Άρθρα Κώστα Βενετσάνου

• δημοκρατία
• τρομοκρατία
• πολιτική

 Εκείνος που αγαπά την πατρίδα του, το έθνος του, το λαό του, τους ενώνει!

Όποιος σπέρνει το διχασμό, είναι εχθρός του Λαού

Κ.Β.

«ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΕΛΛΑΔΑ» - καθόλου «καλή» όταν άκουσα, στην εκπομπή του Γ. Παπαδάκη στον ΑΝΤ1 (2/3) τον καλεσμένο αστυνομικό – συνδικαλιστή να λέει οργισμένος «...σχεδόν 110 αστυνομικοί φυλάνε το «σκήνωμα» του Κουφοντίνα...» σφίχτηκε το στομάχι μου. Διερωτήθηκα «είναι δυνατόν;» Το ερώτημά μου το διατύπωσε ο επίσης καλεσμένος, δημοσιογράφος Γιάννης Στρατάκης: «Είδατε νεκρό τον Κουφοντίνα και λέτε το “σκήνωμα”»;²...

Και δεύτερο ξάφνιασμα, η οργισμένο ανταπάντηση του αστυνομικού συνδικαλιστή, γροθιά στο στομάχι μου: «...Μου είναι αδιάφορο αν ο κύριος Κουφοντίνας είναι ζωντανός ή νεκρός! Εγώ μιλάω για τους συναδέλφους μου...»! «Συνειδητός» συνδικαλιστής της συντεχνίας, του «συναφιού»!

Θα στενοχωρήσω και τους «δικούς μου», τους προοδευτικούς, τους σύγχρονους δημοκράτες του κατακερματισμού της κοινωνίας. Οι δημόσιοι υπάλληλοι – στους οποίους συμπεριλαμβάνονται «κι αυτοί που υπηρετούν στα σώματα ασφαλείας», ποιόν έχουν εργοδότη; Προφανώς το Κράτος δικαίου, ως φορέα της συντεταγμένης κοινωνίας. Πού λοιπόν χωράει ο συνδικαλισμός; Μόνο η απεργία τούς απαγορεύεται (Σύνταγμα, άρθρο 23 § 2). Άποψη εκφράζω και δεν είναι του παρόντος η ανάλυση.

Στο παρόν, εκείνο που προέχει είναι το εμφυλιο-πολεμικό κλίμα που βρυκολάκιασε τις τελευταίες ημέρες.

Ενα κλίμα διχασμού που καλλιεργήθηκε από την πολιτική ηγεσία, βλαστησαν όλα τα «άνθη του κακού», ποτισμένα με το απρόσμενο μίσος και εκδικητική μανία, από ανθρώπους μεγάλης κλίμακας της κοινωνικής διαστρωμάτωσης.

Οι κομματικές δηλώσεις και αντεγκλίσεις, - αυτή η άφρων κομματική αντιπαράθεση σε κάθε ευκαιρία – με την προσδοκία νομιζόμενου κομματικού οφέλους, μεταξύ «ιδεολογικών» αντιπάλων ή μισητών εχθρών μάλλον, μόνο ζημιά κάνει, και στα κόμματα, αλλά κυρίως, εκείνο που τα μέγιστα ενδιαφέρει κάθε μυαλωμένο πολίτη, η επικίνδυνα καταστροφική κι ανεπανόρθωτη ίσως ζημιά που κάνει στην πατρίδα μας και στο Λαό μας.

Τί μισαλλόδοξη βεντέτα είναι αυτή; Τί υπερβολές; Και πότε; Αυτή τη στιγμή που κινδυνεύουμε από μια πανδημία; Αυτή τη στιγμή που καταστρέφεται η οικονομία μας, με απρόβλεπτο ακόμη μέγεθος οικονομικής εξάντλησης του δημοσίου και ιδιωτικού τομέα.

