί της Ευρώπης, γα τις άστοχες ενέργειες των εξαρτημένων με τον έναν ή άλλον τρόπο κυβερνήσεών τους. Για την οικονομία τους, για τον άγριο χειμώνα που μας περιμένει με άγνωστες, αλλά πιθανολογούμενες πολιτικές συνέπειες, για την αλλαγή που επέρχεται στη ζωή μας.
 
Ποιος φταίει για όλα αυτά;
«Ο αναθεωρητής Πούτιν» μας λέει η ενορχηστρωμένη προπαγάνδα των κυβερνήσεών μας, μέσω των ΜΜΕ.
Εγώ δεν θα πω “ποιος φταίει”. Παρακαλώ μόνον να προσπαθήσουμε να δούμε κάτω από τα επιφαινόμενα και δεόντως προβαλλόμενα.
Η εκπορνευόμενη είναι ορατή. Ο μαστροπός είναι άγνωστος για τον επισκέπτη.
 
Υ.Γ.: Είχε γραφεί ήδη το παρόν άρθρο, όταν πληροφορηθήκαμε ότι η Τουρκία εκτόξευσε ήδη τον πρώτο βαλλιστικό πύραυλο δικής της κατασκευής. Αυτό λέει πολλά και κυρίως στέλνει μηνύματα όχι μόνο προς την Ελλάδα, αλλά γενικότερα προς τη Δύση, επιδεικνύοντας τη δυνατότητα αυτοδυναμίας της.
 

1. Αρριανός: “Αλεξάνδρου ανάβασις”, βιβλ. Β΄, 2. 3. 7 -8
2. “Καθημερινή”, 13/10/22, Sputnik, Reuters.
3. Newsbest 13.10.22
4. ΕΒΔΟΜΗ: κύριο άρθρο αρ. φ. 1239/2.7.22
 
Κώστας Βενετσάνος
 
 
 

Προτεινόμενο Video

Διαφήμιση

Επισκέπτες σε σύνδεση

Αυτήν τη στιγμή επισκέπτονται τον ιστότοπό μας 90 guests και κανένα μέλος