αναφορά στην Ουκρανία

 Καταρχήν «... η το λέξεων επίσκεψις» Τι σημαίνει ΗΡΩΣ ή Ήρωας στην καθομιλουμένη;

Ήρωας θεωρείται το πρόσωπο εκείνο που έχει ιδιαίτερες ικανότητες και διενεργεί πράξεις σπουδαίες· ακατόρθωτες για έναν συνηθισμένο άνθρωπο. Πράξεις ηθικού και λυτρωτικού περιεχομένου ή σκοπού, με αυταπάρνηση και συχνά με αυτοθυσία.

Στη σύγχρονη εποχή θεωρούνται ως ήρωες και τα άτομα εκείνα που διαπράττουν απλώς παράτολμα πράγματα.

Ο παραπάνω ορισμός είναι ατελής, και περιληπτικός χάριν οικονομίας. (Για εκτενέστερη ανάλυση ας ανατρέξουμε στα λεξικά).

Στην εποχή μας που αλλάζει συχνά το περιεχόμενο των λέξεων για να παραμορφώσει τα γεγονότα ή και να τ’ αντιστρέψει ή για λόγους ψυχολογικής επιδράσεως, η λέξη συχνά χάνει το περιεχόμενό της, όπως έλεγε κι ο Θουκυδίδης.

Για παράδειγμα, χαρακτηρίζεται ‘’ήρωας’’ κι εκείνος ο στρατιώτης που σκοτώνεται, προτού προλάβει να ρίξει μια σφαίρα. Χρησιμοποιείται δηλαδή συχνά, για να εμψυχώσουν το λαό και το στράτευμα, ή να παρηγορήσουν τους οικείους του επειδή ‘’έπεσε μαχόμενος’’. 

Για να φέρουμε ένα παράδειγμα μιας και γιορτάζουμε την ανάσταση του Ιησού, επί του προκειμένου αναφερόμαστε στη σταύρωση και με τον τρόπο που έγινε. Ο Ιησούς, δίχως να μας αφορά στο παρόν η θεϊκή του ιδιότητα, ήταν Ήρωας, αποφασίζοντας να θυσιαστεί για τις διδαχές του και τελικά, με την επικράτησή τους (άσχετα με την μετέπειτα αλλοίωση του περιεχομένου της. Η επίδραση πάντως στον πολιτισμό ήταν καθοριστική).

Η αντίσταση των Ελλήνων το 1940-1944 ήταν ηρωική, γιατί υπερέβη τις ικανότητες, τη θέρμη και την αποτελεσματικότητα άλλων στρατευμάτων, πράγμα που αναγνωρίστηκε και από τους αντιπάλους του. Αφ’ ετέρου γιατί αγωνίζονταν για τον ιερό σκοπό της περιφρούρησης της αξιοπρέπειας τους συνεπείς προς την ιστορία τους και τις παραδόσεις του έθνους μας. Όπως απεδείχθη δε με τις νίκες στα βουνά της Αλβανίας, στο Ρούπελ, στην Κρήτη και στην κατεχόμενη μετέπειτα ελληνική επικράτεια, οι θυσίες δεν έγιναν μάταια. (Ασχετα αν οι ΄΄σύμμαχοι’’ μάς φέρθηκαν με μπαμπεσιά στη μοιρασιά, όπως το τραγούδησε η Βέμπο κι όπως αποδείχθηκε και συνεχίζει με το Κυπριακό κυρίως. Ο Τσώρτσιλ, στην «Ιστορία του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου», όπως την κατέγραψε δίνει πολύ μεγαλύτερη σημασία στους Πολωνούς και στους Γιουγκοσλάβους του Τίτλο, ακόμα και στους Ιταλούς, παρά στους Έλληνες. Άρα, όταν έλεγε: «Από δω και μπρος θα λέμε, «οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες», μας ...δούλευε!

Έτσι δουλεύουν τώρα και τους Ουκρανούς... Α΄, μου διέφυγε στους ορισμούς του ήρωα, να πω, πράγμα που το γνωρίζετε, πως ο όρος χρησιμοποιείται και για τους πρωταγωνιστές του θεάτρου, των μυθιστορημάτων, των τηλεοπτικών σίριαλ κ.λπ.

Εκεί, ο Ζελένσκι δεν ξέρω ποιο ρόλο υποδύεται «τον υπηρέτη του λαού» (το γνωστό σίριαλ, που έπαιζε στην Ουκρανική τηλεόραση) ή του υπηρέτη των μονοκρατορικών επιδιώξεων του αμερικανικού πολιτικο-στρατιωτικού και οικονομικού κατεστημένου.

«Ήρωες» τους ανεβάζουν, «ήρωες τους κατεβάζουν» τα ηλεκτρονικά και φυσικά φερέφωνά τους.

Ήρωες ή θύματα; Λέω εγώ ο «αιρετικός».

Θύματα, περισσότερο, μοιάζουν που μαζί με τους θύτες τους (τους πραγματικούς) οδηγούν σε «σφαγή» τον λαό της Ουκρανίας, σε οικονομική καταστροφή, στη φρικαλεότητα του πολέμου, στην προσφυγιά!

Θύματα όμως είναι και οι Ρώσοι και οι λαοί της Ευρώπης και βέβαια, όπως το βιώνουμε, κι εμείς. Δεν μας έφταναν τα εταιρικά και συμμαχικά «μνημόνια», δεν μας έφταναν τα ελληνοτουρκικά, το Κυπριακό, μάς ήρθε «καπάκι» και το ουκρανικό με τις Αμερικανικές – Ευρωπαϊκές και ελληνικές (τρομάρα μας) οικονομικές κυρώσεις. Κυρώσεις που γυρίζουν μπούμεραγκ για την Ευρώπη και για την Ελλάδα.

