Άρθρα Κώστα Βενετσάνου

• βιβλίο
• Μακιαβέλι
• Ηγεμόνας
• Πόλεμος

Από τον Ναπολέοντα μέχρι τον Μπάιντεν

Του Κ. Βενετσάνου

«Το τέλος της ιστορίας», όπως θριαμβολογούσε ο Αμερικανός καθηγητής Φουκουγιάμα, το 1992, με την κατάρρευση των σοβιετικών καθεστώτων στην Ευρώπη, δεν ήρθε, όπως απέδειξαν και αποδείχνουν τα τρέχοντα γεγονότα. Το τέλος της ανθρώπινης ιστορίας, της εξέλιξης, της προόδου, των ιδεολογιών, των πολιτισμών αλλά και των ανταγωνισμών, των πολέμων και του αίματος θα επέλθει όταν εκλείψουν και οι τελευταίοι άνθρωποι πάνω στη γη.

Η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, αλλά εξελισσόμενη επαναλαμβάνεται και διαφοροποιείται.

Δεν ήταν ο Ναπολέων ο πρώτος που εξεστράτευσε εναντίον της Ρωσίας, ούτε βέβαια ο Χίτλερ ο τελευταίος που ηττήθη με βαρύτατες και καθοριστικές για την έκβαση του πολέμου απώλειες, με βαρύτατο όμως φόρο αίματος και των νικητών αντιπάλων του.

Και τώρα πάλι, η Δυτική Ευρώπη ξαναεπιτίθεται με ένα είδος ρεβάνς της ηγέτιδας Γερμανίας, καθοδηγούμενη από τον «μεγάλο αδελφό», με την προμετωπίδα Μπάιντεν.

«Η πόρτα του τρελοκομείου» είναι πλέον ορθάνοιχτη και οι «τρελοί» άρχισαν να βγαίνουν έξαλλοι. Θύματα και οι ίδιοι κι όποιος βρεθεί μπροστά τους.

Τα έθνη υπάρχουν, όσο κι αν επιθυμούν κάποιοι διακαώς να τα «διασπάσουν» - να τα διαλύσουν (R. Cooper) γιατί, πώς να το κάνουμε, «το αίμα νερό δεν γίνεται».

Ο R. McNamara (Υπ. Αμυνας των ΗΠΑ στον πόλεμο του Βιετνάμ) στ’ απομνημονεύματά του, παραδέχεται ότι στον πόλεμο με τους Βιετναμέζους ηττήθηκαν οι Αμερικανοί, γιατί δεν υπολόγισαν τη βαθιά ριζωμένη μέσα τους αγάπη για το έθνος τους και την πατρίδα τους.

Αντί όμως εφεξής να λαμβάνουν σοβαρά υπόψη τους αυτή την παράμετρο, αποφάσισαν να την ...«διασπάσουν» γιατί δεν βολεύει την παγκοσμιοποίηση της ασυδοσίας του μεγάλου κεφαλαίου.

«Με λίγο δόλο φθάνεις πάντα στο σκοπό σου», σχολιάζει ο Μ. Ναπολέων, στον «ΗΓΕΜΟΝΑ» του Μακιαβέλλι, παροτρύνοντας μάλιστα τους μεγάλους Ηγεμόνες να έχουν υπό τις διαταγές τους «νομοθετικές μαριονέτες» («Ηγεμόνας, κεφ. 6ο). Ναπολεόντεια πρακτική που ακολουθείται και σήμερα, βεβαίως – δια τους οφθαλμούς έχοντες – και στη νομοθετική, αλλά ενίοτε και στη δικαστική διαδικασία.

Ο δόλος, η απάτη, η εξαγορά είναι συνήθης πρακτική, ιδιαίτερα στη σημερινή «υψηλή» πολιτική!

Πάλι ο Ναπολέων στις παρατηρήσεις του πάνω στον ΗΓΕΜΟΝΑ, λέει σε άλλο σημείο (κεφ. 5):

Δεν χρειάζεται πλέον να εγκατασταθείς στις χώρες που έχεις κατακτήσει. «Αρκεί να τους έχεις κάνει να επαναστατήσουν, λέγοντάς τους πως το κάνουν για την ελευθερία τους και τη δημοκρατία, και τους κρατάς σίγουρα κάτω από την εξάρτησή σου».

