Μητσοτάκη ''ανάβασις'' εις Ουάσινγκτον

Σκηνική παρουσία του Πρωθυπουργού
Κυρ. Μητσοτάκη

Στην Ουάσιγκτον, καλή. Κλίμα στο γεύμα και στο Κογκρέσο, σχεδόν πανηγυρικό. Ύβρις, η απαράδεκτη αμετροέπεια του Μητσοτάκη να συγκρίνει ανενδοιάστως και ανεβλαβώς τους Έλληνες υπερασπιστές του Μεσολογγίου, στην επανάσταση του 1821, με τους ΝΑΖΙ του τάγματος ΑΖΟΦ. Τοποθέτηση των εθνικών θεμάτων – ελληνοτουρκικών σχέσεων και κυπριακού, αναγκαία. Διπλωματική γλώσσα, ημετέρα ευκρινής ως δεδομένων ενδοτικών πιστών υποτακτικών ''συμμάχων''. Των κυρίαρχων όμως υπερατλαντικών ´''συμμάχων’', η γλώσσα σιβυλλική, διφορούμενη· πυθιακή,

χωρίς κόμμα ως σημείο στίξης. Ανάλογα με το πού θα το βάλεις (βάλουν) πριν ή μετά το ''ου'', έχεις δύο εκ διαμέτρου αντίθετα αποτελέσματα.

Στέιτ Ντιπάρτμεντ, ΝΑΤΟ, ΕΕ:
«''Ενθαρρύνουμε’’ την καλή συνεργασία μεταξύ ηγετών, ''ενθαρρύνουμε’’ την Ελλάδα και την Τουρκία να επιλύουν τις διαφορές τους με διπλωματικό τρόπο. ‘’Ενθαρρύνουμε’’ τους συμμάχους μας στο ΝΑΤΟ, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας και της Τουρκίας, να συνεργάζονται...». «Ενθαρρύνουν»!

Δηλαδή δίνουν θάρρος στο ‘’λύκο’’ και στο ‘’πρόβατο’’ να τα βρουν διπλωματικά πώς θα φαγωθεί το "πρόβατο", στο φούρνο ή στη σούβλα; Κομματιαστό ή ολόκληρο. Κι αυτοί λέγονται «σύμμαχοι»!

Τα ρήματα "αποθαρρύνω", αποτρέπω", "προτρέπω", "πιέζω", "εμποδίζω"… δεν υπάρχουν στο λεξιλόγιό τους για την Τουρκία, γιατί βλέπεις η Τουρκία είναι "πολύτιμη σύμμαχος", αναγκαίος, λόγω ης γεωστρατηγικής της θέσεως και της δυνάμεως που έχει αναπτύξει και της αυτόνομης πολιτικής που ασκεί.


Χρήσιμη αν και αναξιόπιστη η Τουρκία.

Αξιόπιστη και δεδομένη η Ελλάς!

Αυτό έχει αποδειχθεί διαχρονικά και μας έχει στοιχίσει. Την ευθύνη δεν την έχουν πρωτίστως οι κατά καιρούς φίλοι μας, «εταίροι» ή «σύμμαχοι», αλλά κυρίως εμείς! Οι ολίγιστοι πολιτικοί μας πρωτίστως, αλλά και ο άφρων και αμαθής λαός.

Ο φανατισμός, ο οπαδισμός και η κοπαδοποίηση των ψηφοφόρων, ο επίκτητος ραγιαδισμός και το κακώς νοούμενο προσωπικό συμφέρον οδήγησαν την πατρίδα μας σε εθνικές τραγωδίες: Διχασμός, μικρασιατική καταστροφή, ξεριζωμός τριών χιλιάδων ετών ελληνισμού και θαυμαστού πολιτισμού, εμφύλιος, κυπριακό, οικονομική εξάρτηση, απώλεια εθνικής κυριαρχίας και κρατικής υπόστασης στα πλαίσια της «Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης»!

Η ιστορία διδάσκει;

Η ιστορία διδάσκει, αλλά όχι τους ανεπίδεκτους μαθήσεως. Αυτοί είναι υποχρεωμένοι να ξαναζήσουν την τραγωδία.

