Όταν  οι θεσμοί, οι νόμοι ξεπέφτουν στο επίπεδο του «εργαλείου» εκβιασμού...

του Κώστα Βενετσάνου

 

«Ο εκλογικός νόμος είναι ένα ΕΡΓΑΛΕΙΟ»!  Γιάννης Οικονόμου1 Κυβερνητικός εκπρόσωπος

«Η ελεύθερη και ανόθευτη εκδήλωση της λαϊκής βούλησης, ως έκφραση της λαϊκής κυριαρχίας, τελεί υπό την εγγύηση...»

ΣΥΝΤΑΓΜΑ, αρθρο 52

Όταν ο κυβερνητικός εκπρόσωπος χρησιμοποιεί τον όρο «εργαλείο» για να προσδιορίσει την έννοια του εκλογικού νόμου, αυτομάτως το μυαλό του «υποψιασμένου» πολίτη τον ταυτίζει με την εργαλειοποίηση των μεταναστών από τον Ερντογάν, όπως συχνά – πυκνά την χαρακτηρίζει και η Κυβέρνηση· (ορθώς, όσον αφορά το μεταναστευτικό).

Όταν όμως οι θεσμοί, οι νόμοι καταπίπτουν – ξεπέφτουν στο επίπεδο του «εργαλείου» εκβιασμού, εξαπάτησης και υπεξαίρεσης (υποκλοπής) της ψήφου ως έκφραση, πιστοποίηση και πιστοποιητικού της λαϊκής βούλησης – της βούλησης του «κυρίαρχου», τότε δεν έχουμε απλό εκφυλισμό, αλλοίωση, εκτροπή του δημοκρατικά αντιπροσωπευτικού συστήματος, έχουμε ποινικό φάκελλο με βαριά πολιτικά, ποινικά και ηθικά εγκλήματα.

Και εξηγούμε αμέσως:

Όταν θεσμοθετούμε διάφορα εκλογικά συστήματα (εργαλεία) που καταστρατηγούν και εμμέσως καταργούν την ισότητα αξίας της ψήφου, καταργούμε την ισότητα των πολιτών (αρ. 4 §1 του Συντάγματος). 

Και πώς γίνεται αυτό;        

Όταν θεσπίζουμε ότι, για να εισέλθει ένα κόμμα στη Βουλή πρέπει να λάβει το 3% του συνόλου των εγκύρων ψηφοδελτίων, εκβιάζουμε τον πολίτη – ψηφοφόρο να μην ψηφίσει ένα «μικρό» κόμμα της επιλογής του, γιατί «η ψήφος του θα πάει χαμένη».

Αν πάλι δεν υποκύψει στον εκβιασμό και το κόμμα του δεν πιάσει το 3%, η αξία της ψήφου του μηδενίζεται. Όντως «πάει χαμένη». Κι αφού μηδενίστηκε η αξία της, δεν υφίσταται «ισότητα αξίας» της ψήφου.

Αυτό παίρνει ακόμα μεγαλύτερη έκταση, ένταση και βάθος αδικίας με την προτεινόμενη επαναφορά του μπόνους των 50 εδρών στο πρώτο κόμμα, που προσδοκάται από τους κομματικούς «αρχολίπαρους και σπουδαρχίδες»2, ότι θα είναι το δικό τους.

Αυτομάτως δηλαδή το πρώτο κόμμα και με 34% των εγκύρων ψηφοδελτίων παίρνει «επιβράβευση» - μπόνους επί πλέον 17% εδρών και σχηματίζει, μόνο απ’ αυτή την πηγή, την απόλυτη πλειοψηφία του 51% των βουλευτών τού Κοινοβουλίου, που αφαιρούνται βεβαίως από τα άλλα κόμματα και κυρίως αυτών που μένουν εκτός Βουλής, γιατί πήραν 2.90% (π.χ. Σαμαράς, «Πολιτική Ανοιξη» το 2000, Λαφαζάνης (ΛΑΕ) το Σεπτέμβρη του 2015 κ.ά.

Αυτό λέγεται «νόμιμος αρπαγή». Ιστορικά αναφέρεται σε κοινωνίες βαρβάρων ως ...επίτευγμα.

Αν ο «κυρίαρχος» λαός ήθελε, θα τους έδινε ευθύς εξ αρχής αυτοβούλως και ακωλύτως και 53% και 54%, όπως παλιότερα στον Γεωργ. Παπανδρέου (παππού), και στον Κων/νο Καραμανλή.

Προς τι η ...φαγούρα

Των επιβραβεύσεων, των

«επισυνδέσεων», των επιπλεύσεων;

Μήπως αυτή η ...φαγούρα υφίσταται από αγάπη προς την πατρίδα; Μήπως «...οπότεροι φθήσονται την πόλιν αγαθόν τι ποιήσαντες»3; Μήπως δηλαδή διαγκωνίζονται για το ποιος πρώτος θα προσφέρει τις υπηρεσίες του στην πατρίδα, κάνοντας κάποιο καλό;

Ή μήπως αποβλέπουν στα «λάφυρα της εξουσίας;» Όχι, προς θεού. Αυτοί λένε πως το κάνουν γιατί ο τόπος, η χώρα – αποφεύγουμε να την ονομάσουμε, “το κράτος”, “το έθνος”, “η πατρίδα”, “η Ελλάδα” - θέλει, πρέπει να θέλει και να έχει «ισχυρή και σταθερή κυβέρνηση...», όπως δήλωσε απερίφραστα ο Πρόεδρος της Βουλής Κ. Τασούλας4. Δηλαδή Ν.Δ. και Κυρ. Μητσοτάκη. Γιατί; Διότι είναι δύσκολοι καιροί: ΕλληνοΤουρκικά, Ενεργειακό, πληθωρισμός, ...ο πόλεμος στην Ουκρανία, επικείμενη ιοική ενδημία – πανεπιδημία, δύσκολοι χειμώνες!...