Δεν χρειάζονται ούτε αποδείξεις, ούτε τεκμηρίωση. Κοιτάξτε τους λογαριασμούς του ρεύματος, το αρνάκι που τρώτε, τη βενζίνη που καταναλώνεται.

Κερδισμένοι; Όχι απλά, «μη χαμένοι», αλώβητοι, αλλά πραγματικά κερδισμένοι οι Αμερικανοί. Δεν εννοώ το λαό. Εννοώ το μεγάλο κεφάλαιο και την πολιτικό-στρατιωτική συντεχνία.

Και ο «ήρωας» Ζελένσκι ζητάει να του στείλουν κι άλλα όπλα, βαριά όπλα, για να πλήξει τους Ρώσους εισβολείς και να εξολοθρεύσει το λαό «του», με κίνδυνο εκτενέστερης εμπλοκής και υπαρκτό κίνδυνο ανάφλεξης του τελικού παγκόσμιου πολέμου, εξολόθρευσης της ανθρωπότητας.

Καλά, θα πείτε, «είναι δυνατόν ένας Ζελένσκι να προκαλέσει τέτοια καταστροφή; Ως ενεργούμενο των υποκινητών του», είναι!

Υποκινητές του, με πρόσχημα «το Διεθνές Δίκαιο» κατά του «αναθεωρητή» και «εισβολέα», και τα «ανθρωπιστικά αισθήματα», που διεγείρονται καταλλήλως και επιμόνως από τις τηλεοπτικές «ντουντούκες», «αγανακτισμένοι», που δεν είχαν ματαδεί πόλεμο στην Ευρώπη», μετά το τέλος του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου (Β΄.Π.Π.), το 1945 – ξεχνώντας αιδημόνως τη διάλυση της Γουγκοσλαβίας, με τον ίδιο σκληρό πόλεμο που προκάλεσαν οι ίδιοι και την εισβολή των Τούρκων και κατοχή του 40% ενός ευρωπαϊκού κράτους της Ε.Ε. των «αξιών», της μαρτυρικής Κύπρου – απ’ αυτούς τους υποκριτές υποκινητές, ναι μπορεί.

«...η αναρχία στα έθνη μπορεί ν’ αντικατασταθεί από την ηγεμονία μιας παγκόσμιας διακυβέρνησης...»1 λέει ο «αγαπητός μου» διακεκριμένος διπλωμάτης Ρόμπερτ Κούπερ.

Βέβαια, όπως αναλύει στη συνέχεια του συγγράμματός του, αυτό το βαρύ έργο της ηγεμονίας και της παγκόσμιας διακυβέρνησης, μπορεί και πρέπει να το επωμιστεί η Αμερική, οι ΗΠΑ!...

«...αν θέλεις να πετύχεις, θα πρέπει να πείσεις τους ανθρώπους τις χώρες των οποίων καταλαμβάνεις πως το κάνεις για το συμφέρον τους, υπηρετώντας έναν ανώτερο σκοπό (...). [Βέβαια δεν είναι ανάγκη να το κάνεις με τη βία, - εξ άλλου, λέει ο ίδιος δεν είναι πολύ επικερδές σήμερα – Μπορείς να τις καταλάβεις κάνοντάς τους ΄΄συμμάχους και εταίρους’’, και φυσικά εγκαθιστώντας στρατιωτικές βάσεις, και δημιουργώντας οικονομικές και θεσμικές εξαρτήσεις]. «Οι περισσότεροι άνθρωποι δέχονται πιο εύκολα να γίνουν υποτελείς με κίνητρο κάποια ιδέα, παρά με τη βία»2, λέει ο ίδιος, αλλά και πριν απ’ αυτόν ο Ναπολέων Βοναπάρτης, σχολιάζοντας τον «Ηγεμόνα» του Μακιαβέλλι κ.ά.

Όσον αφορά τις «θεσμικές» δεσμεύσεις κ.λπ. Τις χαρακτηρίζει περιγραφικά: «...θεσμοί όπως η Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ αποτελούν κάτι ανάλογο με το θεσμό του γάμου», λέει.

Κι όπως όλοι γνωρίζουμε, ένα διαζύγιο είναι πάντα οδυνηρό, όσο απεχθής ή καταπιεστική και ανούσια κι αν είναι η έγγαμη συμβίωση, έστω κι αν αυτή προήλθε αναγκαστικά, από τις συγκυρίες ή την επιπολαιότητα.

´Όσοι υποστηρίζουν και βοηθούν τις Ηνωμένες Πολτείες (...) ΄΄θα κερδίσουν την προστασία τους’’ (με το αζημίωτο, βεβαίως). Ειδάλως «...θα υποστούν ΄´αλλαγή καθεστώτος’’ και θα έχουν μια κυβέρνηση φιλική απέναντι στις Ηνωμένες Πολιτείες»3, όπως για παράδειγμα η Ουκρανία το 2014, όπου ο τότε Πρόεδρός της Γιανουκόβιτς, δεν υπέγραψε την είσοδό της στην Ε.Ε., με προοπτική ένταξής της στο ΝΑΤΟ και ανετράπη.

Καλή Ανάσταση και κυρίως με την μεταφορική της έννοια και «καλή ανάβλεψη», γιατί κανένας θεός δεν θα μας σώσει. Μας έχει σιχαθεί...

――――――――

1. R. Cooper: «Η Διάσπαση των Εθνών», (Η νέα παγκόσμια Τάξη), σελ. 47.

2. Ως άνω, σελ. 50.

3. »     »,   σελ. 78

Προτεινόμενο Video

Διαφήμιση

Επισκέπτες σε σύνδεση

Αυτήν τη στιγμή επισκέπτονται τον ιστότοπό μας 261 guests και κανένα μέλος