Ιδού ένα παράδειγμα: Ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος έχει τελειώσει· η Γερμανία έχει ηττηθεί – μαζί και η σύμμαχός της Οθωμανική Αυτοκρατορία (Τουρκία).

Η Ελλάς, με τη συνθήκη των Σεβρών, ως νικήτρια χώρα, έχει καταστεί ένα ισχυρό κράτος «των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών».

Ο Ελ. Βενιζέλος διαπράττει το μέγα εθνικο-πολιτικό σφάλμα, εν μέσω εκστρατείας να προκηρύξει εκλογές, τις οποίες κερδίζουν οι φιλομοναρχικές πολιτικές δυνάμεις, υποσχόμενες ειρήνη και επάνοδο των στρατευμένων στα σπίτια τους.

«Οίκαδε», είναι το μνημιώδες κύριο άρθρο της «Καθημερινής» του Γ. Βλάχου, που αναδεικνύει το πνεύμα και τις αντιλήψεις της εποχής, αν και εκδόθηκε σχεδόν δύο χρόνια μετά τις εκλογές του 1919. Αντί όμως να γυρίσουν στην πατρίδα, όταν επανήλθε ο βασιλιάς Κων/νος, που υποστήριζε τους Γερμανούς, τους εχθρούς των συμμάχων μας της ΑΝΤΑΝΤ, συνέχισε την εκστρατεία, για να δοξαστεί ο λεβέντης με τον αρειμάνιο μύστακας βασιλιάς, όχι πια με την υποστήριξη των συμμάχων αλλά την αντίθεσή τους.

Γιατί;

Διαβάστε το παρακάτω αδιάψευστο απόσπασμα του πρώτου πρωθυπουργού της ελληνικής Δημοκρατίας Αλεξ. Παπαναστασίου, για την εγκληματική εθνοκτόνα πράξη της παλινόρθωσης του Κωνσταντίνου:

«Αι σύμμαχοι Μεγάλαι Δυνάμεις, βλέπουσαι κατά ποίον τρόπον επεδίωκαν τα κυβερνώντα (φιλοβασιλικά) κόμματα να λύσουν το δυναστικόν ζήτημα, εδήλωσαν επισήμως ότι: ‘’Δεν θέλουν να επέμβουν εις τα εσωτερικά πράγματα της Ελλάδος ''αλλ’ είναι ηναγκασμέναι να δηλώσουν δημοσία ότι η παλινόρθωσις επί του θρόνου της Ελλάδος, ενός ηγεμόνος του οποίου η όχι νομιμόφρων στάσις και διαγωγή απέναντι των Συμμάχων κατά την διάρκειαν του πολέμου εγένετο δι’ αυτούς πηγή δυσχερειών και απωλειών σοβαρών, δεν θα ηδύνατο να θεωρηθεί παρ’ αυτών ειμή ως κύρωσις παρά της Ελλάδος των εχθρικών πράξεων του Βασιλέως Κωνστνατίνου.
Το γεγονός τούτο θα εδημιούργει μίαν κατάστασιν νέαν, δυσμενή εις τας σχέσεις μεταξύ της Ελλάδος και των Συμμάχων και εις την περίστασιν αυτήν και αι τρεις Κυβερνήσεις δηλούν ότι επιφυλάσσουν δι’ εαυτάς πλήρη ελευθερίαν δράσεως δια να κανονίσουν την κατάστασιν αυτήν''.

Την εξαιρετική σοβαρότητα της τοιαύτης δηλώσεως έκρυψαν από τον λαόν τα κυβερνώντας κόμματα».

«Εκτοται επισωρεύονται αι εθνικαί συμφοραί. Η Ελλάς εξέπεσεν από την επίζηλον θέσιν που είχε εις το πλευρόν των Συμμάχων. Κάθε οικονομική αρωγή εκ μέρους αυτών διεκόπη. Ο Βασιλεύς, επανελθών, δεν ανεγνωρίσθη. Ανεγνωρίσθη όμως ο Κεμάλ και η Κυβέρνησις της Άγκυρας ως νόμιμος και ως κυρίως εκπροσωπούσα την Τουρκίαν. Η Συνθήκη των Σεβρών εγκατελείφθη.