Ακριβώς γι’ αυτό το λόγο, στις δύσκολες εποχές, το Κράτος ΔΕΝ μπορεί και δεν πρέπει να είναι κομματικό, δηλαδή ενός κομματιού, ενός μέρους του λαού, αλλά, κατά το δυνατόν, του συνόλου!

Και μη βιαστεί κάποιος να το χαρακτηρίσει «ουτοπικό». Έχει γίνει πράξη σε σημαντικές και νικηφόρες στιγμές της ιστορίας μας, με πιο τρανταχτό σχετικά πρόσφατο παράδειγμα τον πόλεμο 1940-44.

Δεν ευσταθούν λοιπόν οι ισχυρισμοί κάποιων της Ν.Δ. που μάλλον εκ του πονηρού διατυπώνονται και είναι ιδιοτελείς και, για την πατρίδα μας και το λαό μας, επιβλαβείς.

Αλλά θέλουν να δικαιολογήσουν και να αιτιολογήσουν τον παθολογικό «στρειδισμό» τους – την προσκόλληση δια της απομυζήσεως, στην εξουσία.

Και πώς τα αιτιολογούν; «...και την ειωθυίαν αξίωσιν των ονομάτων...».5 Παραλλάσσοντας την πραγματική σημασία των λέξεων και των εννοιών, προσαρμόζοντάς τες στα συμφέροντά τους! Τα λέει ο Θουκυδίδης πριν 2,5χιλιάδες χρόνια, αλλά ή τον αγνοούν ή, ακόμη χειρότερα τον παρακάμπτουν.

Αλλά και η σύγχρονη κοινωνιολογία και ψυχολογία χαρακτηρίζει το φαινόμενο αυτής της διαστρέβλωσης με τον όρο της «εκλογίκευσης»! Όρος που καταλαμβάνει ακόμη και το χώρο της εγκληματολογίας.

Όπου ο εγκληματίας, ο παραβατικός, ο αντικοινωνικός εφευρίσκει κάποιον λόγο ή τρόπο για να «ορθολογίσει» τη στάση του ή και τη θέση του σε κάποιο γενικώς απαράδεκτο κίνητρο. Επιμένει μάλιστα τόσο που στο τέλος πιστεύει κι ο ίδιος στο ...εφεύρημά του.

Τα μπούμπεραγκ

Λίγη γνώση, λίγη ανάγνωση έστω της σύγχρονης ιστορίας μας, θα τους δίδασκαν πως ενίοτε, «όποιος σκάβει το λάκκο των άλλων, πέφτει μέσα ο ίδιος». Οι πονηριές της υφαρπαγής, της εξαπάτησης, της νόθευσης της θέλησης του «κυρίαρχου» λαού, γίνονται μπούμερανγκ που χτυπάει αυτόν που το εκτοξεύει.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα, οι εκλογές του 1958. Το “εργαλείο”, ο εκλογικός νόμος ήταν μαγειρεμένος έτσι ώστε να θαφτεί το τρίτο κόμμα (η αριστερά της εποχής, η ΕΔΑ). Έλα όμως που η Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά, η Ε.Δ.Α. ήρθε δεύτερη με 25% και 80 βουλευτές και αναδείχθηκε σε αξιωματική αντιπολίτευση και χτυπιόταν η παράταξη της ΕΡΕ (Ν.Δ.), το παλάτι, ακόμη και η C.I.A.6

Τα παθήματα πρέπει να γίνονται σωστά μαθήματα. Να παραδεχόμαστε το λάθος και όχι να ψάχνουμε ποιο ήταν το λάθος στο λάθος!

――――――――

1. Γ. Οικ.: Σάββατο 10/9/22, ΕΡΤ1, Εκπομπή ΣαββατοΚύριακο, ΏΡΑ 08.20.

2. Φράση του Γ. Καρατζαφέρη στο «MEGA”, 4.11.11,Αν τα παιδιά της Βοστώνης, ο κ. Παπανδρέου, δεν πάψει να φαντάζει ως αρχολίπαρος και ο κ. Σαμαράς ως σπουδαρχίδης, ο τόπος δεν θα δει προκοπή».

Αρχολίπαρος = ο κολακεύων τους ισχυρούς για να του δώσουν κάποιο αξίωμα.

Σπουδαρχίδης = ο προσπαθών με κάθε μέσο να καταλάβει κάποιο αξίωμα.

3. Ισοκράτης: “Πανηγυρικός”, Εκδ. Χατζόπουλος, σελ. 68.

4. ΕΒΔΟΜΗ, φ. 1247/10.9.22, σελ. 1 κύριο άρθρο.

5. Θουκυδίδης: “Ιστορία”, βιβλ. Γ΄, 82, 4

6. vikipedia.org

Προτεινόμενο Video

Διαφήμιση

Επισκέπτες σε σύνδεση

Αυτήν τη στιγμή επισκέπτονται τον ιστότοπό μας 339 guests και κανένα μέλος