Αυτή τη στιγμή που κινδυνεύουν 200.000 επιχειρήσεις, να κλείσουν και να βρεθούν στο δρόμο, πόσοι; Ένα, ενάμιση, δύο εκατομμύρια εργαζόμενοι – μισθωτοί και επιχειρηματίες – κι ακόμα, μ’ έναν προαιώνιο αδίστακτο και άπληστο εχθρό, να μας προκαλεί, να μας απειλεί συνεχώς εδώ κι εβδομήντα χρόνια – ξεχνάω τα προηγούμενα χίλια.

Κι εμείς; Εμείς να του αλείφουμε «βούτυρο στο ψωμί του», διαλύοντας αποσαθρώνοντας την κοινωνική συνοχή μας, μέχρις ότου καταστραφεί πλήρως το ανοσοποιητικό μας σύστημα – η άμυνά μας - που είναι κυρίως η ομοψυχία μας!

Και γιορτάζουμε τα 200 χρόνια της εθνικής παλιγγενεσίας! Τι ειρωνεία...

Ν’ αντλούμε παραδείγματα από τις εμφύλιες συρράξεις του ’21, κι όχι από τους ηρωισμούς, τις θυσίες και την ανδρεία των γνήσιων αγωνιστών – των ονομαστών καπεταναίων και των άγνωστων οπλιτών, που έχυσαν το αίμα τους ανυστερόβουλα – για να πεθάνουν ελεύθεροι και να ζήσουν τα παιδιά τους ελεύθερα, σε μιαν ελεύθερη, δημοκρατική, δημιουργική και ανεξάρτητη Ελλάδα!

Και να μη διδασκόμαστε απ’ αυτούς, αλλά από τους άλλους, που και τα τομάρια τους φύλαγαν και τα κτήματά τους – και τα χρήματά τους – αύξησαν...

Και δεν ανέφερα ονόματα, ούτε από τα «χθεσινά», ούτε απ’ τα σημερινά, για να μη ρίξω κι εγώ «λάδι στη φωτιά».

Πού πάτε μωρέ, όλοι εσείς οι άφρονες – πολιτικοί, δημοσιογράφοι, ανεύθυνοι διαδικτυομένοι;... πού πάμε; Να συρθούμε πάλι μ’ ένα «ευχαριστώ» στο βήμα της Βουλής, γιατί μας βοήθησαν, «να μην πάθουμε τα χειρότερα», κάποιοι καλοί σύμμαχοι, ενώ θα τους έχουμε βοηθήσει εμείς να μη γίνει η Τουρκία νέα υπερδύναμη.

Ακούστε με – διαβάστε με όσοι θέλετε. Δεν γράφω «ωραίο άρθρο» τούτη τη στιγμή. Δεν θα το χτενίσω καν. Ένα μόνο θα πω, και θέλω να το πιστέψει κι ο πιο δύσπιστος, πως ό,τι γράφω, βγαίνει μέσα απ’ την καρδιά μου.

Τι μπορώ να επιδιώκω εγώ τούτη τη στιγμή’ Τα βιβλία δίνουν γνώσεις απαραίτητες! (τα ‘χουμε πει αυτά). Όμως οι εμπειρίες, η πείρα δίνει πυρά, ανάβει φλόγα. Σας λέω λοιπόν πως εκτός απ’ τον πόλεμο, την κατοχή και την αντίσταση, έχω ζήσει και τον εμφύλιο πόλεμο, 1944-49 και που νίκησε η μια πλευρά. Δεν γινόταν να νικήσουν και οι δύο. Γίνηκε όμως να χάσουν και οι δύο. (Δεν μιλάω για τα προσωπικά ωφελήματα που είχαν – μικρά ή μεγάλα – κάποιοι επιτήδειοι. Μιλάω για το Λαό, μιλάω για την Ελλάδα, για το Έθνος¹

ΝΙΚΗΤΕΣ κι όμως ΧΑΜΕΝΟΙ

Χάσανε κι οι δυο, χάσαμε ΟΛΟΙ, γιατί από κει που «θα μοιραζόμασταν την κοινήν νίκην» (Oυίνστον Τσώρτσιλ), μας πούλησαν επανειλημμένως κι από «νικητές» γίναμε υποχείρια και των ηττημένων. Και δόθηκε και η μισή Κύπρος στην αμέτοχη τότε Τουρκία!