Επί πλέον η Βόρειος Ήπειρος, ενώ είχε κατακυρωθή εις την Ελλάδα δια διεθνούς πράξεως, παραχωρείται από τας ιδίας συμμάχους Δυνάμεις εις την Αλβανίαν». Δεν δικαιώνονται και δεν δικαιολογούνται οι σύμμαχοι για την μεταστροφή τους αυτή και την εχθρική συμπεριφορά τους στη Μικρασιατική καταστροφή.

Αιτία όμως ή αφορμή, αυτή είναι η πραγματικότητα.

«Το μοιραίο λάθος του Μουσολίνι» – λέει ο Ουίνστον Τσώρτσιλ –
«ήταν η κήρυξη του πολέμου εναντίον της Γαλλίας και της Βρετανίας»

Δεν αναφέρει καν την Ελλάδα την οποία εξεθίαζε, όταν σκοτωνόμαστε στην Αλβανία, για να μας "παραμυθιάζει", όπως κάποιοι σύγχρονοι τώρα, με την Ουκρανία, και συνεχίζει:
«Αν το είχε αποφύγει θα μπορούσε κάλλιστα να διατηρήσει την Ιταλία σε μια ουδέτερη θέση, όπου και οι δύο αντιμαχόμενες πλευρές θα την φλέρταραν και θα την πολιορκούσαν, αντλώντας ασυνήθιστα πλούτη και ευημερία από διενέξεις άλλων χωρών. Ακόμα και όταν η έκβαση του πολέμου έγινε βεβαιότητα, ο Μουσολίνι ήταν ευπρόσδεκτος στο στρατόπεδο των Συμμάχων. Είχε να προσφέρει πολλά για τη συντόμευση του».

Και συνεχίζει παρακάτω, στην εξιστόρηση του Β’ παγκοσμίου Πολέμου, για την ουδετερότητα της Τουρκίας: «Ήταν στο χέρι μας ν’ αποκτήσουμε την αεροπορική και ναυτική υπεροχή στο Αιγαίο. Ο αντίκτυπος αυτός θα μπορούσε να είναι αποφασιστικός για την Τουρκία που την εποχή εκείνη είχε αναστατωθεί σοβαρά από την Ιταλική κατάρρευση».

Αλλά κι ο Χίτλερ υπολόγιζε σοβαρά την ουδετερότητα της Τουρκίας. Όταν οι επιτελείς του, του εισηγήθηκαν σθεναρά να εκκενώσει την Κρήτη και άλλα νησιά για να συγκεντρώσει τις δυνάμεις του, όσο ήταν καιρός, αρνήθηκε:

«Η στάση των συμμάχων μας στα Ν.Α. και η στάση τηςΤουρκίας καθορίζονται αποκλειστικά από την εμπιστοσύνη που έχουν στην ισχύ μας. Η εγκατάλειψη των νησιών θα προκαλούσε πολύ δυσάρεστη εντύπωση», είπε.

Η Τουρκία ως γνωστόν, μπήκε στον πόλεμο, στο πλευρό των συμμάχων, όταν η έκβασή του είχε κριθεί αποφασιστικά, ´χωρίς να ρίξει «σφαίρα». Εμάς μας ώθησαν στον εμφύλιο και μας κατέστησαν παίγνια των επιδιώξεών τους, για μια ακόμη φορά.

Και η ιστορία συνεχίζεται... αγνοώντας την!

Λέμε και πιστεύουμε με πάθος, όσα μας "σερβίρουν" τεχνηέντως, με περίτεχνη παραπλανητική παράθεση.

Προφητεία: Θα μας ‘’ξαναπουλήσουν’’ γιατί είμαστε δεδομένοι... αξιόπιστοι.

---

1. Αλέξανδρου Παπαναστασίου: ‘’ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ’’, σελ. 8-9.

2. Ουίνστον Τσώρτσιλ: «Β’ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ», εκδ. «το ΒΗΜΑ», τομ. Δ΄, σελ. 33, 67 – 69 κ.ε.

Κώστας Βενετσάνος