Να τι γράφει ο σύγχρονός μας ...μαθητής του, R. Cooper, μέχρι πρότινος Γεν. Διντής Εξωτερικών Υποθέσεων και Άμυνας της Κομισιόν της ΕΕ: «οι περισσότεροι άνθρωποι δέχονται πιο εύκολα να γίνουν υποτελείς με κίνητρο κάποια ιδέα, παρά με τη βία».

Και όχι μόνο υποτελείς και μάλιστα φανατικοί, αλλά να σκοτώνουν και να σκοτώνονται κιόλας, με τα όπλα που τους εφοδιάζει ο πονηρός ηγεμόνας τους και με τα «μέτρα» που παίρνει κατά του αντιπάλου του, τα οποία δεν πλήττουν αυτόν, τον Μεγάλο Ηγεμόνα, αλλά τους υποτελείς ηγεμονίσκους – μαριονέτες και κυρίως τους Λαούς τους.

Αλλά θα επανέλθουμε την προσεχή εβδομάδα παρουσιάζοντας ζωντανά αποσπάσματα από τον Ηγεμόνα του Μακιαβέλλι και τις παρατηρήσει τού Ναπολέοντα, αλλά και τις πολύ ωραίες εισηγήσεις των σημαντικών ανθρώπων που τον προλογίζουν.

―――――――――――――――――――――――――――――――――――――

ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ:

Ο “Ηγεμόνας” του Μακιαβέλλι σχολιασμένος από τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη.

Μοναδική έκδοση στην Ελλάδα, από τις Εκδόσεις Σκαραβαίος

Προλογίζει ο Ναπολέων Μαραβέγιας

Εισαγωγή: ο Βύρων Πολύδωρας

Απόσπασμα: «Ο Μακιαβέλλι με τον «Ηγεμόνα» (Il Principe) του επιχειρεί να συνθέσει επιλεκτικά και ίσως ασυναίσθητα από πλευράς επιστημονικής ταξινόμησης, όψεις πολιτικής επιστήμης, κοινωνικής ψυχολογίας και ανθρωπολογίας μέσα σ’ ένα ιστορικό πλαίσιο που αρχίζει από τον Όμηρο, περνά από τη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία και καταλήγει στις μέρες του. Τις όψεις που επιλέγει τις επιγράφει σε αδρή ταξινόμηση, και άτακτα επικαλείται ηγέτες, βασιλιάδες, προφήτες, πάπες και Ρωμαίους αυτοκράτορες. Δεν προτείνει άριστες λύσεις. Δε μπαίνει καν στον κόπο να τις αναζητήσει. Βρίσκει ποιοτικά στοιχεία και στο «έγκλημα» και στην αρετή. Δικαιολογεί τη στάση του από το γεγονός ότι κάθε «υπόδειγμα» έχει τη θέση του στην ιστορία. Άλλοτε δικαιωμένο και άλλοτε απορριμμένο. Τον ρόλο του κριτή δεν τον αναλαμβάνει. Τον εκχωρεί αποκλειστικά στην ιστορία. Αλλά και ο κριτής- «ιστορία» δεν διαθέτει σταθερά μέτρα και κριτήρια. Και ή δεν αποφαίνεται και αν αποφαίνεται, αλλάζει συχνά απόφαση. Και κάνει τον δαίμονα του σήμερα άγγελο του αύριο. Και αντιστρόφως. Είναι ευμετάβλητη. Αφήνει τα γεγονότα και τους πρωταγωνιστές τους να κινούνται αυτόνομα και να καταλαμβάνουν τη θέση τους στην ιστορία, όποια τους τάσσει η μοίρα τους, η πάντα αβέβαιη. Και τον ηγέτη-νικητή τον προτιμά ανάλογα με τον σκοπό που υπηρέτησε και την τύχη που τελικά είχε στη δεδομένη «καιρικότητα». Πάντως ο Μακιαβέλλι δεν κρίνει. Ούτε υποδεικνύει τελεσίδικα. Ίσως υπαινίσσεται το σωστό».

Απόσπασμα από την εισαγωγή του Βύρωνα Πολύδωρα

Εκδόσεις Σκαραβαίος

Κεντρική Διάθεση: Στρ. Αλ. Παπάγου 6, Βούλα 16673

• Τηλ. 210 8959.004 • 6937153052

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. • www.skaravaios.gr