Τον έζησα λοιπόν τον εμφύλιο από μέσα, κι είχα θύματα κι απ’ τις δύο πλευρές. Αυτό ίσως με βοήθησε – αυτό και η ψύχραιμη μακροχρόνια σκέψη – να μη βλέπω τα πράγματα υπό το κράτος κάποιας μονόπλευρης συναισθηματικής φόρτισης.

Έτσι κάπως ξεκίνησαν και τότε τα πράγματα, “εκ μικρών”. Οι εχθροπραξίες, οι μανιασμένες μάχες, οι σκοτωμοί, τα θύματα, τα μίση, οι αντεκδικήσεις, οι αδικίες ...και πέσαμε μπουνταλάδικα, σαν έθνος, στο σακί των «συμμάχων».

Και στον Πρώτο και στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο βγήκαμε νικητές, αλλά τελικά διχασμένοι και ...χαμένοι.

Κι ακούστε εσείς, οι νικητές! Όποιοι, όπου νικητές και δεν ονοματίζω πάλι, για να μη ρίξω «λάδι στη φωτιά». Νικητής είναι εκείνος που κάνει και τον ηττημένο, ευχαριστημένο!

Ναι, Ακριβώς έτσι· και το μάθημα το δίνει η ίδια η θεά της Σοφίας, Αθηνά, στην τραγωδία του Αισχύλου «Ευμενίδες»! (Οι μέχρι τότε Ερινύες). Η θέα Αθηνά έδωσε το μάθημα, γιατί οι αρχαίες τραγωδίες εδιδάσκοντο!

Τί «τρομοκρατία» και Κουφοντίνας! Εδώ οι Ερινύες κοινήγαγαν τον Ορέστη γιατί σκότωσε τη μάνα του! Αυτός προσφεύγει στην Αθηνά κι εκείνη διαβλέποντας πως δεν είναι απλή υπόθεση, «Η υπόθεση είναι πιο σοβαρή απ’ ότι μπορεί να νομίσει κανείς, λέει: «αφού οι διάδικοι είναι θεοί και άνθρωποι, κι αν οι Ερινύες δεν πετύχουν να νικήσουν, αργότερα η ψυχή τους θα χύσει φαρμάκι». (στίχ 470-478).

Τί κάνει λοιπόν η Αθηνά; Δεν κάνει χρήση της ισχύος της, που μαζί μάλιστα με τον Απόλλωνα είναι πολύ μεγαλύτερη από τις αντίδικες Ερινύες. «Θεσπίζει θεσμό αιώνιο, τον Άρειο Πάγο» κι όταν οι δικαστές του ισοψηφούν ρίχνει το βάρος της η ίδια η Αθηνά, ως πρόεδρος, υπέρ του φονιά(!) και τον απαλλάσσει.

Σκέπτεται όμως και την μελλοντική εκδίκηση των Ερινύων κατά των Αθηναίων.

Η Αθηνά λοιπόν πείθει τις Ερινύες πως δεν πρέπει να λυπούνται αφού οι μισοί πολίτες την τίμησαν και τις συμβουλεύει να μείνουν εκεί όπου θα τις τιμούν όπως τους άλλους θεούς. Αυτές δέχονται και μετονομάζονται σε Ευμενίδες.

Η Θεά της σοφίας, διδάσκει επιείκεια, συναίνεση, διαλλακτικότητα. Όχι υπεροψία της εξουσίας και σκληρή αλαζονεία («Η ”Δημοκρατία” δεν εκβιάζεται» και τέτοια).

Γιατί, «βλέπεις στα ρέματα των χειμάρρων, τα κλαριά που λυγίζουν σώζονται. Τα κούτσουρα που αντιστέκονται ξεριζώνονται η σπάζουν»³.

Kώστας Βενετσάνος